Τζούλιος Συναδινός

Από το σχέδιο Κρατικού Προϋπολογισμού του 2022 αναδεικνύονται πάλι δυο μείζονα στρατηγικά και διαχρονικά προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού, που δεν λύθηκαν ούτε σε προηγούμενες περιόδους και κυβερνητικές θητείες: Πρώτον, ο ελληνικός αθλητισμός λειτουργεί μεν ως οικονομικό εργαλείο, συμβάλλοντας άμεσα ή έμμεσα στη δημιουργία σημαντικού μέρους του εθνικού πλούτου, δεν λαμβάνει όμως -ανταποδοτικά- όσα του αναλογούν. Δεύτερον, ο ελληνικός αθλητισμός ασφυκτιά από τις στενές αντιλήψεις του πολιτικού προσωπικού της χώρας (κεντρικού και τοπικού επιπέδου), που τον εκμεταλλεύεται πελατειακά ασχολούμενο κυρίως με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όντας παράλληλα, εγκλωβισμένος μέσα στις γραφειοκρατίες των υπουργείων στα οποία εντάσσεται ευκαιριακά (πολιτισμού, παιδείας, παλαιότερα τουρισμού κλπ), οι οποίες εκ της εμπειρίας τον αποζυμούν συστηματικά. Η αντίφαση αυτή μπορεί να λυθεί μόνο με μία δομική αλλαγή και με τη στρατηγική απόφαση για τη δημιουργία αυτοτελούς υπουργείου Αθλητισμού και Νέας Γενιάς για την εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών αναβάθμισης του αθλητισμού και πολλαπλασιασμού της ωφελιμότητάς του για το σύνολο της κοινωνίας.

Η ποσόστωση φύλου στις διοικήσεις των αθλητικών ομοσπονδιών, που θεσπίσθηκε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο για τη γυναικεία χειραφέτηση στον ελληνικό αθλητισμό, για την προστασία των δικαιωμάτων της και φυσικά για την ευαισθητοποίηση στα θέματα της σεξουαλικής βίας ή των παρενοχλήσεων σεξουαλικού χαρακτήρα. Δυστυχώς, η κατάργηση της ποσόστωσης φύλου στα Δ.Σ. των ομοσπονδιών, αποτέλεσε την πρώτη ενέργεια της πιο αδίστακτης κυβέρνησης που έχει δει ποτέ ο τόπος. Μιας ηγεσίας που σήμερα υποκριτικά αξιοποιεί ένα εγκληματικό γεγονός για να δικαιολογήσει την επιχείρηση χειραγώγησης των αθλητικών ομοσπονδιών, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Σήμερα χρειάζονται, επιτακτικά, πολιτικές πρόληψης και εκπαιδευτικά προγράμματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, πολιτικές ισότιμης συμμετοχής των φύλων, πολιτικές κατά των αποκλεισμών και των στερεοτύπων, ενίσχυση των αθλητικών σωματείων και των ομοσπονδιών με επιστημονικό δυναμικό, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, δομές που θα εμποδίζουν τη δυσμενή μεταχείριση αθλητών, που δεν θα κυριαρχούν πελατειακές σχέσεις και αποκομιδή ωφελημάτων, που θα κατοχυρώνουν τον σεβασμό των δικαιωμάτων των ερασιτεχνών και κύρια των ανήλικων αθλητών, τον σεβασμό των εργασιακών σχέσεων κλπ. Η ζωή απέδειξε με εμφατικό τρόπο ότι κάθαρση στις αθλητικές ομοσπονδίες πρωτίστως σημαίνει κάθαρση στα του «οίκου» του κυβερνώντος κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας. Δυστυχώς, η ζωή απέδειξε ότι του ελληνικού αθλητισμού ηγείται ένας υφυπουργός που αντί να τον προστατέψει, αντί να σταθεί δίπλα στους χιλιάδες ανιδιοτελείς εθελοντές, με τις επικοινωνιακές του επιλογές έχει επιτρέψει την ηθική απαξίωσή του. Μετά τα καταστροφικά «λουκέτα» και τα «λοκντάουν», ο ελληνικός αθλητισμός αντί να παλεύει για την επανεκκίνηση, πρέπει να αποδεικνύει ότι οι καταγγελλόμενες ενέργειες με θύτη το «γαλάζιο» κομματικό στέλεχος αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Σήμερα, όμως, βρισκόμενοι μάλιστα εκτός μνημονίων, μπορούμε να διαγνώσουμε την πολιτική, οικονομική και κοινωνική βαρύτητα του αθλητισμού σε όλες τις εκφάνσεις του; Ερασιτεχνική και επαγγελματική. Το πολιτικό στελεχικό μας δυναμικό θα πάψει να προσεγγίζει το αθλητικό φαινόμενο με φίλαθλη οπτική; Γιατί κύριε Αυγενάκη παρεμβαίνετε; Γιατί κύριε Αυγενάκη διορίσατε δυο μέλη; Γιατί; Σωστή κριτική αλλά κοινώς αποδεκτή. Από όλες τις πλευρές του κοινοβουλίου. Υποθέτω κι από τις πιο συντηρητικές. Κι ακόμα πιο πετυχημένο το στρίμωγμα της ΝΔ με το αίτημα ονομαστικής ψηφοφορίας. Όλα πολύ καλά. Όμως, εμείς ως αριστερά, θα αξιοποιήσουμε το πλούσιο προγραμματικό μας κεφάλαιο; Θα προτείνουμε ρηξικέλευθες λύσεις για την κάθαρση και την πραγματική εξυγίανση; Πολιτικό θάρρος χρειάζεται για εις βάθος αλλαγές: • Ανταποδοτικότητα από τoν επαγγελματικό προς τον ερασιτεχνικό αθλητισμό • 5% από τα έσοδα του στοιχήματος στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και στους εργαζόμενους επαγγελματίες αθλητές • Νέες συλλογικές αντιμονοπωλιακές μορφές διοίκησης και λειτουργίας των ομάδων, στο παράδειγμα των θεσμοθετημένων μοντέλων της Ισπανίας και της Γερμανίας • Θεσμούς βασικού μετόχου και ασυμβίβαστων στον επαγγελματικό αθλητισμό • Κοινοβουλευτική Επιτροπή Διαφάνειας κι Ελέγχου του επαγγελματικού αθλητισμού • Θέσπιση του «Συνηγόρου του Φιλάθλου» • Κεντρική Σχολή Διαιτησίας • Σύγχρονη και αδέσμευτη αθλητική δικαιοσύνη • Κατοχύρωση του δικαιώματος στην εργασία των πτυχιούχων ΑΕΙ προπονητών ποδοσφαίρου • Έλεγχος και κανόνες στα δίκτυα διαμεσολαβητών, manager Αυτά και άλλα μέτρα αποτελούν πραγματική εξυγίανση που οφείλει να επιδιώκει η αριστερά. Τα μέχρι σήμερα τετριμμένα αποτελούν την λεγόμενη «εξομάλυνση» της ΕΠΟ. Η διαφορά είναι προφανής και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε.