Αναδημοσιεύσεις

13
01

Γιώργος Κυρίτσης: Και ξανά προς τη δόξα τραβά

H αγορά πολεμικού υλικού δεν είναι μια απόφαση που ανακοινώνεται στον υποψήφιο πωλητή πριν ενημερωθεί αυτός που θα βάλει το χέρι στην τσέπη, όπως έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις ΗΠΑ. Αυτές οι αποφάσεις έχουν φυσικά πολιτική χροιά, είναι η λεγόμενη εξοπλιστική διπλωματία, αλλά αυτό έχει όρια. Αν αυτές οι σκέψεις δεν πυροδοτούνταν από την άνεση και την επιπολαιότητα με την οποία ο Κ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε τα F-35, χωρίς τη γνώμη των επιτελείων, της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων και του ΚΥΣΕΑ, θα αρκούσε η προχθεσινή ειδησεογραφία για την παραπομπή σε δίκη του Γιάννου Παπαντωνίου για τον εκσυγχρονισμό επί των ημερών του έξι φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού, επί Σημίτη. Ή η διαχρονική αξία που ακούει στο όνομα Άκης Τσοχατζόπουλος.
Περισσότερα »
13
01

Νίκος Βούτσης: Προκαλεί ανησυχία το «διπλωματικό φιάσκο» του Μητσοτάκη στις ΗΠΑ

Ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα στη γείτονα χώρα και την απόσπαση πλέον της Τουρκίας από την προοπτική συμμετοχής στην Ε.Ε., η κατάσταση έχει επιδεινωθεί και η επικινδυνότητα έχει αυξηθεί στην περιοχή μας. Η τουρκική ηγεσία εμπεδώνει τη ρητορική της για αναθεώρηση των διεθνών συνθηκών και των συνοριακών διευθετήσεων αρχής γενομένης από τη στρατιωτική επέμβαση και «τακτοποίηση» στα νοτιοανατολικά της σύνορα και επίσης εν συνεχεία, υλοποιώντας υπό το μανδύα της «γαλάζιας πατρίδας», ενέργειες όπως η επιχείρηση εντός της ΑΟΖ της Κύπρου και η πρόσφατη συμφωνία με τη Λιβύη, που αποτελεί ανοικτή πρόκληση στην περιοχή μας και ιδιαίτερα για τη χώρα. Με βάση τα παραπάνω, και καθώς μια πιθανή ανάφλεξη στην ευρύτερη περιοχή είναι πλέον ορατή με αφετηριακό γεγονός τη δολοφονία από τις ΗΠΑ του αξιωματούχου του Ιράν Σουλειμανί, θέσαμε εγκαίρως και αναλυτικά, προ της επίσκεψης του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, τις προϋποθέσεις για μια επιτυχή έκβαση αυτής της κρίσιμης συνάντησης. Επίκεντρο η απαίτηση για δημόσια δέσμευση των ΗΠΑ για την υποστήριξη προς τη νομιμότητα και τις ελληνικές θέσεις τόσο για τη συμφωνία Τουρκίας Λιβύης όσο και για τη διέλευση του αγωγού EastMed. Θέσαμε μάλιστα το ζήτημα της περαιτέρω προώθησης της διευρυμένης ελληνοαμερικανικής συμφωνίας με βάση και προϋπόθεση ρητές δεσμεύσεις εκ μέρους των ΗΠΑ. Είναι προφανές ότι, παρά τη σχετική ενθάρρυνση σε αυτήν την κατεύθυνση που είχε υπάρξει από δηλώσεις του State Department, όχι μόνο δεν υπήρξε καμία ανταπόκριση στο παραπάνω αυτονόητο αίτημα, αλλά ούτε ο Έλληνας Πρωθυπουργός αξιοποίησε την επίσκεψη, ώστε με δικές του δημόσιες δηλώσεις να στείλει διεθνώς το μήνυμα για τις «κόκκινες γραμμές» των ελληνικών θέσεων. Μόνο ανησυχία εκπέμφθηκε λοιπόν από αυτό το «διπλωματικό φιάσκο», η οποία αξιοποιήθηκε και από τα τουρκικά Μέσα Ενημέρωσης, καθώς μάλιστα καρκινοβατούν και οι αποφάσεις, οι οποίες έχουν υπάρξει τόσο από τη Γερουσία των ΗΠΑ όσο και από την Ε.Ε. για λήψη συγκεκριμένων μέτρων απέναντι στην Τουρκική προκλητικότητα. Όμως η κυβέρνηση υποστηρίζει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε στον πρόεδρο Τραμπ το θέμα της τουρκικής προκλητικότητας… Η ανησυχία εντείνεται από την επανάληψη της ορολογίας περί «προβλέψιμου συμμάχου» στην οποία αναλώθηκε ο Πρωθυπουργός, ενώ ταυτόχρονα εκφράστηκαν από μέρους του οι πιο ακραίες και εντέλει αντικοινωνικές νεοφιλελεύθερες απόψεις για την οικονομία ως προϋπόθεση για την προσέλκυση επενδυτών... Μόνο αρνητικά σχόλια προσέτι δημιουργεί τόσο η έμμεση αλλά σαφής υποστήριξη της πολιτικής των ΗΠΑ για το Ιράν, όσο και η συνηγορία για τις επιφυλάξεις για τα δίκτυα G5 και τη σχέση με την Κίνα.
Περισσότερα »
12
01

