Αναδημοσιεύσεις

Η αστυνομία και το πανεπιστήμιο ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Διαφορετικές αξίες και κανόνες συμπεριφοράς διέπουν αυτούς τους δυο κόσμους και αυτό είναι η κυριότερη αιτία για την οποία δεν έχει καμιά δουλειά στα πανεπιστήμια. Η αστυνομία αγαπά την ιεραρχία. Το πανεπιστήμιο αγαπά την οριζόντια και ίση, ανάλογα με το ρόλο του καθενός, συμμετοχή όλων. Η αστυνομία αγαπά την παράδοση, τη διατήρηση των πραγμάτων ως έχουν. Το πανεπιστήμιο αγαπά την αλλαγή, αγαπά να ασκεί κριτική. Η αστυνομία αγαπά την πειθαρχία, το σχήμα διαταγή – εκτέλεση, το σχήμα εντολή – υπακοή. Το πανεπιστήμιο έχει έναν λιγότερο ή περισσότερο. αντισυμβατικό προσανατολισμό, και για αυτό συχνά τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας επιδεικνύουν αντισυμβατική λεκτική ενδυματολογική κ.λπ. συμπεριφορά. Γιατί η γνώση έρχεται από την αμφισβήτηση, από την κριτική αυτού που υπάρχει.   Αν φέρει κάποιος αυτούς τους δυο κόσμους κοντά, ακόμα κι αν δεν έχει «το πάνω χέρι» η αστυνομία, που στην πράξη θα το έχει, είναι σαν να φέρνει ξαφνικά σε επαφή τη φωτιά και τη βενζίνη. Μόνο έκρηξη μπορεί να προκύψει από αυτή την επαφή.  Κι εκείνος που σκέπτεται σοβαρά να το πράξει, αλλά και εκείνος που σκέπτεται σοβαρά να συναινέσει σε κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του αν συμβεί η έκρηξη.  Υπό το σκεπτικό που εξέθεσα, η αστυνομία μόνο μια δουλειά (με δυο πρόσωπα) έχει στα πανεπιστήμια. Πρώτον να τα μετατρέψει σε στρατώνες και δεύτερον, μάλλον να τοποθετηθούν εκεί μέλη μιας εκλογικής πελατείας. Μπορείς να κάνεις στρατώνα το πανεπιστήμιο. Αλλά τότε δεν θα είναι πια πανεπιστήμιο. Μόλις θα το έχεις σκοτώσει. Εκτός κι αυτό ακριβώς επιδιώκεις.

Μπορεί οι άχρηστοι να κραυγάζουν στους άριστους ότι πρέπει να κάνουν αλόγιστες σπατάλες για το δημόσιο σύστημα υγείας, ένεκα η πανδημία, μπορεί να ζητούν μόνιμες προσλήψεις υγειονομικού και ιατρικού προσωπικού, αλλά -ο Θεός έβαλε το χέρι του- και το επιτελικό κράτος κλείνει τ’ αυτιά του στις κομμουνιστικές αυτές σειρήνες. Με το νου του στη νεοφιλελεύθερη λατρεία και το χέρι στην ακροδεξιά καρδιά, δεν υπέπεσε στο σφάλμα της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους που μπορεί να καλομάθει τους πολίτες και να κάνει τα παιδιά μας κομμουνιστές. Ακόμα και μπροστά στους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας, οι γενναίοι και σώφρονες κυβερνώντες αντιστάθηκαν σθεναρά στον φθηνό λαϊκισμό και προέβησαν σε κρίσιμες και αναγκαίες και μόνο δαπάνες. Αφού πρώτα προσλήφθηκαν 1.500 ειδικοί φρουροί, ακολούθησε το εξοπλιστικό πρόγραμμα μαμούθ της Ελληνικής Αστυνομίας, που ξεπερνά τα 31 εκατ. ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό του 2020. Ο πρωθυπουργός δεν θέλησε να «γεννήσει» λεωφορεία, δεδομένου ότι στα μέσα μαζικής σαρδελοποίησης ο ιός (όλοι το ξέρουν αυτό) δεν κολλάει. Κοιλοπόνεσε όμως και γέννησε αρβύλες, περιπολικά και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Είδη πρώτης ανάγκης για την πανδημία, σαν να λέμε. Γιατί η πανδημία ως πρόσχημα για καταστολή είναι μια τεράστια ευκαιρία να επικρατήσει το δόγμα «νόμος και τάξη», να μπει τέλος στην ανομία και τους κάθε είδους κινηματίες που παρεμποδίζουν το θεάρεστο έργο της