Συνεντεύξεις

15
06

Wendy Brown: Στην Αμερική γίνεται ένας πολιτικός σεισμός

Οι εξεγέρσεις των τελευταίων δύο εβδομάδων είναι το πιο εκπληκτικό πράγμα που συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και δεκαετίες, υπερβαίνοντας κατά πολύ τις σημαντικές και εξαιρετικές διαδηλώσεις του Occupy το 2011. Δεν είναι μόνο μια δυναμική εξέγερση ενάντια στη λευκή υπεροχή, μέσω των διαμαρτυριών πολιτικοποιείται και εκπαιδεύεται μια ολόκληρη γενιά. Η βαθιά μοιρολατρία και η απελπισία που πλανιόνταν στις κοινότητες των μαύρων και των Λατίνων αποτινάσσονται, μαζί με τη βαθιά πολιτική απαισιοδοξία και μια αίσθηση ανημπόριας που είναι διάχυτες σε ολόκληρη τη χώρα. Εσείς στην Ελλάδα μπορεί να βλέπετε μόνο τις διαμαρτυρίες στις μεγάλες πόλεις, ιδιαίτερα εκείνες που από τα ΜΜΕ επικεντρώνονται σε σκηνές βίας ή λεηλασιών. Όμως, υπάρχουν χιλιάδες συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά σε όλη τη χώρα, ακόμα και σε περιοχές που θεωρούνται προπύργια του Τραμπ. Οι διαδηλώσεις προσελκύουν νέους, ηλικιωμένους, ανθρώπους όλων των χρωμάτων, και, το σημαντικότερο, σχετικά απολίτικους ανθρώπους, που στους δρόμους μπορούν και να εκφραστούν οι ίδιοι, και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους σε άλλους. Η αλλαγή είναι εμφανής: όταν ακόμη και η Εθνική Ομοσπονδία Αμερικανικού Ποδοσφαίρου ζητά συγγνώμη για τη συνενοχή της στην προαγωγή της λευκής υπεροχής, καταλαβαίνουμε ότι αυτό που γίνεται είναι ένας πολιτικός σεισμός. Πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε αυτό; Τι προκάλεσε αυτή την έκρηξη; Σίγουρα υπάρχει το άμεσο ζήτημα της δολοφονικής φυλετικής βίας, από την αστυνομία, από το κράτος, από τις ομάδες επαγρύπνησης λευκών της μεσαίας τάξης (2), από τον καπιταλισμό. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Οι σχεδόν τρεις μήνες εγκλεισμού και ανησυχίας για τον Covid είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που έδωσε την ευκαιρία να υπάρξει ένας προβληματισμός σχετικά με τον κόσμο στον οποίο ζούμε: πώς είναι οργανωμένος, τι έχει αξία και τι όχι, τι είναι εντελώς λάθος, και πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε διαφορετικά. Ορισμένες από αυτές τις σκέψεις προκλήθηκαν από τα αποτελέσματα του ίδιου του λοκντάουν, που περιλαμβάνουν την αναζωογόνηση της φύσης, τους καθαρούς ουρανούς, τον καθαρό εισπνεόμενο αέρα (λόγω της μειωμένης χρήσης ορυκτών καυσίμων), και περιλάμβαναν τις απλές ανάγκες της ζωής: τροφή, στέγη, υγειονομική περίθαλψη, διαδίκτυο, έρωτας. Σε αυτό το πλαίσιο, υπήρχε χώρος για να προβληματιστούμε σχετικά με το πώς ζούμε συνήθως, ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί, και τι λάθος υπάρχει σε αυτήν την «κανονικότητα». Πιστεύω ότι αυτός ο προβληματισμός, και όχι μόνο η φρικτή δολοφονία του Φλόιντ, όχι μόνο ο εγκλεισμός μας για μήνες, όχι μόνο η εκτεταμένη ανεργία, είναι εκείνο που δημιούργησε αυτήν την υπέροχη έκρηξη στους δρόμους. Όχι άλλη «κανονικότητα»! Δεν φτάνει μόνο να λέμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ήρθε η ώρα να τον δημιουργήσουμε εδώ και τώρα.
13
06

Νίκος Αλεξίου: Στην Αμερική σήμερα κινδυνεύει η δημοκρατία

Αυτή τη στιγμή στην Αμερική βλέπουμε κοιτίδες αντίστασης και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές μέσω των διαδηλώσεων κατά του ρατσισμού. Φοβάμαι ότι θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με το Δημοκρατικό Κόμμα. Εύχομαι να μην απομονωθούν ή περιθωριοποιηθούν, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές. Σε ένα αυστηρό δικομματικό σύστημα και στο εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ το Δημοκρατικό Κόμμα παρουσιάζει ένα παράδοξο μεταξύ της ηγεσίας και μεγάλο μέρος της προοδευτικής βάσης του. Αν και αποχώρησε, πολλές από τις πολιτικές προτάσεις του Σάντερς έχουν απήχηση σε ένα μετρήσιμο μέρος της βάσης του κόμματος. Αλλά αυτή τη στιγμή, όπως έχω πει και άλλες φορές, το Δημοκρατικό Κόμμα είναι θλιβερά αποδιοργανωμένο ως μηχανισμός, τραγικά αδύναμο πολιτικά και σε πλήρη σύγχυση ιδεολογικά. Η πολιτική κληρονομιά του Σάντερς θα οδηγούσε σε πιο κεντροαριστερές θέσεις, αλλά, αφού η κυρίαρχη πολιτική κατεύθυνση είναι η εκλογική νίκη επί του Τραμπ με κάθε κόστος, η επιλογή του Μπάιντεν σηματοδοτεί όλο και μεγαλύτερη μετακίνηση προς κεντροδεξιές πολιτικές. Οι αντιστάσεις θα χειραγωγηθούν, αφού ο άμεσος στόχος είναι η απομάκρυνση του Τραμπ με όποιον τρόπο είναι αυτό εφικτό, και οι βαθιές και θαρραλέες τομές που χρειάζονται για την καλυτέρευση της αμερικανικής κοινωνίας θα παραμείνουν στην αναμονή. Είναι πολύ πιθανόν, αν σε ενδεχόμενη νίκη των Δημοκρατικών στις εκλογές του Νοεμβρίου δεν γίνουν βαθιές τομές στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο, να υπάρξουν πάλι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις. Επίσης νομίζω ότι πολιτικά θα είναι πάρα πολύ σημαντική η επιλογή του / της αντιπροέδρου. Αυτή τη στιγμή ο Μπάιντεν και το Δημοκρατικό Κόμμα οφείλουν να προσανατολιστούν στην ανάδειξη ενός προσώπου που θα ενώνει τις προοδευτικές τάσεις μέσα στο κόμμα. Η καλύτερη περίπτωση θα ήταν για αντιπρόεδρος γυναίκα και σίγουρα ή αφροαμερικανική ή άλλη μειονότητα.
08
06

Enzo Traverso: Η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα της ανυπαρξίας της

Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, έστω και αν τα διακυβεύματα της κρίσης είναι πλανητικά και την υπερβαίνουν. Αν δεν καταστεί ικανή να βρει μια συνολική και αλληλέγγυα λύση, προχωρώντας προς τη δημιουργία ομοσπονδιακών δομών, σταδιακά θα διαλυθεί. Η κατάρρευσή της θα μπορούσε μάλιστα να έχει κατακλυσμιαίες συνέπειες. Κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια κρίση όπως αυτή που έζησε η Ελλάδα το 2015, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη και βαθύτερη κλίμακα: οι λύσεις που υιοθετήθηκαν για την Ελλάδα δεν μπορούν να εφαρμοστούν στο ήμισυ της ευρωζώνης χωρίς να την καταστρέψουν. Σε μια γενική θεώρηση –το λέω από την αρχή της κρίσης– το δίλημμα που θα διατυπωθεί, σε επίπεδο Ιστορίας, θα είναι και πάλι το: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Χονδρικά, είτε θα υπάρξει ένα καινούριο New Deal προσαρμοσμένο στον κόσμο του 21ου αιώνα, είτε θα έχουμε τη βαρβαρότητα ενός κόσμου στον οποίο οι ανισότητες και τα προνόμια που συνδέονται με τον πλούτο δεν θα μπορούν να διατηρηθούν παρά μόνο με τίμημα μια ολοένα αυξανόμενη βία. (...) Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ένα νέο κύμα ξενοφοβίας ως συνέπεια της κρίσης, δηλαδή την αναζήτηση ενός αποδιοπομπαίου τράγου που, στο σημερινό κόσμο, συνίσταται κυρίως στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αλλά μια τέτοια τροπή των πραγμάτων δεν είναι αναπότρεπτη. Υπάρχουν μάλιστα και κάποια ενθαρρυντικά σημάδια που δείχνουν ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μέχρι στιγμής, η κρίση του κορονοϊού μάλλον παρήγαγε μορφές αλληλεγγύης και γενναιοδωρίας, μια ώθηση προς την ενσυναίσθηση και τον αλτρουϊσμό. Οι άνθρωποι δείχνουν να καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να αναζητούν «ενόχους» αλλά ότι πρέπει να πολλαπλασιάσουν τις προσπάθειές τους ώστε να βρεθεί συνολική λύση. Δείτε τι έγινε στην Ιταλία: από την αρχή της κρίσης, ο Σαλβίνι εξαφανίστηκε από τις οθόνες και ο πληθυσμός υποδέχτηκε, σαν ήρωες, τους Κινέζους, Κουβανούς και Αλβανούς γιατρούς που ήρθαν να βοηθήσουν τους Ιταλούς συναδέλφους τους, κάποτε μάλιστα παίρνοντας και μεγάλο ρίσκο. Δεν λέω βέβαια ότι άλλαξαν όλα, αλλά αυτό δείχνει ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.
08
06

Γιώργος Ψυχογιός: Το διεθνές δίκαιο δεν είναι α λα καρτ (Ηχητικό)

Προχωρούν στη περαιτέρω στοχοποίηση προσφύγων και μεταναστών, υιοθετώντας την ξενοφοβική ατζέντα και ρητορική της Ελ. Λύσης προσπαθώντας να ικανοποιήσουν την δεξιά τους πτέρυγα να και να ψαρέψουν στα θολά νερά της ακροδεξιάς δημιουργώντας έτσι κοινωνικό αυτοματισμό και εγείροντας σε μια κοινωνία που σήκωσε ψηλά τη σημαία της αλληλεγγύης όλα τα προηγούμενα χρόνια ξενοφοβικά αντανακλαστικά. (...) Έχουν απαξιώσει και υποβαθμίσει κάθε πολιτική ένταξης, στην εκπαίδευση δεν πήγαν ούτε τα μισά παιδιά στο σχολείο σε σχέση με πέρσι και μάλιστα υπήρχαν ζητήματα και με τους αναγνωρισμένους πρόσφυγες, στην υγεία κατάργησαν τον ΑΜΚΑ δεν εφαρμόζουν το υποκατάστατο που οι ίδιοι ψήφισαν προκειμένου να θωρακίσουν την υγεία των ανθρώπων και στην πανδημία άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους, στην εργασία περιόρισαν το δικαίωμα με τρόπους που οι αιτούντες πλέον ουσιαστικά αποκόβονται από αυτήν. (...) Οι τοπικές κοινωνίες ωφελούνται όταν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες συμμετέχουν σε αυτή, δουλεύουν, πάνε τα παιδιά στο σχολείο, είναι ενεργά μέλη και όχι όταν καταδικάζονται στο περιθώριο, όταν τους βάζεις σε μια λογική αυτονόμησης και μπορούν να σταθούν στα πόδια τους.
06
06

Πάνος Σκουρλέτης: Το όραμα της κυβέρνησης είναι μία οικονομία που θα λειτουργεί με όρους ζούγκλας (Video)

Έχουμε απελευθέρωση απολύσεων, έχουμε κατά 20% μείωση των αμοιβών. Έχουμε ένα κύμα απολύσεων, καταργείται το ωράριο, ο κόσμος δουλεύει από τα σπίτια του χωρίς ωράριο, δεν υπάρχει Επιθεώρηση Εργασίας. Το όραμα αυτής της κυβέρνησης είναι για μία οικονομία που θα λειτουργεί με όρους ζούγκλας, όπου το μεγάλο ψάρι θα τρώει το μικρό. Το πέλαγος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζουν και στήριξαν την απασχόληση στην Ελλάδα θα πάει στην άκρη, προς όφελος κάποιων μεγάλων αλυσίδων.
05
06

Νίκος Βούτσης: Στις ΗΠΑ και το σύγχρονο κόσμο εξεγέρσεις ενάντια στο φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό και την κρατική καταστολή

Ο Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας είπε πριν από λίγες ημέρες ότι η Γαλλία οδεύει προς μία ύφεση 11%, η κα. Λαγκάρντ έχει μιλήσει για 8 με 10% ως μέσο όρο στην Ε.Ε. Αντιλαμβάνεστε ότι αυτό σημαίνει ενδεχομένως ένα υψηλότερο ποσοστό ύφεσης για την Ελλάδα. Αυτό θα προστεθεί στην ήδη 10ετη κρίση που έχουμε βιώσει. Αν πάμε σε τέτοια σενάρια και παρά την αρχική αισιοδοξία που προσφέρει το πακέτο της Ε.Ε το οποίο προετοιμάζεται και να δούμε που θα καταλήξουν στη Σύνοδο Κορυφής, οδεύουμε σε μία ιδιαίτερα οδυνηρή κατάσταση για την οικονομία της χώρας. Τα δείγματα που έχουμε μέσα από την αγορά, μετά τις επαφές που έγιναν εγκαίρως με όλους τους φορείς, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μούδιασμα. Είναι σαφές πως αν δεν ληφθούν μέτρα γενναίας και εμπροσθοβαρούς στήριξης και δεν εννοώ δάνεια αλλά πραγματικές και σοβαρές επιχορηγήσεις και στην εργασία και στις επιχειρήσεις, θα περάσουμε σε μία γκρίζα, για να μην πω μαύρη, περιοχή που το ερχόμενο Φθινόπωρο ή στις αρχές του επόμενου Χειμώνα θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Η πρόβλεψη για πολύ μεγάλη ανεργία είναι πιθανώς μια μελλοντική πραγματικότητα καθώς από πλευράς της Κυβέρνησης «απελευθερώνεται» το θέμα των απολύσεων. Ήδη οι μικρές, μικρομεσαίες και οικογενειακές επιχειρήσεις, περίπου 700 χιλιάδες επιχειρήσεις που αποτελούν τον κορμό της ελληνικής οικονομίας, βρίσκονται σε πολύ δυσχερή κατάσταση. Εάν επίσης ο τουρισμός δεν ανορθωθεί κατ’ ελάχιστον, κάτι που δυστυχώς δεν φαίνεται στην παρούσα συγκυρία, αντιλαμβάνεστε ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία, ζωτική σημασία, το ποια στρατηγική θα ακολουθηθεί για το ζήτημα της οικονομίας στην Ελλάδα. Το μέλλον είναι σήμερα όπως έχω πει και εκεί είναι η σύγκρουση ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ΝΔ και το πρόγραμμα «Μένουμε Όρθιοι» του ΣΥΡΙΖΑ.
05
06

