στο κόκκινο

Η κυβέρνηση «Υλοποίησε ένα πρόγραμμα αποτροπής της ανθρωπιστικής κρίσης, ανασύνταξης και βαθμιαίας εξόδου από την χρεοκοπία. Αυτό μόνο η Αριστερά μπορούσε να το κάνει. Και αυτό είναι ένα ιστορικό δεδομένο με τεράστια σημασία όχι μόνο για το παρόν που ζούμε αλλά και για το μέλλον και το ιστορικό της Ελλάδας και το ιστορικό της Ευρώπης».

Σε αντίθεση με την Ισπανία και την προσπάθεια των Σοσιαλιστών να διατηρήσουν την παλιά ταυτότητα των κομμάτων που προτάσσουν τις υποχρεώσεις του κράτους προς τον πολίτη (...) στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ έχει τελείως ξεκοπεί από την κοινωνική του βάση (…) δεν έχει άλλη δυνατότητα παρά να προσκολληθεί σε όσους υπόσχονται ότι ίσως μπορούν να ξανακυβερνήσουν, να ξαναπιάσουν (…) το νήμα της καταστροφής, πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής, της χώρας, όπως το ξέραμε ως το 2015.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μαζικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς» και παραδέχθηκε ότι «υπάρχουν παραφωνίες», αλλά «τα χιλιάδες μέλη του δεν πρασινίζουν, παραμένουν κόκκινοί, όχι από δογματισμό, αλλά επειδή πρέπει να μπορέσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε βήματα για τον ελεύθερο και δημοκρατικό σοσιαλισμό. Δεν μπορεί να πασοκοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και για ιστορικούς λόγους και για πολιτικούς λόγους. Είναι τόσο μεγάλες οι αντιθέσεις, είναι τόσο διαφορετικοί οι κόσμοι, που λύσεις κεντρώες, μεσαίες δεν μπορούν να υπάρξουν. Δεν έχουμε άλλο δρόμο. Πρέπει να επιμείνουμε στο δρόμο των συγκρούσεων και όχι στο δρόμο της υποταγής και της ένταξης σε ένα θολό προοδευτικό κέντρο ή όπως αλλιώς το ονομάσει κανείς.

Δεν ξέρω εάν [η ακροδεξιά] συνεχώς αυξάνεται, φοβάμαι ότι μπορεί να έχετε δίκιο αλλά ελπίζω ότι έχετε άδικο. Νομίζω ότι πρέπει να δοθεί μια απάντηση. Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς αντίθετη με αυτή που δίνει ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ που η απάντησή της είναι να πάμε λίγο με τα νερά τους, να πάρουμε λίγο από την ατζέντα τους ελπίζοντας ότι αυτό θα τους περιθωριοποιήσει. Η ιστορία έχει δείξει ακριβώς το αντίθετο, ότι όταν πας με την ατζέντα της ακροδεξιάς, σε σέρνει κι εσένα προς αυτή την κατεύθυνση. Άρα ένα από τα βασικά ζητήματα σε αυτές τις εκλογές είναι ποιό άλλο σχέδιο υπάρχει στην Ε.Ε. το οποίο μπορεί να συνδεθεί με πολιτικές στο εθνικό επίπεδο και αντιμετωπίζει τις κοινωνικές ρίζες του φαινομένου, γιατί ο κόσμος ψηφίζει ακροδεξιά. Δεν μπορούμε να μείνουμε μόνο σε κατηγορίες και καταγγελίες. Και η απάντηση είναι ότι τα κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς δεν έχουν σοβαρές απαντήσεις στο κοινωνικό ζήτημα, στην ανισότητα, στην έλλειψη καλών θέσεων εργασίας, στο ότι οι μισθοί δεν αυξάνονται. Όλη αυτή η ατζέντα πώς θα δημιουργήσουμε μια Ευρώπη όπου θα έχεις μιας ευρωπαϊκή ταυτότητα και που συνδέεται με την τοπική σου ταυτότητα και δίνει την εντύπωση ότι η Ευρώπη δεν είναι ένας εχθρός που σε εμποδίζει να ζήσεις σε ένα περιβάλλον με ασφάλεια, καλά σχολεία και νοσοκομεία, είναι το ζητούμενο.

