Χαράλαμπος Γεωργούλας

Ο κ. Μητσοτάκης έχει διπλό πρόβλημα. Δεν είναι μόνο δέσμιος της στήριξης που του παρείχε η δεξιά πτέρυγα της ΝΔ, προκειμένου να εκλεγεί πρόεδρος. Είναι υποχρεωμένος, λόγω της δεξιά στροφής που απωθεί μετριοπαθείς ψηφοφόρους, να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για το τι θα συμβεί στα δεξιά του: θα μπορέσει -και πώς;- να αποσπάσει ψηφοφόρους από ακροδεξιά σχήματα, και θα μπορέσει να αποτρέψει το σχηματισμό νέων κομμάτων στο χώρο της δεξιάς, που ήδη επωάζονται; Τα ερωτήματα αυτά τον κάνουν να υποβαθμίζει την κριτική του στις εθνικιστικές τάσεις και στις ακροδεξιές αποκλίσεις και να αποφεύγει το χαρακτηρισμό «φασιστικός» σε τρόπους συμπεριφοράς που τον αξίζουν, όσο κι αν κρύβονται πίσω από την αμφίεση του πατριωτισμού.

Ενδέχεται, αν δεν αναπτυχθούν σχετικά αντισώματα, η αρνητική στάση της ΝΔ να έχει αρνητικές πρακτικές συνέπειες. Μπορεί να παρασύρει και την κυβέρνηση σε μια ρητορική, που θα επιδιώκει κάποια προσαρμογή, ώστε τέτοιες επιθέσεις εναντίον της να μην έχουν απήχηση σε τμήματα του εκλογικού σώματος. Μια ρητορική όχι μόνο ξένη με την ως τώρα στάση της στα κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά και επικίνδυνη για τη θετική εξέλιξή τους ,ή, έστω, τη μη αρνητική. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κοντά στο νου κι η γνώση, θα έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Και την αξιοπιστία της κυβέρνησης στα μάτια ευρύτατων στρωμάτων θα έπληττε, και αρνητικές εξελίξεις σε κρίσιμα ζητήματα, όπως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το μακεδονικό, θα μπορούσε να δρομολογήσει, οξύνοντας μια ήδη τεταμένη κατάσταση. Αν η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν θέλουν να έχουν θετικά αποτελέσματα τόσο στο εσωτερικό όσο και στις εξωτερικές σχέσεις, θα το πετύχουν συνειδητοποιώντας και εμμένοντας στο ρόλο του αουτσάιντερ, που διεκδικεί να δώσει το δικό του τόνο στις εξελίξεις. Το νόημα της «εθνικής συνεννόησης» μπορεί να είναι διαφορετικό για τον καθένα, αλλά δεν μπορεί να σημαίνει εγκατάλειψη της βασικής κυβερνητικής κατεύθυνσης. Ας αφεθεί στη ΝΔ το δικαίωμα της εμμονής σ’ αυτή την παρανόηση.

Σημαίνουν, άραγε, όλα αυτά ότι ο κ. Βενιζέλος (και οι συγγενείς προς τις απόψεις του τάσεις) ωθούνται εκτός Κινήματος. Για έναν πολιτικό σαν κι αυτόν, είναι δύσκολο να το πιστέψει κάποιος. Η επιμονή του είναι παροιμιώδης. Φαίνεται, όμως, ότι έχει αρχίσει να χάνει μάχες. Ο πόλεμος, ωστόσο, δεν έχει τελειώσει. Το ερώτημα, πάντως, παραμένει: γιατί έχει κάνει αυτή την επιλογή; Η απόλυτη συμπόρευση με τη ΝΔ έχει αποδειχτεί ότι δεν ευνοεί το κέντρο, αντίθετα το καταστρέφει. Η απάντηση, ίσως, βρίσκεται σε μια πρόσφατη μεγαλόστομη δήλωση του κ. Κυρ. Μητσοτάκη: Δεν θα παραδώσουμε το κράτος στην Κουμουνδούρου… Ο κ. Βενιζέλος ενεργεί με ευρύτερη συνείδηση, ως άνθρωπος του συστήματος. Θέλει να το υπερασπιστεί από τις απόπειρες των ξυπόλητων να το μολύνουν με την παρουσία τους. Ξέρει ότι, αν δεν υπάρξει ιδεολογικός φραγμός, ο μηχανισμός δεν θα αλωθεί, βέβαια, ενδέχεται, όμως, να αλλοιωθεί.

Στο κάτω κάτω της γραφής, κάθε κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της ένα πολύ ισχυρό όπλο για την αλλαγή των δεδομένων στο μιντιακό χώρο: την ΕΡΤ. Όχι για να την «αξιοποιήσει» σαν κομματικό φέουδο, αλλά για να την αναδείξει σε αντάξιο ανταγωνιστή των ιδιωτικών μίντια και, ακόμα περισσότερο, σε παράδειγμα προς μίμηση εκ μέρους τους. Μια ΕΡΤ με κύρος και αξιοπιστία μπορεί να αντισταθμίσει κάθε προσπάθεια επιβολής της κατευθυνόμενης ειδησεογραφίας και προπαγάνδας, της «ηθικής» των φέικ νιους. Και από αυτό το ιδανικό είναι φανερό ότι απέχουμε πολύ ακόμα.

Φτενό κι αδύναμο το ερμηνευτικό σχήμα του λαϊκισμού. Αν δεν βάλεις πολιτικά πρόσημα στη χαρτογράφηση μιας πολιτικής σκηνής, η επίκληση της «επιστροφής στην κανονικότητα» θα οδηγεί πάντα, αργά ή γρήγορα, στα γνωστά αποτελέσματα που έχουν τέτοιες «κανονικότητες», δηλαδή σε κρίσεις –και τότε πολλοί θα εύχονται να είναι το αποτέλεσμα μάλλον ένας ΣΥΡΙΖΑ και όχι μια Λέγκα αλά ελληνικά. Κι αυτό γιατί, όπως ομολογεί τελικά ο Μιχ. Μητσός στα «Νέα», «η στροφή μεγάλου μέρους των ευρωπαίων πολιτών προς λαϊκιστές και ευρωσκεπτικιστές έχει αίτια και απαιτεί λύσεις. Το να λες ότι παραπλανήθηκαν, ότι κάνουν λάθος, αποτελεί μια μορφή αλαζονείας». Και υπεκφυγής με προφανή σκοπιμότητα, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε.