Κύρκος Δοξιάδης

05
09

Α­κυ­βέρ­νη­το κόμ­μα, α­πο­λί­τι­κη κυ­βέρ­νη­ση

Αν με ρω­τού­σαν να προ­τεί­νω τρία μέ­τρα α­ντι­με­τώ­πι­σης των προ­βλη­μά­των του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία, θα έ­λε­γα: πρώ­τον, να συ­νε­δριά­ζει συ­χνά η Κε­ντρι­κή Ε­πι­τρο­πή. Δεύ­τε­ρον, να συ­νε­δριά­ζει τα­κτι­κά η Κε­ντρι­κή Ε­πι­τρο­πή. Και τρί­τον, να συ­νε­δριά­ζει με η­με­ρή­σια διά­τα­ξη και προ­ε­τοι­μα­σμέ­νες ει­ση­γή­σεις η Κε­ντρι­κή Ε­πι­τρο­πή.
Περισσότερα »
21
08

Λαμογιανός καπιταλισμός

Τούτες τις μέρες η Ελλάδα βγαίνει από την επιτροπεία των «θεσμών». Αν η εν λόγω επιτροπεία συνίστατο στον εξαναγκασμό της εφαρμογής μιας ασφυκτικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη με τρόπο που υποτίθεται πως εξασφαλίζει τη (νεοφιλελεύθερη) βιωσιμότητα της τελευταίας, η έξοδος από τα μνημόνια πόρρω απέχει από την απαλλαγή εν γένει από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και τις πρακτικές που τη συνοδεύουν. Ο ατομοκεντρισμός και η λατρεία της «ανταγωνιστικότητας» είναι «στο DNA» της ελληνικής άρχουσας τάξης. Κάτι που οι εγχώριοι «εκσυγχρονιστές» επιμελώς και πολλαχώς αποκρύπτουν είναι πως η «λαμογιά» ταιριάζει σαν γάντι στην ουσία της νεοφιλελεύθερης κοσμοαντίληψης που με τόσο ζήλο εκθειάζουν και προωθούν. Μετά τα μνημόνια όμως, η επίκληση της νομιμότητας, που για τον Ηλία Ηλιού το 1962 είχε έναν αμυντικό και κυρίως ιδεολογικό χαρακτήρα, ας γίνει τώρα επιθετικός και κυρίως πρακτικός στρατηγικός στόχος. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση της Αριστεράς ας κυβερνήσει ως Αριστερά.
Περισσότερα »
03
07

Μια δυσβάσταχτη αλήθεια

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια πολύ σημαντική διάσταση της τρομακτικά επικίνδυνης αποθράσυνσης της Ακροδεξιάς που παρατηρούμε αυτές τις μέρες έχει να κάνει –όπως επισημαίνεται από πολλούς, και ιδίως από τις στήλες τούτης της εφημερίδας– με τις λυσσαλέες προσπάθειες του κόμματος της Δεξιάς να ρίξει την κυβέρνηση με κάθε μέσο. Είτε ωθώντας πολλαχώς τους βουλευτές των ΑΝ.ΕΛΛ. σε αποστασία είτε ενθαρρύνοντας και καλλιεργώντας ένα κλίμα «λαϊκής αγανάκτησης» απέναντι στην κυβέρνηση των «εθνοπροδοτών», η βιασύνη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ανέλθει στην κυβερνητική εξουσία, ενώ είναι κάτι που εμφανώς χαρακτήριζε σχεδόν εξαρχής την αντιπολιτευτική της τακτική, τώρα, με τα συλλαλητήρια «για τη Μακεδονία», την πρόταση δυσπιστίας, τη βίαιη τρομοκράτηση υπουργών, βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, έχει προσλάβει «σάρκα και οστά». Με άλλα λόγια, δεν εξαντλείται πλέον σε ένα επίπεδο πολιτικής ρητορείας, αλλά εκδηλώνεται με συγκεκριμένες πράξεις – είτε άμεσα, με ενέργειες θεσμικού χαρακτήρα, είτε έμμεσα, προκαλώντας ή τηρώντας μια «ένοχη σιωπή» απέναντι σε πράξεις εξωθεσμικού ή ακόμη και πασιφανώς βίαιου και παράνομου χαρακτήρα.
Περισσότερα »
18
06

Η ονομασία Βόρεια Μακεδονία ως φασιστόμετρο

Το είδος εκείνο του εθνικισμού που στηρίζεται στην έννοια της καταγωγής και της κληρονομιάς, είναι εκείνο που από τη φύση του βρίσκεται πιο κοντά στην ακροδεξιά. Τούτο είναι κάτι που τείνουμε να παραμελούμε. Ο εθνικισμός της «αποκλειστικής καταγωγής», ή της «καταγωγής εξ αίματος», όπου το «αίμα» μπορεί να έχει και συμβολικό χαρακτήρα, είναι ο φυλετικός εθνικισμός: η περίπτωση όπου εθνικισμός και ρατσισμός ενώνονται εις σάρκα μίαν. Υπό αυτή την έννοια, η εμμονή –εξ αρχής και ακόμη από πολλούς- στην πλήρη απαγόρευση της χρήσης του όρου «Μακεδονία» από τη γείτονα χώρα δεν συνίσταται σε έναν φετιχισμό του ονόματος. Το ότι τα σχετικά επιχειρήματα που συνήθως ακούγονται κυμαίνονται μεταξύ αξιοθρήνητης μικροπρέπειας και αποστομωτικής βλακείας, δεν έχει να κάνει με το διανοητικό επίπεδο ή τον χαρακτήρα εκείνων που τα αρθρώνουν. Μάλλον οφείλεται στο ότι προσπαθούν να συγκαλύψουν το μοναδικό αληθινό επιχείρημα που στηρίζει αυτή τη θέση. Ας μη λησμονούμε τον πασιφανώς ρατσιστικό και αποκαλυπτικότατο χαρακτηρισμό «γυφτοσκοπιανοί» που εξαπολυόταν εναντίον των γειτόνων μας κατά την πρώτη περίοδο έξαρσης του ζητήματος. Το σταθερά υφέρπον επιχείρημα για την αποκλειστικότητα του όρου «Μακεδονία» είναι: ας μην τολμήσει κανείς κατώτερος λαός να μαγαρίσει την κληρονομιά του βασιλιά Αλέξανδρου, που ανήκει στους γνήσιους απογόνους του και μόνον.
Περισσότερα »
03
05

Ο ρατσισμός, η Αριστερά, ο καπιταλισμός

Αν ο Διαφωτισμός ήθελε να είναι συνεπής προς τον εαυτό του, θα έπρεπε αναμφίβολα να περιλαμβάνει στις αξιώσεις του την πλήρη εξάλειψη των αδικιών και των ανισοτήτων τις οποίες μάχονται τα «νέα» κοινωνικά κινήματα. Τόσο ιστορικά όσο και αξιακά τα αιτήματα που αφορούν την ισότητα των φύλων και την κατάργηση των διακρίσεων εις βάρος των ατόμων άλλης θρησκείας, διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού ή μη ευρωπαϊκής γεωγραφικής καταγωγής, δεν είναι παρά εξειδικεύσεις των οικουμενικών αρχών της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
Περισσότερα »
22
04

Μια συστημική «αντι-συστημικότητα»

Η επικράτηση του ασυγκράτητου νεοφιλελευθερισμού, με την οποία σταδιακά ευθυγραμμίστηκε και η σοσιαλδημοκρατία, σήμαινε πως οι ηγετικές κοινωνικές ομάδες πήραν διαζύγιο από τη στρατηγική των «θυσιών» που στόχευε στην εξασφάλιση κοινωνικής συνοχής. Η εξαιρετικά ριψοκίνδυνη στρατηγική μετάθεση της ηγεμονίας στο αποκλειστικά ιδεολογικό επίπεδο είχε ως συνέπεια την ακόλουθη δυνάμει εκρηκτική κοινωνική κατάσταση: Η ανηλεής προώθηση των «ιδανικών» της ανταγωνιστικότητας και του ατομοκεντρισμού, σε όλους τους τομείς του κοινωνικού βίου, αφ’ ενός εξασφάλισε τη ραγδαία υποχώρηση, αλλά και τη μη επάνοδο των συλλογικών ιδεωδών της Αριστεράς. Αφ’ ετέρου, όμως, για τους «μη τυχερούς» ή «μη επαρκώς ανταγωνιστικούς» της κοινωνίας, δεν έμενε άλλη διέξοδος από τον ενστερνισμό των άκρως μισαλλόδοξων και μισάνθρωπων ιδεωδών του φασισμού. Για την ασφάλεια του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, η έντονη κοινωνικο-οικονομική δυσαρέσκεια κάπου έπρεπε να διοχετευθεί. Ο «ήπιος φασισμός» των ακροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων ήταν ένας εξόχως κατάλληλος υποδοχέας.
Περισσότερα »
15
02

Για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς (ξανά)

H καταπολέμηση της διαφθοράς [από την Αριστερά] ισοδυναμεί με την ίδια την έμπρακτη εναντίωση στην καπιταλιστική και γενικότερα στην καθεστωτική ηθική – δεν πρόκειται ούτε για απλή πάταξη της παρανομίας, αλλά ούτε και για καταγγελία ή τιμωρία κάποιας “ανηθικότητας”.
Περισσότερα »
27
12

Γιατί «fake news» και όχι προπαγάνδα;

Σύμφωνα με την «ερμηνεία» του αντισυριζαϊκού μετώπου, «διάκριση εξουσιών» σημαίνει η δικαστική εξουσία να κάνει ό,τι της καπνίσει, χωρίς να έχει κανείς δικαίωμα να της ασκεί κριτική –ούτως ώστε να μπορεί κιόλας ανενόχλητη να βάζει διαρκώς τρικλοποδιές στο νομοθετικό έργο της κυβέρνησης. «Fake news»; Καμία σχέση. Προπαγάνδα; Απολύτως.
Περισσότερα »
05
10

Η αφοπλιστική ειλικρίνεια του σύγχρονου καπιταλισμού

«Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα», δήλωσε στη ΔΕΘ ο Κυριάκος Μητσοτάκης
Περισσότερα »
20
09

Το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά

Η εντυπωσιακή ασυνέπεια που χαρακτήρισε τη ραγδαία μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ δεν οφείλεται στη χαρακτηρολογική ασυνέπεια των στελεχών του, ούτε στους έξωθεν «εναγκαλισμούς» του κατεστημένου, αλλά στο ότι σε διάστημα μόλις δυόμισι δεκαετιών το κόμμα αυτό έπρεπε αρχικά να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κατώτερων και μεσαίων τάξεων με φιλολαϊκά μέτρα και εκδημοκρατισμό της κοινωνίας (ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, εκσυγχρονισμός του οικογενειακού δικαίου, εκδημοκρατισμός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) και κατόπιν να συμβάλει στην ενσωμάτωσή τους στον ευρωπαϊκό –νεοφιλελεύθερο πλέον– καπιταλισμό. Δεν έχουμε λοιπόν έναν αριστερό ριζοσπαστισμό ο οποίος στη συνέχεια αυτοπροδόθηκε, αλλά μια βεβιασμένη ιστορική διαδικασία στρατηγικής αφομοίωσης στο καπιταλιστικό σύστημα.
Περισσότερα »