Άγγελος Τσέκερης

Ανεβάζει τον κατώτατο μισθό ο ΣΥΡΙΖΑ, κονιορτοποιώντας ότι είχε καταφέρει το 2013 ο Βρούτσης, μετά από 24 ολόκληρα λεπτά διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς. Άλλα τέσσερα λεπτά τού είχε πάρει να συμφωνήσει και τον υποκατώτατο. Θα είχε συμφωνήσει και σε υπο-υποκατώτατο, αλλά ήθελαν οι δανειστές να πάνε για σκουός και βαρέθηκαν να το συνεχίσουν. Είχε εκτιναχθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με εκείνο το μέτρο, όπως θυμόμαστε όλοι. Δεν θυμάστε που ο Χαρδούβελης έδινε στους δανειστές 7% πλεονάσματα για 20 χρόνια, γιατί δεν είχαμε τι να τα κάνουμε; Ήταν και θέμα χρόνου να βγούμε και από τα Μνημόνια μάλιστα, αλλά έριξαν την κυβέρνηση οι συριζομαδούροι και τα κατέστρεψαν όλα.

Στην έσχατη λύση του Νάσου Ηλιόπουλου καταφεύγει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού απέτυχε να βρει κάποιον βαρετό απολίτικο 70άρη να κατεβάσει στην Αθήνα. Γι' αυτό πάμε κατά διαόλου. Δεν έχουμε ποιον να βάλουμε και καταφεύγουμε στον πρώτο τυχόντα τριανταπεντάχρονο μόνο και μόνο επειδή είναι μορφωμένος, με ήθος, εξαιρετικό κυβερνητικό έργο και τον αγαπάει ο κόσμος. Πώς να πάει μπροστά η Αριστερά έτσι...

Η φράση του Κ. Μητσοτάκη “να τελειώνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο γι' αυτά που κάνει αλλά και γι' αυτά που πιστεύει” ήταν ό,τι έμεινε από το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Μια φράση - προσκλητήριο σε όσους θέλουν ακόμα να ελπίζουν ότι η διακυβέρνηση της Αριστεράς είναι μια παρένθεση, που κάποια στιγμή θα κλείσει οριστικά και τελεσίδικα, για να επανέλθει η χώρα στους “νόμιμους ιδιοκτήτες” της. Και παράλληλα μια φράση φορτισμένη με άφθονο μετεμφυλιακό ιδεολογικό πάθος, που δείχνει την αδυναμία της Ν.Δ. να αντιπαρατεθεί με την Αριστερά σε προγραμματικό επίπεδο. Σε αντίθεση με τον Κ. Μητσοτάκη, που δεν φαίνεται να έχει συναίσθηση του βάρους αυτών που κατά καιρούς εκστομίζει, ούτε μια καθαρή αντίληψη του ποια ρητορική υπηρετεί τη δημοκρατία, ο ακροδεξιός λόγος του Αντώνη Σαμαρά είναι απόλυτα συνειδητός και συγκροτημένος. Μόνο που ο πρώην πρωθυπουργός, στη ρεβανσιστική και ορμπανικού προσανατολισμού ομιλία του, κατάφερε να γελοιοποιηθεί αποδίδοντας στον Θεοδωράκη στίχους από ένα τραγούδι των... Κατσαρού - Πυθαγόρα.

Η τρομοκρατία στην Ελλάδα δεν εμφανίστηκε προχθές. Δεν έχει εμφανιστεί καν επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ. Η 17 Νοέμβρη δρούσε συνεχώς και παρέμενε ασύλληπτη από το 1974 έως το 2002, για 28 ολόκληρα χρόνια. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι κάποια από τις δέκα κυβερνήσεις αυτού του διαστήματος ωφελήθηκε πολιτικά από τη δράση της και επομένως είχε κάποιον λόγο να την υποκινήσει. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι το εξής: υπάρχει ένα σύστημα που αρνείται να αποδεχτεί ότι η πολιτική αλλαγή του 2015, η οποία προέκυψε από δύο διαδοχικές εκλογές, έγινε με δημοκρατικό τρόπο. Κατά τη δική τους αντίληψη, η σημερινή κυβέρνηση έχει καταλάβει την εξουσία με δόλο και εξαπάτηση. Είναι καταχραστές. Και μόνο αν φύγουν από τη μέση και γυρίσουν στα παλιά τους ποσοστά, αν υποστούν την περίφημη “στρατηγική ήττα”, θα επανέλθει η χώρα στην κανονικότητα. Η άποψη αυτή είναι περίπου υποχρεωτική για τους εκφραστές της. Μέχρι τις εκλογές του 2012, το σύστημα αυτό ήταν πανίσχυρο. Διέθετε περίπου το 80% του εκλογικού σώματος και την υποστήριξη από το σύνολο των ΜΜΕ της χώρας. Αν παραδεχτεί ότι υπέστη συντριπτική ήττα εφαρμόζοντας τα δύο πρώτα Μνημόνια και ότι ευρύτατα κοινωνικά στρώματα του γύρισαν την πλάτη, θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Θα πρέπει να αποδεχτεί ότι ωφελήθηκε το ίδιο καταληστεύοντας τον τόπο και οδηγώντας τον στη χρεοκοπία. Και βεβαίως θα πρέπει να ανανεωθεί για να μπορέσει να διεκδικήσει ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών. Αυτά είναι πολύ δύσκολα πράγματα. Είναι πολύ πιο εύκολο να καταγγέλλει τους συριζομαδούρους για σφετερισμό και παράνομη κατοχή της εξουσίας. Καμία πολιτική αντιπαράθεση λοιπόν, γιατί η πολιτική αντιπαράθεση νομιμοποιεί τον αντίπαλο. Μόνο ανελέητος πόλεμος: εκστρατεία πατριδοκαπηλίας με κρεμάλες για το μακεδονικό, εκστρατεία απύθμενου μίσους για την τραγωδία στο Μάτι, διαρκής σπέκουλα για την “ανομία” και το προσφυγικό. Το τέλος των Μνημονίων και η θέσπιση διορθωτικών μέτρων από την κυβέρνηση οξύνουν την αγωνία και την επιθετικότητα αυτού του συστήματος. Και το σπρώχνουν μοιραία στην αγκαλιά της Ακροδεξιάς - όπως είδαμε και από τον θλιβερό Α. Σαμαρά στο συνέδριο της Ν.Δ. Ο ΣΚΑΪ υπήρξε οργανικό κομμάτι αυτού του συστήματος, τόσο στην αρχική του προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία, όσο και στην τωρινή του προσπάθειά του να επανακάμψει. Για να πετύχει τους στόχους του, έχει καταφύγει σε ένα απεχθέστατο είδος δημοσιογραφίας, τόσο σε επίπεδο περιεχομένου, όσο και σε επίπεδο προσώπων. Ο ΣΚΑΪ γνωρίζει πολύ καλά ότι αν αυτό ικανοποιεί την εμπάθεια ενός τμήματος της κοινωνίας, σε ένα άλλο κομμάτι, προκαλεί οξύτατες αντιδράσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι απεχθάνονται το δημοσιογραφικό προϊόν του ΣΚΑΪ, είναι υπόλογοι για ηθική αυτουργία σε τρομοκρατικές επιχειρήσεις εναντίον του. Υπό το πρίσμα αυτό, η άθλια ενέργεια της ιδιοκτησίας του ΣΚΑΪ να υποδείξει την κυβέρνηση ως ηθικό αυτουργό της προχθεσινής βομβιστικής επίθεσης, αλλά και η συστράτευση του παλιού πολιτικού συστήματος σε αυτή τη βρόμικη καμπάνια ούτε αυτονόητη αντίδραση σε μια τρομοκρατική ενέργεια είναι, ούτε την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του ελεύθερου λόγου υπηρετεί. Είναι συνέχεια της διαρκούς εκστρατείας διχασμού που αποσκοπεί στο να φύγουν από την κυβέρνηση οι “καταχραστές” και να επανέλθει η χώρα στους “νόμιμους ιδιοκτήτες” της. Και όπου πλειοδοτούν σε αθλιότητες οι γνωστοί πολιτικοί τραμπούκοι και διάφορες δημοσιογραφικές περσόνες που διαγκωνίζονται στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο για μια θέση στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. Τόσο απλά.

