Συνεντεύξεις

Στο πρωτότυπο του Πλούτου υπάρχουν δυο-τρεις προτάσεις χάρη στις οποίες θεωρώ ότι το κείμενο επιβιώνει μέσα στους αιώνες. Μία από αυτές, στην αρχή του έργου, είναι η ατάκα του Χρεμύλου επιστρέφοντας από τους Δελφούς όπου πήγε με σκοπό να μάθει αν έχει δώσει σωστή ανατροφή στον γιο του, δηλαδή αν είναι καλό να είναι τίμιος ή πρέπει να γίνει απατεώνας «γιατί αυτοί πετυχαίνουν».

Δουλεύουμε πολύ καιρό το νομοσχέδιο για την επιτροπεία των ασυνόδευτων ανηλίκων σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς. Θέλουμε με αυτή την εμβληματική πράξη να σηματοδοτήσουμε ακριβώς ότι παίρνουμε θέση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα που συγκροτούνται σήμερα στην Ευρώπη. Ανάμεσα στις δυνάμεις της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης και σε εκείνους που θέλουν να υψώσουν τείχη, να ξαναγυρίσουν σε μία κατάσταση απομόνωσης των λαών και σε τελευταία ανάλυση να οδηγήσουν στη διάλυση της Ευρώπης. Γιατί η Ευρώπη σήμερα σημαίνει κοινές αρχές και όχι πολιτικές που οδηγούν σε ένα αδιέξοδο και τρέφουν τα πιο ακροδεξιά ναζιστικά και φασιστικά κόμματα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αλαζονεία του Ερντογάν θα συνεχιστεί. Πορεύεται πολιτικά όπως ο Τραμπ και ο Πούτιν. Την ώρα, όμως, που θεωρητικά γίνεται πιο δυνατός, λόγω ακριβώς των νέων εξουσιών που θα έχει στα χέρια του, μπαίνει και σε μία περίοδο πολιτικής αδυναμίας. Γιατί; Διότι δεν έχει τίποτα καινούργιο να πει στην τουρκική κοινωνία. Είναι λαϊκιστής και αυτό το στοιχείο δεν μπορεί να κάνει την πολιτική του καριέρα βιώσιμη εσαεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης και την οικονομική κρίση. Η κυβέρνηση δεν παραδέχεται ότι υπάρχει, αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα με το οποίο πρέπει να αναμετρηθεί το AKP. Αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταφέρουν να χτίσουν μία νέα οικονομική πολιτική, έχουν πιθανότητες να φτάσουν σε πιο πλατιά ακροατήρια.

Νομίζω ότι οι χρυσαυγίτες μπορούν να κάνουν μια καλή συμμαχία με τον Γκρούεφσκι και να τελειώνουμε. Οι άνθρωποι όμως που θέλουν να ζήσουν επιτέλους σε μια σταθερή χώρα δεν έχουν κανένα καημό αν το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου θα γράφει από κάτω ότι είναι μνημείο του ελληνικού πολιτισμού, για το πώς θα λέγεται το αεροδρόμιο κτλ. Οι άνθρωποι θέλουν να εξασφαλίσουν πρώτα απ’ όλα την ησυχία τους, δηλαδή να μη γίνει η χώρα τους πεδίο αντιπαραθέσεων, όπως συμβαίνει με τη ρευστή κατάσταση σήμερα, να βελτιωθεί η ζωή τους, να μπουν ή όχι στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Και εγώ διαφωνώ με το ΝΑΤΟ, αλλά σε αυτούς τους δίνει αίσθηση ασφάλειας, και, σε τελευταία ανάλυση, δεν θα αποφασίσουμε εμείς για αυτούς αν είναι κακό ή όχι. Η Βουλγαρία πρέπει να πω ότι μου έκανε εντύπωση το πώς υποδέχτηκε τη συμφωνία στο θέμα της γλώσσας, γιατί, παρότι λένε ότι τα Makedonski είναι μια βουλγαρική διάλεκτος, δεν σχολίασαν αρνητικά το θέμα. Άρα πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα προσέλθουν και αυτοί σε εποικοδομητικές συζητήσεις.

Υπάρχουν όπλα για διαπραγμάτευση. Οι περικοπές των συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου είναι υφεσιακά μέτρα. Όταν έχεις ένα πλεόνασμα που καλύπτει τους στόχους σου τότε σαφώς μπορείς να δεις τις δυνατότητες που υπάρχουν να μην μειωθεί η συνταξιοδοτική δαπάνη ή έστω να μετακινηθεί, έτσι που να επιτρέπει στην οικονομία ν’ αναπτυχθεί.

Η ανάπτυξη δεν διατάσσεται, ούτε αποφασίζεται. Μπορεί κανείς να την εύχεται. Σε αυτή τη φάση τουλάχιστον οι ευρωπαίοι την εύχονται μαζί με την ελληνική κυβέρνηση ενώ και το Eurogroup την εντάσσει στις αποφάσεις του. Σημαντικά ποσά για ανάπτυξη δεν απελευθερώνονται από αυτή τη ρύθμιση. Γενικόλογες ευρωπαϊκές υποσχέσεις υπάρχουν, γενικές ευκαιρίες κονδυλίων υπάρχουν. Αλλά το γεγονός ότι υπάρχει πλέον ορίζοντας σταθερότητας είναι πολύ αναπτυξιακό από μόνο του. Το γεγονός ότι μπαίνει ταβάνι στο κόστος του χρέους και ότι οι αγορές βλέπουν ότι δεν θα μπορέσουν να δανείζουν με πολύ ψηλά επιτόκια (όταν δηλαδή αρχίσουν να δανείζουν), έχει επίσης αναπτυξιακό αποτέλεσμα. Όσο συμπιέζεται το κόστος εξυπηρέτησης για το κράτος, τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις τόσο υπάρχει αναπτυξιακό περιθώριο.

