Εφημερίδα Εποχή

Πρέπει να αναρωτηθούμε αν άλλαξε κάτι στη χώρα μας από τις προηγούμενες μεγάλες φωτιές και πλημμύρες. Αν υπάρχει κάποια τομή. Πιστεύω ότι όντως υπάρχει μια μεγάλη τομή που επιφέρει η κλιματική αλλαγή, η οποία λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής των ακραίων καιρικών φαινομένων και πλέον απειλεί ευθέως την ατομική και συλλογική μας ασφάλεια. Αυτό μας έδειξαν τα φετινά φαινόμενα των πλημμυρών και των πυρκαγιών. Η μεταβολή έχει χαρακτηριστικά πρωτόγνωρα για τη χώρα μας. Συμβαίνουν ακαριαίες καταστροφές σε ελάχιστο χρόνο. Η βιαιότητα των φαινομένων αφήνει ελάχιστα περιθώρια για οργανωμένη παρέμβαση με βάση όσα ξέραμε έως τώρα. Αποκτούν χαρακτηριστικά σεισμικών καταστροφών. Απαιτείται αλλαγή σχεδίου σε οργάνωση του κράτους, σε κυβερνητικό και τοπικό επίπεδο, και νέο σχέδιο για την εκπαίδευση των πολιτών. Σε αυτό το νέο σχέδιο οι παράγοντες του κράτους, αλλά και ο πολίτης, που έχει πληγεί ή είναι εθελοντής, πρέπει να γνωρίζουν τους κανόνες. Όπως σήμερα γνωρίζει ο πολίτης τους κανόνες για τον σεισμό (μπαίνω κάτω από το τραπέζι, δεν βγαίνω στο μπαλκόνι, ή δεν μπαίνω στο ασανσέρ κτλ), το ίδιο θα πρέπει να γίνει και για τις περιπτώσεις φωτιάς και πλημμύρας. Να ξέρουν, δηλαδή, οι πολίτες τι πρέπει να κάνουν μέσα στο σπίτι, πώς να φύγουν και προς τα πού κοκ. Προφανώς, βέβαια, το κύριο είναι να υπάρξουν υποδομές και νομοθετικές ρυθμίσεις άμεσα.

Το φαι­νό­με­νο της ου­μπε­ρο­ποίη­σης της α­γο­ράς ερ­γα­σίας ε­γκα­θι­δρύ­θη­κε και διευ­ρύ­νε­ται με τις η­λεκ­τρο­νι­κές πλατ­φόρ­μες ερ­γα­σίας, κα­θώς και τις πλατ­φόρ­μες ε­παγ­γελ­μα­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας. Η στα­δια­κή διεύ­ρυν­σή του συμ­βάλ­λει στη­ν α­να­τρο­πή του μο­ντέ­λου του κοι­νω­νι­κού κορ­πο­ρα­τι­σμού και της ι­κα­νο­ποίη­σης τω­ν κοι­νω­νι­κών α­να­γκών, ε­γκα­θι­δρύο­ντας στη θέ­ση του το μο­ντέ­λο του ε­ξα­το­μι­κευ­μέ­νου κορ­πο­ρα­τι­σμού (λό­μπυ ε­ξα­το­μι­κευ­μέ­νω­ν συμ­φε­ρό­ντων), υ­πο­νο­μεύο­ντας την κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή και την κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη. Οι συ­νέ­πειές του δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται μό­νο στη διεύ­ρυν­ση των οι­κο­νο­μι­κών και τω­ν κοι­νω­νι­κών α­νι­σο­τή­των, αλ­λά ε­πε­κτεί­νο­νται α­νη­συ­χη­τι­κά και στη διεύ­ρυν­ση τω­ν δια­κρί­σεων με βά­ση τη φυ­λή, τη θρη­σκεία, το φύ­λο, τον τό­πο γέν­νη­σης και το­ν α­ντα­γω­νι­σμό με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων, σε βαθ­μό που να α­κυ­ρώ­νο­νται οι δυ­να­τό­τη­τες και οι προϋπο­θέ­σεις συ­γκρό­τη­σης δη­μο­κρα­τι­κών κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­τω­ν πα­ρε­μπό­δι­σης, της ε­γκα­θί­δρυ­σης τω­ν συ­γκε­κρι­μέ­νων συν­θη­κών στην ευ­ρω­παϊκή και διε­θνή οι­κο­νο­μία. Έτσι, εάν κα­τά τα α­μέ­σως ε­πό­με­να χρό­νια, οι διε­θνείς και ευ­ρω­παϊκές δη­μο­κρα­τι­κές πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις δεν α­να­τρέ­ψουν τις συν­θή­κες αυ­τές, τό­τε η ε­πι­κρα­τού­σα στρα­τη­γι­κή ε­πι­λο­γή α­νά­πτυ­ξης της διε­θνούς και ευ­ρω­παϊκής οι­κο­νο­μίας θα εί­ναι τε­χνο­λο­γι­κο-οι­κο­νο­μι­κά κα­τα­τμη­μέ­νη, κοι­νω­νι­κά κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη και ερ­γα­σια­κά υ­πο­βαθ­μι­σμέ­νη.

