Αναδημοσιεύσεις

12
01

Νίκος Ξυδάκης: Mπίζνες στην Αβάνα του Μπατίστα

Ολη η παρούσα διακυβέρνηση χαρακτηρίζεται από αλαζονεία και μισανθρωπία, περιφρόνηση προς τις πνευματικές παραδόσεις και την πολιτιστική κληρονομιά, περιφρόνηση προς τις βιοτικές ανάγκες των πολιτών και την ισοπολιτεία. Με φροντίδα μόνο να κλείσουν ντιλ και να φορτωθούν ημέτεροι στο καταχρεωμένο δημόσιο ταμείο, μετακλητοί κρυμμένοι απ’ τη Διαύγεια, με μόνη φροντίδα τη διαιώνιση του πλιάτσικου. Ολα τα σκέπει πηχτή προπαγάνδα και αποπλάνηση, τα συνέχει η μηντιοκρατία των ενσωματωμένων αυλοκολάκων και οι επιχειρήσεις αντιπερισπασμού, distraction games από εγχειρίδιο κατακυρίευσης νεοπληβείων: άλλοτε με τα Instagram politics κι άλλοτε με την τεστοστερόνη της αστυνομικής βίας. Η διακυβέρνηση εξελίσσεται σαν μπίζνες στην Αβάνα του Μπατίστα: οι μαφιόζοι Λάκι Λουτσιάνο και Μέγιερ Λάνσκι χορεύουν μάμπο στα καζίνο τους και οι ιθαγενείς σερβίρουν μοχίτο και ντάκιρι. Στα μούτρα των κορόιδων, των θυμάτων της κρίσης που έγινε ευκαιρία για τους κλεπτοκράτες. Ετσι αποσβολωμένοι οι Ελληνες υπήκοοι του 2020 παρακολουθούν πατουλιάδες και μενδωνιάδες να περιοδεύουν μπίζνες κλας, ξενηστικωμένοι πληβείοι φθονούν τα ντιζαϊνάτα της πρώτης κυρίας που περιγράφουν λιγωμένα οι Λούμπεν Τάιμς, εξουθενωμένοι ακούν για βουντού επενδύσεις και φιλάνθρωπους εργοδότες, έντρομοι βλέπουν τα παιδιά τους να καλούνται να υπερασπίσουν στο Αιγαίο τα τσέστερφιλντ της λουμπενοελίτ. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Ποτέ δεν ήταν. Τώρα πια όμως εξελίσσεται ραγδαία· πέρα από πολιτική και κοινωνική, είναι υπαρξιακή, εθνική. Η άρχουσα λουμπενοελίτ, η λοιδορούμενη από Financial Times και Economist, μόνιμη παραγωγός εθνικών κρίσεων και εσωτερικής αποικιοκρατίας, παρήγαγε μια ακόμη ιστορική κρίση και αναδύθηκε μέσα απ΄αυτήν στερωμένη και ακόμη πιο αρπακτική, παρασιτική, απενοχοποιημένη, ξεδιάντροπη. Επί των κοινωνικών ερειπίων και επί μιας εσωτερικευμένης υποταγής, πάνω στην ήττα της κοινωνίας, παράγει μιαν ακόμη εθνική συρρίκνωση.
Περισσότερα »
12
01

Πέτρος Λινάρδος Ρυλμόν: Το μόνιμο κενό αναπτυξιακής στρατηγικής

Το κράτος των ημετέρων της Νέας Δημοκρατίας και των υπηρετών επιχειρηματικών συμφερόντων δεν πρόκειται να ανορθώσει την παραγωγή, ούτε να αντιμετωπίσει τη διεύρυνση των ανισοτήτων, λόγω μεταξύ άλλων των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Αλλά η απάντηση της Αριστεράς δεν μπορεί να περιοριστεί και πάλι στην αναμονή των αναπτυξιακών επιδιώξεων μιας συρρικνωμένης και ασύδοτης τάξης καπιταλιστών, ούτε στις επιταγές της παγκοσμιοποίησης. Η προτεραιότητα στον σχεδιασμό της ανάπτυξης, με στόχο την ενίσχυση παραγωγικά, εισοδηματικά και πολιτικά της συμμαχίας των λαϊκών τάξεων, με τη δημιουργία των κατάλληλων θεσμικών λειτουργιών σε όλες τις περιοχές της χώρας αποτελεί τον μονόδρομο για τον οποίο πρέπει να προετοιμαστεί και να παλέψει η Αριστερά, αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει και να αποκτήσει την ηγεμονία βασισμένη στην τόλμη και την αποτελεσματικότητα των επιλογών της. Σε αυτές τις επιλογές πρέπει να περιληφθεί η αμφισβήτηση της απόλυτης κυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης. Η ιδέα ότι ένα καζίνο στο Ελληνικό ή μια start-up στο κέντρο της Αθήνας μπορούν να προκαλέσουν διαρθρωτικές αναβαθμίσεις της παραγωγής στη Βόρεια Ελλάδα είναι ένας παραλογισμός του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Αναπτυξιακά σχέδια σε τοπικό επίπεδο, που αξιοποιούν τοπικές παραγωγικές δυνατότητες και αντιμετωπίζουν τοπικά περιβαλλοντικά ζητήματα, σε συνδυασμό ενδεχομένως με διεθνοποιημένους τομείς, και μπορούν να επιτύχουν ταχεία αύξηση της απασχόλησης, επιτυγχάνοντας συγχρόνως κατά τόπους την ενσωμάτωση μικρών πληθυσμών προσφύγων, πρέπει να αποτελέσουν βασική επιλογή της Αριστεράς. Για να αντιμετωπιστεί η βαθιά ελληνική κρίση, σε συνθήκες διεθνούς στασιμότητας και αβεβαιότητας, και να ανασυγκροτηθεί η αποδιοργανωμένη σε όλη τη χώρα υποδομή για την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον.
Περισσότερα »
12
01

Κρίστιαν Πάμπελ Μουνιός Λόπες: Η Λατινική Αμερική δεν χρειάζεται στρατηγούς και μάνατζερ, αλλά μείωση ανισοτήτων και φτώχειας

Στη Βολιβία προσπαθούν να καταστρέψουν με ταχείς ρυθμούς ό,τι οικοδομήθηκε με πολύ κόπο και θυσίες. Προσπαθούν να κάνουν το ίδιο πράγμα που προσπαθεί να κάνει ο Μορένο στο Εκουαδόρ, να καταστρέψει ό,τι υπάρχει και να προχωρήσει σε ξεπούλημα του εθνικού πλούτου της χώρας στις πολυεθνικές. Θέλουν να μας παρουσιάσουν το κράτος σαν επιχείρηση και τους αιρετούς πολιτικούς σαν τους καλούς μάνατζερ. Μόνο που το λίθιο, ο χρυσός, το φυσικό αέριο, οι υδρογονάνθρακες δεν ανήκουν σε καμιά επιχείρηση -κράτος και κυβερνήτες- μάνατζερ, αλλά στους λαούς μας. Η Λατινική Αμερική χρειάζεται μια νέα γενιά μεγάλων πολιτικών, όπως είχαμε στη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία. Δεν χρειαζόμαστε επικεφαλής κυβερνήσεων που να είναι οι διαχειριστές των μεγάλων πολυεθνικών. Στο Εκουαδόρ ο κόσμος ψήφισε τον Μορένο με εντολή να συνεχίσει την κοινωνική πολιτική που είχε ξεκινήσει ο Κορέα για να βρεθούμε μέσα σε ένα βράδυ με την ατζέντα του ΔΝΤ, την αποβιομηχάνιση και τις πολιτικές διώξεις, με τη σύμφωνη γνώμη του συστήματος των μέσων ενημέρωσης που ανήκουν στους έχοντες και κατέχοντες. Στη Βολιβία δεν τους άρεσε το εκλογικό αποτέλεσμα και ανέτρεψαν τον Μοράλες. Η Λατινική Αμερική δεν έχει ανάγκη από στρατηγούς ή αυταρχικές «δημοκρατίες» που κυνηγούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους και δολοφονούν τους κοινωνικούς ηγέτες και τους ακτιβιστές. Η Λατινική Αμερική έχει ανάγκη από περισσότερη δημοκρατία και ισότητα, συμμετοχή και δικαιώματα. Στη Βολιβία κυνηγούν τα στελέχη της κυβέρνησης του Μοράλες με τον ίδιο τρόπο που κυνηγούν στο Εκουαδόρ όσους στήριξαν τον Κορέα. Στο Εκουαδόρ φυλάκισαν ακόμη και τον αντιπρόεδρο Χόρχε Γκλας, που είχε εκλεγεί με τον Μορένο. Δεν είναι δυνατόν στις χώρες μας οι πρεσβείες του Μεξικού να μετατρέπονται, στη Λατινική Αμερική, σε καταφύγια πρώην υπουργών και προέδρων της Βουλής που διώκονται παράνομα.
Περισσότερα »
12
01