Etienne Balibar: Δεν είμαστε ίσοι απέναντι στον κίνδυνο

Όσο εξελίσσεται η κρίση, τόσο πιο πολύ θεωρώ ότι το ζήτημα του κράτους έχει κεντρική σημασία. Στο φως των νέων εμπειριών που βιώνουμε, πρέπει να το θέσουμε πάλι επί τάπητος. Πουθενά στον κόσμο η καπιταλιστική οικονομία δεν λειτουργεί χωρίς την κρατική παρέμβαση, η οποία έχει πολλές διαστάσεις: την οικονομική, την κατασταλτική, τη ρυθμιστική, τη διορθωτική, την προσαρμοστική. Πόσο μάλλον που ο νεοφιλελευθερισμός, κατά βάθος, δεν είναι ένας καπιταλισμός που μπορεί να επιβιώσει από μόνος του: στη Γαλλία, τουλάχιστον, είναι ένας καπιταλισμός που «ιδιωτικοποιεί» και «εμπορευματοποιεί» μια κοινωνική οικονομία την οποία κληρονόμησε από τον 20ό αιώνα. Επομένως, όταν ακούμε σήμερα να μιλούν για «επαναφορά» του κράτους, αυτό σημαίνει κατ’ αρχάς ότι επανέρχεται μια κατάσταση αντίθετη από το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, ενάντια σ’ αυτή καθαυτή την ιδεολογία του. Αλλά η συνέχεια θα είναι άκρως συγκρουσιακή. Το κράτος που επανέρχεται αυτή τη στιγμή είναι το δημοσιονομικό και το νομισματικό κράτος, το κράτος «αφεντικό» των δημόσιων υπηρεσιών, αλλά και η εγγύηση ότι αυτές θα ανταποκρίνονται στα κοινωνικά αιτήματα. Είναι ένα κράτος παρεμβατικό, πατερναλιστικό, δυνάμει αυταρχικό, εν τέλει ταξικά μεροληπτικό, ακόμη κι αν αυτό είναι δύσκολο σε μια χώρα με δημοκρατική παράδοση. Όμως η έννοια της δημόσιας υπηρεσίας δεν μπορεί να παραμένει έγκλειστη σε αυτές τις κάθετες λογικές, και αυτό θα συμβαίνει όλο και λιγότερο. Από τη στιγμή που έχουμε ανάγκη τις δημόσιες υπηρεσίες, και εδώ αναφέρομαι κυρίως στους τομείς της υγείας, και της δημόσιας εκπαίδευσης (που χρησιμεύουν για άλλη μια φορά ως εμπόδιο κάθε είδους κοινωνικού αποκλεισμού), η έννοια τη δημόσιας υπηρεσίας περιλαμβάνει τη συμμετοχή, την ανιδιοτέλεια, την πολιτική ευθύνη και την κοινή συνείδηση, που το κράτος δεν μπορεί να προσποιείται ότι διαθέτει. Σε αυτό το έδαφος θα ριζώσει η αντίσταση στον νεοφιλελευθερισμό. Δεν θα πρόκειται για έναν «αντικρατισμό» αφηρημένο και βερμπαλιστικό, αλλά για μια αντίσταση που θα προτείνει μια νέα μορφή διακυβέρνησης και σχέσης με το κράτος, στον αντίποδα άλλων μορφών.
03
06

Γιώργος Ψυχογιός: Τι θα περίμενε κανείς από αυτούς;

Οι τοπικές κοινωνίες ζητούν την ένταξη αυτών των ανθρώπων, στην εργασία και την καθημερινότητα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη το αποκόπτει, θέλει να τους αποκρύψει και να τους στεγανοποιήσει κοινωνικά και πολιτικά. Αλλά δεν μπορεί. Το κίνημα αλληλεγγύης το επόμενο διάστημα θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, στην πρώτη γραμμή, με την στήριξή του υλικοτεχνικά για τις βασικές ανάγκες και την εξασφάλιση δυνατοτήτων απασχόλησης και ένταξης και την διάθεση χώρων στέγασης. Εάν χρειαστεί, έστω με κοινωνικά σχήματα ή δομές αλληλεγγύης, θα το εξασφαλίσουμε. Είναι τόσο κρίσιμη και επείγουσα η κατάσταση που, εκτός των άλλων, πρέπει να γίνουμε ασπίδα για αυτούς τους ανθρώπους, απέναντι σε «τάγματα εφόδου» και «αγανακτισμένους» που πιθανώς θα στραφούν εναντίον τους. Και η κυβέρνηση τα αποδέχεται αυτά, είναι το πιο επικίνδυνο από όλα.
02
06

