Η ιστορία των διαδηλώσεων, είναι η ιστορία του κόσμου (video)
https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=TrH1KY4mu-k&feature=emb_title
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ – Μονόδρομος στις προκλήσεις της νέας εποχής
1) Περνάμε μια νέα μεγάλη κρίση, η οποία αθροίζεται με τις άλλες : την οικονομική κρίση, η οποία μετασχηματίζεται σε κρίση χρέους, την προσφυγική και την κλιματική κρίση.
2) Οι επιπτώσεις της πανδημίας στο πεδίο της πολιτικής οικονομίας είναι κρίση τόσο της προσφοράς, όσο και της ζήτησης, και σε κάθε περίπτωση κρίση της εργασίας με συνέπεια την εκτόξευση της ανεργίας διεθνώς.
3) Η κρίση της πανδημίας λειτουργεί ως καταλύτης για την περαιτέρω διεύρυνση των ανισοτήτων στην ελληνική κοινωνία, ενώ οι συνέπειές είναι μεγαλύτερες στα πιο φτωχά και ευάλωτα στρώματα.
4) Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε χρόνο στην εκπόνηση της αντιπολιτευτικής του γραμμής, αναλώθηκε επί μακρόν σε μια εσωστρεφή διαδικασία με φανερό επίδικο την οργανωτική του ανάπτυξη και με αφανές τη φυσιογνωμία του.
5) Η πανδημία υποχρέωσε το κόμμα και την κοινοβουλευτική του ομάδα να γίνει περισσότερο μάχιμο και το Πρόγραμμα του ριζοσπαστικό και ρεαλιστικό ταυτόχρονα.
6) Το άμεσο Πρόγραμμα «Μένουμε όρθιοι» #1 και #2, καθώς και το μεσοπρόθεσμο που ετοιμάζει η Επιτροπή Προγράμματος, είναι οι απαντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο κοινωνικό ζήτημα καθώς αποτυπώνει τους απαραίτητους μετασχηματισμούς στους τομείς της οικονομίας, της κοινωνίας και του κράτους.
7) Η παγκοσμιοποίηση υποχωρεί, δεν υποχωρούν οι κρατικοί ανταγωνισμοί ακόμα και με τα όπλα. Το ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία και το κυνήγι των εξοπλισμών είναι καταστροφή και για τις 2 χώρες.
8) Η κοινωνική εγρήγορση, η κινηματική ένταξη και η ανασύνταξη του κόμματος.
Ιδρυτική Διακήρυξη του Δικτύου για την Υπεράσπιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης
Ένας από τους θεµελιώδεις στόχους του Δικτύου είναι να επεξεργαστεί και να προβάλει συγκεκριµένες θέσεις, προκειµένου να διαµορφώσει ένα ιδεολογικό και κοινωνικό µέτωπο ενάντια σε έναν πολυσύνθετο µηχανισµό απαξίωσης της δηµόσιας εκπαίδευσης. Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί πολίτες οι οποίοι, ανεξάρτητα από τις κοµµατικές και ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, υιοθετούν και εκφράζουν επιλογές που εκ των πραγµάτων υπονοµεύουν τη δηµόσια παιδεία και τους θεσµούς της. Χαρακτηριστικό παράδειγµα η νοοτροπία που αποδέχεται την αναγκαιότητα της παραπαιδείας για σχεδόν όλες τις βαθµίδες της πρωτοβάθµιας και δευτεροβάθµιας εκπαίδευσης, καθιστώντας εν τέλει την παραπαιδεία «αυτονόητη πραγµατικότητα» στον χώρο της εκπαίδευσης. Η αλλαγή αυτών των νοοτροπιών χρειάζεται µεγάλη προσπάθεια. Μαζί, λοιπόν, µε τις αναλυτικές προτάσεις µας, προέχει και η ανάδειξη της πολυεπίπεδης σηµασίας της δηµόσιας εκπαίδευσης, ανεξάρτητα από τα υπαρκτά προβλήµατά της. Ειδικά δε ως προς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τής «ελληνικής περίπτωσης», η εργαλειοποίηση της γνώσης, µε συνέπεια την υποβάθµιση του σχολείου και την εκχώρηση πρωτεύοντα ρόλου στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα µαθήµατα, είναι από τα σοβαρότερα θέµατα που πρέπει να µελετηθούν σε βάθος. Οι απαντήσεις πρέπει να βασίζονται σε ψύχραιµες αποτιµήσεις της σύγχρονης ιστορικής πορείας αυτών των θεσµών, στα ποσοτικά δεδοµένα και τον κοινωνικό τους ρόλο, µακριά από «κυνήγι µαγισσών» και εύκολες γενικεύσεις.
Ωστόσο εκτιµούµε ότι, οι συζητήσεις στο Δίκτυο και η διαµόρφωση θέσεων, θα απαιτήσουν, ορισµένες φορές και ρήξεις µε παγιωµένες αντιλήψεις που υπάρχουν και στην Αριστερά, η οποία συχνά εµφανίζεται διστακτική στο να συζητήσει ορισµένα θέµατα, µολονότι αυτά αποτελούν αντικείµενο προβληµατισµού από διάφορες κοινωνικές οµάδες. Σύµφωνα µε τα παραπάνω λοιπόν, πρώτη και ιδιαίτερα σηµαντική αποστολή του Δικτύου αποτελεί η διαµόρφωση της ατζέντας συγκεκριµένων θεµάτων προς διερεύνηση, µιας θεµατολογίας στο πλαίσιο των στόχων που προαναφέρθηκαν, η συγκεκριµενοποίηση αυτών των στόχων καθώς και η ταξινόµησή τους σε υποκατηγορίες οι οποίες θα τύχουν συστηµατικής επεξεργασίας.
Πριν όµως από τη συζήτηση και τη βαθµιαία διαµόρφωση θέσεων, είναι αναγκαίο να συµφωνήσουµε ποια είναι τα συγκεκριµένα προβλήµατα που χρήζουν απαντήσεων: καµία «απάντηση» δεν θα πετύχει συναινέσεις, ακόµη και ανάµεσα σε πολίτες που πιστεύουν στη δηµόσια εκπαίδευση, εάν δεν ξεκινά από συµφωνία σχετικά µε τη σαφή διατύπωση των προβληµάτων που πρέπει να απαντηθούν. Δεν αρχίζουµε, προφανώς από το µηδέν. Υπάρχει όµως κατακερµατισµός, υπάρχουν προτάσεις που έχουµε ήδη επεξεργαστεί αλλά δεν είναι ολοκληρωµένες, ιδέες που χρήζουν βαθύτερης µελέτης, προτάσεις που δεν έχουν αξιοποιηθεί επαρκώς. Η Αριστερά είναι υποχρεωµένη να προχωρήσει σε αναλύσεις και συνθέσεις, να διερευνήσει τις δυνατότητες εφαρµογής τους µέσα από έναν συστηµατικό διάλογο, να προτείνει και να θέσει αξιακές και πολιτικές προτεραιότητες.
Στην επεξεργασία των θεµάτων αυτών πρέπει να ληφθεί υπόψη και ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό ή και παγκόσµιο πλαίσιο: καλούµαστε να «ξαναφανταστούµε» και να νοηµατοδοτήσουµε εκ νέου τη δοµή και το περιεχόµενο της δηµόσιας εκπαίδευσης µέσα σε µία νέα πραγµατικότητα που διαµορφώνεται από κοινωνικές συνθήκες που τώρα µορφοποιούνται: οι τεχνολογικές εξελίξεις που µετασχηµατίζουν καθηµερινά τον έντυπο, βιβλιοκεντρικό µας πολιτισµό επιφέρουν ήδη καταλυτικές αλλαγές. Το πώς παράγεται και διαδίδεται η νέα γνώση µεταλλάσσει ριζικά το πλαίσιο αλλά και την ουσία κάθε απόπειρας άσκησης πολιτικής στο πεδίο της εκπαίδευσης. Στο πλαίσιο αυτό τίθενται αµείλικτα ερωτήµατα ως προς ορισµένες από τις θεµελιώδεις λειτουργίες ενός εκπαιδευτικού συστήµατος: τι συνιστά διδακτέα ύλη, τι συνιστά «βιβλίο», πώς διαµορφώνονται οι σχέσεις ανάµεσα σε διδάσκοντες και διδασκόµενους, πώς παράγεται η νέα γνώση, πώς προσλαµβάνεται η γνώση και η πληροφορία στην κοινωνία της πληροφορίας, πώς µετουσιώνεται η πληροφορία σε γνώση, κ.ά.
