Εφημερίδα Εποχή

Το ερώτημα στο οποίο πρέπει άμεσα –ως κυβέρνηση και ως κόμμα– αποτελεσματικά να επικεντρωθούμε, είναι αν θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τα δικά μας προτάγματα, που θα αποτυπώνουν αποτελεσματικά τη φιλοσοφία μας και θα προσφέρουν στον κόσμο, στα φτωχότερα αλλά και στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, όσα έχουν ανάγκη: εργασία, υγεία, παιδεία, βελτιούμενο επίπεδο καθημερινότητας, εκδημοκρατισμό του κράτους, κοινωνικά δικαιώματα. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το επόμενο άμεσο χρονικό διάστημα, είναι που θα κρίνει το μέλλον της Αριστεράς στη χώρα μας. Όπως και ο ρεαλισμός που θα εμπεριέχουν οι απαντήσεις στο άλλο μεγάλο ερώτημα: πώς σε ένα παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό περιβάλλον θα καταστεί δυνατόν να υλοποιείς στρατηγικές μετασχηματισμού προς τη σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Ο καπιταλισμός είναι συμβατός με τον αυταρχισμό, με τις στρατιωτικές δικτατορίες, ακόμη και με τον ολοκληρωτισμό. Είναι συμβατός με κάθε καθεστώς εκτός από τη σοσιαλιστική δημοκρατία. Η σκέψη ότι η οικονομία της αγοράς και ο καπιταλισμός χρειάζονται τη δημοκρατία και την ελευθερία είναι αφελής, είτε, στις περισσότερες περιπτώσεις, δημαγωγική. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στις παρούσες συνθήκες ο φασισμός είναι η προτιμώμενη επιλογή για τις νεοφιλελεύθερες ελίτ.

Δεν αρκεί η χρηστή διαχείριση των πόρων που έχουμε στη διάθεσή μας. Βέβαια, αυτή αποτελεί προϋπόθεση. Αλλά, αν δεν έχεις σχέδιο, για το πώς θα μετουσιώσεις τις πολιτικές προτεραιότητές σου σε δράση, σε πρόγραμμα με επιχειρησιακά χαρακτηριστικά, που θα θέτει στόχους, θα αναγνωρίζει μεθοδολογίες και μέσα υλοποίησης και θα καταλήγει σε μετρήσιμα αποτελέσματα, δεν κάνεις τίποτα. Η δημοσιονομική κρίση ήλθε και πάτησε πάνω στην προϋπάρχουσα παραγωγική κρίση, άρα η μάχη που δίνουμε καθημερινά είναι να μετασχηματίσουμε αυτό το προβληματικό παραγωγικό μοντέλο. Κι αυτό δεν θα γίνει ως δια μαγείας, αλλά βήμα το βήμα, με μικρές και μεγαλύτερες παρεμβάσεις.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προχωρήσει με βάση το αφετηριακό του σημείο, έστω και αν αυτό φαντάζει και είναι δύσκολο στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί παρά να ενισχύει, να βαθαίνει τις διαχωριστικές γραμμές, όχι επικοινωνιακά, όχι φραστικά, όχι με βερμπαλισμούς, αλλά επί της ουσίας. Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, οι μεγάλες ριζοσπαστικές τομές που έχει ανάγκη ο τόπος, η διεύρυνση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, η υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας ή των δημόσιων αγαθών, δεν είναι λεπτομέρειες, συγκροτούν μαζί με μια σειρά άλλα τους πολιτικούς χώρους, τα πολιτικά σχέδια, που όπως είπα είναι διαφορετικά και ανταγωνιστικά.