Γρηγόρης Γεροτζιάφας: «Αχίλλειος πτέρνα στην Ελλάδα η μη ενίσχυση του συστήματος υγείας»
Πώς κρίνετε την πορεία της πανδημίας; Γίνεται λόγος για νέο κύμα, χωρίς βέβαια να υπήρξε…
Αλέξης Ηρακλείδης: «Ρόλο μεσολαβητή θα μπορούσε να έχει αναλάβει και η Ελλάδα, αντί να σπεύσει στην άλλη πλευρά»
Μετά τη συνάντηση μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν στην Ιστανμπούλ και ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι…
Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης: «Η Ευρώπη είναι γυμνή»
Ποια εκτιμάτε ότι θα είναι η έκβαση του πολέμου; Η επικράτηση της Ρωσίας θα…
Σωτήρης Βαλντέν: «Όταν μιλούν τα όπλα, η ευρωπαϊκή αυτονομία γίνεται εξωπραγματική»
Παρά τα σύννεφα που είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται, αν πριν ένα μήνα μας έλεγε κάποιος…
Μαρία Καραμεσίνη: «Πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη, αλλά οι γυναίκες βρισκόμαστε παντού και διεκδικούμε τα πάντα»
Με αφορμή την 8η Μάρτη είναι ευκαιρία να μιλήσουμε για τις γυναίκες και τον τομέα…
«Είναι ζήτημα προτεραιοτήτων, ό,τι δίνεις στο 5%, το στερείς από το 95%»
Στο βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, για την τρέχουσα κρίση, ένας περιορισμός των έμμεσων φόρων σε αγαθά πρώτης ανάγκης, αλλά και επιδοτήσεις σε ευάλωτα νοικοκυριά για την αντιμετώπιση του κύματος ακρίβειας είναι απαραίτητες παρεμβάσεις. Όμως η αντιμετώπιση των προβλημάτων σε μακροχρόνιο ορίζοντα δεν τελειώνει με αυτά τα μέτρα. Και προφανώς –κατά την άποψή μας– μια μακροχρόνια πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στη μείωση των φόρων. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι στοχευμένες μειώσεις φόρων είναι και χρήσιμες και ενδεδειγμένες, ειδικά όταν ενισχύουν την ανάπτυξη και βοηθούν τη μείωση των ανισοτήτων. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να θυμόμαστε ότι κάθε μείωση φόρων αφαιρεί πόρους από το δημόσιο. Γιατί σύμφωνα και με την προσφιλή έκφραση της ΝΔ «δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα», ένα κράτος στερημένο από έσοδα που θα μπορούσε να συλλέξει από εκείνους που έχουν φοροδοτική ικανότητα, είναι κράτος αδύναμο να παρέμβει και να διορθώσει τις ατέλειες της αγοράς. Και είναι πολλά τα πεδία που υπάρχουν τεράστιες ανάγκες. (...) Ενίσχυση, π.χ., των νέων για να μπορούν να εργαστούν, να κάνουν οικογένεια και να έχουν προοπτική για το μέλλον. Αυτό προφανώς περιλαμβάνει αύξηση του κατώτατου μισθού και θωράκιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα όμως περιλαμβάνει, για παράδειγμα, μια συνεκτική στεγαστική πολιτική (προφανώς δεν αφορά μόνο τους νέους), ενίσχυση του δημόσιου σχολείου και της προσχολικής αγωγής, του δημόσιου συστήματος υγείας κ.