Για όλα τα παραπάνω δεν υπάρχουν έτοιµες συνταγές για την επόµενη µέρα. Υπάρχει, όµως η διάθεση για εξαντλητικές συζητήσεις, µακριά, από δογµατισµούς και συντεχνιασµούς. Υπάρχει σήµερα µία κυβέρνηση της ΝΔ µε συγκεκριµένη πολιτική στόχευση, κυρίαρχα στοιχεία της οποίας δεν είναι µόνον η απαξίωση της δηµόσιας εκπαίδευσης αλλά και η επαναφορά µιας σκοταδιστικής ιδεολογίας και στον χώρο της εκπαίδευσης. Απέναντι σε αυτή την επέλαση ενός ακραίου συντηρητισµού, οφείλουµε να εντείνουµε τις προσπάθειες εναργούς και πειστικού εντοπισµού των σχετικών διακυβευµάτων και (ανα)διατύπωσης λύσεων µε πνοή, σαφές δηµοκρατικό και κριτικό πρόσηµο αλλά και δυνατότητα άµεσης εφαρµογής.
Η δεύτερη φάση λειτουργίας του Δικτύου, µετά τη διαµόρφωση της θεµατολογίας, περιλαµβάνει τη δηµιουργία οµάδων εργασίας για κάθε ένα από τα ζητήµατα της ατζέντας. Θα ακολουθήσουν µικρές ανοιχτές συσκέψεις σε διαφορετικά µέρη της Ελλάδας γύρω από τα συγκεκριµένα ζητήµατα, µε στόχο την περαιτέρω βελτίωση και τον εµπλουτισµό των προτάσεων. Οριζόντια επιδίωξη θα είναι η διαµόρφωση µόνιµων πυρήνων δικτύωσης σε όλη την Ελλάδα, µε πυρήνες ενδιαφεροµένων κατά θέµα ή συνολικά, µε παραδοσιακές δικτυώσεις αλλά µε διαφάνεια και αξιοποίηση των σύγχρονων τεχνολογιών.
Το Δίκτυο δεν αποτελεί µία κοµµατική ή κοινοβουλευτική δοµή. Είναι µια δοµή που φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε ένα χώρο ανταλλαγής απόψεων, κοινοποίησης θέσεων που θα προκύπτουν από τη συλλογή και επεξεργασία αξιόπιστων στοιχείων και την ανάπτυξη επιχειρηµάτων, που θα οδηγήσουν στη σύνθεση προτάσεων διαµόρφωσης πολιτικής για τη δηµόσια εκπαίδευση. Με άλλα λόγια, πρόκειται για δοµή που επιχειρεί να διευρύνει τις δυνατότητες συσπείρωσης των προοδευτικών πολιτών γύρω από θέµατα που αφορούν τη δηµόσια εκπαίδευση, να πείσει ότι η διαµόρφωση πολιτικών θέσεων απαιτεί επιµελή και ιδιαίτερα σοβαρή αξιακή εµβάθυνση, ιδεολογική πλαισίωση αλλά και ποσοτική τεκµηρίωση, να εγγυηθεί ότι οι προτάσεις και η συµβολή όσων εµπλακούν στο εγχείρηµα δεν θα αγνοηθούν.
