Χαράλαμπος Γεωργούλας

Τις τελευταίες εβδομάδες, σε σχετικά στενό είναι αλήθεια κύκλο, έχει ανοίξει μια συζήτηση με επίκεντρο τον τρόπο με τον οποίο οργανώθηκαν φέτος τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ και ιδίως της Αθήνας. Στη συζήτηση αυτή πρόλαβαν να ακουστούν τα πιο απίστευτα –κι όμως χιλιοειπωμένα και κοινότοπα από αρχαιοτάτων χρόνων– πράγματα. Ιδίως από ανθρώπους με μικρότερες δόσεις –πικρής κυρίως– εμπειρίας από τα κινήματα και το κίνημα. Είχα την ελπίδα –φρούδα όπως αποδεικνύεται μέχρι στιγμής– ότι άνθρωποι πιο έμπειροι και με βαθύτερη γνώση της ιστορίας της αριστεράς και των κινημάτων θα έβρισκαν τρόπο να μιλήσουν κριτικά και δημόσια για όλα αυτά, βάζοντας τα πράγματα, δεν θα έλεγα στη θέση τους, πάντως όμως σε μια λογική σειρά.

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο λεπτής ισορροπίας, από το οποίο θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό το αν θα διατηρηθεί (ή και ανακτηθεί) η σχέση εμπιστοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα που τους στήριξαν μέχρι εδώ. Αν το τόνος δοθεί στη θετική αποτίμηση των αποτελεσμάτων της διαπραγμάτευσης και στην προβολή της εκτίμησης ότι τώρα είναι η στιγμή που αλλάζουμε εποχή, υπάρχει σοβαρότατος κίνδυνος, αντί να επικρατήσει πνεύμα αισιοδοξίας, να απλωθεί μια αίσθηση μεγάλης επιφύλαξης έως και δυσπιστίας.