Πύργος Γκρένφελ: Ανισότητα και δικαιοσύνη στη βιοπολιτική κόλαση
Η περίπτωση της φωτιάς στον πύργο Γκρένφελ είναι μια περίπτωση βιοπολιτικής και θανατοπολιτικής και αποτελεί ξεκάθαρο έγκλημα με ταξικό πρόσημο.
Οκτώ νομά, ένα δεμά
Οκτώ άνθρωποι κατέχουν σήμερα τον ίδιο πλούτο με το πιο φτωχό μισό του παγκόσμιου πληθυσμού. Κατανοώ ότι χρειάζεται λίγος χρόνος και μια κάποια παύση για να το συνειδητοποιήσει κανείς, ωστόσο θα συνεχίσω και όσοι ψύχραιμοι προσέλθετε. Περίπου 7,4 δισ. άνθρωποι ζούμε σε αυτή τη γης και την (κατα-)πατούμε. Από αυτούς, 800 εκατομμύρια (σχεδόν ένας στους εννιά - δεν έχουν φτάσει στους οκτώ ακόμη!) είναι υποσιτισμένοι ή απλά νηστικοί.
Λόγω της ανισότητας διακυβεύεται η οικονομία
Eάν η πλειονότητα των πολιτών έχει τη γνώμη ότι δεν συμμετέχει δίκαια στην οικονομική ανάπτυξη μπορεί να στραφεί κατά του οικονομικού και πολιτικού συστήματος ή τουλάχιστον εναντίον εκείνων των τμημάτων του στα οποία καταλογίζει την ευθύνη. Εάν η πλειονότητα αισθανθεί ότι αδικείται, τότε αυτοί οι πολίτες θα μπορούσαν να στραφούν κατά της παγκοσμιοποίησης.
Η ανισότητα «τρώει» τις ελίτ
«Το Νταβός αναρωτιέται αν είναι μέρος του προβλήματος» ήταν ο τίτλος ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε προ ημερών στο Bloomberg, αποτυπώνοντας τον προβληματισμό των ελίτ για την καθοδική πορεία της παγκοσμιοποίησης παράλληλα με την άνοδο του λαϊκισμού. Το 2016, πέρα από τις πολιτικές εξελίξεις που συγκλόνισαν τον κόσμο (Brexit, εκλογή προέδρου στις ΗΠΑ, παραίτηση Ρέντζι, δημοσκοπική άνοδος ευρωσκεπτικιστών), ως προϊόντα αποδοκιμασίας των επιλογών του ισχύοντος status quo, έβαλαν στη δημόσια σφαίρα μια λέξη ταμπού -μέχρι πρόσφατα- για τους συστημικούς διαμορφωτές γνώμης: Την ανισότητα.
Αννέτα Καββαδία: Η κυβέρνηση δεν πρέπει και δεν μπορεί να πάρει άλλα μέτρα
Έχουμε τηρήσει τη συμφωνία μας με τους εταίρους στο ακέραιο, με πολύ μεγάλη αιμορραγία της ελληνικής κοινωνίας. Συνεπώς, είναι απόλυτο δικαίωμά μας το πώς θα μοιράσουμε το πλεόνασμα των κρατικών εσόδων του 2016. Και για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η επιλογή να ενισχυθούν οι περισσότερο αδύναμοι, είναι αυτονόητη. Όσοι από τους έξω (και τους μέσα) αντιδρούν, το κάνουν γιατί -δέσμιοι της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας τους- αισθάνονται αλλεργία με ο,τιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί φιλολαϊκό.
Η κρίση της Κοινωνικής Φροντίδας στο σύγχρονο καπιταλισμό
H Φρέιζερ ισχυρίζεται ότι η κύρια «αναβάθμιση» που λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του χρηματιστικοποιημένου καπιταλισμού συντελείται στο πεδίο της κοινωνικής φροντίδας και κατά συνέπεια της κοινωνικής αναπαραγωγής και πιο συγκεκριμένα, λαμβάνει χώρα με τη μορφή της πλήρους εγκατάλειψης της κοινωνικής φροντίδας και άρα της έγνοιας για την κοινωνική αναπαραγωγή. Ξεπερνώντας, τη φορμαλιστική προσέγγιση των δύο προηγηθέντων φάσεων του καπιταλισμού ως μιας γραμμικής συναίνεσης μεταξύ κράτους, οικονομίας και κοινωνικών δρώντων, η Φρέιζερ αναδεικνύει μέσω αυτής της μεθοδολογίας τις καταβολές των σύγχρονων κυρίαρχων ταξικών, έμφυλων και φυλετικών ανισοτήτων.
Μπράνκο Μιλάνοβιτς: «Μια διαγραφή χρέους άμεση ή έμμεση είναι αναπόφευκτη»
Ο Μιλάνοβιτς αναλύει τις επιπτώσεις των ανισοτήτων στην πολιτική και στη δημοκρατία, ενώ θεωρεί αναπόφευκτη μια μερική διαγραφή ή ακύρωση του ελληνικού χρέους. Τονίζει όμως ότι οι σημερινές πολιτικές θα έχουν βαριές μακροπρόθεσμες συνέπειες για τη χώρα και τις νέες γενιές.
- 1
- 2