Νίκος Ξυδάκης: Mπίζνες στην Αβάνα του Μπατίστα

Ολη η παρούσα διακυβέρνηση χαρακτηρίζεται από αλαζονεία και μισανθρωπία, περιφρόνηση προς τις πνευματικές παραδόσεις και την πολιτιστική κληρονομιά, περιφρόνηση προς τις βιοτικές ανάγκες των πολιτών και την ισοπολιτεία. Με φροντίδα μόνο να κλείσουν ντιλ και να φορτωθούν ημέτεροι στο καταχρεωμένο δημόσιο ταμείο, μετακλητοί κρυμμένοι απ’ τη Διαύγεια, με μόνη φροντίδα τη διαιώνιση του πλιάτσικου. Ολα τα σκέπει πηχτή προπαγάνδα και αποπλάνηση, τα συνέχει η μηντιοκρατία των ενσωματωμένων αυλοκολάκων και οι επιχειρήσεις αντιπερισπασμού, distraction games από εγχειρίδιο κατακυρίευσης νεοπληβείων: άλλοτε με τα Instagram politics κι άλλοτε με την τεστοστερόνη της αστυνομικής βίας. Η διακυβέρνηση εξελίσσεται σαν μπίζνες στην Αβάνα του Μπατίστα: οι μαφιόζοι Λάκι Λουτσιάνο και Μέγιερ Λάνσκι χορεύουν μάμπο στα καζίνο τους και οι ιθαγενείς σερβίρουν μοχίτο και ντάκιρι. Στα μούτρα των κορόιδων, των θυμάτων της κρίσης που έγινε ευκαιρία για τους κλεπτοκράτες. Ετσι αποσβολωμένοι οι Ελληνες υπήκοοι του 2020 παρακολουθούν πατουλιάδες και μενδωνιάδες να περιοδεύουν μπίζνες κλας, ξενηστικωμένοι πληβείοι φθονούν τα ντιζαϊνάτα της πρώτης κυρίας που περιγράφουν λιγωμένα οι Λούμπεν Τάιμς, εξουθενωμένοι ακούν για βουντού επενδύσεις και φιλάνθρωπους εργοδότες, έντρομοι βλέπουν τα παιδιά τους να καλούνται να υπερασπίσουν στο Αιγαίο τα τσέστερφιλντ της λουμπενοελίτ. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Ποτέ δεν ήταν. Τώρα πια όμως εξελίσσεται ραγδαία· πέρα από πολιτική και κοινωνική, είναι υπαρξιακή, εθνική. Η άρχουσα λουμπενοελίτ, η λοιδορούμενη από Financial Times και Economist, μόνιμη παραγωγός εθνικών κρίσεων και εσωτερικής αποικιοκρατίας, παρήγαγε μια ακόμη ιστορική κρίση και αναδύθηκε μέσα απ΄αυτήν στερωμένη και ακόμη πιο αρπακτική, παρασιτική, απενοχοποιημένη, ξεδιάντροπη. Επί των κοινωνικών ερειπίων και επί μιας εσωτερικευμένης υποταγής, πάνω στην ήττα της κοινωνίας, παράγει μιαν ακόμη εθνική συρρίκνωση.
Περισσότερα »
12
01