Ένα ποίημα στον καθρέφτη

Λένε πως όταν οι επαναστατημένοι αντάρτες του Εμιλιάνο Ζαπάτα (από τους πρώτους επαναστατημένους Μεξικανούς στρατηγούς, μαζί με τον Πάντσο Βίγια και τον Πασκουάλ Ορόσκο, εναντίον του δικτάτορα Πορφύριο Ντίας κατά την επανάσταση του 1910-1917 που έφερε την πτώση του Ντίας) μπήκαν στα ανάκτορα του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α’ του Μεξικού (που εκτελέστηκε στο Κερετάρο στις 19 Ιουνίου του 1867) στον λόφο του Τσαπουλτεπέκ, εκεί λοιπόν, λένε, πως οι αγριεμένοι και άξεστοι άνδρες, οι ψημένοι στην οργή και την αντάρα, στη βουή και στο πάθος, έπαθαν πολιτισμικό σοκ και συνταράχθηκαν. Συγκλονίστηκαν το μυαλό, η ψυχή και ο οργανισμός τους για ένα απλούστατο γεγονός που όμως για εκείνους ήταν ένα άγριο θαύμα: είδαν για πρώτη φορά τον εαυτό τους, όλο τους το κορμί, μέσα στους μεγάλους καθρέφτες των ανακτόρων. Έκπληξη στα όρια της αποπληξίας.
Περισσότερα »
12
01

Το μέλλον δεν υπάρχει χωρίς αναφορά στη μνήμη

Ο Θανάσης Καλαφάτης, στο καινούργιο του βιβλίο [προσφέρει] ψηφίδες από την προσωπική του εμπειρία, τα χρόνια του εγκλεισμού, οι οποίες συμπληρώνουν ή καλύτερα δίνουν ουσιαστικό περιεχόμενο, σε αναλύσεις για τον αυταρχικό χαρακτήρα της δικτατορίας, του κατά Γ. Κάτρη, «του φαινομένου της νεοφασισμού στην Ελλάδα», ή ακόμη της καθοδηγούμενης και περιοριστικής δημοκρατίας ή της καχεκτικής, κατά Νικολακόπουλο, δημοκρατίας που είχε προηγηθεί. Πιο συγκεκριμένα ο συγγραφέας μας προσφέρει μέσα από τις 64 σύντομες ιστορίες/ περιστατικά σημαντικές ψηφίδες του μωσαϊκού, που συγκρότησε τη κοινωνική και θεσμική διευθέτηση της εποχής, όπου οι όποιες μελέτες για τις αιτίες, τη λειτουργία, τη φύση και τέλος την πτώση του καθεστώτος δεν μπορούν πλήρως να φωτίσουν. Όλα αυτά ο Θανάσης Καλαφάτης τα καταφέρνει με την πασίγνωστη, υποδειγματική και εμπνέουσα σεμνότητά του. Αν και γράφει για την προσωπική του εμπειρία αυτά τα δύσκολα, για τον ίδιο, για την κοινωνία και τη δημοκρατία χρόνια, δεν είναι αυτοαναφορικός. Η ψύχραιμη, η αφοπλιστική ειλικρίνεια, συχνά με χιούμορ και ποτέ με μνησικακία, αφήγηση δείχνουν ότι δεν αναφέρεται στις απίστευτες εμπειρίες του ως κάτι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Κάτι που θα του δώσει το φωτοστέφανο της πιθανής ανταμοιβής και αναγνώρισης. Αφηγείται ως «Ένας από τους πολλούς της ελληνικής αριστεράς», όπως μας δήλωνε ο αξέχαστος Στέφανος Στεφάνου. Είναι ακριβώς σε αυτή την παράδοση της αριστεράς δηλ. στην παράδοση που εξακολουθεί να σέβεται τις καταστατικές αρχές και αξίες και δεν δικαιολογεί ατομικές συμπεριφορές και στρατηγικές ως αποτέλεσμα «λογικής προσωπικής φιλοδοξίας». Είναι ακριβώς αυτό που δίνει την δυνατότητα στον Καλαφάτη να καταγράφει, όπως εύστοχα έγραψε η Νόρα Ράλλη στην ΕφΣυν (9/12/19), «την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδα μέσα από την προσωπική του διαδρομή» και όχι το αντίστροφο.
Περισσότερα »
12
01

Ανησυχούν οι καπιταλιστές για τον… καπιταλισμό!

Το ΔΝΤ, γνωστό για τα προγράμματα λιτότητας που εφάρμοσε στις υπερχρεωμένες χώρες, τόνισε την επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της αυξανόμενης ανισότητας, επιμένοντας πως η διεύρυνση των ανισοτήτων υπονομεύει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και στη δημοκρατία, ενώ καλλιεργεί το αίσθημα ότι οι ελίτ έχουν καρπωθεί κάθε όφελος εις βάρος όλων των υπολοίπων. Μάλιστα, η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, σχολιάζοντας την «επίμονη και συνεχή διεύρυνση της ανισότητας», προειδοποίησε πως «αν δεν προσέξουμε, τα φαντάσματα από τα τέλη του 19ου αιώνα θα έρθουν και θα μας στοιχειώσουν στον 21ο αιώνα». Την ίδια ώρα ο Καρλ Χένρικ Σβάνμπεργκ, επικεφαλής της σουηδικής αυτοκινητοβιομηχανίας Volvo, επικρίνοντας το αμερικανικό μοντέλο καπιταλισμού προβλέπει πως «αν η ανισότητα εξακολουθήσει να αυξάνεται, σε βάθος χρόνου θα γυρίσει και θα τους δαγκώσει». Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι συμβαίνει και διεθνείς φορείς και θεσμικοί εγγυητές της καπιταλιστικής κανονικότητας δηλώνουν τη «βαθιά ανησυχία τους για τη διεύρυνση των ανισοτήτων». Τι πάθανε τέλος πάντων οι εγγυητές της φυσικής λειτουργίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και των μηχανισμών συσσώρευσης πλούτου και ξεχειλίζουν από ευαισθησία για τον «αντίκοσμο», τους παρίες, τους πληβείους και τους αποκλεισμένους από τον κόσμο της ευημερίας τους, των οποίων οι οικονομίες στραγγαλίστηκαν από τις «μεταρρυθμίσεις» της «άγριας απελευθέρωσης» που επιβλήθηκαν από την Παγκόσμια Tράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;
Περισσότερα »
11
01

Ράνια Σβίγκου: Η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει μέσα από τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων

Πάνω από όλα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα νέο όραμα για την Ευρώπη από την πλευρά των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων. Ένα όραμα που θα μπορεί να εμπνέει τη νεολαία και τους εργαζόμενους, που θα αποκρούει τον εθνοκεντρισμό, τα μισαλλόδοξα, εθνικιστικά κηρύγματα και θα διαψεύδει τους εύλογους φόβους για το μέλλον, από τους οποίους τρέφεται και δυναμώνει η Ακροδεξιά. Η ευρωπαϊκή Αριστερά, άλλωστε, πρωτοστατεί σε αυτή την προσπάθεια για διάλογο, μέσα από το Ευρωπαϊκό Φόρουμ των Προοδευτικών, Οικολογικών και Αριστερών Δυνάμεων, το οποίο, βέβαια, χρειάζεται εμβάθυνση και ανάπτυξη. Είναι ένα πρώτο βήμα, το οποίο θα πρέπει να επεκταθεί και σε επίπεδο εθνικών κοινοβουλίων, αλλά, κυρίως, στο πεδίο της κοινής, καθημερινής δράσης. Σε αυτό τον διάλογο και σε αυτή τη συνάντηση, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να πρωταγωνιστήσει, ως το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα, αυτή τη στιγμή, στην Ευρώπη, αλλά και ως το σημείο αναφοράς, εξαιτίας των αγώνων που έδωσε και δίνει στην Ελλάδα και την Ευρώπη, προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας. Οφείλουμε να λάβουμε πρωτοβουλίες, να γίνουμε ο καταλύτης αυτής της σύμπραξης, σε διεθνές επίπεδο. Απέναντι σε όσους υποστηρίζουν τον απάνθρωπο και αντικοινωνικό νεοφιλελευθερισμό, απέναντι στους Σαλβίνι, τους Όρμπαν, τις Λεπέν, την Εναλλακτική για τη Γερμανία, που επικρατούν στηριζόμενοι στον φόβο για το μέλλον και στον ακροδεξιό λαϊκισμό, απέναντι σε όσους βάζουν τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους και τις ζωές τους, που αδιαφορούν για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και ενδιαφέρονται μόνο για τη συσσώρευση πλούτου, νομίζοντας ότι αυτούς δεν θα τους αγγίξει η καταστροφή του πλανήτη μας, απέναντι σε όλες αυτές τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης και της κοινωνικής καταστροφής, οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να διαμορφώσουμε ευρείες συμμαχίες, σε ένα ενιαίο, ισχυρό, πλατύ, δημοκρατικό, φεμινιστικό και οικολογικό μέτωπο, ικανό να ανατρέψει τους σημερινούς, μη ευνοϊκούς συσχετισμούς, για να χτίσουμε μαζί μιαν άλλη Ευρώπη, κοινωνικά δίκαιη.
Περισσότερα »
11
01

Ο οδηγός φορτηγού: ένα σύμβολο υπό εξαφάνιση;

Σύμφωνα με έκθεση της Μόργκαν Στάνλεϊ, που δημοσιεύτηκε το 2013 (4), οι οδηγοί που εργάζονται στα λιμάνια, όπως είναι εκείνοι της XPO Logistics, θα είναι οι πρώτοι που θα αντικατασταθούν από φορτηγά χωρίς οδηγό. Εν συνεχεία, «μεταξύ 2020 και 2025» θα κάνουν την εμφάνισή τους τα αυτόνομα φορτηγά επιπέδου 4, ικανά να κινούνται μόνα τους αλλά σε τμήματα δρόμων που θα έχουν προηγουμένως χαρτογραφηθεί, και με ένα άτομο σε κάθε φορτηγό για την περίπτωση προβλήματος. Η χρήση των πλήρως αυτόνομων οχημάτων, του επιπέδου 5, θα γενικευθεί «περίπου το 2030». «Οι χρήσεις σε κλειστό κύκλωμα, όπως στα λιμάνια, θα είναι οι πρώτες, έπειτα θα ακολουθήσουν διαδρομές σε αυτοκινητοδρόμους και τέλος η χρήση σε μεικτές ζώνες, δηλαδή και σε αστικές περιοχές και σε αυτοκινητοδρόμους», προέβλεπε η Μόργκαν Στάνλεϊ, η οποία υπολόγιζε τις εξοικονομήσεις από την αυτοματοποίηση του τομέα σε 168 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως: 70 δισεκατομμύρια από την κατάργηση του εργατικού δυναμικού, 36 δισεκατομμύρια από έξοδα ατυχημάτων που αποφεύχθηκαν (5), άλλα 35 από την οικονομία καυσίμου και τέλος άλλα 27 από την «αύξηση της παραγωγικότητας». Κάποιοι άλλοι οικονομικοί αναλυτές φαίνονται ακόμη πιο αισιόδοξοι. Η έκθεση της Μόργκαν Στάνλεϊ τοποθετεί τους οδηγούς φορτηγών με leasing, όπως είναι εκείνοι του Λονγκ Μπιτς, στην κορυφή του καταλόγου των θυμάτων της απορρύθμισης του τομέα των μεταφορών. «Δεν θα γίνει ποτέ», θέλει να πιστεύει ο Άντρεϊ Χαρτ, που οδηγεί βαρέα φορτηγά εδώ και δεκαεπτά χρόνια. «Τa πράγματα είναι ήδη τόσο επικίνδυνα στους δρόμους… Τα κομπιούτερ δεν έχουν μάτια. Με τις κάμερες, κάθε μέρα υπάρχουν άσχημες εκπλήξεις.» Τον λόγο παίρνει ο Τζέραλντ Ντάνιελς, με κόμμωση ράστα που φτάνει μέχρι τους γοφούς του και γυαλιά ηλίου: «Και βέβαια θα γίνει», λέει κατηγορηματικά. «Στον τερματικό σταθμό των κοντέινερ στο Λονγκ Μπιτς, ήδη πλέον δεν υπάρχουν άνθρωποι για να φορτώσουν τα φορτηγά.» Όπως και οι θεριζοαλωνιστικές μηχανές, που κατευθύνονται μέσω GPS (global positioning system) ή τα χορτοκοπτικά με ασύρματη σύνδεση που στριφογυρίζουν επάνω στο κομμάτι του γρασιδιού τους ή ακόμα κι εκείνες οι ηλεκτρικές σκούπες-ρομπότ που μετακινούνται μόνες τους, τα φορτηγά τού αύριο θα είναι «αυτόνομα», υπόσχεται η Σίλικον Βάλεϊ.
Περισσότερα »
11
01

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: Εποικιστική αποικιοκρατία, σιωνισμός και αλληλεγγύη

Το κίνημα BDS (μποϋκοτάζ, από επένδυση, κυρώσεις) ξεκίνησε στην Παλαιστίνη, έχοντας οδηγό το αντίστοιχο κίνημα στην Νότια Αφρική την εποχή του Απαρτχάιντ και τον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία. Έχει εξαπλωθεί στις ΗΠΑ Ευρώπη και άλλες περιοχές του κόσμου, όπου μαζί με αλλά αντίστοιχα κινήματα όπως το JVP (Juice voice for peace (Εβραϊκή φωνή για την ειρήνη) υπερασπίζεται με ειρηνικό τρόπο κάτι απλό και πολύ σαφές: Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους, άρα και για τους Παλαιστίνιους, που καθημερινά χάνουν και τα τελευταία νόμιμα δικαιώματα που έχουν απομείνει, με την ανοχή στις παράνομες συχνά βίαιες και δολοφονικές πράξεις της κυβέρνησης του Ισραήλ, από την διεθνή κοινότητα. Συλλέγω τυχαία ανάμεσα από τις τελευταίες ειδήσεις, μέσος όρος ζωής τα 40 χρόνια, ανεργία πάνω από 30%, καθημερινές δολοφονίες, φυλακίσεις βασανισμοί. Το τοίχος διαίρεσε την γη τους, δημιουργώντας ανυπέρβλητα εμπόδια στην μετακίνηση για να πάνε στην δουλειά τους, να επισκεφθούν ένα δικό τους σε νοσοκομείο ή ακόμα και στην φυλακή. Οι Παλαιστίνιοι είναι δεμένοι με την γη τους, ζούνε από αυτή και με αυτή και όμως την καίνε ή ξεριζώνουν τις ελιές, και τους στερούν το νερό. Στην Ιερουσαλήμ τους παίρνουν τα σπίτια, που ήταν δικά τους από γενιές, οι έποικοι καταλαμβάνουν την γη τους στην Χεβρώνα πόλη της δυτικής όχθης, τους απαγορεύεται να περνάνε από ορισμένους δρόμους και τελευταία τους διώχνουν από τα σπίτια τους χάριν της επέκτασης των εποίκων.
Περισσότερα »
10
01