κυβέρνησης προς όφελος των ισχυρών και των άξιων μεγάλων επιχειρηματιών. Στο κάτω κάτω τιμά με τον τρόπο αυτό και μια άλλη ιερή αξία, αυτή της φιλίας. Ο Μητσοτάκης ετοιμάζει τον στρατό του, με άξιο στρατάρχη τον Χρυσοχοΐδη. Δεν περιμένουν τα χειρότερα για να προετοιμαστούν. Από το καλοκαίρι, άλλωστε, φρόντισε να περάσει νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Ο άξιος ηγέτης μυρίζεται τον κίνδυνο. Δεν θα αφήσει φτωχούς, άνεργους και εργάτες να ζητάνε δικαιώματα και εισόδημα. Οι επικίνδυνοι νέοι αύριο μεθαύριο μπορεί να ζητήσουν δουλειά, να διεκδικήσουν -μετά τις απανωτές οικονομικές κρίσεις- δικαίωμα στη ζωή. Η νεολαία είναι άπληστη (και ενίοτε άπλυτη). Όλοι το ξέρουν και αυτό. Πρέπει να χαλιναγωγείται και -κυρίως- να ξυλοκοπείται από τα άξια χέρια ανδρών της αστυνομίας. Βγείτε, λοιπόν, στα μπαλκόνια να χειροκροτήσετε τα νέα μας περιπολικά! Δακρύστε από συγκίνηση για τα νέα αλεξίσφαιρα γιλέκα!

Ψηφίστηκε στη Βουλή από τη ΝΔ ένας ακόμα νόμος της κας Κεραμέως που συρρικνώνει τη δημόσια εκπαίδευση και πριμοδοτεί με πελατεία την ιδιωτική. Στο μεταξύ η υπουργός, αντί να ασχολείται με το πώς θα ανοίξουν τα σχολεία το ταχύτερο δυνατό με υγειονομική ασφάλεια, άλλα σχεδιάζει -την εφαρμογή βάσης για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Ρωτώ: Γιατί μπαίνουν στα πανεπιστήμια και μαθητές με πολύ χαμηλό βαθμό; Δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό πρόβλημα της εκπαίδευσης στο Λύκειο; Θα αλλάξει το Λύκειο αν ανεβάσουμε τη βάση; Απλώς, θα βάλουμε μια μπάρα μπροστά από τους μαθητές, κυρίως εκείνους που οι γονείς τους δεν έχουν να πληρώσουν φροντιστήριο. Εξασφαλίστηκε ότι έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες και εφόδια, πριν βάλουμε το φραγμό; Όχι φυσικά! Ας κοιτάξουμε λοιπόν πρώτα νέες μεθόδους στο Λύκειο, αλλαγή προγραμμάτων, βελτίωση της σχέσης διδασκόντων και διδασκομένων και άλλα, αντί για φραγμούς. Ο «βαθμολογικός κόφτης» είναι ένα σύστημα όχι απλώς μεροληπτικό, αλλά μοχθηρό για τη νεολαία. Αν εφαρμοστεί, χιλιάδες μαθητές δεν θα πάνε πανεπιστήμιο και δεκάδες περιφερειακά τμήματα θα κλείσουν. Μας κατηγορεί η κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας ξεδιάντροπα τις ταξικές της καταβολές, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να... στείλει όλα τα παιδιά στα πανεπιστήμια! Τόσο καταλαβαίνουν! Βεβαίως και δεν θα πάνε όλα τα παιδιά Πανεπιστήμιο (αν και σαφώς πηγαίνουν περισσότερα σήμερα από όσα μερικές δεκαετίες πριν και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναστραφεί αυτό). Η πραγματική συζήτηση όμως, και αυτό που μας διαχωρίζει από τη Δεξιά, είναι ότι εμείς θέλουμε να αρθούν οι τεχνητοί και ταξικοί φραγμοί, που εμποδίζουν τα παιδιά ορισμένων κοινωνικών ομάδων να το πετύχουν. Αλλά κοιτάξτε: Όταν η ΝΔ θέλει να ενισχύσει την ιδιωτική εκπαίδευση, τότε ανοίγει τις πόρτες! Νομοθέτησαν σήμερα, χωρίς καν να έχουν ενημερώσει τους πρυτάνεις, ότι οι απόφοιτοι ιδιωτικών ΙΕΚ θα μπορούν με κατατακτήριες (!) εξετάσεις να μπουν στα πανεπιστήμια! Πώς έτσι; Τι αποτελούν τα ΙΕΚ; Οιονεί τριτοβάθμια εκπαίδευση; Δωράκι είναι αυτό στην πραγματικότητα, για τα διαφημιστικά σποτ των ιδιωτικών ΙΕΚ: «παρακαμπτήριες» και όχι κατατακτήριες εξετάσεις!

Τρία απανωτά πλήγματα επιφέρει η κυβέρνηση με την πολιτική της στον ΟΑΕΔ. Ολα είναι δρομολογημένα και οι συνέπειές τους στην κοινωνία θα φανούν σύντομα. Πρώτο, με τη μείωση των εισφορών υπέρ ανεργίας, που νομοθετήθηκε με τον τελευταίο νόμο του υπ. Εργασίας, ενώ είχε προηγηθεί μια πρώτη μείωση τον περασμένο Ιούνιο, μειώνονται οι εθνικοί πόροι τόσο για την καταπολέμηση της ανεργίας όσο και για την αναβάθμιση του συστήματος εισοδηματικής στήριξης των ανέργων που είναι από τα χειρότερα στην Ευρώπη. (...) Δεύτερο, οι Επαγγελματικές Σχολές Μαθητείας του ΟΑΕΔ υποβαθμίζονται και διαλύονται με το νομοσχέδιο του υπ. Παιδείας που κατέθεσε η κ. Κεραμέως για να ψηφιστεί άρον-άρον πριν από τα Χριστούγεννα. (...) Τρίτο, οι προβλέψεις του νομοσχεδίου του υπ. Παιδείας για τον ρόλο των ΚΔΒΜ στη συμβουλευτική και τον επαγγελματικό προσανατολισμό ανέργων και εργαζομένων, σε συνδυασμό με την Εκθεση Πισσαρίδη, οδηγούν στον ενταφιασμό των συστηματικών προσπαθειών που έγιναν στον ΟΑΕΔ τα τελευταία χρόνια να αναπτύξει ποιοτικές υπηρεσίες συμβουλευτικής εργασιακής ένταξης και επαγγελματικού προσανατολισμού για τους ανέργους.

Το Καθολικό Βασικό Εισόδημα δεν είναι απλώς ένα ακόμα πρόγραμμα κοινωνικής πρόνοιας, αφιερωμένο στην καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Έχει πάρει τη μορφή ιδέας, ενός είδος κλειδιού που θα ξεκλειδώσει σοβαρότατα ζητήματα όχι μόνο στην κοινωνική πολιτική αλλά και στη συγκρότηση των ίδιων των σύγχρονων κοινωνιών. Και μάλιστα με όλα τα ενδεχόμενα στο τραπέζι : αναδιανομή εισοδημάτων και δύναμης υπέρ των πολλών ή μέχρι και την πλήρη κατάργηση κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Όπως κάθε ιδέα, όσο και αν αυτή αποτελεί αντικείμενο διαλόγου και σφοδρών αντιπαραθέσεων, πρέπει να μετατραπεί σε πραγματική πολιτική ή έστω δράσεις για να μπορεί να αποτιμηθεί, να γίνει αποδεκτή, ως έχει ή με τροποποιήσεις, ή να απορριφθεί – ίσως μέχρι την επόμενη φορά. Πολλά λοιπόν θα εξαρτηθούν από τα ποσά που θα διατεθούν για την εφαρμογή ενός ΚΒΕ, την πηγή χρηματοδότησης του και τις επιπτώσεις στις εφαρμοζόμενες γενικές πολιτικές από την υιοθέτηση του.

