Δικαιοσύνη

Είναι το ΣτΕ υπεράνω υποψίας; Οχι, αν κρίνουμε από την πολεμική που έχει δεχτεί για το πώς συμπεριφέρθηκε σε περιπτώσεις υψίστης σημασίας που είχαν πολιτική διάσταση (μνημόνια, ΕΡΤ, ΕΝΦΙΑ, τηλεοπτικές άδειες). Υπάρχει δόλος; Βαριά κατηγορία που δεν είναι εύκολο να αποδειχτεί. Κυβερνητικοί παράγοντες δεν κρύβουν την ενόχλησή τους για τον τρόπο που λειτουργεί το Ανώτατο Δικαστήριο. Κάποιοι κάνουν λόγο για εμφανείς κομματικές σκοπιμότητες, ωστόσο οι καταγγελίες τους δεν γίνονται δημοσίως, προφανώς γιατί δεν έχουν στη διάθεσή τους στοιχεία.

«Για την περίπτωση της κρατουμένης Ηριάννας, όπως και για άλλα ζητήματα, δεν πρέπει να σιωπούμε», ανέφερε ο Πρόεδρος της Βουλής.

Να ανασταλεί η κράτηση της Ηριάννας μέχρι την εκδίκαση στο Εφετείο. Και να ελπίσουμε ότι η «τυφλή» Δικαιοσύνη δεν είναι και αναίσθητη.

Κάτι δεν πάει καλά με αυτό το μαντήλι που δήθεν φοράει στα μάτια της η θεά της Δικαιοσύνης στη χώρα μας. Είναι διάτρητο και λοξοκοιτάει απ’ τη μια προστατευτικά προς τους πολιτικούς και οικονομικούς άρχοντές μας (δύο πολιτικοί όλοι κι όλοι μπηκαν στη φυλακή για καταχρήσεις δισεκατομμυρίων που γινόταν εις βάρος μας τόσα χρόνια και είναι και οι δύο ελεύθεροι πια) κι απ’ την άλλη απειλητικά και καχύποπτα προς όλους εμάς τους υπόλοιπους που δεν μπορούμε να παρακολουθούμε απαθείς και βουβοί την κατάλυση καθε έννοιας δημοκρατίας, δικαιοσύνης και απλής λογικής στον τόπο μας.

Στο μυθιστόρημα του Χάινριχ Μπελ «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ», που η δράση του εκτυλίσσεται στη Δυτική Γερμανία των αρχών της δεκαετίας του 1970, μια απολιτική νοικοκυρά μπλέκει με την αστυνομία και διασύρεται από τον κίτρινο τύπο επειδή έκανε το έγκλημα να συνδεθεί ερωτικά με έναν ληστή τραπεζών, ύποπτο για τρομοκρατία. Ομολογώ πως δεν θυμάμαι αν το έχω διαβάσει, ασφαλώς όμως έχω δει την ταινία που γυρίστηκε το 1975 από τον Φόλκερ Σλέντορφ και τη Μαργκαρέτε φον Τρότα με βάση το μυθιστόρημα. Βρίσκω πως η υπόθεση του μυθιστορήματος και της ταινίας έχει κάποιες ομοιότητες με μια υπόθεση που διαδραματίζεται αυτές τις μέρες στη χώρα μας, στην πραγματική ζωή, παρόλο που υπάρχουν πολλές και βασικές διαφορές μεταξύ τους -γι’ αυτό και έβαλα αυτόν τον τίτλο στο σημερινό άρθρο, που είναι αφιερωμένο στην υπόθεση της πανεπιστημιακού Ηριάννας Β.Λ. και στη χαμένη ελευθερία της.

Ποτέ δεν είχα αυταπάτες για το πόσο ταξική είναι η θεσμοθετημένη δικαιοσύνη αλλά και πόσο χώρο αφήνουν οι νόμοι στις προσωπικές πεποιθήσεις του κάθε δικαστή. Αυτό, άλλες φορές είναι για καλό και άλλες για κακό. Δεν θα ξεχάσω - από τη θετική πλευρά - εκείνη τη "φουρνιά" των δικαστών, που σπούδασε τη δεκαετία του ’60 στη Γαλλία - κυρίως - και αποτέλεσε ανάχωμα στην καταλήστευση του φυσικού περιβάλλοντος (Ε΄τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας). Και σήμερα – είμαι σίγουρος - υπάρχουν δικαστές που διαχειρίζονται, με αγάπη για τον άνθρωπο και τη φύση, τα ψήγματα ελευθερίας κινήσεων που τους παρέχουν οι ερμηνείες των νόμων. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Δικαστές, που τηρώντας - και καλά - το γράμμα του νόμου, άτεγκτοι και μικροί θεοί, καταστρέφουν ζωές, αθέλητα ή και ηθελημένα κάποιες φορές. Τα τελευταία χρόνια τροχίζουν τη ρομφαία τους και σε ένα καινούργιο ακονιστήρι, που λέγεται "εξέταση DNA". Η υφαρπαγή δεκατριών χρόνων από την ελεύθερη ζωή της Ηριάννας δεν μπορεί να στηριχθεί σε μιά αμφισβητούμενη εξέταση DNA.

Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος με άρθρο-παρέμβαση που εστάλη στην «Εφημερίδα των Συντακτών», αναφέρεται εκτενώς στην υπόθεση της πανεπιστημιακού που καταδικάστηκε σε κάθειρξη 13 ετών με την κατηγορία της εμπλοκής της με την οργάνωση «Πυρήνες της Φωτιάς». Περιγράφει τα γεγονότα από το Μάρτιο του 2011 μέχρι και την καταδίκη της Ηριάννας «ως μέλος της ΣΠΦ» επειδή είχε σχέση μαζί του και ενώ «σύμφωνα με τα δικά τους δικαστήρια δεν είμαι μέλος…».

Η γνωστή για την ευαισθησία της στους νέους ανθρώπους εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αλλά και ολόκληρος ο κόσμος της Δικαιοσύνης, που μοιάζει με κάποιες αποφάσεις να έχει χάσει από τα μάτια όχι απλώς την έννοια της επιείκειας αλλά ακόμα και εκείνη του μέτρου στην επιβολή ποινών, οφείλουν να σκύψουν στην υπόθεση της Ηριάννας.