Πέτρος Λινάρδος Ρυλμόν: Το μόνιμο κενό αναπτυξιακής στρατηγικής

Το κράτος των ημετέρων της Νέας Δημοκρατίας και των υπηρετών επιχειρηματικών συμφερόντων δεν πρόκειται να ανορθώσει την παραγωγή, ούτε να αντιμετωπίσει τη διεύρυνση των ανισοτήτων, λόγω μεταξύ άλλων των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Αλλά η απάντηση της Αριστεράς δεν μπορεί να περιοριστεί και πάλι στην αναμονή των αναπτυξιακών επιδιώξεων μιας συρρικνωμένης και ασύδοτης τάξης καπιταλιστών, ούτε στις επιταγές της παγκοσμιοποίησης. Η προτεραιότητα στον σχεδιασμό της ανάπτυξης, με στόχο την ενίσχυση παραγωγικά, εισοδηματικά και πολιτικά της συμμαχίας των λαϊκών τάξεων, με τη δημιουργία των κατάλληλων θεσμικών λειτουργιών σε όλες τις περιοχές της χώρας αποτελεί τον μονόδρομο για τον οποίο πρέπει να προετοιμαστεί και να παλέψει η Αριστερά, αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει και να αποκτήσει την ηγεμονία βασισμένη στην τόλμη και την αποτελεσματικότητα των επιλογών της. Σε αυτές τις επιλογές πρέπει να περιληφθεί η αμφισβήτηση της απόλυτης κυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης. Η ιδέα ότι ένα καζίνο στο Ελληνικό ή μια start-up στο κέντρο της Αθήνας μπορούν να προκαλέσουν διαρθρωτικές αναβαθμίσεις της παραγωγής στη Βόρεια Ελλάδα είναι ένας παραλογισμός του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Αναπτυξιακά σχέδια σε τοπικό επίπεδο, που αξιοποιούν τοπικές παραγωγικές δυνατότητες και αντιμετωπίζουν τοπικά περιβαλλοντικά ζητήματα, σε συνδυασμό ενδεχομένως με διεθνοποιημένους τομείς, και μπορούν να επιτύχουν ταχεία αύξηση της απασχόλησης, επιτυγχάνοντας συγχρόνως κατά τόπους την ενσωμάτωση μικρών πληθυσμών προσφύγων, πρέπει να αποτελέσουν βασική επιλογή της Αριστεράς. Για να αντιμετωπιστεί η βαθιά ελληνική κρίση, σε συνθήκες διεθνούς στασιμότητας και αβεβαιότητας, και να ανασυγκροτηθεί η αποδιοργανωμένη σε όλη τη χώρα υποδομή για την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον.
Περισσότερα »
12
01

Κρίστιαν Πάμπελ Μουνιός Λόπες: Η Λατινική Αμερική δεν χρειάζεται στρατηγούς και μάνατζερ, αλλά μείωση ανισοτήτων και φτώχειας