Πάνος Σκουρλέτης: Το Ταμείο Ανάκαμψης να μη γίνει μοχλός ενίσχυσης της Γερμανίας

-Η Ευρώπη βρίσκεται σε σημείο καμπής. Κάτω από την πίεση της οικονομικής κρίσης που προκάλεσε η πανδημία, η ΕΕ βάζει για πρώτη φορά νερό στο κρασί της. Αυτό δεν μπορεί να το προσπεράσουμε. Η αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας, η μη συμπερίληψη των δαπανών Υγείας στον υπολογισμό των δημοσιονομικών στόχων και η μιας μορφής αμοιβαιοποίηση του χρέους που προβλέπει η πρόταση της Κομισιόν, είναι στοιχεία μιας διαφορετικής λογικής. Το ζήτημα τώρα είναι πώς αυτά δεν θα αποτελέσουν εξαιρέσεις, αλλά θα αφήσουν τον αποτύπωμά τους στους ευρωπαϊκούς κανόνες. Η απάντηση θα εξαρτηθεί από τους συσχετισμούς δυνάμεων. Ωστόσο, απαιτούνται επιπλέον διευκρινίσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης. Πού θα διοχετευτούν αυτά τα χρήματα; Θα υπάρξουν αιρεσιμότητητες, δηλαδή απαιτήσεις για διαρθρωτικές αλλαγές που θα επιδεινώσουν τη θέση της μισθωτής εργασίας. Το πακέτο θα προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες ανάγκες της ελληνικής οικονομίας ή θα διοχετευτεί αποκλειστικά στους τομείς όπου η Γερμανία έχει προβάδισμα, όπως η Ενέργεια, λειτουργώντας ουσιαστικά ως μοχλός επιδότησης της γερμανικής οικονομίας; Θα καταστεί δυνατό να αξιοποιηθεί  το πακέτο με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας στην κατεύθυνση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου; (...) Το Μένουμε Όρθιοι είναι ένα πρόγραμμα μέτρων άμεσης εφαρμογής που δεν υποκαθιστά την ανάγκη για ένα συνολικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο βαθιών αλλαγών στην οικονομία. Γι’ αυτό και το ονομάσαμε πρόγραμμα-γέφυρα. Σήμερα βλέπουμε ότι ζητήματα  που είχε θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και πριν το 2015, για την ίδια την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, γίνονται πλέον αντιληπτά. Δικαιώνονται οι θέσεις μας ότι τα δημόσια αγαθά πρέπει να είναι προσβάσιμα σε όλους, ότι το Δημόσιο πρέπει να είναι ισχυρό διακριτό ρολό  στην οικονομία, ότι το ΕΣΥ πρέπει να αναβαθμιστεί και να παραμείνει δημόσιο. Ως χώρος οφείλουμε να διαμορφώσουμε μια συνολική προγραμματική πρόταση που θα πιάσει και άλλα ζητήματα. Είναι δυνατόν να επιχορηγηθούν μεγάλες επιχειρήσεις χωρίς να αποκτήσει το κράτος μερίδιο στη μετοχική σύνθεση τους; Μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς ισχυρό δημόσιο πυλώνα του τραπεζικού συστήματος; Και βέβαια όλη αυτή η συζήτηση πρέπει να θέτει ως προτεραιότητα  την  αντιμετώπιση  της κλιματικής κρίσης που για να είναι αποτελεσματική προϋποθέτει την αλλαγή του σημερινού παραγωγικού μοντέλου.
01
06

