Συνεντεύξεις

Μεγάλα τμήματα των ελίτ συμφωνούν μέχρι σήμερα ότι ήταν σωστή η πολιτική που ακολουθήθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια - είτε αυτό είναι ατζεντα Hartz IV είτε οι φορολογικές περικοπές. Όλα αυτά που συνέβαλαν στην κοινωνική ανισορροπία παρουσιάζονται δήθεν ως μια εναλλακτική λύση στην παγκοσμιοποίηση...Η εξέταση των αποτελεσμάτων των εκλογών δείχνει ότι οι ψηφοφόροι της AfD τείνουν να επικεντρώνονται κυρίως στις περιοχές εκείνες όπου η οικονομική κατάσταση είναι δύσκολη. Και το κόμμα βρίσκει δυσανάλογη έγκριση στο φτωχότερο τμήμα του πληθυσμού.

Πιστεύω σε μια χώρα Εβραίων και Παλαιστινίων. Επίσης πιστεύω ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στην ανθρωπιά μέσα μας. Η πρώτη αξία είναι η ανθρωπιά μας, όχι η γη. Αν επικεντρωθούμε σε αυτό, θα φτάσουμε σε ένα σημείο να μπορούμε να ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλο.

Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι ακριβώς η επιστροφή μας σε μια ριζοσπαστική Αριστερά. Δηλαδή, μια Αριστερά που θα λέει ότι αυτό το σύστημα είναι γερασμένο. Αυτό σημαίνει ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός σ’ αυτό το σημερινό στάδιο είναι ένα σύστημα του οποίου η καταστροφική πλευρά της συσσώρευσης έχει αναπτυχθεί πολύ περισσότερο από τις θετικές και προοδευτικές πλευρές. Η ιδέα του Σουμπέτερ για τη δημιουργική καταστροφή ήταν σωστή στην εποχή του, τον 19ο αιώνα, αλλά σήμερα είναι μια ανοησία. Σήμερα, η καταστροφική πλευρά είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δημιουργική. Η δημιουργική του πλευρά έχει περιοριστεί στη μόδα και στην ανανέωση των προϊόντων ανά δύο ημέρες, όπως η αντικατάσταση του ενός κινητού από άλλο κ.λπ. Όλο αυτό αποτελεί σπατάλη φυσικών πόρων. Η κλιματική αλλαγή ως αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι δραματική, αλλά επίσης και οι κοινωνικές καταστροφές, με τη μορφή της μόνιμης ανεργίας, της συνεχόμενης επισφάλειας στη διαχείριση της εργασίας, αλλά και των καταστροφών για τη μεγάλη πλειονότητα του παγκόσμιου Νότου: Ασία, Αφρική, Λ. Αμερική και Καραϊβική.

«Δεν πρέπει να ξεχάσουμε» ότι ο φασισμός στην Ιταλία δεν έπεσε και δεν πέθανε ποτέ οριστικά. Η καταστολή του 2001 στη Γένοβα είχε φασιστικά χαρακτηριστικά. Πριν από το 2001 η Ακροδεξιά είχε μια σχετική ντροπή να εκφράζεται μέσα από τους θεσμούς, ενώ μετά το 2001 άρχισαν να εκφράζονται ξεκάθαρα προς τα έξω. Ομάδες αστυνομικών και καραμπινιέρων τραγουδούσαν φασιστικούς ύμνους πριν επιτεθούν στους διαδηλωτές. Η ηγεσία τους ήξερε πολύ καλά τις είδους ομάδες έστελνε για να καταστείλουν ένα τεράστιο κίνημα. Από το 2001 έχει πολλαπλασιαστεί η κρατική καταστολή με τη μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε στη Γένοβα. Στην ίδια τη Γένοβα τα τελευταία χρόνια οι φασίστες έχουν ανοίξει τρία γραφεία και κάνουν διαρκείς επιθέσεις σε ακτιβιστές της Αριστεράς, μαχαιρώνοντας μάλιστα έναν, και κυρίως Αφρικανούς μετανάστες. Οι αδελφές - μάνες που είδαμε τα παιδιά μας δολοφονημένα από τους ακροδεξιούς και την αστυνομία είπαμε ότι «δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε». Με τον Τζουλιάνο έχουμε τον Κάρλο για να μιλήσουμε, ξέροντας ότι κανείς δεν θα μας τον φέρει πίσω και ότι τίποτα δεν θα απαλύνει τον πόνο μας. «Δεν θέλουμε να ξεχάσουμε» για να προειδοποιήσουμε και τις άλλες μάνες και τον κόσμο για τον κίνδυνο που υπάρχει από τον φασισμό και τη φασιστικοποίηση της αστυνομίας και των καραμπινιέρων.

Πρέπει να αναρωτηθούμε αν άλλαξε κάτι στη χώρα μας από τις προηγούμενες μεγάλες φωτιές και πλημμύρες. Αν υπάρχει κάποια τομή. Πιστεύω ότι όντως υπάρχει μια μεγάλη τομή που επιφέρει η κλιματική αλλαγή, η οποία λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής των ακραίων καιρικών φαινομένων και πλέον απειλεί ευθέως την ατομική και συλλογική μας ασφάλεια. Αυτό μας έδειξαν τα φετινά φαινόμενα των πλημμυρών και των πυρκαγιών. Η μεταβολή έχει χαρακτηριστικά πρωτόγνωρα για τη χώρα μας. Συμβαίνουν ακαριαίες καταστροφές σε ελάχιστο χρόνο. Η βιαιότητα των φαινομένων αφήνει ελάχιστα περιθώρια για οργανωμένη παρέμβαση με βάση όσα ξέραμε έως τώρα. Αποκτούν χαρακτηριστικά σεισμικών καταστροφών. Απαιτείται αλλαγή σχεδίου σε οργάνωση του κράτους, σε κυβερνητικό και τοπικό επίπεδο, και νέο σχέδιο για την εκπαίδευση των πολιτών. Σε αυτό το νέο σχέδιο οι παράγοντες του κράτους, αλλά και ο πολίτης, που έχει πληγεί ή είναι εθελοντής, πρέπει να γνωρίζουν τους κανόνες. Όπως σήμερα γνωρίζει ο πολίτης τους κανόνες για τον σεισμό (μπαίνω κάτω από το τραπέζι, δεν βγαίνω στο μπαλκόνι, ή δεν μπαίνω στο ασανσέρ κτλ), το ίδιο θα πρέπει να γίνει και για τις περιπτώσεις φωτιάς και πλημμύρας. Να ξέρουν, δηλαδή, οι πολίτες τι πρέπει να κάνουν μέσα στο σπίτι, πώς να φύγουν και προς τα πού κοκ. Προφανώς, βέβαια, το κύριο είναι να υπάρξουν υποδομές και νομοθετικές ρυθμίσεις άμεσα.

Νομίζω πως οι άνθρωποι στην ΠΓΔΜ έχουν μπουχτίσει με όλη την αστάθεια που επικρατεί και θα έδιναν τη ζωή τους για να έχουν απλές, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακές, ευρωπαϊκές ζωές: χρήματα για να στηρίξουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, να μπορούν να πάνε κάπου διακοπές, να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο, να παντρευτούν, να πάνε σε γιατρό όταν χρειάζεται και να πεθαίνουν με αξιοπρέπεια. Αλλά ως κοινωνία αποτύχαμε. Ποτέ δεν καταφέραμε να αντισταθούμε στις διεφθαρμένες ελίτ που κατέστρεψαν τη χώρα στη διαδικασία να πλουτίσουν ακόρεστα τους εαυτούς τους. Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάποιες παράλογες επιλογές και δυστυχώς δεν βλέπω το τέλος του τούνελ. Αλλά, στο σύνολό τους, δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε: ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι που θα έδιναν το χέρι σε έναν ξένο οποιαδήποτε στιγμή. Αλλά, φυσικά, όταν αντιμετωπίζουν μια απειλή, είτε πραγματική είτε κατασκευασμένη από τους πολιτικούς, μπορούν να στραφούν στον εθνικισμό και στο μίσος. Αλλά ποιος δεν θα το έκανε;

