Με το βλέμμα στην επόμενη μέρα
Η δική μας πολιτική στηρίζεται σ’ αυτό που λέμε αύξηση της ζήτησης. Γνωρίζουμε, δηλαδή, και θεωρητικά αλλά και εμπειρικά ότι χωρίς αύξηση της λαϊκής κατανάλωσης δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχουν επενδύσεις. Κανείς δεν μπορεί να τοποθετεί επενδυτικά σχέδια όταν ξέρει ότι η λιτότητα έχει εξανεμίσει οποιαδήποτε δυνατότητα αγοράς. Την ίδια στιγμή που η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει στη ζήτηση, επιχειρεί ταυτόχρονα να καλύψει και ένα κενό δεκαετιών αναφορικά με την απουσία κοινωνικού κράτους και κράτους πρόνοιας. Η πολιτική του έχει να κάνει με την καθολικότητα των δικαιωμάτων, δηλαδή με την καθολική πρόσβαση στη δημόσια υγεία και ειδικά των ανασφάλιστων, με την πρόσληψη εκπαιδευτικών, με την πρωτοβάθμια υγεία, με τα σχολικά γεύματα, τα επιδόματα παιδιών, ενοικίου, θέρμανσης, το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης, το μεταφορικό ισοδύναμο, κά. Παρεμβάσεις που εκτός από το σκέλος της κοινωνικής αλληλεγγύης έχουν και σκέλος οικονομικής ανάπτυξης και οικονομικής δυνατότητας. Δεν είναι μυστικό ούτε άγνωστο πως η κυβέρνηση υποχρεώνεται να υλοποιεί μέτρα σε αντίπαλη κατεύθυνση, όπως είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα δημοσιονομικά μέτρα, ούτε είναι εκτός ύλης οι προσπάθειες που καταβάλει για πανευρωπαϊκό συντονισμό κατά της λιτότητας.
Η σημερινή πραγματικότητα δεν χρειάζεται πολύ μεγάλη ανάλυση. Οι 344.000 νέες θέσεις εργασίας, δηλαδή το ποσοστό της ανεργίας από 27% που πήγε στο 18,6%, είναι σημαντικό δεδομένο για πάρα πολλές χιλιάδες ανθρώπων και οικογενειών. Ο τριπλασιασμός των επιχειρήσεων που ανοίγουν σε σύγκριση μ’ αυτές που κλείνουν δίνει δυνατότητες για δουλειές, δίνει το ενδεχόμενο μιας πιο αισιόδοξης προοπτικής για μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Η μείωση της αδήλωτης εργασίας από το 19,1% το 2014 στο 12,4% δείχνει τη συνειδητή προσπάθεια να συρρικνωθεί αυτό το σκέλος της μαύρης, γκρίζας εργασίας, της αδήλωτης εργασίας και οι στοχευμένες ενεργητικές πολιτικές στον χώρο της εργασίας δείχνουν μια τεράστια προσπάθεια να αντιστρέψουμε τη γενικευμένη τάση στον καπιταλισμό —και ειδικά στον ευρωπαϊκό χώρο— για ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για εργασιακή ανασφάλεια.
Θα μπορούσαν να παρατεθούν κι άλλα στοιχεία αυτού του μείγματος διαφορετικής πολιτικής που παράγει κοινωνική αισιοδοξία. Όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, η κατάργηση του υποκατώτατου, η επανόρθωση των συλλογικών συμβάσεων, η επεκτασιμότητα των κλαδικών, η αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας κατά 17,9%, η αύξηση των εξαγωγών και άλλα πολλά που είναι σε εξέλιξη ή έπονται.