Στη δημοκρατία, όσο είναι αυτονόητο το δικαίωμα ενός μέσου να διαμορφώνει τη γραμμή του με τον τρόπο που νομίζει, άλλο τόσο αυτονόητο είναι για οποιονδήποτε να ασκεί δημόσια την κριτική του. Συνεπώς, η προσπάθεια να φωτογραφηθεί η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοσδήποτε άλλος ως ηθικός αυτουργός της βομβιστικής ενέργειας μόνο ως άθλια προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης μπορεί να εκληφθεί. Για να το πούμε απλά: όταν βάζεις τα διαγράμματα ανάποδα για να δείχνουν κατηφορικά, έχει δικαίωμα και ο άλλος να σε καταγγείλει ή να σου κάνει εμπάργκο.

Σε συσπείρωση γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη κάλεσε η “Ελεύθερη Ώρα”. Διευρύνεται το μέτωπο του δημοκρατικού φιλελευθερισμού. Πρέπει να πήραν σχετική προφητεία από τον γέροντα Παΐσιο. Ή να άλλαξε το φάρμακο με το οποίο μας ψεκάζουν. Εντάξει, είναι εβραίος ο Μητσοτάκης, αλλά μπροστά στην ανάγκη να ηττηθεί ο αντίχριστος Τζόρτζ Σόρος και να πάρει ο Πούτιν την Κωνσταντινούπολη, επιτρέπεται ένας τακτικός ελιγμός. Κρίμα που έχει πεθάνει και ο Παττακός και δεν μπορεί να ρίξει το πολιτικό του βάρος για την ενότητα της παράταξης. Έχουν πεθάνει και ο Λαδάς με τον Ντερτιλή, τι να κάνει ένας Βορίδης μόνος του. Προτάσεις στη Ν.Δ. για συνεργασία κατέθεσε και ο φύρερ μιλώντας σε διαδικτυακό κανάλι της κάτω Νυρεμβέργης. Αλλά ζητάει να του δώσουνε την Τσεχοσλοβακία. Τις προτάσεις μελετά ο Θεοδωρικάκος με τον Τσάμπερλεϊν, τον Νταλαντιέ και τον Φον Πάπεν. Από την πλευρά του, το “Μακελειό” έχει αναλάβει το άνοιγμα στον μεσαίο χώρο καλώντας σε συσπείρωση υπό τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Άνθρακες ο θησαυρός του ΚΕΕΛΠΝΟ. Μόνο κάτι κουνούπια του Νείλου βρήκανε, που είχαν προσληφθεί εκτός ΑΣΕΠ και τα είχε αποσπάσει ο Άδωνις Γεωργιάδης στο πολιτικό του γραφείο. Απλώς η πρόσληψή τους, αντί να αναρτηθεί στη Διαύγεια, αναρτήθηκε εκ παραδρομής στη Θολούρα. Υπάρχει επίσης μια τρύπα 89 εκατομμυρίων, που την είχανε κλείσει πρόχειρα με γυψοσανίδα. Ήταν επιβεβλημένο να θάψουν τα σχετικά στοιχεία, γιατί, έτσι όπως ήταν εκτεθειμένα, υπήρχε ο κίνδυνος να πιάσουν ορκωτούς λογιστές.

Να λοιπόν που με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών, έγινε, στη Λευκίμμη της Κέρκυρας, μια δολοφονία. Θύμα ένας Αλβανός μετανάστης που ζούσε χρόνια στην περιοχή. Δράστης, καθ' ομολογίαν του, ένας Έλληνας πολίτης, ο οποίος, σύμφωνα με μαρτυρίες συγχωριανών του, είναι συνδεδεμένος με τη Χρυσή Αυγή. Είναι πλέον πεντακάθαρο. Ο φασισμός δρα και ισχυροποιείται μέσα στον χώρο που γενναιόδωρα του αφήνουν η Ν.Δ. και συγκεκριμένα ΜΜΕ. Τα άλλα είναι για να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.