Η Αριστερά ήταν πάντα διεθνιστική και η περιπέτεια της Ευρώπης ήταν μέσα στις πολιτικές μας επιλογές. Ωστόσο, αυτό το εγχείρημα που ξεκίνησε με στόχο την ευημερία και την ειρήνη εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται σε τροχιά που οδηγεί σε πολύ δύσκολες, αντιδημοκρατικές, αντικοινωνικές ατραπούς. Πρέπει να ανοίξουμε την συζήτηση από την αρχή και η συζήτηση να περιλαμβάνει και όσους έχουν απογοητευτεί, όσους βρίσκονται απέναντι από αυτό το εγχείρημα, όσους επιλέγουν ανορθολογικές, αντιδημοκρατικές και άλλες λύσεις. Πρέπει να γίνει όμως μία συζήτηση με βάση το κοινωνικό υποκείμενο, το κοινωνικό ζήτημα της Ευρώπης, την εμπειρία των τελευταίων 10 ετών της κρίσης, να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή. Και να γίνει εφ’ όλης της ύλης, όχι με μικροδιορθωτικές κινήσεις…

Όλη η κοινωνία πρέπει να κινηθεί σε υγιείς κατευθύνσεις και όχι σε μισαλλόδοξες κοινωνιολογικές και εξωφρενικές δοξασίες που καλλιεργούν τα fake news.

Το γεγονός ότι εδώ και καιρό δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο στην υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) … είναι ενδεικτικό … σε αυτό έχουν συμβάλει και οι δύο, και το ΠΑΜΕ και ο Παναγόπουλος. Και την ίδια στιγμή … κάνουν την φοβερή εξίσωση “ίδιος ο Βρούτσης (που έστειλε σε ένα βράδυ τους μισθούς εκεί που τους έστειλε), ίδια και η Αχτσιόγλου )που έδωσε την αύξηση στον κατώτατο και κατήργησε τον υποκατώτατο)”. Συνέπεια αυτής της τακτικής και των δύο ήταν η ακύρωση του συνεδρίου.

Δεν ξέρουμε για ποια Ευρώπη θα μιλάμε μετά από αυτές τις ευρωεκλογές (...) ο αγώνας που πρέπει να δοθεί έχει πολύ σοβαρά και ουσιαστικά χαρακτηριστικά για την ταυτότητα πλέον της Ευρώπης την επόμενη περίοδο και την ύπαρξη της.

Δημιουργείται ένα νεοπουριτανικό μοντέλο λόγω και της επιστροφής των θρησκειών, ενώ το κράτος – έθνος υποχωρώντας δε μπορεί να επιβάλει τις πολιτικές του. Κι επειδή η κοινωνία όπως και η φύση απορρίπτει τα κενά, διάφορα δόγματα διεκδικούν να ασκήσουν ρυθμιστικό ρόλο με τους θρησκευτικούς κανόνες στις οικογενειακές σχέσεις. Με την οικονομική κρίση, αυτός ο νεοπουριτανισμός ενισχύθηκε με αποτέλεσμα να μπορούμε πια να μιλάμε για μια μεταμοντέρνα πατριαρχία.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν μετατοπιζόμαστε, δεν έχει αυτή τη λογική το κάλεσμα» που αποφάσισε η Πολιτική Γραμματεία να εισηγηθεί στην Κεντρική Επιτροπή, «είναι ένα δημόσιο κάλεσμα προς έναν αστερισμό δυνάμεων, κινήσεων, συλλογικοτήτων, προσώπων, που αντιλαμβάνονται ότι αυτή την περίοδο χρειάζεται ισχυρό μέτωπο ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό (αλλά όχι μόνο), στις πολιτικές λιτότητας, στους εθνικισμούς, τον ρατσισμό, τις ανισότητες και την ξενοφοβία. Καλύπτει έναν “αστερισμό” από την “αριστερά της Αριστεράς”, την ανένταχτη Αριστερά, ως τις δυνάμεις της αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας και της ριζοσπαστικής Οικολογίας», είπε ο κ. Λάμπρου. «Είναι ειλικρινές και κυρίως είναι αναγκαίο και χρειάζεται να γίνει πράξη. Θέλει πολλή δουλειά, με ισοτιμία ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις όσο μπορεί να υπάρχει, καθώς δεν έχουμε δίπλα μας συγκροτημένες συλλογικότητες αλλά κυρίως διάσπαρτες δυνάμεις. Αλλά νομίζω ότι πληθαίνουν όλο και περισσότερο αυτές και αυτοί που αντιλαμβάνονται τους κινδύνους και την πρόκληση, γιατί η Αριστερά, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, πρέπει να μπει μπροστά για να αντιμετωπίσει την δυναμική έφοδο της άκρας Δεξιάς, σε πολλές περιπτώσεις της φασιστικής Δεξιάς και των ναζιστικών συμμοριών», όπως τόνισε, «δεν έχουμε την πολυτέλεια να εφησυχάζουμε ή απλώς να “μετράμε τις δυνάμεις μας”, χρειάζεται εγρήγορση και να ισχυροποιηθεί η “από ‘δώ” όχθη, μέσα από τον πλουραλισμό και την πολυχρωμία της, την πολυπλοκότητά της, με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες, την ιδιομορφία, την αυτονομία που έχει ο καθένας και η καθεμία από αυτούς που θα συμμετάσχουν».