Νέα «κανονικότητα». - Μια κανονικότητα στην οποία η εισαγγελία Πρωτοδικών διεξάγει, ύστερα από μήνυση του γνωστού και μη εξαιρετέου Φαήλου Κρανιδιώτη, προκαταρκτική έρευνα εναντίον τριών πολιτικών αρχηγών -Τσίπρα, Κουτσούμπα, Βαρουφάκη- για σειρά αδικημάτων, μεταξύ των οποίων και η «υποκίνηση σε απείθεια». - Μια κανονικότητα στην οποία η πλειοψηφία της επιτροπής δεοντολογίας της Βουλής (ΝΔ, Ελληνική Λύση), μετά από μήνυση της ένωσης αξιωματικών Κεντρικής Μακεδονίας, παραπέμπει στην Ολομέλεια με το ερώτημα της άρσης της βουλευτικής της ασυλίας τη βουλεύτρια του ΜέΡΑ25 Αγγελική Αδαμοπούλου, γιατί σε τοποθέτησή της σε σχετικό νομοσχέδιο είχε αναφερθεί στις γνωστές, και κραυγαλέα παράνομες, πρακτικές της ΕΛΑΣ να «φυτεύει» στις διαδηλώσεις τους λεγόμενους «γνωστούς-άγνωστους». - Μια κανονικότητα, με άλλα λόγια, όπου κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή θα επιχειρείται να φιμώνεται. Γι΄ αυτό και σε αυτή τη συγκυρία, προκάλεσε τέτοια αλγεινή εντύπωση και τόσες σφοδρές αντιδράσεις η πρωτοβουλία των τομεαρχών Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτών Χ. Σπίρτζη και Θ. Ξανθόπουλου να καταθέσουν τροπολογία –η οποία τελικά αποσύρθηκε– όπου μεταξύ άλλων, προβλεπόταν οικονομική ενίσχυση για το προσωπικό της ΕΛΑΣ. Σε μια περίοδο που το σύνολο του πληθυσμού δοκιμάζεται σκληρά από τις συνέπειες της πανδημίας, που ο Κ. Μητσοτάκης «κρύβεται» πίσω από ρόπαλα και ασπίδες και που μέχρι και η Διεθνής Αμνηστία ξεκίνησε καμπάνια για τον τερματισμό της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας στην Ελλάδα, είναι επιεικώς απαράδεκτο για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να κάνει τέτοια λάθη(;). Που όχι μόνο απογοητεύουν, αλλά εγείρουν και ερωτηματικά ως προς την ιδεολογικοπολιτική τους στόχευση και την κοινωνική του απεύθυνση. Ιστορική λεπτομέρεια με σημασία: ο πρύτανης του πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα, διαπρεπής ελληνιστής και φιλόσοφος, Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ξεκίνησε την ομιλία του για την κατάληψη της πόλης από τους φρανκιστές πραξικοπηματίες το καλοκαίρι του 1936, απευθυνόμενος σε έναν από τους υπαρχηγούς του Φράνκο, με τη φράση: «Θα νικήσετε γιατί εκπροσωπείτε την κτηνώδη βία. Αλλά δεν θα κυριαρχήσετε...». Απέναντι, λοιπόν, στην απόπειρα της κυβέρνησης να επιβάλλει μια νέα «κανονικότητα», με τα χαρακτηριστικά που περιγράφηκαν πιο πάνω, έχει μεγάλη σημασία η δημιουργία ισχυρών κοινωνικών αντισωμάτων. Μια κοινωνία που, βγαίνοντας από την πανδημία, δεν θα έχει συνηθίσει στην αποφορά του αυταρχισμού, δεν θα έχει εκπαιδευθεί να της φαίνεται αυτή η οσμή σαν κάτι φυσιολογικό, δεν θα της έχει γίνει η ανοχή δεύτερη φύση. Κι αυτό είναι ευθύνη όλων μας. Προκειμένου να μην κυριαρχήσουν…

Ο λόγος της Αριστεράς οφείλει να είναι, υπό μία έννοια τουλάχιστον, «διχαστικός», στον βαθμό που στηρίζει τις αναλύσεις και τη στρατηγική της στους ταξικούς αγώνες. Η ειρωνεία είναι πως ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, που αρνείται την ύπαρξη τάξεων, τουλάχιστον στην παρούσα φάση είναι ασύγκριτα πιο διχαστικός. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη σφαίρα του δημόσιου λόγου. Οι βεβιασμένες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις», που τώρα με την πανδημία συντελούνται σχεδόν κυριολεκτικά «επί πτωμάτων», και που συνδυάζονται με την ολοένα και επιδεικτικότερη αστυνομοκρατική αυθαιρεσία, παραπέμπουν στον Φερνάντο Ρέι κάτω απ’ το τραπέζι με την μπουκιά στο στόμα. Μόνο που ο «εκτελεστής» αργεί να φανεί.