Στη Βολιβία προσπαθούν να καταστρέψουν με ταχείς ρυθμούς ό,τι οικοδομήθηκε με πολύ κόπο και θυσίες. Προσπαθούν να κάνουν το ίδιο πράγμα που προσπαθεί να κάνει ο Μορένο στο Εκουαδόρ, να καταστρέψει ό,τι υπάρχει και να προχωρήσει σε ξεπούλημα του εθνικού πλούτου της χώρας στις πολυεθνικές. Θέλουν να μας παρουσιάσουν το κράτος σαν επιχείρηση και τους αιρετούς πολιτικούς σαν τους καλούς μάνατζερ. Μόνο που το λίθιο, ο χρυσός, το φυσικό αέριο, οι υδρογονάνθρακες δεν ανήκουν σε καμιά επιχείρηση -κράτος και κυβερνήτες- μάνατζερ, αλλά στους λαούς μας. Η Λατινική Αμερική χρειάζεται μια νέα γενιά μεγάλων πολιτικών, όπως είχαμε στη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία. Δεν χρειαζόμαστε επικεφαλής κυβερνήσεων που να είναι οι διαχειριστές των μεγάλων πολυεθνικών. Στο Εκουαδόρ ο κόσμος ψήφισε τον Μορένο με εντολή να συνεχίσει την κοινωνική πολιτική που είχε ξεκινήσει ο Κορέα για να βρεθούμε μέσα σε ένα βράδυ με την ατζέντα του ΔΝΤ, την αποβιομηχάνιση και τις πολιτικές διώξεις, με τη σύμφωνη γνώμη του συστήματος των μέσων ενημέρωσης που ανήκουν στους έχοντες και κατέχοντες. Στη Βολιβία δεν τους άρεσε το εκλογικό αποτέλεσμα και ανέτρεψαν τον Μοράλες. Η Λατινική Αμερική δεν έχει ανάγκη από στρατηγούς ή αυταρχικές «δημοκρατίες» που κυνηγούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους και δολοφονούν τους κοινωνικούς ηγέτες και τους ακτιβιστές. Η Λατινική Αμερική έχει ανάγκη από περισσότερη δημοκρατία και ισότητα, συμμετοχή και δικαιώματα. Στη Βολιβία κυνηγούν τα στελέχη της κυβέρνησης του Μοράλες με τον ίδιο τρόπο που κυνηγούν στο Εκουαδόρ όσους στήριξαν τον Κορέα. Στο Εκουαδόρ φυλάκισαν ακόμη και τον αντιπρόεδρο Χόρχε Γκλας, που είχε εκλεγεί με τον Μορένο. Δεν είναι δυνατόν στις χώρες μας οι πρεσβείες του Μεξικού να μετατρέπονται, στη Λατινική Αμερική, σε καταφύγια πρώην υπουργών και προέδρων της Βουλής που διώκονται παράνομα.
Περισσότερα »
12
01

Ένα ποίημα στον καθρέφτη

Λένε πως όταν οι επαναστατημένοι αντάρτες του Εμιλιάνο Ζαπάτα (από τους πρώτους επαναστατημένους Μεξικανούς στρατηγούς, μαζί με τον Πάντσο Βίγια και τον Πασκουάλ Ορόσκο, εναντίον του δικτάτορα Πορφύριο Ντίας κατά την επανάσταση του 1910-1917 που έφερε την πτώση του Ντίας) μπήκαν στα ανάκτορα του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α’ του Μεξικού (που εκτελέστηκε στο Κερετάρο στις 19 Ιουνίου του 1867) στον λόφο του Τσαπουλτεπέκ, εκεί λοιπόν, λένε, πως οι αγριεμένοι και άξεστοι άνδρες, οι ψημένοι στην οργή και την αντάρα, στη βουή και στο πάθος, έπαθαν πολιτισμικό σοκ και συνταράχθηκαν. Συγκλονίστηκαν το μυαλό, η ψυχή και ο οργανισμός τους για ένα απλούστατο γεγονός που όμως για εκείνους ήταν ένα άγριο θαύμα: είδαν για πρώτη φορά τον εαυτό τους, όλο τους το κορμί, μέσα στους μεγάλους καθρέφτες των ανακτόρων. Έκπληξη στα όρια της αποπληξίας.
Περισσότερα »
12
01

