Συνεντεύξεις

Έχουμε, παγκοσμίως, παιδιά με μόρφωση, με πτυχία και οι δουλειές που κάνουν δεν επαρκούν ούτε για να νοικιάσουν μια γκαρσονιέρα για να κάνουν οικογένεια. Αυτές οι ανισότητες, λοιπόν, δεν είναι πουθενά, με το πρόγραμμα που κατέθεσε η κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν έχει αυτή την εικόνα, δηλαδή ότι οι ανισότητες είναι πρόβλημα. Εντούτοις, το ζήτημα αυτό το συζητά όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα, όλοι οι πολιτικοί τα τελευταία δέκα χρόνια. Και στο Eurogroup, ακόμη, είχαμε ειδική συνεδρίαση για τη στασιμότητα των μισθών. Αυτό δεν φαίνεται πουθενά στην πρόταση της κυβέρνησης για το Ταμείο Ανάκαμψης. Αλλά να θέσω και ένα θέμα που προηγείται, ίσως, αυτού που συζητάμε που είναι αυτό της δημοκρατίας. Σήμερα στις 12μ. θα μας παρουσιάσει ο αρμόδιος Υπουργός κ. Σκυλακάκης, σε επιτροπές της Βουλής, την πρόταση της κυβέρνησης για το Ταμείο Ανάκαμψης και μετά 2-3 μήνες, περίπου, θα έλθει προς κύρωση μια συμφωνία. Ε! Αυτό είναι διαβούλευση; Με ποιον συζήτησαν, με ποιους φορείς, τα Επιμελητήρια, τα Συνδικάτα, την Τοπική Αυτοδιοίκηση κ.ά. Αυτό δείχνει μια εικόνα της αντίληψης ότι η οικονομική επιστήμη και οι οικονομικές πολιτικές που συνεπάγεται είναι πάνω από την κοινωνία, πάνω από αντιπαραθέσεις αξιών, προτεραιοτήτων, συμφερόντων άρα δεν χρειάζεται ούτε καν να τις συζητήσουμε γιατί ξέρουμε τη διαδικασία και απλώς είναι θέμα λογικής, ορθολογισμού να εφαρμοσθούν. Εδώ έχουμε ουσιαστική διαφορά. Δηλαδή, εμείς όταν κάναμε την Αναπτυξιακή Στρατηγική το 2018 είχαν προηγηθεί τα περιφερειακά συνέδρια. Είχαμε συναίσθηση ότι η σοφή διαχείριση της γνώσης δεν είναι στον υπουργό Οικονομικών τον Ευκλείδη ή της Ανάπτυξης στον Δραγασάκη ή στο Μαξίμου τον Αλέξη. Όλοι αυτοί έχουν και τις απόψεις και τις ιδέες τους και τις προτεραιότητές τους και το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που συζητάμε το νέο, προφανώς δεν ξεκινάμε απ’ το πουθενά. Αλλά από την άλλη, δεν έχουμε την αίσθηση της επάρκειας ότι όλα αυτά τα ξέρουμε και δεν χρειάζεται να συζητήσουμε με κανέναν. Ακούγεται αυτό ως διαδικασία αλλά είναι ουσία. Να σου θυμίσω τη συζήτηση πριν απ’ την κρίση, για την ΟΝΕ, όταν πολλοί οικονομολόγοι βλέπαμε ότι κάνουμε μεγάλα ελλείμματα, ότι χάνουμε ανταγωνιστικότητες με τις Βόρειες χώρες κτλ, κτλ. Εκείνο που έθετε στη Βουλή, τότε, ο Γιάννης Δραγασάκης είναι ποιος τα σκέφτεται αυτά τα πράγματα που εντοπίζονταν, ποιος φτιάχνει ένα σχέδιο για να τα αντιμετωπίσουμε, ανεξάρτητα αν ήσουν υπέρ ή κατά του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ κ.τ.λ. Από τη στιγμή που βλέπεις ότι δεν πάμε καλά, γιατί το 2005 ήταν αυτό προφανές σε μας, αλλά και σε πολλούς άλλους, το πού πάμε …

