δημοσιογραφική δεοντολογία

26
06

Σε «φλεγόμενο» τοπίο από το φθινόπωρο

Όσοι στη ΝΔ οργανώνονται για να κατακτήσουν ή να προστατεύσουν θέση ή να ορίσουν πολιτικές εκτιμούν ότι στη συγκυρία αυτή, μπορούν να το κάνουν. Προοπτικά θεωρούν ότι ούτε ο Κ. Μητσοτάκης που τώρα θεωρείται πανίσχυρος, θα είναι ισχυρός. Η απόφαση, τελικά, παρά τις επίμονες εισηγήσεις, να μην πάει για εκλογές ούτε τον Ιούλιο αλλά ούτε και το φθινόπωρο είναι κυρίως έκφραση αβεβαιότητας, αδυναμίας, δυσκολιών, εντέλει. Ο ίδιος συμμετείχε στις εκτιμήσεις, αυτός ταλαντεύτηκε. Γι’ αυτό δεν αποφάσισε να προσφύγει στις κάλπες. Η κυβέρνηση, παρά τα θρυλούμενα, έβγαινε λιποβαρής και αναποτελεσματικό το “επιτελικό κράτος”. Άρα, οι εσωκομματικοί της αντίπαλοι μπορεί να διεκδικούν. Αυτά τα ζητήματα συνήθως, στα κόμματα που κυβερνούν, λύνονται με συμβιβασμό. Θα βρεθεί και τώρα, ούτε τον κ. Σαμαρά τον “παίρνει” να επαναλάβει ό,τι έκανε το 2003, να ανατρέψει την κυβέρνηση. Ούτε η πολιτική θ’ αλλάξει ριζικά. Η ρότα της, εξάλλου, είναι προς τα δεξιά. Ο τομέας που έχει εξαιρετική δυσκολία και διαφωνίες είναι η εξωτερική πολιτική και εδώ έχει περιθώρια, με δεδομένα τα φτωχά αποτελέσματα του ταξιδιού Ν. Δένδια στην Αίγυπτο, να επηρεάσει έως ένα βαθμό η σαμαρική ομάδα. Αυτό που δεν λύνεται είναι η εμβάθυνση της ύφεσης που προοιωνίζεται ένα φθινόπωρο κοινωνικής κρίσης. Και βέβαια αυτό δεν αντιμετωπίζεται με έναν ανασχηματισμό. Παρ’ όλα αυτά, τίποτε δεν “θα έλθει στο πιάτο”, του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να εργασθεί πάρα πολύ και στο προγραμματικό πεδίο και στο κινηματικό, για να “προλάβει τον καιρό”. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να ενταχθεί και όλη η διαδικασία και πορεία προς το συνέδριο. Διότι αν από την αρχή του φθινοπώρου η κυβέρνηση βρεθεί σ’ ένα “φλεγόμενο”, ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία θα βρεθεί σ’ ένα απαιτητικό τοπίο.
24
06

Ζήτημα αξιοπρέπειας. Ναι, αλλά όχι μόνο …

Και δικαιολογημένα αναρωτήθηκες: με ποια κριτήρια εντάχθηκαν τα ΜΜΕ στην καμπάνια, πώς δόθηκε η διαφήμιση και μοιράστηκαν τα χρήματα;  Εδώ και μέρες η ερώτηση είναι μία: πού πήγαν τα 20 εκατομμύρια ευρώ της κρατικής διαφημιστικής καμπάνιας με αφορμή την πανδημία; Και το αίτημα ξεκάθαρο: να δοθεί στη δημοσιότητα ο κατάλογος με τα ποσά και τους αποδέκτες τους. Πόσα χρήματα πήρε το κάθε Μέσο από τον κρατικό κορβανά. Με ποια ποσά χρηματοδοτήθηκαν κουμπάροι και συγγενείς πολιτικών. Πόσα έλαβαν μεγαλοεκδότες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Και να κατατεθούν τα αποδεικτικά στοιχεία: τιμολόγια με ημερομηνίες και ποσά, προκαταβολές κ.λπ.. Να ενημερωθεί ο κάθε φορολογούμενος πολίτης, όπως έχει δικαίωμα, με ποιον τρόπο ξοδεύτηκε το δημόσιο χρήμα. Στο κρίσιμο ερώτημα η απάντηση από την πλευρά του κυβερνητικού εκπροσώπου μέχρι τώρα είναι αρνητική και ενοχική: «Κάποτε, στο μέλλον, θα δοθεί ο κατάλογος στη δημοσιότητα». Και οι δικαιολογίες αστείες: «Δεν έχει τελειώσει ακόμη η καμπάνια, δεν έχουν δοθεί όλα τα χρήματα, δεν έχει ολοκληρωθεί ο ποιοτικός και ποσοτικός έλεγχος….». Και «η μπάλα στην εξέδρα», και «η λάσπη στον ανεμιστήρα» και ο συμψηφισμός: «Ναι, αλλά κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους». Μεθοδεύσεις που επιβεβαιώνουν τις υποψίες ότι η κυβέρνηση πάει να κερδίσει χρόνο, για να καλύψει ένα πραγματικό πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο. Γι’ αυτό φοβάσαι ότι δεν είναι απίθανο να «μαγειρευτεί» τελικά η λίστα, να «πειραχτούν» οι αριθμοί. Αυτό όμως που σ’ εξοργίζει περισσότερο είναι η αλαζονική συμπεριφορά:: «Δεν τη δίνουμε τη λίστα, γιατί έτσι μας αρέσει. Γιατί εμείς είμαστε οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν». Αυτή είναι στην ουσία η απάντηση της κυβέρνησης. Και στην πετάει κατάμουτρα, λες και η χώρα είναι Μπανανία και οι πολίτες υπήκοοι. Γι’ αυτό είπες παραπάνω ότι είναι ζήτημα αξιοπρέπειας να αντιδράσεις στην ολοφάνερη υποτίμησή σου ως πολίτη, στην περιφρόνηση που δείχνει αυτός ο αυταρχισμός και η έπαρση της εξουσίας. Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα προσωπικής αξιοπρέπειας. Είναι και ζήτημα διαφάνειας, Και νομιμότητας. Και χρηστής διαχείρισης του δημόσιου χρήματος. Και λογοδοσίας. Και χειραγώγησης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και ασφυκτικού ελέγχου της πληροφόρησης. Είναι τελικά ζήτημα δημοκρατίας.
23
06