Να θυμηθούμε τα γεγονότα του '15 όταν η μητέρα και η σύντροφος ενός από τους κρατούμενους για συμμετοχή στους Πυρήνες της Φωτιάς βρέθηκαν στη φυλακή με τη λογική της συλλογικής ευθύνης.Με την οικογενειακή ευθύνη; Όποιου πέρασε από την εξώπορτα; Την αυλή; Από το σπίτι; Από τη γειτονιά; Αν όλα αυτά δεν είναι δικονομική εκτροπή, τότε τι είναι;

«Είναι κι αυτό ένα αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης που έσπασε το έθνος – κράτος. Δεν ξέρουμε πού ακριβώς θα οδηγήσει αυτό» καταθέτει την ανησυχία της η Αλεξάνδρα Κορωναίου. Μέσα από τους φοιτητές της διαπιστώνει τα ταξικά χαρακτηριστικά του brain drain. «Τα παιδιά της μεσαίας τάξης που προέρχονται από πιο κοσμοπολίτικο περιβάλλον παίρνουν πολύ πιο εύκολα την απόφαση να φύγουν, σε αντίθεση με τα παιδιά από τα πιο φτωχά στρώματα που είναι πιο αγκιστρωμένα» τονίζει.

Είναι σαφές ότι έχουμε μπροστά μας έναν πολύχρονο αγώνα. Το ξενοφοβικό τσουνάμι δεν θα σταματήσει από τη μια μέρα στην άλλη. Έχουμε πλήρη συνείδηση και προσπαθούμε να οργανωθούμε και να αυτοοργανωθούμε. Στην Ιταλία είμαστε περίπου 130 χιλιάδες Ρομά, εκ των οποίων 80 χιλιάδες είναι Ιταλοί πολίτες. Στους καταυλισμούς ζουν περίπου 25 με 26 χιλιάδες. Όλοι μας ξέρουμε ότι πρέπει να αντισταθούμε παντού και πάντα σε αυτό το κλίμα. Δεν θα πληρώσουμε μόνο εμείς ή οι μετανάστες, αλλά ολόκληρη η ιταλική κοινωνία. Όποιος επιβίωσε από τον Χίτλερ θα επιβιώσει και από τον Σαλβίνι. Το πρόβλημα είναι πού οδηγείται η κοινωνία μας 70 - 80 χρόνια από τότε. Στην Ευρώπη είμαστε μια οικογένεια 18 εκατομμυρίων.

H έξοδος από τα μνημόνια είναι ένας άθλος, ο οποίος επιτεύχθηκε όχι μόνο λόγω της αταλάντευτης θέλησης της κυβέρνησης και των ικανοτήτων της διαπραγματευτικής ομάδας αλλά και λόγω της ύπαρξης ενός στρατηγικού σχεδίου, βάσει του οποίου οικοδομήθηκαν συμμαχίες έτσι ώστε να μη βρεθούμε ξανά στο 2015, όπου δίναμε τη μάχη με μοναδικούς συμμάχους την ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα. Το προχθεσινό Γιούρογκρουπ ήταν πολύ σημαντικό όχι μόνο γιατί επισημοποίησε την έξοδο από τα μνημόνια, αλλά γιατί έδωσε και πρακτικές λύσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους και για το μαξιλάρι ασφαλείας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η καπιταλιστική κρίση δεν έχει τελειώσει, πως θα μπορούσε εξ’ άλλου χωρίς διαγραφή κεφαλαίων να ξεπεραστεί η κρίση υπερσυσσώρευσης; Για την επόμενη μέρα, οι στόχοι που έχουν τεθεί από το κόμμα και την κυβέρνηση αφορούν το κοινωνικό κράτος, την υπεράσπιση της εργασίας, την εξυγίανση από τη (μικρή και μεγάλη) διαφθορά, την κοινωνική αποδοτικότητα των δημόσιων υπηρεσιών, καθώς και τη μείωση της ανεργίας με νέες θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια τα ζητήματα ιδεολογίας και κοινωνικής απεύθυνσης. Τα κόμματα είναι κυρίως οι επιλογές σε ποια κοινωνικά στρώματα απευθύνονται και ποιες κοινωνικές δυνάμεις θέλουν να εκπροσωπήσουν. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε επιλέξει να απευθυνόμαστε, τόσο δια του λόγου, όσο και δια της πράξης, στον κόσμο της εργασίας και στα φτωχά λαϊκά στρώματα και αυτό πρέπει να το τηρήσουμε και στις νέες συνθήκες. Το δικαιωματικό επίσης αποτελεί μέρος του σκληρού ιδεολογικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ιδιαίτερα, σήμερα που διακυβεύονται πολλά στα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων.