Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν

Το καλοκαίρι του 2015 φώτισε εκθαμβωτικά τον χαρακτήρα της σχέσης Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς…

 Μια αποκαλυπτική παρουσίαση των γενικών αποτελεσμάτων της απογραφής του 2021 δείχνει ότι κατά τη δεκαετία…

Με θέμα “Αντιμετώπιση των Σοβαρών Δομικών Προβλημάτων της Χώρας”, το ΕΝΑ (Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών) παρουσίασε…

Ο Ζαν-Κλώντ Γιούνκερ επαναλαμβάνει τακτικά ότι το 2010 η Ευρώπη ήταν άδικη με την Ελλάδα,…

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, το 2020 μετακινήθηκαν στον πλανήτη 82,4 εκατομμύρια…

Τα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, κατά την περίοδο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, εξελίχθηκαν σε…

Παρά μια σχετική άνοδο της Ανυπότακτης Γαλλίας του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, με ένα 22% στον πρώτο…

Ενώ οι περιβαλλοντικές απειλές είναι στην πραγματικότητα εκτός ελέγχου, όπως και η ενεργειακή μετάβαση, ενώ η παραγωγή, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η απασχόληση πλήττονται από την ακραία νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση, οι αποτελεσματικές διορθωτικές παρεμβάσεις σε αυτούς τους τομείς δεν μπορεί παρά να έχουν δημόσιο χαρακτήρα και να αποφασίζονται και να διοικούνται από θεσμούς διοίκησης κοινών, δηλαδή αναγκαίων για όλους φυσικών πόρων, υπηρεσιών ή αγαθών. Θέματα όπως η περιφερειακή αντιμετώπιση περιβαλλοντικών ζητημάτων που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή, ή άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα, η αποκατάσταση σε περιφερειακό επίπεδο αναγκαίων παραγωγικών δραστηριοτήτων και δυνατοτήτων απασχόλησης, η εξασφάλιση των αναγκαίων κοινωνικών υπηρεσιών, απαιτούν εξειδικευμένες αποφάσεις που δεν μπορούν παρά να υιοθετηθούν με την ενεργό συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών ως κοινές αποφάσεις, και να υλοποιούνται υπό τον έλεγχο των κατάλληλων πολιτικών οργάνων. Μια τέτοια προσέγγιση δεν αποτελεί μια «κινηματική» θεώρηση των πάντων, καθώς ο ρόλος ενός κόμματος της Αριστεράς, όπως και της διοίκησης των δημόσιων και κοινωνικών θεσμών στην περίπτωση μιας εκλογικής της νίκης, αποτελούν εργαλεία της επεξεργασίας και υλοποίησης σχεδίων που επιδιώκουν να εκφράσουν το σύνολο της κοινωνίας, και δεν προκύπτουν απλώς από κινηματικές παρεμβάσεις, και ακόμα λιγότερο από μαζικές διαδηλώσεις. Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2015–2019 δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει το σύνολο των αναγκών των κοινωνικών τάξεων και ομάδων, τις οποίες είχε υποσχεθεί να εκφράσει. Ο πρώτος λόγος είναι ότι η αναγκαστική διαπραγμάτευση με την τρόικα, ήταν ένας μηχανισμός ταυτόχρονης άντλησης εθνικών πόρων από τους δανειστές και επιβολής νεοφιλελεύθερων πληγμάτων. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η προγραμματική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ξεφύγει από αναποτελεσματικές πλέον αντιλήψεις για κεϋνσιανή αναθέρμανση και φορντιστική ανασυγκρότηση του καπιταλιστικού καθεστώτος. Σήμερα, πλέον, προέχει η συγκρότηση συλλογικών μορφών συσπείρωσης των λαϊκών τάξεων και του κόσμου της εργασίας, με την από κοινού επεξεργασία και υλοποίηση έστω και μερικής εμβέλειας σχεδίων, που σε τοπικό ή τομεακό επίπεδο διαμορφώνουν νέες καθεστωτικές πρακτικές.

