Άγγελος Σεριάτος

Παρά την σχετικά έντονη αλλά και ιστορικά εξηγήσιμη κουλτούρα διαμαρτυρίας σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, υπάρχει και ένας πολύ πιο υλικός λόγος, για τον οποίο οι δράσεις διαμαρτυρίας σε συγκεκριμένες χώρες είναι αυξημένες τα τελευταία περίπου 10 χρόνια: Είναι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές. Οι ομάδες πίεσης (αυθόρμητες ή οργανωμένες) και τα κινήματα δεν διαμαρτύρονται από καπρίτσιο. Είναι οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες διαβίωσης και η κατάσταση στο πεδίο των δικαιωμάτων, τα οποία οδηγούν (συναισθηματικά ή ορθολογικά) σε κινητοποίηση. Είναι τελικά η ίδια η Δημοκρατία, που θεμελιώθηκε και συνεχίζει να εμβαθύνεται με αυτό τον τρόπο, με τις ομάδες πίεσης και τα κινήματα να αποτελούν την ατμομηχανή της, φέροντας τη δυνατότητα αποτελεσματικής πίεσης προς τους άρχοντες. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι τα μικρά και μεγάλα δικαιώματα που απολαμβάνουμε σήμερα στις ανεπτυγμένες χώρες κατοχυρώθηκαν με ιδιαίτερης έντασης κινητοποιήσεις από την μεριά των διαδηλωτών. Και ας σκεφτούμε βέβαια και τούτο: Αν η σημερινή κυβέρνηση πραγματικά έχει τη βούληση να «ρυθμίσει» και όχι να «περιορίσει» το πλαίσιο εντός των οποίων θα γίνονται οι διαδηλώσεις, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι μια αυταρχική κυβέρνηση στο μέλλον δεν θα αξιοποιήσει το προτεινόμενο θεσμικό πλαίσιο που αποδίδει απόλυτα ρυθμιστικό ρόλο στην αστυνομία για να καταστρατηγήσει οριστικά το δικαίωμα της διαμαρτυρίας;