Ηλίας Νικολακόπουλος: [Ο αφιερωματικός τόμος] ήτανε ένα χρέος που εκκρεμούσε εδώ και πολλά χρόνια γι' αυτή τη σημαντική φυσιογνωμία της ανανεωτικής κομουνιστικής αριστεράς. Είχε ήδη βγει από τα ΑΣΚΙ ένα βιβλίο για τον Κώστα Φιλίνη, οπότε ένας αντίστοιχος τόμος για τον Μπάμπη Δρακόπουλο εκκρεμούσε. Δεν υπήρχε δηλαδή κάποια αφορμή, αλλά ένα χρέος που ξέραμε ότι είχαμε. Ίσως μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι άργησε κιόλας να κυκλοφορήσει αυτό το βιβλίο. Οφείλαμε να το είχαμε προγραμματίσει νωρίτερα. Άντα Κάπολα: Εκτός από την εισαγωγή της εκδοτικής ομάδας, το βιβλίο είναι διαρθρωμένο σε τέσσερις ενότητες. Στο πρώτο μέρος περιέχει ένα εκτενές βιογραφικό σημείωμα του Μπάμπη Δρακόπουλου, που παρουσιάζει την πολιτική του διαδρομή. Το δεύτερο μέρος, ίσως ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια αυτού του τόμου, είναι η αδημοσίευτη προφορική μαρτυρία του, που εντοπίστηκε στο πολιτικό του αρχείο το οποίο απόκειται στα ΑΣΚΙ. Πρόκειται για μια μαρτυρία της οποίας εντοπίσαμε τη μεταγραφή, καθώς και κάποιες κασέτες ήχου στο πολιτικό του αρχείο. Ξεκινάει από την περίοδο του μεσοπολέμου, ένα εκτενές μέρος της αναφέρεται στην εξορία του στη Φολέγανδρο την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας και τελειώνει το Γενάρη του 1942, οπότε ο Μπάμπης Δρακόπουλος απολύεται από το στρατόπεδο των Τρικάλων. Το τρίτο μέρος του τόμου περιλαμβάνει διάφορα αντιπροσωπευτικά πολιτικά κείμενα του Δρακόπουλου, συμπεριλαμβανομένης της απολογίας του, που αποτελεί ένα εμβληματικό κείμενο για την ανανεωτική αριστερά, καθώς επίσης κάποια άρθρα και συνεντεύξεις του από την περίοδο της ΕΔΑ και του ΚΚΕ Εσωτερικού, που φτάνουν έως τη δεκαετία του 1980. Το τελευταίο μέρος του τόμου, το επίμετρο, περιέχει κείμενα κοντινών του ανθρώπων και πολιτικών του συνοδοιπόρων, που ολοκληρώνουν την εικόνα του πολιτικού και του ανθρώπου Μπάμπη Δρακόπουλου.

Το πεδίο της έντασης, στρατιωτικής, ιδιαίτερα την Κύπρο δεν την εξυπηρετεί καθόλου. Εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την Τουρκία. Στο τραπέζι, ακριβώς, των διαπραγματεύσεων μπορούμε να έχουμε ισχυρά όπλα στη διάθεσή μας όπως το Διεθνές Δίκαιο, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το συμφωνημένο πλαίσιο λύσης του Κυπριακού, τις αξίες και αρχές της ΕΕ. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μπορούμε να αντλήσουμε μεγαλύτερη στήριξη από τον διεθνή παράγοντα, όπως αυτό καταγράφηκε, εκ του αποτελέσματος, στο Κραν Μοντάνα. Ακόμη και ο κακός δαίμονας, εκτός ή εντός εισαγωγικών, της Κύπρου, το Ηνωμένο Βασίλειο, στο Κραν Μοντάνα, στήριξε τη θέση του κ. Γκουτιέρες για πλήρη κατάργηση των εγγυήσεων, των επεμβατικών δικαιωμάτων, πλήρη αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και την αντικατάσταση της Συνθήκης Εγγυήσεων από μηχανισμό εφαρμογής της λύσης, με εκείνο το άτυπο έγγραφο που κατέθεσε και το οποίο ποτέ δεν συζητήθηκε αν και βρισκόταν, θα έλεγα κατά 95%, πλησίον των θέσεων που κατέθεσε η ελληνοκυπριακή πλευρά. Οπότε, ναι, είναι δυνατό, αν εμείς χειριστούμε σωστά τα δεδομένα, να βελτιώσουμε τη θέση μας έναντι της σημερινής πραγματικότητας. (...) Αυτό που