Συνεντεύξεις

Με μια διάταξη δικαιωματικού χαρακτήρα, που θα περιλαμβάνεται στο Σύνταγμα, εκπαιδεύουμε κατά κάποιο τρόπο και την κοινωνία και τη διοίκηση επισημαίνοντας ότι «το ζώο δεν είναι πράγμα, δεν είναι εργαλείο», ότι είναι σοβαρό το θέμα άρα υπάρχουν ορισμένοι κανόνες για την συμπεριφορά απέναντι τους «που έχουν περιβληθεί το κύρος του Συντάγματος».

Οι δημοσκοπήσεις, είναι φωτογραφία της στιγμής, και ανατρέπονται από τα εκλογικά αποτελέσματα – και αυτό είναι κάτι που το έχουμε ξαναδεί – μίλησε μεταξύ άλλων στον 105,5 Στο Κόκκινο η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αννέτα Καββαδία, η οποία τόνισε πως η «πραγματική δημοσκόπηση θα φανεί στην κάλπη». Η Α. Καββαδία τόνισε ότι η κυβέρνηση συνεχίζει το έργο της για τη στήριξη της κοινωνίας με τα μέτρα που έχουν ταξικό πρόσημο πολιτικής.

Ο ριζοσπαστισμός τότε δοκιμάζεται πραγματικά, όταν συνοδεύει την ευθύνη της διακυβέρνησης. Διαφορετικά είναι πολύ εύκολο να αυτοαναγορεύεσαι ριζοσπάστης. Αναφορικά, τώρα, με το αν έχουμε χάσει τον ριζοσπαστισμό μας, θα σας πω το εξής: εκτιμώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί την οργανική του σχέση με την κοινωνία, με τις συλλογικότητες και τους φορείς που εκφράζουν τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία. Τη σχέση αυτή τη διαφυλάσσουμε, την υπηρετούμε και θεωρώ πως την ενδυναμώνουμε μέσα από την άσκηση συγκεκριμένων πολιτικών που απαντούν σε ανάγκες και προβλήματα της κοινωνίας, όπως οι πολιτικές μας για την εργασία. Και είναι τελικά ακριβώς η αναφορά στη σχέση αυτή που διαφοροποιεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς και ταυτόχρονα κρατάει ζωντανό τον ριζοσπαστισμό και τα οράματά της.

Υπάρχει σταθεροποίηση, χωρίς αμφιβολία και αναγνωρίζεται απ’ όλες τις πλευρές. Υπάρχει και μικρή αύξηση οικονομικής δραστηριότητας. Βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι εάν θα μπορέσει αυτά τα θετικά βήματα να έχουν και μακροπρόθεσμη προοπτική.

Πολλοί άνθρωποι εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, από την πρόκληση του ανταγωνισμού από τους παραγωγούς χαμηλού κόστους στην Άπω Ανατολή, από το χάος των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών, και από το πρόβλημα των προσφύγων. Το τελευταίο βέβαια είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα, αλλά για πολλούς φαίνεται ότι όλα είναι μέρος του ίδιου πράγματος, και αναζητούν την ασφάλεια του έθνους. Για τους νεοφιλελεύθερους αυτό δημιουργεί ένα σημαντικό δίλημμα. Από την μία πλευρά, η οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι θεμελιώδους σημασίας για το νεοφιλελεύθερο σχέδιο. Από την άλλη, ο νέος εθνικισμός κρατά τη δημοκρατία παγιδευμένη σε εθνικό επίπεδο αφήνοντας το παγκόσμιο επίπεδο πέρα από την εμβέλειά του, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι. Επίσης, αν οι άνθρωποι επικεντρώσουν το μίσος τους στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ο παγκόσμιος καπιταλισμός διαφεύγει από την πολιτική συζήτηση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσα πολλά από τα νέα ξενοφοβικά κινήματα έχουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, παρότι που φαίνεται να είναι επικριτικά για την παγκοσμιοποίηση. Αυτό ισχύει για τον Τραμπ, το Brexit, και πολλά από τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κινήματα.

Από την πλευρά του ΣΕΒ είχαμε μία τοποθέτηση ότι δεν θα πρέπει να υπάρξει αύξηση μισθών ή αν γίνει να είναι της τάξης του 1%-2%. Από την άλλη, τους μικρομεσαίους εργοδότες που πολύ ορθά εντοπίζουν ότι η αύξηση των μισθών ιδίως σε μία οικονομία όπως η ελληνική, με μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις τονώνει την ζήτηση, την κατανάλωση, κάτι εξαιρετικά σημαντικό για την ανάπτυξη και της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας … με πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα τελικά στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας … Βιώσαμε το αντίστροφο το 2012, όταν κόβεται ο μισθός απότομα, την αμέσως επόμενη χρονιά η ανεργία εκτινάσσεται στο 28% … τότε, η επίκληση ήταν ότι μειώνονται οι μισθοί για να συγκρατηθεί το εργατικό κόστος και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα … Οι αμειβόμενοι με τον κατώτατο εργαζόμενοι δεν εργάζονται στους εξαγωγικούς κλάδους, αλλά σε μικρομεσαίες και πολύ μικρές επιχειρήσεις.

Αυτοί που έπαιξαν τα λεφτά τους στη μείωση των συντάξεων, τώρα παίζουν τα λεφτά τους στη μείωση του αφορολόγητου. Και τα δύο αυτά μέτρα, ψηφίστηκαν στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης, όταν το ΔΝΤ κόντρα τόσο με την ελληνική κυβέρνηση όσο και με την Ευρώπη, θεωρούσε πως οι στόχοι των πλεονασμάτων δεν θα πιαστούν. Το ότι έπεσε έξω σε αυτή τη πρόβλεψη δεν είναι κάτι καινούργιο στην ιστορία του Ταμείου, το οποίο διαχρονικά αποτύγχανε στις προβλέψεις του. Όπως δεν εφαρμόστηκε το μέτρο για την απομείωση της προσωπικής διαφοράς, έτσι δεν θα εφαρμοστεί και η μείωση του αφορολόγητου.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό να φανεί στην ελληνική κοινωνία και στους ευρωπαϊκούς λαούς, τις ευρωπαϊκές κοινωνίες (...) ότι υπάρχει και μία άλλη πολιτική που μπορεί να ακολουθηθεί για την Ευρώπη.

Στόχος είναι «βήμα-βήμα να κλείσουν οι πληγές της χρεοκοπίας, περί αυτού πρόκειται, δεν μιλάμε για μία περίοδο που η Ελλάδα “απογειώνεται” έχοντας ξεχάσει και υπερβεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας. Έχουμε μπροστά μας τα “κόκκινα δάνεια”, τις 120 δόσεις, την ανασυγκρότηση του μισθολογικού των εργαζόμενων (όχι μόνο για δικαιότερη αμοιβή, αλλά και νέους όρους στην παραγωγική διαδικασία και τα δημοσιονομικά του κράτους, καθώς η αύξηση του κατώτατου μισθού έχει πολλαπλές θετικές επιπτώσεις)».