Γιώργος Πλειός: Χωρίς προστασία της ελευθερίας του δημοσιογράφου δεν ανακτάται η αξιοπιστία (Ηχητικό)

Η Ελλάδα -όχι μόνο στους δημοσιογράφους, αλλά για όλους τους εργαζόμενους- ανήκει στην κατηγορία χωρών όπως αυτές του Τρίτου Κόσμου, όπου δεν είναι εγγυημένα τα εργασιακά δικαιώματα. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει θεσμικό όργανο που να προστατεύει την ελευθερία του δημοσιογράφου ως επάγγελμα. Έχουμε επαγγελματικές ενώσεις που μεριμνούν για δημοσιογραφικά δικαιώματα, συντάξεις, ασφαλιστικές καλύψεις, κτλ. Δεν είναι κύρια μέριμνά τους η προστασία του δημοσιογράφου στο δεοντολογικό κομμάτι. Δεν είναι δυνατόν π.χ. αρχισυντάκτης να μπαίνει σε αίθουσα σύνταξης και να ουρλιάζει «θέλω αίμα». Και αν δεν το κάνει ο δημοσιογράφος να απολύεται για να έρθει ο επόμενος. Στα site εργαζόμενοι ανεβάζουν 40 ιστορίες για ένα μισθό 400 ευρώ, πολλές φορές «μαύρα». Για ποια ελευθερία του δημοσιογράφου μιλάμε; Δεν υπάρχει
21
06

Άγγελος Τσέκερης: Α, θίχτηκε η τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας

Στον καυγά που ξεκίνησε με αφορμή το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι κάπου έχουν δίκιο. Ναι δεν είναι όλοι οι μπροστινοί δημοσιογράφοι των ΜΜΕ, εξωνημενοι φασουλήδες. Υπάρχουν όμως και πολλοί μπροστινοί δημοσιογράφοι των ΜΜΕ, που είναι (έχω στο μυαλό μου μερικές κραυγαλέες περιπτώσεις). Ούτε όλοι οι εξωνημενοι φασουλήδες είναι μπροστινοί. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι οι εξωνημενοι φασουλήδες πάνε και κρύβονται πίσω από τους αξιοπρεπείς δημοσιογράφους και φωνάζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έθιξε την επαγγελματική τους υπόληψη. Και αν βάλεις εναντίον τους υπάρχει ο κίνδυνος να πλήξεις ανθρώπους που πραγματικά είναι αξιοπρεπείς. Η σχέση της κυβέρνησης με τα ΜΜΕ δεν είναι σχέση του αρκουδιάρη με την αρκούδα, του στυλ «εγώ σου πετάω λεφτά κι εσυ τα λες όπως θέλω». Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ αποτελούν ενιαίο Σύστημα: ο ένας υπάρχει για να κερδίζει ο άλλος. Όταν ένας εκδότης, για διαφήμιση 30.000 ευρώ, παίρνει 300.000, δεν τα παίρνει για να γίνει φιλοκυβερνητικός. Φιλοκυβερνητικος ήταν ούτως η άλλως. Τα παίρνει γιατί είναι η στιγμή που το Σύστημα κάνει διανομή μερίσματος. Στο Σύστημα υπάρχουν σοβαροί αναλυτές, συνομιλητές υπουργών, τραμπούκοι εκδότες, μούτρα του κοινού ποινικού δικαίου. Υπάρχουν, επίσης, δημοσιογράφοι που παίρνουν τρεις κι εξήντα αλλά υπηρετούν το Σύστημα με αδιάλλακτη ιδεολογική λύσσα. Αντίστοιχους τύπους δημοσιογραφίας θα βρεις και εκτός συστήματος. Οπως θα βρεις και σε όλους τους κλάδους, από τους γιατρους και τους ταξιτζήδες μέχρι τους δασκαλους γιογκας και τους τραγουδιστες. Το πρόβλημα λοιπόν είναι το Σύστημα. Εκεί που οι βαλίτσες με το δημόσιο χρήμα αλλάζουν χέρια. Σημαντική παρατήρηση 1: οι δημοσιογράφοι του Συστήματος δεν λαδώνονται για να γλείφουν. (Αυτό το κάνουν επι του προσωπικού.) Οι δημοσιογράφοι του συστήματος λαδώνονται κυρίως για να κρύβουν ειδήσεις. Σημαντική παρατήρηση 2: το Σύστημα δεν ζητάει λεφτά για να γλείφει και να αποθεώνει. Αυτό θα το έκανε ούτως η άλλως. Το Σύστημα όταν χρειάζεται λεφτά, εκβιάζει. Θα ήταν εξαιρετικό να γινόντουσαν αυτά σποτάκι.