Η Νεωτερικότητα χαρακτηρίστηκε από την εμπεδωμένη πίστη των ανθρώπων ότι η ζωή τους μπορεί να αλλάξει και ότι πλέον είναι στα χέρια τους. Ωστόσο, στην εποχή της νεοφιλελεύθερης μετανωτερικότητας καλλιεργήθηκε η ιδέα πως η ζωή μας δεν μπορεί να αλλάξει, παρόλο που συνεχίζει να είναι στα χέρια μας. Ή μήπως μπορεί να αλλάξει, αλλά είναι στο αόρατο χέρι της Αγοράς να αποφασίσει γι αυτό; Σήμερα την Ιστορία διεκδικούν τρεις διεκδικητές: νεοφιλελεύθεροι, «συντηρητικοί» οπαδοί της Νεωτερικότητας, και θρησκευόμενοι οπαδοί της προνεωτερικότητας (φορείς της μεσαιωνικής ιδέας ότι «η ζωή μας μπορεί να αλλάξει, αλλά είναι στο χέρι του Θεού»). Εδώ, υποθέτω, εδράζεται και η περίεργη ιδέα του Ζίζεκ, ότι «σήμερα πραγματικά ριζοσπάστης μπορεί να είναι μόνο ο συντηρητικός». Η αλήθεια είναι ότι άνθρωποι και συλλογικότητες που αντιμετώπιζαν υπέρτερες δυνάμεις, καθώς και ένα ζοφερό παρόν και μέλλον, δύσκολα αντιστάθηκαν στις αποκαλυψιακές ιδέες. Τέτοιες συνθήκες γέννησαν τον εβραϊκό μεσσιανισμό, το χριστιανισμό, την Αποκάλυψη του Ιωάννη κλπ κλπ. Βέβαια, η ανάγκη για συνεπικουρία ανώτερων δυνάμεων δεν είναι υποχρεωτικό να ξαναζωντανέψει πεθαμένους Θεούς· οι άθεοι βολευόμαστε και με ανθρώπους εξολοθρευτές του Κακού. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ανάγκη για ελπίδα, όταν δεν υπάρχει ελπίδα, γεννά Θεούς.