προτείνουμε είναι απλό, ξεκάθαρο, σαφές. Να επιδιώξουμε η διαδικασία να συνεχιστεί από εκεί όπου έμεινε στο Κραν Μοντάνα όπως ζητούσε, για μεγάλη περίοδο, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ. Δηλαδή, στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, του πλαισίου Γκουτιέρες, στη βάση των συγκλίσεων που έχουν επιτευχθεί μέχρι σήμερα και στη βάση της διαδικασίας που είναι συμφωνημένη για κυπριακής ιδιοκτησίας διαδικασία η οποία θα συνεχιστεί με δυο παράλληλα τραπέζια, στη διάσκεψη για την Κύπρο, ένα για την εσωτερική πτυχή του Κυπριακού και το άλλο για τη διεθνή πτυχή του, με ένα διασταυρωμένο τρόπο. Αυτές είναι οι παράμετροι στις οποίες προτείνουμε να συνεχιστεί η διαδικασία.

Πρόκειται για στρατηγική αποτυχία. Είναι αντίληψη η μη ενίσχυση του ΕΣΥ και η μετατροπή του σε σύστημα της μίας νόσου, ώστε να δημιουργηθούν ροές ασθενών στην ιδιωτική υγεία. Είναι επιλογή η μη ενίσχυση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, διότι στόχος είναι η ιδιωτικοποίησή τους. Είναι προς ικανοποίηση των εργοδοτών ο μηδαμινός έλεγχος των χώρων εργασίας. Πέραν της όποιας τεχνοκρατικής και διαχειριστικής ανεπάρκειας, κατά κύριο λόγο πρόκειται για μία αποτυχία μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και προτεραιοτήτων, για μία αποτυχία ιδεών. Το μεγάλο πρόβλημα από τον αλλοπρόσαλλο τρόπο που κινείται η κυβέρνηση είναι ότι δημιουργεί έλλειμμα εμπιστοσύνης στους πολίτες, για τα μέτρα που παίρνονται κάθε φορά.

Θυμάμαι ότι το 2015 καταθέσαμε υπόμνημα στην επιτροπή της Βουλής, που συζητούσε τον νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης, που περιείχε πάνω από 80 έρευνες που έλεγαν ακριβώς αυτό: ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει επιπτώσεις στην ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού, στην ψυχική υγεία των παιδιών ή στην κοινωνική τους προσαρμογή, μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις παιδιά ομογονεϊκών οικογενειών έφερναν καλύτερα αποτελέσματα. Νομίζω ότι αυτή η άρνηση να δεχτούν κάποιες/οι τα επιστημονικά δεδομένα σχετίζεται με αρκετούς παράγοντες. Ένας τέτοιος παράγοντας είναι  τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις που έχουν εδραιωθεί κοινωνικά για τους ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους, ότι δηλαδή τους ενδιαφέρει μόνο το σεξ, ότι δεν μπορούν να αναπτύξουν συντροφικές μακροχρόνιες σχέσεις κ.ο.κ. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι αυτή η ισχυρή πεποίθηση πολλών ότι η «καλύτερη», αξιολογικά, μορφή οικογένειας είναι η ετεροκανονική πυρηνική οικογένεια με μια μαμά, έναν μπαμπά σε σχέση γάμου που ζουν με τα παιδιά τους κάτω από την ίδια στέγη. Όλοι οι άλλοι οικογενειακοί σχηματισμοί, επειδή δεν ανήκουν στο συνηθισμένο στην νόρμα δηλαδή, οδηγούν στο λανθασμένο συμπέρασμα- όπως έχει αποδειχτεί από άπειρες έρευνες- πως δεν είναι «νορμάλ» και άρα κατάλληλες για να μεγαλώνουν εντός τους παιδιά.

Κολτσίδα: Ένα δεδομένο είναι η έμφυτη τάση της νεολαίας να αμφισβητεί. Ένα δεύτερο δεδομένο, που προέκυψε από την έρευνά μας, είναι ότι η νέα γενιά έχει μεγαλώσει στην επισφάλεια και επομένως έχει προσαρμόσει τη ζωή της στο ελάχιστο της επιβίωσης σε όλα τα επίπεδα. Παράλληλα, έχουν αναπτύξει στρατηγικές που τους επιτρέπουν να κινούνται και να κινητοποιούνται μέσα σε ένα τόσο αρνητικό περιβάλλον. Το πρόβλημα είναι ότι τα αρνητικά συναισθήματα, προφανώς, δεν είναι μακροπρόθεσμα καλή βάση για την κοινωνική και πολιτική ζωή, γιατί μπορεί να οδηγήσουν στην παραίτηση. Είναι ο ρόλος των πολιτικών υποκειμένων, να επέμβουν στο βίωμα και να προτείνουν την προοπτική. Σεριάτος: Η νέα γενιά από θέση αρχής βλέπει πιο αισιόδοξα το μέλλον. Επίσης, στα επιμέρους φαίνεται ότι οι νέοι δεν είναι διατεθειμένοι να απωλέσουν βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στη διαδήλωση. Εφτά στους δέκα λένε ότι είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα, που δεν πρέπει να θίγεται, ακόμα και εν μέσω πανδημίας. Ένα ακόμα θετικό στοιχείο είναι ότι εννιά στους δέκα νέους κινητοποιούνται είτε με τρόπο φυσικό, παραδοσιακό, είτε ψηφιακά. Και αυτό είναι ένα εξαιρετικά φωτεινό, κατά τη γνώμη μου, σημείο σε όλη αυτή τη μαυρίλα που προκύπτει από την έλλειψη εμπειριών αυτής της γενιάς των κρίσεων.

Προειδοποιούσαμε έγκαιρα ότι πρέπει και ο ιδιωτικός τομέας να αναλάβει ένα σημαντικό κομμάτι από τα περιστατικά covid. Η κυβέρνηση έχει εμπλέξει κάποιες ιδιωτικές δομές υγείας στη φροντίδα κυρίως μη covid περιστατικών. Από τις χιλιάδες ιδιωτικές κλίνες που διαθέτει το λεκανοπέδιο μόνο 250 έχουν διατεθεί μέχρι στιγμής για περιστατικά covid. Κανένα από τα μεγάλα θεραπευτήρια της Αθήνας δεν έχει εμπλακεί στη νοσήλια περιστατικών covid. Στη Γαλλία, για να έχουμε μια εικόνα, το 30% των συνολικών ασθενειών με κορονοϊό τα έχει αναλάβει ο ιδιωτικός τομέας. Και επίσης ούτε τα στρατιωτικά νοσοκομεία, τα οποία έχουν υψηλού επίπεδου εξοπλισμό και στελέχωση, κανένα δεν αναλαμβάνει περιστατικά covid. Το μόνο που έχει κάνει η κυβέρνηση είναι η επιστράτευση των 200 περίπου γιατρών η οποία έγινε καθυστερημένα, δεν εντάσσεται σε ένα σχέδιο συνολικής αξιοποίησης και επίταξης του ιδιωτικού τομέα και δεν μπορεί να αποτελέσει την απάντηση σε αυτήν τη μεγάλη κρίση και τη λειτουργική κατάρρευση των δημόσιων νοσοκομείων.

Η νέα γενιά, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύεται, είναι μια εξαιρετικά πολιτικοποιημένη γενιά. Ασφαλώς, είναι «παιδί» μιας σύνθετης εποχής γεμάτης ανακατατάξεις και πολλαπλές αντιθέσεις και, ως τέτοιο, δεν πολιτικοποιείται ακολουθώντας πάντοτε τους παραδοσιακούς όρους που γνωρίζαμε πριν την κρίση, αλλά με το δικό της τρόπο και στη βάση των δικών της βιωμάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια εκ πρώτης όψεως αντιφατική ταυτότητα. Οι νέοι και οι νέες εκφράζουν σε πολύ μεγάλο ποσοστό, της τάξης του 70%, έντονο ενδιαφέρον για την πολιτική και αυξημένη διαθεσιμότητα συμμετοχής σε κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, αλλά και σε κινητοποιήσεις και δράσεις. Μάλιστα, είναι ενδιαφέρον ότι ένας στους τέσσερις δήλωσε ότι συμμετέχει ή θα συμμετείχε σε πολιτικό κόμμα, έναν θεσμό που – εσφαλμένα προφανώς – πολλοί θεωρούν ξεπερασμένο. Την ίδια βέβαια στιγμή, η νεολαία εκφράζει χαμηλά επίπεδα εμπιστοσύνης στους περισσότερους θεσμούς, καθώς ένας στους τρεις δήλωσε χαμηλή ή καθόλου εμπιστοσύνη στο σύνολο των θεσμών για τους οποίους ρωτήθηκαν, με τα κόμματα και κυρίως τα μέσα ενημέρωσης να είναι οι αρνητικοί πρωταγωνιστές. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πώς εξηγείται αυτή η αντίφαση; Κατά τη γνώμη μου οι νέοι σήμερα είναι δύσπιστοι, αλλά όχι κυνικοί. Δεν τους καλύπτει η πολιτική όπως είναι σήμερα, αλλά δεν την απορρίπτουν πλήρως. (...) Αντισυστημική με την έννοια μίας καταστροφικής διάθεσης αυτού που υπάρχει σήμερα, όχι. Η νεολαία βλέπει κριτικά το σημερινό πολιτικό σύστημα, προβληματίζεται, αλλά παρεμβαίνει σε αυτό. Και σε κάθε περίπτωση, είναι σαφώς προσανατολισμένη προς τα αριστερά. Το βλέπουμε στα εκλογικά αποτελέσματα, με την ηλικιακή διαιρετική τομή που παρατηρούμε στην Ελλάδα μετά το 2012. Αποτυπώνεται επίσης στα ευρήματα της έρευνάς μας. Οι νέοι αυτοπροσδιορίζονται περισσότερο ως αριστεροί και δηλώνουν σαφώς μεγαλύτερη εγγύτητα προς τα κόμματα της Αριστεράς. Κυρίως όμως είναι ενδιαφέρον ότι σε όλα τα θέματα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και αξιών που τους τέθηκαν εκφράζουν σε συντριπτικό ποσοστό απόψεις συγγενείς προς την Αριστερά. Το στοιχείο αυτό δείχνει ότι το πεδίο που ανοίγεται για τα κόμματα της Αριστεράς, να προσεγγίσουν ακόμη περισσότερο τη νέα γενιά, είναι πολύ ευρύ, εφ’ όσον με τον πολιτικό τους λόγο καταφέρουν αφ’ ενός να προτείνουν προγραμματικά λύσεις στα αδιέξοδα που η γενιά αυτή βιώνει, αφ’ ετέρου να συγκινήσουν και να εμπνεύσουν τη νεολαία, εισάγοντας ξανά στην πολιτική ένα οραματικό και αξιακό στοιχείο.

Αυτό που μπορώ να πω εν γένει είναι ότι πουθενά στην Ευρώπη (και εξ όσων γνωρίζω πουθενά στον κόσμο) οι βασικές υποδομές ύδρευσης (όπως δίκτυα ή φράγματα) είναι στα χέρια ιδιωτών ή, σε κάθε περίπτωση, πουθενά δεν υπάρχει προσδοκία να προκύψει κερδοφορία από τη διαχείρισή τους. Ακόμα και όταν ιδιωτικοί φορείς δραστηριοποιούνται στη χρηματοδότηση, κατασκευή ή διαχείριση υποδομών ύδρευσης, η ιδιοκτησία αυτών παραμένει πλήρως στο Δημόσιο. Οι λόγοι για αυτό το ευρέως ισχύον καθεστώς είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ απλοί: οι υποδομές αυτές εξυπηρετούν το γενικό συλλογικό συμφέρον καθώς όλοι χρειαζόμαστε δίκαιη πρόσβαση στους υδάτινους πόρους και, πρωτίστως οι υποδομές αυτές πρέπει να εξασφαλίζουν το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό και την αποχέτευση όπως αυτό αναγνωρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη. Μόνο μία δημοκρατικά εκλεγμένη πολιτική οντότητα μπορεί και έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη χρήση και την εκμετάλλευση αυτών των υποδομών για το συμφέρον των πολιτών. Αν αυτές οι υποδομές υπόκεινται σε κερδοσκοπικές λογικές, ελλοχεύει ο κίνδυνος η εκμετάλλευσή τους να προσανατολίζεται σε χρήσεις ή κατηγορίες χρηστών που δύνανται να πληρώσουν περισσότερα. Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στο νερό αλλά και η προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να απειληθούν πολύ σοβαρά.

Η αστυνομική καταστολή έχει αρχίσει και γίνεται πιο έντονη ήδη από το καλοκαίρι του 2019. Γενικά θέλω να παρατηρήσω πως η αστυνομική καταστολή δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο, καθώς είναι μέρος –σε μεγάλο ή σε ήπιο βαθμό- κυβερνητικών στρατηγικών. Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι μια στιγμή έντασης της νόμιμης καταστολής. Πλέον όλο και συχνότερα η κατασταλτική δράση υπερβαίνει τα όρια και τείνει να παίρνει μορφές κατάχρησης εξουσίας. Ειδικά τον τελευταίο καιρό, κάθε επέμβαση της αστυνομίας σε εξωτερικούς χώρους, πλαισιώνεται από μια πρακτική, η οποία υπερβαίνει τα όρια μέσα στα οποία πρέπει να λειτουργεί. Επιβεβαιώνεται αυτό που υπογραμμίζει εδώ και χρόνια ο Συνήγορος του Πολίτη, ότι οι αστυνομικοί είναι πιθανό να  μην έχουν την αντίληψη ότι πρέπει να εφαρμόζουν κατά γράμμα το νόμο, αλλά έχουν μια δική τους προσέγγιση πάνω στην ερμηνεία του νόμου. Αυτό σε συνδυασμό με κάποιες εντολές, που φαίνεται ότι λαμβάνουν, διότι δεν λειτουργούν τελείως αυθαίρετα, δημιουργεί μια εκρηκτική κατάσταση, που οξύνεται από άτυπες «συγκαλύψεις» που παίρνουν τη μορφή μιας κακώς εννοούμενης δημόσιας υπεράσπισης της δράσης της αστυνομίας και μιας κωλυσιεργίας σχετικά με τη διεξαγωγή ΕΔΕ. Είμαστε, λοιπόν, σε μία φάση κατά την οποία η αστυνομία όταν παραβιάζει το νόμο που η ίδια πρέπει να προστατεύει, καλύπτεται πολιτικά από την ηγεσία της και αυτό είναι κάτι που δεν το έχουμε συνηθίσει. Το έχουμε δει να γίνεται στο παρελθόν αυτό στις πρώτες στιγμές μετά από συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπου είχε εφήμερο  χαρακτήρα καθώς άμεσα μετά αποκαλυπτόταν, ότι δεν ήταν έτσι όπως υποστήριζε η επίσημη άποψη, όπως συνέβη π.χ. στην υπόθεση του Αυγουστίνου Δημητρίου ή με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ή και του Ζακ Κωστόπουλου. Όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μία τέτοια περίπτωση, αυτό το διάστημα . Πλέον, η αστυνομία απροκάλυπτα έχει αρχίσει και λειτουργεί κατά βούληση. Και αυτό δεν είναι θέμα κακής εκπαίδευσης ή λάθους, όπως λένε. Είναι αντίληψη και επαγγελματική διαμόρφωση με αυτήν την αντίληψη. Είναι αυτό που ονομάζαμε κάποτε συστημική βία.