Χριστόφορος Παπαδόπουλος: Η ΝΔ δεν θα βγάλει την τετραετία, η κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί τα εύκολα, όταν ο δρόμος είναι στρωμένος από την προηγούμενη

Οφείλουμε να κάνουμε δομική αντιπολίτευση, δηλαδή στο στόχαστρό μας να είναι η κοινωνική αδικία: οι ανισότητες, η φτώχεια, η ανεργία, οι αποκλεισμοί, η εργασιακή ανασφάλεια και ταυτόχρονα να είμαστε σε ετοιμότητα όταν παραβιάζονται οι ελευθερίες, όταν δημιουργούνται νέοι μηχανισμοί επιτήρησης και καταστολής. Δομική αντιπολίτευση όμως σημαίνει να βλέπεις και το μέλλον να σχεδιάζεις ποιους μεγάλους μετασχηματισμούς πρέπει να κάνεις, όταν αναλάβεις την κυβέρνηση. Μεταρρυθμίσεις στο κράτος, την οικονομία και σε τελευταία ανάλυση στην κοινωνία. Επειδή, όπως σωστά υπονοείτε, το τι αντιπολίτευση κάνεις εξαρτάται από τι κόμμα είσαι τι, κόμμα θέλεις να γίνεις, απαντώ: κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι δεν βολεύεσαι με τη διαχείριση του υπάρχοντος, ακόμα και όταν η διαχείριση σημαίνει εντιμότητα, ικανότητα, κοινωνική ευαισθησία. Πολύτιμες ιδιότητες στις μέρες μας, αλλά αν δεν αλλάξεις τις συνθήκες παραγωγής και αναπαραγωγής της δυστυχίας –η δυστοπία είναι η μια ωραία λέξη- τότε η λεγόμενη «κανονικότητα» δηλαδή το καθεστώς υπερεκμετάλλευσης ανθρώπινων και φυσικών πόρων, το καθεστώς της αδικίας, της μεροληψίας και της ιδιοτέλειας, επανέρχεται... (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανθεκτικός στα πάνω και στα κάτω, το απέδειξε εξ άλλου όταν οι αντίπαλοι περίμεναν ότι είχε γονατίσει από τις εκλογικές αποτυχίες. Διαψεύστηκαν. Η εκτίμηση μου είναι ότι η ΝΔ δεν θα βγάλει την τετραετία, η κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί τα εύκολα, όταν ο δρόμος είναι στρωμένος από την προηγούμενη. Στα δύσκολα παραπαίει, πως αλλιώς θα γινόταν όταν είναι δέσμια των νεοφιλελεύθερων προκαταλήψεων και της ταξικής μεροληψίας υπέρ των ισχυρών, όταν το λεγόμενο επιτελικό κράτος της δεν είναι τίποτα άλλο από μείγμα αστυνομικού αυταρχισμού και κομματικού κράτους, με μεγάλη δόση βοναπαρτισμού. Δυστυχώς για όλους μας η κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί μια κρίση που την υπερβαίνει σε όλα: σε ικανότητα, σε προβλεψιμότητα, σε κοινωνική αμεροληψία, σε κοινωνική αλληλεγγύη. Βλέπετε στη ζωή δεν είναι όλα επικοινωνία και προπαγάνδα, το διαπιστώσαμε όλοι και όλες με αφορμή τα vouchers, τις κάμερες στα σχολεία, την υπεράσπιση των ανθρώπων του πολιτισμού, τη δίκη και την καταδίκη των δολοφόνων βιαστών της Ελένης Τοπαλούδη, το δικαίωμα στη μόρφωση του Βασίλη Δημάκη, την έγνοια του κόσμου για τους ανθρώπους του επισιτισμού και του τουρισμού. Σε όλα αυτά η κοινωνία νίκησε και η κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε άτακτη υποχώρηση.