Ένα μεγάλο πρόβλημα που έχει η ΕΕ, συνολικά, είναι ότι ενώ γύρω μας χαλάει ο κόσμος, δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η εμμονή σε μια λιτότητα, από μια γραφειοκρατία, η οποία πληρώνεται πέντε φορές περισσότερο από το μέσο Έλληνα δημόσιο υπάλληλο, η οποία καταφέρεται κατά της δικής μας γραφειοκρατίας, δεν οδηγεί πουθενά. Νομίζουν ότι είναι δυνατόν να αποπληρώσουμε το χρέος όταν είμαστε σε «φυλακή δανειστών», που θυμίζει Ντίκενς. Αντιδρούν μετά, βέβαια, και μιλούν για λαϊκισμό, ότι εμφανίζονται εθνολαϊκισμοί. Κι αυτό, βέβαια, επειδή η Αριστερά μέσα από τον Μπλερ, τον Ρέντζι, τον Σρέντερ ουσιαστικά βρέθηκε και ανεπαρκής και εν μέρει εξωνημένη, ο κόσμος πια δεν εμπιστεύεται αυτούς που ενώ ήταν οι φυσικοί του σύμμαχοι αλλά έγιναν νεοφιλελεύθεροι, άλλοτε λάιτ, άλλοτε σκληρότεροι και από τους ορίτζιναλ.

Η ΝΔ τείνει να πάψει να είναι το κεντροδεξιό θεσμικό κόμμα. Αισθάνεται άσχημα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον του Λαϊκού Ευρωπαϊκού Κόμματος. Δεν μιλάω για το ΚΙΝΑΛ που είναι δακτυλοδεικτούμενο από τους Σοσιαλιστές, αλλά και στο ΕΛΚ όσα κόμματα στηρίζουν την πολιτική της ΝΔ είναι περιθωριακά. Εκεί όντως υπάρχει πρόβλημα, και δεν είναι καθόλου μικρό. Απλώς πιστεύουν ότι μπορούν να πολιτεύονται στην Ελλάδα όπως τους αρέσει, ή όπως φυσάει ο άνεμος, με τη λογική ότι όταν έρθουν στην εξουσία, θα τα βρουν με τους ευρωπαίους ομοϊδεάτες τους. Το ΚΙΝΑΛ δεν ξέρω πώς θα κατορθώσει να επιβιώσει και να πολιτευτεί, μετά από αυτή τη στροφή που έκανε τους τελευταίους μήνες σε ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Η λογική τής σκληρής στάσης για να επαναπατρίσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, είναι ένα φάντασμα που δεν υπάρχει. Δεν πρόκειται κανείς να γυρίσει στο ΠΑΣΟΚ λόγω μακεδονικού, αυτά είναι φαντασιώσεις. Απογοητευμένοι ψηφοφόροι που έχουν πληγωθεί από την κυβέρνηση, αν τους προσφερόταν μια άλλη προοπτική, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν θετικά το ΚΙΝΑΛ, αλλά πάντως όχι λόγω μακεδονικού. Δεν μπορώ, ειλικρινά, να καταλάβω γιατί τράβηξε το σκοινί τόσο πολύ σε αυτό το θέμα και διάλεξε τη σύμπλευση με τη ΝΔ, τη στιγμή που φαινόταν ότι υπάρχει κι άλλη δυνατότητα. Η επιλογή του ΠΑΣΟΚ για τη στροφή των τελευταίων μηνών παραμένει ανεξήγητη. Όπως διαβάζω στις συνεντεύξεις κάποιων, όλα αυτά θα κριθούν στην κάλπη, αλλά το βλέπω δύσκολο να κριθούν υπέρ του ΚΙΝΑΛ αυτή τη στιγμή.