Η αντίπαλη πλευρά χρειάζεται να σκεφτεί σε τρία επίπεδα. Πρώτον, πώς από την έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 έως περίπου το 2014 η διαμαρτυρία επανανομιμοποιήθηκε ως τρόπος διεκδίκησης αιτημάτων, μέσα από συχνά δυναμικές κινητοποιήσεις σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Παρόλο που οι τότε δημοσιολογούντες των ΜΜΕ ήταν εξίσου εναντίον των κινημάτων, εντούτοις δεν τα κατάφερναν να κοντύνουν την ηγεμονία των ιδεών εκείνων των δρώντων. Οι ερμηνείες είναι πολλαπλών καταβολών, ωστόσο εκείνο που έχει ουσία να τονιστεί είναι ότι αυτά έγιναν υπό την υπόμνηση πως οι κινητοποιούμενοι αναλάμβαναν το κόστος να συγκρουστούν, να προσπαθήσουν να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους, να περισώσουν ό,τι μπορούν. Και το έκαναν αυτό και επειδή η εξουσία φάνταζε να τρεκλίζει, το παλιό φαινόταν να πεθαίνει. Δεύτερον, κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που η καταστολή ήταν πολύ λιγότερη ποιοτικά και ποσοτικά, παρά το ότι η ΔΕΛΤΑ διαλύθηκε κ.ο.κ., είναι σαφές πως θεσμικές, στρατηγικές τομές στη δομή και νοοτροπία της αστυνομίας δεν έγιναν. Δεν είναι της ώρας να πούμε το γιατί αυτή τη στιγμή, ωστόσο το γεγονός είναι ότι χάθηκε η πολιτική ευκαιρία, το μομέντουμ να αναδιοργανωθεί το αστυνομικό σώμα με όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικό τρόπο. Η κοινωνική αυτή αναμονή, που έρχονταν από την προηγούμενη περίοδο που περιγράψαμε πριν, δεν εκπληρώθηκε. Τούτο δεν απογοήτευσε απλώς τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατέστησε και ασύδοτους τους θύλακες εντός της ελληνικής αστυνομίας που περιμέναν να πάρουν εκδίκηση: «αυτό ζητούσαμε, να λυθούν τα χέρια μας», είχε πει λακωνικότερα ένας συνδικαλιστής της ΕΛΑΣ το 2019. Τρίτον, και για να αφήσουμε τις εξουσίες, η καταστολή μπορεί να επιφέρει ενδυνάμωση των κινητοποιήσεων, ακόμα κι αν στην αρχή φαίνονται κοστοβόρες. Οι διαδηλωτές μπορούν να φανταστούν καινοτόμους τρόπους διαμαρτυρίας, που κατεβάζουν το κόστος κινητοποίησης για εκείνους και ανεβάζουν το κόστος καταστολής για το κράτος. Μια πρώτη κίνηση ήδη έγινε την 6η Δεκέμβρη και θα συνεχιστεί: στην Πετρούπολη, στο Περιστέρι, στην Κυψέλη κ.ο.κ. διοργανώθηκαν μικροκινητοποιήσεις πέρα από εκεί που φυλούσε η αστυνομία. Η δυσκολία για καινοτομία δεν σημαίνει και αδυνατότητα για αλλαγή του ρεπερτορίου δράσης. Είναι αναγκαίο να σκεφτούμε αυτή την περίοδο πέρα από την αίγλη ή τα στραπάτσα του παρελθόντος και την ανάγκη για συμμαχίες σαν συνδετικό κρίκο με αυτό. Αλλιώς θα μας νικάει ο Χρυσοχοΐδης, κι όσο να πεις είναι ντροπή και η ντροπή (ή/και η οργή) συνιστά πολύτιμο κινηματικό πόρο.