Νίκος Παρασκευόπουλος

21
07

Ο τύπος του ακροδεξιού διαδηλωτή

Δεν ευσταθεί ο συλλήβδην χαρακτηρισμός των εθνικιστών διαδηλωτών ως ακροδεξιών. Ομως η ιδεολογική συγγένεια και η προσήλωσή τους στο κοινό αίμα («αίμα – τιμή») δεν είναι καθόλου αμελητέα από ιστορική, κοινωνική και πολιτική άποψη. Χωρίς άλλο, τους απομακρύνει από την πεμπτουσία της δημοκρατίας. Η τελευταία δομείται με βάση το κοινωνικό κριτήριο του κοινού τόπου, σε αντιδιαστολή με εκείνο του κοινού αίματος. Αυτό που εικαστικά είναι ολοφάνερο (η εικόνα της συμπαράταξης σε μια πορεία με τους ακροδεξιούς) είναι επίσης και ουσιαστικό. Οι οπαδοί των γονιδίων δεν διστάζουν, ευκαιρίας δοθείσης, να σχολιάζουν τη δημοκρατία απαξιωτικά («αυτά κάνει η πολλή δημοκρατία»). Δεν ενδιαφέρονται ή δεν γνωρίζουν την παρρησία ή την ισηγορία ως θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αποδοκιμάζουν με κραυγαλέο τρόπο («προδότες» κ.λπ.) την αντίθετη άποψη, καλλιεργούν διχασμούς.
06
05

Μύθοι και αλήθειες για τον «νόμο Παρασκευόπουλου»

Η διαφορά του «νόμου Π.» από τον προηγούμενο αποσυμφορητικό νόμο[1] είναι ότι επεξέτεινε την αποσυμφορητική ρύθμιση σε κάποιες επιπλέον κατηγορίες κρατουμένων. Η πολυπληθέστερη κατηγορία από όσους απολύθηκαν, με βάση τον «νόμο Π.», ήταν οι «φιλοξενούμενοι» ξένοι, όσοι δηλαδή παρέμεναν στη φυλακή αν και η ποινή τους είχε πλήρως ολοκληρωθεί! Επομένως, το θέμα δεν είναι απλώς ότι κάποιος κρατούμενος απολύθηκε, αλλά αν απολύθηκε νωρίτερα σε σχέση με ό,τι θα συνέβαινε με την ισχύ της προηγούμενης νομοθεσίας. Στις πλείστες περιπτώσεις που αναφέρθηκαν από τον Τύπο και χρεώθηκαν στον «νόμο Π.», η απόλυση θα είχε γίνει στον ίδιο χρόνο και με βάση την προηγούμενη αποσυμφορητική νομοθεσία. Οι πιο εντυπωσιακές για την ταχύτητά τους απολύσεις αφορούσαν ποινές που είχαν μειωθεί πολύ με έφεση και ο χρόνος απόλυσης υπολογίστηκε με βάση τη νέα, ελαφρύτερη ποινή.
02
09

Νεοφιλελευθερισμός και Ακροδεξιά

Μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και Ακροδεξιάς αναγνωρίζονται καίριες ομοιότητες. Τόσο οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού όσο και οι ποικιλώνυμοι «στρατιώτες» της Ακροδεξιάς εκδηλώνουν μια απέχθεια για το δημοκρατικό κράτος. Μια άλλη χαρακτηριστική ομοιότητα αφορά τη στάση απέναντι στον θάνατο. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο γεγονός ότι οι ανθρωποκτονίες που τελούνται στο πλαίσιο αυτών των ρευμάτων ενέχουν και στις δύο περιπτώσεις όχι μόνο την επιθετικότητα κατά της ζωής αλλά και την παραγνώριση της ανθρώπινης ατομικότητας και αξιοπρέπειας.