Όταν ο νεοφιλελευθερισμός ανακαλύπτει τον εθνικισμό, τον τεχνοκρατισμό και τη ρεπουμπλικανική δημοκρατία
Στο επίπεδο της ιδεολογίας το έδαφος είναι έτοιμο από καιρό και εκφέρεται στη βάση μιας ορολογίας που κυριαρχείται από ουδέτερα αυτονόητα, στην πραγματικότητα όμως έννοιες υπερφορτισμένες με κοινωνικό φορτίο νεοφιλελεύθερης προέλευσης. Γνωστότεροι όροι είναι οι καλές πρακτικές, οι ευγενείς συμπεριφορές, η αριστεία, η ευελιξία, και προπάντων η αποτελεσματικότητα. Την ίδια στιγμή, εμφανίζονται ως αυταξία δομές έξω από κάθε έλεγχο, όπως ορισμένες μη κυβερνητικές οργανώσεις, άλλες αυτόνομες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, ανεξάρτητες αρχές, θεσμοθετημένες δομές έξω από κάθε έλεγχο, όπως η Τράπεζα της Ελλάδος, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το Υπερταμείο κ.ά. Στην πράξη, οι τεχνοκρατικές λογικές και οι ανεξάρτητες δομές διαμορφώνουν ένα άκαμπτο αριστοκρατικό πλαίσιο παλαιο-ρεπουμπλικανικής έμπνευσης. Σε αυτή τη συγκυρία αναδύονται αντιλήψεις που περιγράφουν την κοινωνική δυναμική ως διαδοχή γεγονότων που ελέγχονται από διαταξικές δυνάμεις, όπως η θρησκεία, τα ηθικοπολιτικά στερεότυπα κλπ. Αυτό διευκολύνει τη διαμόρφωση τοπίου, όπου κυριαρχούν οι τεχνοκρατικές ελίτ και η δήθεν αξιοκρατία των άριστων, ενώ τίθενται και απαράβατοι περιορισμοί. Εντέλει, η ελευθερία των πολιτικών επιλογών, δηλαδή η Δημοκρατία νοείται μόνο εντός αυτών των απαράβατων πλαισίων.