Macro

Μια σοβαρή δεξιά κυβέρνηση, μια δυτικοευρωπαϊκή δεξιά κυβέρνηση (όχι του Όρμπαν!) θα έβρισκε τρόπους να ματαιώσει ή να αποδυναμώσει το χάπενινγκ που διοργανώνουν οι ακροδεξιοί στα Διαβατά. Δεν ξέρω αν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει το ψήσιμο κρέατος, σε μεγάλες ποσότητες, σε δημόσιο χώρο αλλά ασφαλώς για κάθε δημόσια συγκέντρωση χρειάζεται άδεια. Επίσης, για το ψήσιμο και την κατανάλωση κρέατος σε μαζική κλίμακα σίγουρα πρέπει να τηρούνται κάποιες διατάξεις δημόσιας υγείας, ενώ ασφαλώς θα πρέπει να υπάρχουν και τιμολόγια αγοράς και να φορολογηθούν τα τυχόν έσοδα της εκδήλωσης. (Στη Γαλλία το 2010 η νομαρχία είχε απαγορέψει το «γιγαντιαίο απεριτίφ» που είχαν ανακοινώσει ακροδεξιοί, με λουκάνικα και κρασί, κοντά σε ένα τζαμί του Παρισιού, για λόγους δημόσιας τάξης). Μα, δεν είμαστε ελεύθεροι να τρώμε χοιρινό; Θέλετε να μας το απαγορεύσετε; είπαν κάποιοι -όχι καλοπροαίρετα, αλλά ας είναι. Κανείς δεν ζητάει την απαγόρευση της κατανάλωσης χοιρινου, Θεός φυλάξοι. Κανεις δεν έθεσε θέμα να σταματήσουν οι ταβέρνες, τα ψητοπωλεία και τα σουβλατζίδικα των Διαβατών να διαθέτουν χοιρινό στους πελάτες τους. Κανείς δεν εμποδίζει τον κάθε ιδιώτη να στήσει μια ψησταριά στο μπαλκόνι, στην ταράτσα ή στην αυλή του και να ψήσει πανσέτες ή παϊδάκια. H ένστασή μου αφορά τη συγκεκριμένη σκατόψυχη εκδήλωση, το μπάρμπεκιου των γουρουνιών, που γίνεται έξω από το χοτ σποτ.

Η άρση της μονιμότητας των νεοπροσλαμβανόμενων υπαλλήλων της ΔΕΗ είναι προφανώς, το πρώτο βήμα προς την ιδιωτικοποίησή της. Έτσι ακριβώς ξεκίνησε η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής και με τον ίδιο υπουργό. Ο κ. Χατζηδάκης θα πάει μεθοδικά προς αυτή τη λύση. Δεν το αρνήθηκε και στη συνέντευξή του, πρόσφατα, στον ΑΝΤ1. Προβλέπονται και κίνητρα για την προσέλκυση στελεχών από τον ιδιωτικό τομέα. Η αύξηση των τιμολογίων, λίγο καιρό πριν, και το προετοιμαζόμενο σχέδιο εθελουσίας εξόδου είναι δυο άλλες, ακόμη, προετοιμαστικές πράξεις. Πρέπει η ΔΕΗ, πριν πωληθεί, να γίνει «ελκυστική». Να θυμηθούμε εδώ, ότι ο πατήρ Μητσοτάκης είχε προσλάβει τους 7.000 διοικητικούς υπαλλήλους που τώρα … περισσεύουν. Θα είναι αυτό το μοντέλο που θα ακολουθηθεί και στις άλλες ΔΕΚΟ, ιδίως τις μεγάλες; Δεν το γνωρίζουμε, αλλά αν η ναυαρχίδα, που είναι η ΔΕΗ, αίρει τη μονιμότητα γιατί δεν θα ακολουθήσουν και οι άλλες, εφόσον η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει κρύψει τις απόψεις της γύρω απ’ αυτά τα ζητήματα; Να θυμίσουμε ακόμη ότι το 2012 ήταν η τρόικα που πρωτοέθεσε το ζήτημα αυτό, για τη ΔΕΗ, στο τραπέζι αλλά απορρίφθηκε ως ιδιαίτερα προκλητικό. Τώρα όμως… η κυβέρνηση της δεξιάς το θυμήθηκε και το υλοποιεί. Πολύ περισσότερο που ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης έχει πει, τουλάχιστον δυο φορές, ότι στις «μεταρρυθμίσεις» θα υπερβούν και αυτές που απαιτούν οι δανειστές. Γι’ αυτό πωλεί και τη ΔΕΠΑ που, όντως, δεν ήταν στη συμφωνία με την τρόικα.