Κώστας Αντωνόπουλος: Καθαρά ζήτημα πολιτικής βούλησης η πολυμερής συμφωνία

Πρέπει να αναρωτηθούμε, πρώτα, σε ποιες περιοχές του Αιγαίου η Τουρκία, ενδεχομένως, υποβάλλει και αξιώσεις εδαφικής κυριαρχίας σε βραχονησίδες ή νησίδες. Το ζήτημα ρυθμίζεται από τη Συνθήκη της Λωζάνης, αλλά η Τουρκία το αμφισβητεί. Η Λωζάνη προσδιόρισε με σαφήνεια και οριστικό τρόπο τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας και αυτά μεταξύ Ιταλίας – Τουρκίας στα Δωδεκάνησα, το οποίο καθεστώς κληρονόμησε αυτούσιο η Ελλάδα το 1947 με τη Συνθήκη Ειρήνης με την Ιταλία. Υπάρχει συμφωνία οριοθέτησης των συνόρων μεταξύ Ιταλίας – Τουρκίας το 1932, η οποία όμως δεν πρωτοκολλήθηκε ποτέ στην Κοινωνία των Εθνών. Τότε ίσχυε ότι όσες συμφωνίες δεν πρωτοκολλούνται, ήταν άκυρες κάτι το οποίο δεν ισχύει σήμερα. Επιπλέον, η Τουρκία υποστηρίζει ότι το καθεστώς νησιών τα οποία δεν αναφέρονται ονομαστικά, παραμένει αμφισβητούμενο. Επί πολλά χρόνια αυτή η έστω άκυρη συνθήκη όριζε ένα σύνορο και στην πράξη αυτό γινόταν σεβαστό. Το Διεθνές Δίκαιο προβλέπει τη σταθερότητα και μονιμότητα των συνόρων και γι’ αυτό ακόμη κι όταν λυθεί μια συνθήκη, τα σύνορα που όριζε εξακολουθούν να ισχύουν, δεν παρασύρονται σε εξαφάνιση. Εδώ εδράζονται οι αξιώσεις, διεκδικήσεις της Τουρκίας –ήδη έχει διατυπωθεί η άποψη περί γκρίζων ζωνών, στην περιοχή της Δωδεκανήσου, μέχρι στιγμής. Τέτοια, όμως, συγκέντρωση βραχονησίδων και νησίδων δεν υπάρχει στο Βόρειο Αιγαίο ή στην περιοχή Νοτιοανατολικά της Καρπάθου – Κάσου – Καστελόριζου – Κρήτης – Ρόδου. Πάντως, μπορούν να απομονωθούν συγκεκριμένες πτυχές μιας διαφοράς ή συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές και να επιλυθούν από τα δυο ενδιαφερόμενα μέρη, εφόσον δεν θέτουν δυσχερή, περίπλοκα ή ευαίσθητα ζητήματα για τα συμφέροντα του ενός ή του άλλου μέρους.
Περισσότερα »