λπ. Τη δημιουργία δηλαδή ενός σοβαρού κράτους πρόνοιας, που δεν θα εφαρμόζει αποσπασματικές πολιτικές, αντιδρώντας απλά στις εξελίξεις. Επίσης, θα πρέπει να γίνει αναδιοργάνωση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης για να μπορέσουν να κατευθυνθούν σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Γιατί η εμμονή της ΝΔ σε μοντέλο παραγωγής βασισμένο στα μεγάλα έργα και τον τουρισμό αποδεδειγμένα –από την κρίση του 2008– δεν αποτελεί λύση για το μέλλον. Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα χωρίς να μπούμε και σε ζητήματα χωρίς άμεσο δημοσιονομικό κόστος, όπως ενίσχυση και διαφάνεια του κράτους δικαίου, αντιμετώπιση δομικών αδυναμιών του δημοσίου τομέα, ενίσχυση της δημοκρατίας. Είναι όλα ζήτημα προτεραιοτήτων…
Νίκος Φίλης: «Κεντρώες λύσεις δεν υπάρχουν»
Η ΝΔ έχει δημοσκοπικό προβάδισμα γύρω στις δέκα μονάδες. Πώς ερμηνεύεται λοιπόν, το πολιτικό άγχος…
Πάνος Σκουρλέτης: Τα μέλη «μιας χρήσης» δεν ταιριάζουν στον ΣΥΡΙΖΑ
Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το κεντρικό επίδικο του συνεδρίου και πως μπορεί το…
Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος: «Τα κοινωνικά κράτη ιστορικά αναδύονται όχι σε καιρούς ευημερίας, αλλά κρίσης»
Πώς βγαίνει η κυβέρνηση από τον χιονιά; Επιχειρεί να στηριχθεί και πάλι στα συστημικά μίντια,…
Αλεξάνδρα Κορωναίου: «Επιδιώκεται η ψευδαίσθηση μιας “κανονικότητας”»
Οι νέοι διαπιστώνουν με βίαιο τρόπο ότι με την πανδημία θα χάσουν μία δεκαετία από τη ζωή τους. Δεν θα τη ζήσουν όπως ονειρεύτηκαν. Ένα καθολικό αίτημα είναι να μη χαθεί το μέλλον τους. Από την άλλη, θέτουν έντονα το θέμα της αυτονομίας από την οικογένεια. Επομένως, καλούμαστε να λάβουμε υπόψη τη δυνατότητα στέγασης των νέων. Ένα τρίτο αίτημα έχει να κάνει με την εκπαίδευση. Τι θέλουν και τι προτείνουμε. Συχνά αντιπροτείνουμε μέτρα αποσπασματικά, απαντώντας σε κυβερνητικά μέτρα. Ωστόσο, από όσο καταλαβαίνω, η νεολαία, ιδιαίτερα το κομμάτι που βιώνει τη φτώχεια, προσδοκά μια συνολικότερη πολιτική για το ποια εκπαίδευση θέλουμε, ποια παιδεία, πώς θα ενισχύσουμε ευρύτερα το μορφωτικό και πολιτιστικό κεφάλαιο των μη προνομιούχων. Η Αριστερά καλείται να λάβει υπόψη όχι μόνο τα οικονομικά μεγέθη αλλά και τις ψυχοκοινωνιολογικές διαστάσεις, τα συναισθήματα, τα βιώματα των ανθρώπων αυτής της κρίσης, της φρίκης που βιώνει η κοινωνία, η ανθρωπότητα. Να ενδιαφερθεί πιο αποτελεσματικά και για το κομμάτι της ψυχικής και νοητικής υγείας του πληθυσμού. Ούτε η ανισότητα ούτε η απελπισία είναι «το πεπρωμένο» των ανθρώπων. Η Αριστερά καλείται να το επαναλαμβάνει αυτό. Και να πείσει τους ανθρώπους να πάρουν τα πράγματα, τη ζωή τους στα χέρια τους. Αυτό είναι το μόνο στέρεο έδαφος για να χτίσουμε κάτι καλύτερο για το μέλλον. Να επαναφέρουμε τα οράματα της ζωής απέναντι στα τραύματα που θα αφήσει χαραγμένα, ίσως για πολλά χρόνια, στο μυαλό και στην ψυχή αυτή η εποχή. Γι’ αυτό αξίζει να παλεύουμε, ακόμη και όσοι και όσες δεν θα υπάρχουμε στη νέα εποχή.