Ελλάδα, ας μην το κρύβουμε, κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από μυθεύματα περί «φιλόξενων γονιδίων», είναι και όσοι εμπορεύονται μίσος με ψευδέστατα ισλαμοφαγικά και εβραιοφαγικά πρωτοσέλιδα. Είναι και όσοι διακινούν χοντροκομμένα φέικ νιους από τα σόσιαλ μίντια. Είναι και οι συλλέκτες ψήφων τύπου Βελόπουλου, οι οποίοι, καλύπτοντας το κενό της Χρυσής Αυγής, απαιτούν να τειχιστεί και να ναρκοθετηθεί ο Εβρος και να εξοριστούν οι «λάθρο» σε ξερονήσια. Οχι, δεν θα τους πηγαίνει νερό η υδροφόρα. Ας φροντίσει ο Αλλάχ τους.

Παρακάμπτοντας την επί της ουσίας συμφωνία ή διαφωνία με την πεποίθηση της ΄Αρεντ, περί “Κοινοτοπίας του Κακού”, δεν γίνεται να μην παρατηρήσει κανείς την ομοιότητα: σε όλες τις συνθήκες, η τρόπος αποφυγής να λάβει οιοσδήποτε θέση απέναντι στο όντως Κακό, είναι, κάθε φορά, η επίκληση του “ιδιαίτερου καθήκοντος”. Η επίκληση του “επαγγελματισμού”, του τεχνοκρατισμού, ο οποίος, δήθεν, μένει ανεπηρέαστος από πολιτικές θέσεις ενώ, στην πραγματικότητα, είναι οργανικό κομμάτι της πολιτικής, ως άλλοθι της πιο βαθιάς συντήρησης. Διότι η κ. Μιχαηλίδου, η μη πολιτικός ούτε και ψυχολόγος, σε προηγούμενη φάση, και όταν την συνέφερε, και επί των συνδρόμων της αριστεράς ομίλησε και για ψυχικά νοσούντες. Και ας δηλώνει τώρα “οικονομολόγος”. Όταν οι δήθεν αγγελικά πλασμένοι άριστοι, σε ζητήματα τόσο σημαντικά όσο εκείνων που άπτονται του ρατσισμού/φασισμού, κρύβονται πίσω από αφελή “δεν ξέρω, δεν απαντώ”, κάποιος οφείλει να τους εγκαλέσει. Και να τους δείξει με σαφήνεια πως, η πολιτική δεν είναι δουλειά για τεχνοκράτες αλλά ενόρμηση (Βέμπερ). Και αν δεν τους αρέσει, να πάνε σε δουλέψουν πολυεθνική. Δεν κάνουν γι΄ αυτούς τα υπουργεία.

Η διεκδίκηση και η εξασφάλιση της ηγεμονίας δεν είναι απαραίτητο να γίνεται από θέση εξουσίας, για να έχει αποτέλεσμα. Συχνά, οι συνθήκες για την, αξιωματική ειδικά, αντιπολίτευση είναι πιο πρόσφορες για μια τέτοια στοχοθεσία. Και με την αφωνία ή την πολυφωνία της κυβερνητικής παράταξης γίνονται ακόμα προσφορότερες. Ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να βοηθηθεί και να ωθηθεί να δράσει ως δυνάμει πρωθυπουργός. Κάθε πολιτική εμφάνισή του οφείλει να έχει αυτό ως οδηγό, σε βάρος των καθηκόντων που τον καθηλώνουν σε μια τρέχουσα αντιπολιτευτική αντιπαράθεση.

Οι δείκτες της ανθρώπινης και περιβαλλοντικής ανάπτυξης θα πρέπει να είναι πιο σημαντικοί για τη στοχοθεσία και τον απολογισμό των κυβερνήσεων από τους δείκτες της οικονομικής ανάπτυξης. Το ίδιο και ο δείκτης της πολιτικής ανάπτυξης, του βαθμού δηλαδή που οι πολίτες συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων. Είναι ωραίο να συμμετέχει κανείς σε τοπικές συνελεύσεις όπου αναπτύσσεται η διαβουλευτική ικανότητα επίλυσης προβλημάτων και υλοποίησης κοινών σχεδίων, αντί να βουλιάζει στον καναπέ του μπροστά στην τηλεόραση. Με άλλα λόγια, λοιπόν, η λέξη-κλειδί «ανάπτυξη» δεν χρειάζεται να εγκαταλειφθεί, καθώς έχει θετικές συνδηλώσεις και κινητοποιεί τους ανθρώπους. Είναι λάθος, επομένως, να μιλάμε για «ανάπτυξη» της οικονομίας και «διατήρηση» της δημοκρατίας και του περιβάλλοντος. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να επενδύσουν την ενεργητικότητά τους κάπου, να συσχετιστούν ενεργητικά με τη ζωή. Δεν μπορούμε να τους λέμε ότι το μοναδικό πράγμα που έχουν να κάνουν είναι να «διατηρήσουν», να μην κάνουν τίποτα. Και που θα επενδύσουν την ενέργειά τους τότε; Τι θα αναπτύξουν; Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ρητορική μας έχει προβλήματα, ακούγεται συντηρητική. Θα έπρεπε να επιχειρήσουμε μια θεμελιώδη αντιστροφή: να «διατηρήσουμε» την οικονομική παραγωγή στα επίπεδα που είναι και να «αναπτύξουμε» έτι περαιτέρω τη δημοκρατία, το περιβάλλον, τις κλίσεις και τις σχέσεις μας. Δεν μπορεί μια ουσιωδώς συντηρητική ιδέα να εκφέρεται ως προοδευτική και μια ουσιωδώς προοδευτική ως συντηρητική.