Το μέλλον δεν υπάρχει χωρίς αναφορά στη μνήμη

Ο Θανάσης Καλαφάτης, στο καινούργιο του βιβλίο [προσφέρει] ψηφίδες από την προσωπική του εμπειρία, τα χρόνια του εγκλεισμού, οι οποίες συμπληρώνουν ή καλύτερα δίνουν ουσιαστικό περιεχόμενο, σε αναλύσεις για τον αυταρχικό χαρακτήρα της δικτατορίας, του κατά Γ. Κάτρη, «του φαινομένου της νεοφασισμού στην Ελλάδα», ή ακόμη της καθοδηγούμενης και περιοριστικής δημοκρατίας ή της καχεκτικής, κατά Νικολακόπουλο, δημοκρατίας που είχε προηγηθεί. Πιο συγκεκριμένα ο συγγραφέας μας προσφέρει μέσα από τις 64 σύντομες ιστορίες/ περιστατικά σημαντικές ψηφίδες του μωσαϊκού, που συγκρότησε τη κοινωνική και θεσμική διευθέτηση της εποχής, όπου οι όποιες μελέτες για τις αιτίες, τη λειτουργία, τη φύση και τέλος την πτώση του καθεστώτος δεν μπορούν πλήρως να φωτίσουν. Όλα αυτά ο Θανάσης Καλαφάτης τα καταφέρνει με την πασίγνωστη, υποδειγματική και εμπνέουσα σεμνότητά του. Αν και γράφει για την προσωπική του εμπειρία αυτά τα δύσκολα, για τον ίδιο, για την κοινωνία και τη δημοκρατία χρόνια, δεν είναι αυτοαναφορικός. Η ψύχραιμη, η αφοπλιστική ειλικρίνεια, συχνά με χιούμορ και ποτέ με μνησικακία, αφήγηση δείχνουν ότι δεν αναφέρεται στις απίστευτες εμπειρίες του ως κάτι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Κάτι που θα του δώσει το φωτοστέφανο της πιθανής ανταμοιβής και αναγνώρισης. Αφηγείται ως «Ένας από τους πολλούς της ελληνικής αριστεράς», όπως μας δήλωνε ο αξέχαστος Στέφανος Στεφάνου. Είναι ακριβώς σε αυτή την παράδοση της αριστεράς δηλ. στην παράδοση που εξακολουθεί να σέβεται τις καταστατικές αρχές και αξίες και δεν δικαιολογεί ατομικές συμπεριφορές και στρατηγικές ως αποτέλεσμα «λογικής προσωπικής φιλοδοξίας». Είναι ακριβώς αυτό που δίνει την δυνατότητα στον Καλαφάτη να καταγράφει, όπως εύστοχα έγραψε η Νόρα Ράλλη στην ΕφΣυν (9/12/19), «την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδα μέσα από την προσωπική του διαδρομή» και όχι το αντίστροφο.
Περισσότερα »
12
01

Ανησυχούν οι καπιταλιστές για τον… καπιταλισμό!