Όταν γυρίσαμε την Ελλάδα για τα Περιφερειακά Αναπτυξιακά Συνέδρια της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, συναντήσαμε επιτυχημένους επιχειρηματίες με πολυεθνικές, ή εκπληκτικές μικρές επιχειρήσεις που αναζητούσαν ένα δημόσιο τομέα πρόθυμο να ασχοληθεί όχι μόνο με την «εξωστρέφεια», αλλά και με τις τοπικές κοινωνίες, όπου έβλεπαν ότι υπήρχαν (και υπάρχουν) δυνατότητες, που για να αξιοποιηθούν όμως χρειάζεται κάποιος σοβαρός σχεδιασμός. Σήμερα με την επέκταση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής και την παρουσία και απειλή των υγειονομικών κρίσεων, τα τοπικά σχέδια και επομένως το εθνικό σχέδιο σε όλους τους τομείς, αποτελούν έναν πολύ απαιτητικό μονόδρομο, μια αποφασιστική ρήξη με τον νεοφιλελευθερισμό και τις καθιερωμένες πρακτικές του πελατειακού κράτους, τη συνολικότητα της οποίας δυσκολεύεται παραδόξως να κατανοήσει η εν δυνάμει κυβερνητική αριστερά. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που έχουν οξυνθεί την τελευταία εικοσαετία, περιμένοντας να «ανακάμψει» μια οικονομία που είναι απελπιστικά υπερχρεωμένη και συγχρόνως έχει χάσει κάθε παράγοντα δυναμισμού, ενώ διοικείται από μια ελίτ που μόνη της φιλοδοξία είναι πώς τα μέλη της θα αντλήσουν προσωπικά οφέλη από την πτωτική πορεία. Καταστροφικές καθεστωτικές λειτουργίες που ενισχύονται από το ευρωπαϊκό περιβάλλον και από τον εγχώριο πολιτικό κόσμο της δεξιάς, πρέπει να αμφισβητηθούν με ορατό και αποτελεσματικό τρόπο σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση της εργασίας, τη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων σε ό,τι αφορά την ιδιοκτησία και τον έλεγχο της παραγωγής και αξιοποίησης του χρήματος. Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, όπως και όλες οι τάξεις που πλήττονται, έναν τέτοιο προσανατολισμό χρειάζονται και αναζητούν.

Το ζήτημα των προσφύγων, που αντιμετωπίζεται με καθαρά φιλοναζιστική προσέγγιση –θα επιβιώσουν όσοι αντέξουν τις κακουχίες που τους επιβάλουμε– είναι μια εξέλιξη που συνδέεται με την περιβαλλοντική κρίση, και πρέπει επομένως να οδηγήσει σε στρατηγικές επιλογές, υποστήριξης αυτών των πληθυσμών. Οι πολιτικές για την παραγωγική ικανότητα και την απασχόληση, σε μια χώρα της οποίας ο πληθυσμός μειώνεται με ταχύτατο ρυθμό, μπορεί να συμπεριλάβουν αποτελεσματικές πολιτικές ένταξης των προσφύγων και αξιοποίησης επομένως των γνώσεων και των ικανοτήτων τους. Το να μας κυβερνούν κάποιοι που θέλουν να πιστεύουν ότι από την αρχαιότητα ως τώρα έχουμε το ίδιο ελληνικό αίμα, και δεν έχουμε ποτέ αναμειχθεί με ανθρώπους άλλων ηπείρων και πολιτισμών, είναι μια κατάντια που καθηλώνει όλες τις πλευρές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Εφόσον έχει διαπιστωθεί ότι η υγειονομική κρίση είναι μια απειλή που δεν πρόκειται να εκλείψει, η ετοιμότητα του συστήματος υγείας και της παραγωγής φαρμάκων, που μόνο ως δημόσιες δραστηριότητες μπορούν να αναπτυχθούν, είναι κατευθύνσεις πολιτικών που υπερασπίζεται και σχεδιάζει η ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά, αρνούμενη την καταστροφική προοπτική της γενικευμένης ιδιωτικοποίησης. Αλλά ο εγκλωβισμός στην αναμονή του θετικού αποτελέσματος του αθροίσματος μεμονωμένων ιδιωτικών συμφερόντων πρέπει επίσης να ξεπεραστεί, και να ξεπεραστεί επομένως το τελευταίο στάδιο της παρακμής του μεταπολιτευτικού αστισμού. Καμιά κοινωνία δεν έχει αντιμετωπίσει με σιγουριά και αποτελεσματικότητα το μέλλον της χωρίς θεσμούς και πρακτικές σχεδιασμού των στόχων και των μεθόδων της. Η έλλειψη κατανόησης αυτής της ανάγκης κατά τη σημερινή εποχή θα κοστίσει ακριβά, καθώς οδηγεί στην πραγματικότητα στο να υποτιμούνται προβλήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν παρά με την απόκτηση από την κοινωνία της δυνατότητας να τα αναδεικνύει και να τα λύνει μέσα από συλλογικές και δημοκρατικές μορφές οργάνωσης.