Το φαι­νό­με­νο της ου­μπε­ρο­ποίη­σης της α­γο­ράς ερ­γα­σίας ε­γκα­θι­δρύ­θη­κε και διευ­ρύ­νε­ται με τις η­λεκ­τρο­νι­κές πλατ­φόρ­μες ερ­γα­σίας, κα­θώς και τις πλατ­φόρ­μες ε­παγ­γελ­μα­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας. Η στα­δια­κή διεύ­ρυν­σή του συμ­βάλ­λει στη­ν α­να­τρο­πή του μο­ντέ­λου του κοι­νω­νι­κού κορ­πο­ρα­τι­σμού και της ι­κα­νο­ποίη­σης τω­ν κοι­νω­νι­κών α­να­γκών, ε­γκα­θι­δρύο­ντας στη θέ­ση του το μο­ντέ­λο του ε­ξα­το­μι­κευ­μέ­νου κορ­πο­ρα­τι­σμού (λό­μπυ ε­ξα­το­μι­κευ­μέ­νω­ν συμ­φε­ρό­ντων), υ­πο­νο­μεύο­ντας την κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή και την κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη. Οι συ­νέ­πειές του δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται μό­νο στη διεύ­ρυν­ση των οι­κο­νο­μι­κών και τω­ν κοι­νω­νι­κών α­νι­σο­τή­των, αλ­λά ε­πε­κτεί­νο­νται α­νη­συ­χη­τι­κά και στη διεύ­ρυν­ση τω­ν δια­κρί­σεων με βά­ση τη φυ­λή, τη θρη­σκεία, το φύ­λο, τον τό­πο γέν­νη­σης και το­ν α­ντα­γω­νι­σμό με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων, σε βαθ­μό που να α­κυ­ρώ­νο­νται οι δυ­να­τό­τη­τες και οι προϋπο­θέ­σεις συ­γκρό­τη­σης δη­μο­κρα­τι­κών κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­τω­ν πα­ρε­μπό­δι­σης, της ε­γκα­θί­δρυ­σης τω­ν συ­γκε­κρι­μέ­νων συν­θη­κών στην ευ­ρω­παϊκή και διε­θνή οι­κο­νο­μία. Έτσι, εάν κα­τά τα α­μέ­σως ε­πό­με­να χρό­νια, οι διε­θνείς και ευ­ρω­παϊκές δη­μο­κρα­τι­κές πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις δεν α­να­τρέ­ψουν τις συν­θή­κες αυ­τές, τό­τε η ε­πι­κρα­τού­σα στρα­τη­γι­κή ε­πι­λο­γή α­νά­πτυ­ξης της διε­θνούς και ευ­ρω­παϊκής οι­κο­νο­μίας θα εί­ναι τε­χνο­λο­γι­κο-οι­κο­νο­μι­κά κα­τα­τμη­μέ­νη, κοι­νω­νι­κά κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη και ερ­γα­σια­κά υ­πο­βαθ­μι­σμέ­νη.

Ένα μεγάλο πρόβλημα που έχει η ΕΕ, συνολικά, είναι ότι ενώ γύρω μας χαλάει ο κόσμος, δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η εμμονή σε μια λιτότητα, από μια γραφειοκρατία, η οποία πληρώνεται πέντε φορές περισσότερο από το μέσο Έλληνα δημόσιο υπάλληλο, η οποία καταφέρεται κατά της δικής μας γραφειοκρατίας, δεν οδηγεί πουθενά. Νομίζουν ότι είναι δυνατόν να αποπληρώσουμε το χρέος όταν είμαστε σε «φυλακή δανειστών», που θυμίζει Ντίκενς. Αντιδρούν μετά, βέβαια, και μιλούν για λαϊκισμό, ότι εμφανίζονται εθνολαϊκισμοί. Κι αυτό, βέβαια, επειδή η Αριστερά μέσα από τον Μπλερ, τον Ρέντζι, τον Σρέντερ ουσιαστικά βρέθηκε και ανεπαρκής και εν μέρει εξωνημένη, ο κόσμος πια δεν εμπιστεύεται αυτούς που ενώ ήταν οι φυσικοί του σύμμαχοι αλλά έγιναν νεοφιλελεύθεροι, άλλοτε λάιτ, άλλοτε σκληρότεροι και από τους ορίτζιναλ.