Μήπως τελικά η κυβέρνηση της Ν.Δ., με όλες αυτές τις ακροβασίες στην προσπάθειά της να διατηρήσει εσωκομματικές ισορροπίες, το μόνο που θα καταφέρει είναι να υποστηρίξει την επιστροφή στην εξουσία του εθνικιστικού κόμματος VMRO, το οποίο αντιτάχθηκε στη συμφωνία; Σε αυτήν την περίπτωση ίσως νομίζει ότι θα αποσείσει τις ευθύνες της για όποια εμπλοκή δημιουργηθεί, ρίχνοντας το φταίξιμο στην άλλη πλευρά. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν ολέθριο τόσο για τη χώρα μας όσο και για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, ενώ θα μας γύριζε πίσω σε μια αδιέξοδη κατάσταση, από την οποία μόλις πρόσφατα μπορέσαμε να απεμπλακούμε χάρη στην τεράστια πολιτική και διπλωματική επιτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δουλεύει για λογαριασμό των πλουσίων και εναντίον των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Και το κάνει εν χορδαίς και οργάνοις από τα ΜΜΕ ιδιοκτησίας των πλουσίων. Η μάχη που έχει να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτίστως ιδεολογική. Η κοινωνική πλειονότητα, παραδομένη στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης, πιστεύει ότι το γενικό καλό περνάει μέσα από την εύνοια υπέρ των πιο πλούσιων στρωμάτων. Είναι δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

Δεν είναι δημοκρατία, αλλά ένα άλλο ξεδιάντροπο πολίτευμα όταν εκπαιδεύει τους έφηβους να πιστεύουν πως η «δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» και κάποιους άλλους εφήβους που αντέδρασαν στον μιλιταρισμό των μαθητικών παρελάσεων τους θεωρεί «γελοία υποκείμενα». Είναι ξεδιάντροπο εκείνο το πολίτευμα που αφήνει χώρο σε έναν περιφερειάρχη (και πρώην πρύτανη του ΕΜΠ!) να εξισώνει την εισβολή των ναζί με τους κατατρεγμένους που φτάνουν στα ελληνικά ακρογιάλια. Εκείνο το πολίτευμα που προωθεί την αγριότητα του φασισμού στην πρώτη γραμμή, για να πετροβολά τους ικέτες και να μην τους αφήνει ούτε καν να γείρουν στον κατάκοπο ύπνο τους.

Οπότε τι κάνουμε, έτσι που βρεθήκαμε στριμωγμένοι ανάμεσα σε μια Τουρκία τερατωδώς κυνική και σε μια Ευρώπη τερατωδώς συμφεροντολόγα, με τα φραχτάκια και τα τειχαλάκια της; Τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη, ακόμα πιο δύσκολη απ’ όσο ήδη είναι. Ωστε να πάρουν το μήνυμα και να το στείλουν και στην πατρίδα τους, να αποθαρρυνθούν όσοι άλλοι πονηροί ετοιμάζουν εκεί τις βαλίτσες τους. Αυτή ήταν και προ εξουσίας η γραμμή της Ν.Δ. (δηλαδή του λαλίστατου τμήματός της, εκείνου που έδινε τον τηλεοπτικό τόνο, προς άγραν ψήφων), αυτή είναι και τώρα. Και μάλιστα, παρότι το κυβερνών κόμμα κατάλαβε εμβρόντητο ότι το μεταναστευτικό είναι λέει γεωπολιτικό πρόβλημα, άρα δεν λύνεται σε μια μέρα, όπως λύθηκε π.χ. το Ελληνικό. Πώς θα τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη; Απλό: Ούτε ΑΜΚΑ, ούτε σχολεία, ούτε εκπρόσωπος του ΟΗΕ στις επιτροπές ασύλου, ούτε όριο χρόνου στην κράτηση, ούτε αληθινό δικαίωμα προσφυγής. Και συνεχείς εξετάσεις χρηστής συμπεριφοράς, για να αποδεικνύουν σε κάθε Κύριο Μικροεξουσιάδη πόσο υποταγμένοι είναι. Αλλιώς, άουτ. Ή ουστ. Ευρώπη είναι εδώ. Δεν είναι παίξε-γέλασε.