Αναδημοσιεύσεις

Ο Γάλλος διαφημιστής Ζαν-Μαρί Ντρι περιγράφει τη συνηθισμένη πρακτική των «δημιουργικών τμημάτων» σε ένα βιβλίο, το «Disruption», το οποίο εκδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1996 (3). Για να πουλήσει ένα αποσμητικό ή μια μάρκα ασπιρίνης, ο υπεύθυνος του «δημιουργικού τμήματος» οφείλει να εντοπίσει μια κοινωνική σύμβαση -μία από τις «στερεότυπες ιδέες που διατηρούν το στάτους κβο στη θέση του»- και να την συντρίψει σε μια σχεδόν οργασμική διαδικασία που χαρακτηρίζεται «διάλυση». «Ταρακουνήστε τα νερά, αλλάξτε τους κανόνες, ξυπνήστε τον καταναλωτή και δημιουργήστε την αλλαγή» προστάζει. Και όλα αυτά, για να ανακαλυφθεί ένας τρόπος να ταυτιστεί το προϊόν, για την προβολή του οποίου αμείβεται ο διαφημιστής, με ένα ευρύτερο «όραμα» για την απελευθέρωση του ανθρώπου.

Τι καινούργιο έφερε το ΚΚΕ εσωτερικού στην αριστερά και στην πολιτική ζωή της χώρας; Το ερώτημα αυτό έθεταν αρκετοί μετά την 12η Ολομέλεια και ιδιαίτερα μετά τη μεταπολίτευση. Όχι μόνον όσοι αμφισβητούσαν, έμμεσα, την ανάγκη ρήξης και τη χάραξη μιας νέας πολιτικής για το κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα της χώρας μας, και την ίδρυση του νέου φορέα του ΚΚΕ εσωτερικού.

Ενώ η επιστήμη έχει αναγνωρίσει τη σημασία και τα οφέλη της φαρμακευτικής κάνναβης, ενώ διεθνώς έχει τεθεί στις υπηρεσίες της ιατρικής, ενώ ασθενείς στην Ελλάδα που τη χρειάζονται τη στερούνται, η αντιπολίτευση ξόρκισε στη βουλή τη φαρμακευτική κάνναβη με κομπογιαννίτικο λόγο.

Τι κι αν κάποιοι διαλαλούν ότι καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται αλλά κι ότι "αυτή προέρχεται από αριστερή κατεύθυνση"... η ακροδεξιά βία είναι μια παλιά και αιματηρή ιστορία για την Ελλάδα,και αποτελεί μία πραγματικότητα που δυστυχώς ζει και βασιλεύει. Από τα τσεκούρια της ΕΠΕΝ, τον ξυλοδαρμό του Δημήτρη Κουσουρή από τον Περίανδρο, τις εξορμήσεις των «αγανακτισμένων πολιτών» του Αγίου Παντελεήμονα, τα πογκρόμ του Κασιδιάρη εναντίον μεταναστών και του Γερμενή και του Μπαρμπαρούση εναντίον μικροπωλητών σε λαϊκές αγορές, κι από τη δολοφονική επίθεση στο Πέραμα μέχρι τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα, η ακροδεξιά βρίσκεται στον δρόμο και παραμένει εκεί, παρόλο που η Χρυσή Αυγή δικάζεται ως εγκληματική οργάνωση.

Αλλά δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτό που θα κυριαρχήσει το 2018 και το 2019 θα είναι οι εξελίξεις στο κοινωνικό και κοινοβουλευτικό πεδίο, το είδος εξόδου που θα εξασφαλιστεί από το μνημονιακό πρόγραμμα, οι δεσμεύσεις που θα επιβληθούν στη χώρα από τους δανειστές. Αυτό είναι ακόμα ανοιχτό και ήδη διακρίνεται η προσπάθεια η τελική ισορροπία να είναι ες βάρος μας. Αυτό θα φέρει σε σύγκρουση την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο με την αντιπολίτευση και τις επιχειρηματικές ελίτ στο εσωτερικό όσο και με τους δανειστές, ιδίως την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Στο εσωτερικό η αξιωματική αντιπολίτευση, η ευρύτερη συντηρητική παράταξη επιθυμούν διακαώς προληπτική πιστωτική γραμμή, ουσιαστικά ένα τέταρτο μνημόνιο προφανώς για να μην είναι η Αριστερά αυτή που θα οδηγήσει την χώρα στο δρόμο της ανόρθωσης. Αλλά όχι μόνο. Όσο η οικονομία πείθει ότι έχει μπει στο δρόμο της ανάκαμψης τόσο στο τραπέζι θα έρχεται ως επίδικο η πολιτική που θα ακολουθηθεί μετά τον Αύγουστο. Από τώρα θέτουν ζήτημα διασφάλισης των μνημονιακών κεκτημένων ιδίως στον τομέα της εργασίας. «Οι σημερινοί κυβερνώντες δεν κρύβουν την πρόθεσή τους να ξηλώσουν με την πρώτη ευκαιρία τις αλλαγές που έγιναν» σημειώνει στο κύριο άρθρο της η «Καθημερινή», δηλαδή τα «μέτρα μείωσης εργατικού κόστους και μεταρρύθμισης στην αγορά εργασίας» στα οποία οφείλεται η ανάκαμψη…