Το ΔΝΤ, γνωστό για τα προγράμματα λιτότητας που εφάρμοσε στις υπερχρεωμένες χώρες, τόνισε την επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της αυξανόμενης ανισότητας, επιμένοντας πως η διεύρυνση των ανισοτήτων υπονομεύει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και στη δημοκρατία, ενώ καλλιεργεί το αίσθημα ότι οι ελίτ έχουν καρπωθεί κάθε όφελος εις βάρος όλων των υπολοίπων. Μάλιστα, η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, σχολιάζοντας την «επίμονη και συνεχή διεύρυνση της ανισότητας», προειδοποίησε πως «αν δεν προσέξουμε, τα φαντάσματα από τα τέλη του 19ου αιώνα θα έρθουν και θα μας στοιχειώσουν στον 21ο αιώνα». Την ίδια ώρα ο Καρλ Χένρικ Σβάνμπεργκ, επικεφαλής της σουηδικής αυτοκινητοβιομηχανίας Volvo, επικρίνοντας το αμερικανικό μοντέλο καπιταλισμού προβλέπει πως «αν η ανισότητα εξακολουθήσει να αυξάνεται, σε βάθος χρόνου θα γυρίσει και θα τους δαγκώσει». Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι συμβαίνει και διεθνείς φορείς και θεσμικοί εγγυητές της καπιταλιστικής κανονικότητας δηλώνουν τη «βαθιά ανησυχία τους για τη διεύρυνση των ανισοτήτων». Τι πάθανε τέλος πάντων οι εγγυητές της φυσικής λειτουργίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και των μηχανισμών συσσώρευσης πλούτου και ξεχειλίζουν από ευαισθησία για τον «αντίκοσμο», τους παρίες, τους πληβείους και τους αποκλεισμένους από τον κόσμο της ευημερίας τους, των οποίων οι οικονομίες στραγγαλίστηκαν από τις «μεταρρυθμίσεις» της «άγριας απελευθέρωσης» που επιβλήθηκαν από την Παγκόσμια Tράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;
Περισσότερα »
11
01

Ράνια Σβίγκου: Η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει μέσα από τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων

Πάνω από όλα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα νέο όραμα για την Ευρώπη από την πλευρά των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων. Ένα όραμα που θα μπορεί να εμπνέει τη νεολαία και τους εργαζόμενους, που θα αποκρούει τον εθνοκεντρισμό, τα μισαλλόδοξα, εθνικιστικά κηρύγματα και θα διαψεύδει τους εύλογους φόβους για το μέλλον, από τους οποίους τρέφεται και δυναμώνει η Ακροδεξιά. Η ευρωπαϊκή Αριστερά, άλλωστε, πρωτοστατεί σε αυτή την προσπάθεια για διάλογο, μέσα από το Ευρωπαϊκό Φόρουμ των Προοδευτικών, Οικολογικών και Αριστερών Δυνάμεων, το οποίο, βέβαια, χρειάζεται εμβάθυνση και ανάπτυξη. Είναι ένα πρώτο βήμα, το οποίο θα πρέπει να επεκταθεί και σε επίπεδο εθνικών κοινοβουλίων, αλλά, κυρίως, στο πεδίο της κοινής, καθημερινής δράσης. Σε αυτό τον διάλογο και σε αυτή τη συνάντηση, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να πρωταγωνιστήσει, ως το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα, αυτή τη στιγμή, στην Ευρώπη, αλλά και ως το σημείο αναφοράς, εξαιτίας των αγώνων που έδωσε και δίνει στην Ελλάδα και την Ευρώπη, προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας. Οφείλουμε να λάβουμε πρωτοβουλίες, να γίνουμε ο καταλύτης αυτής της σύμπραξης, σε διεθνές επίπεδο. Απέναντι σε όσους υποστηρίζουν τον απάνθρωπο και αντικοινωνικό νεοφιλελευθερισμό, απέναντι στους Σαλβίνι, τους Όρμπαν, τις Λεπέν, την Εναλλακτική για τη Γερμανία, που επικρατούν στηριζόμενοι στον φόβο για το μέλλον και στον ακροδεξιό λαϊκισμό, απέναντι σε όσους βάζουν τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους και τις ζωές τους, που αδιαφορούν για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και ενδιαφέρονται μόνο για τη συσσώρευση πλούτου, νομίζοντας ότι αυτούς δεν θα τους αγγίξει η καταστροφή του πλανήτη μας, απέναντι σε όλες αυτές τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης και της κοινωνικής καταστροφής, οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να διαμορφώσουμε ευρείες συμμαχίες, σε ένα ενιαίο, ισχυρό, πλατύ, δημοκρατικό, φεμινιστικό και οικολογικό μέτωπο, ικανό να ανατρέψει τους σημερινούς, μη ευνοϊκούς συσχετισμούς, για να χτίσουμε μαζί μιαν άλλη Ευρώπη, κοινωνικά δίκαιη.
Περισσότερα »
11
01

Ο οδηγός φορτηγού: ένα σύμβολο υπό εξαφάνιση;

Σύμφωνα με έκθεση της Μόργκαν Στάνλεϊ, που δημοσιεύτηκε το 2013 (4), οι οδηγοί που εργάζονται στα λιμάνια, όπως είναι εκείνοι της XPO Logistics, θα είναι οι πρώτοι που θα αντικατασταθούν από φορτηγά χωρίς οδηγό. Εν συνεχεία, «μεταξύ 2020 και 2025» θα κάνουν την εμφάνισή τους τα αυτόνομα φορτηγά επιπέδου 4, ικανά να κινούνται μόνα τους αλλά σε τμήματα δρόμων που θα έχουν προηγουμένως χαρτογραφηθεί, και με ένα άτομο σε κάθε φορτηγό για την περίπτωση προβλήματος. Η χρήση των πλήρως αυτόνομων οχημάτων, του επιπέδου 5, θα γενικευθεί «περίπου το 2030». «Οι χρήσεις σε κλειστό κύκλωμα, όπως στα λιμάνια, θα είναι οι πρώτες, έπειτα θα ακολουθήσουν διαδρομές σε αυτοκινητοδρόμους και τέλος η χρήση σε μεικτές ζώνες, δηλαδή και σε αστικές περιοχές και σε αυτοκινητοδρόμους», προέβλεπε η Μόργκαν Στάνλεϊ, η οποία υπολόγιζε τις εξοικονομήσεις από την αυτοματοποίηση του τομέα σε 168 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως: 70 δισεκατομμύρια από την κατάργηση του εργατικού δυναμικού, 36 δισεκατομμύρια από έξοδα ατυχημάτων που αποφεύχθηκαν (5), άλλα 35 από την οικονομία καυσίμου και τέλος άλλα 27 από την «αύξηση της παραγωγικότητας». Κάποιοι άλλοι οικονομικοί αναλυτές φαίνονται ακόμη πιο αισιόδοξοι. Η έκθεση της Μόργκαν Στάνλεϊ τοποθετεί τους οδηγούς φορτηγών με leasing, όπως είναι εκείνοι του Λονγκ Μπιτς, στην κορυφή του καταλόγου των θυμάτων της απορρύθμισης του τομέα των μεταφορών. «Δεν θα γίνει ποτέ», θέλει να πιστεύει ο Άντρεϊ Χαρτ, που οδηγεί βαρέα φορτηγά εδώ και δεκαεπτά χρόνια. «Τa πράγματα είναι ήδη τόσο επικίνδυνα στους δρόμους… Τα κομπιούτερ δεν έχουν μάτια. Με τις κάμερες, κάθε μέρα υπάρχουν άσχημες εκπλήξεις.» Τον λόγο παίρνει ο Τζέραλντ Ντάνιελς, με κόμμωση ράστα που φτάνει μέχρι τους γοφούς του και γυαλιά ηλίου: «Και βέβαια θα γίνει», λέει κατηγορηματικά. «Στον τερματικό σταθμό των κοντέινερ στο Λονγκ Μπιτς, ήδη πλέον δεν υπάρχουν άνθρωποι για να φορτώσουν τα φορτηγά.» Όπως και οι θεριζοαλωνιστικές μηχανές, που κατευθύνονται μέσω GPS (global positioning system) ή τα χορτοκοπτικά με ασύρματη σύνδεση που στριφογυρίζουν επάνω στο κομμάτι του γρασιδιού τους ή ακόμα κι εκείνες οι ηλεκτρικές σκούπες-ρομπότ που μετακινούνται μόνες τους, τα φορτηγά τού αύριο θα είναι «αυτόνομα», υπόσχεται η Σίλικον Βάλεϊ.
Περισσότερα »