Εποµένως, το Δίκτυο θα λειτουργεί περισσότερο ως µία «δεξαµενή σκέψης», για την επίτευξη των παραπάνω στόχων. Επισηµαίνουµε ότι η εναλλακτική πολιτική επικοινωνία δεν µπορεί να αποδώσει ακόµη και µε τα καλύτερα επιχειρήµατα αν δεν υπάρχει βιωµατική εµπειρία. Στη σηµερινή εποχή του καταιγισµού των πληροφοριών όπου κυριαρχεί η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, κάθε εναλλακτική ιδέα χάνεται ή απλά ξεχνιέται έστω και αν πείσει προσωρινά κάποιους/ες. Γι’ αυτόν το λόγο, κάθε συνολικό ή επιµέρους σχέδιο δράσης θα πρέπει να εµπεριέχει τη διασφάλιση της συµµετοχής των ενδιαφεροµένων, όχι µόνο για την καλύτερη επεξεργασία των θέσεων, όπως υποστηρίζει η δηµοκρατική ριζοσπαστική αριστερά, αλλά και για τη διαµόρφωση πολιτικού υποκειµένου και δικτύου που θα διεκδικεί, θα διορθώνει, θα υπερασπιζεται τα βιώµατά του.
Δημήτρης Καρέλλας – Σταμάτης Βαρδαρός: Η Ελλάδα την εποχή του κορονοϊού
Ακριβώς επειδή αυτή τη νέα κρίση διαχειρίζονται οι ίδιοι θεσμοί και άνθρωποι όπως και τις προηγούμενες, δηλαδή μεγάλες επιχειρήσεις, τράπεζες, χρηματιστές και πολιτικό προσωπικό και ΜΜΕ στην υπηρεσία τους, συνεχίζουν να εστιάζουν στις διαφορές στους δείκτες θνησιμότητας λόγω ηλικίας, αποφεύγοντας κάθε αναφορά στις ταξικές διαφορές που επηρεάζει τη θνησιμότητα λόγω διαφορών στο εισόδημα και την κοινωνική θέση: όλοι βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η πρόσβαση σε κρίσιμες παροχές υγείας για τα άτομα ηλικίας άνω των 70 ετών διαφέρει πολύ μεταξύ φτωχών και πλουσίων.
Επειδή η ταξική ανισότητα αποτυπώνεται με τον πιο ωμό τρόπο την ώρα της ανάγκης, είναι πολύ σημαντικό που αξίες-στόχοι όπως η καθολική κάλυψη υγείας, η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, η εμπιστοσύνη στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, η φροντίδα χωρίς διάκριση και εν τέλει η προστασία των πιο ευάλωτων είναι αυτή τη στιγμή τα κεντρικά επίδικα στη δημόσια ατζέντα. Και αυτή είναι η ατζέντα της Αριστεράς, είναι μία ατζέντα ηγεμονίας που αυτές τις κρίσιμες στιγμές αναγκάζονται να «αγοράσουν» και οι ίδιοι νεοφιλελεύθεροι, με σκοτεινές εξαιρέσεις τα βιοπολοτικά αντι-παραδείγματα της Αγγλίας του Τζόνσον και δευτερευόντως των ΗΠΑ του Τραμπ.
Όταν με το καλό υποχωρήσει η πανδημία, αυτό που χρειάζεται ώστε να παραμείνει η ατζέντα μας σε πρώτο πλάνο είναι η τεκμηρίωση, κοινωνικές συμμαχίες ικανές να συγκροτήσουν μέτωπο και βέβαια πολιτικά σχέδια για την επόμενη μέρα. Επειδή μάλιστα οι συνέπειες της πανδημίας θα προστεθούν στις εύφλεκτες ύλες της επερχόμενης βαθειάς και πολύπλευρης κρίσης, θα χρειαστεί να μιλήσουμε όχι μόνο για την αναπτυξιακή χρησιμότητα των κοινωνικών δαπανών, των κοινωνικών παροχών, του ίδιου του κοινωνικού κράτους, αλλά και για το πολιτικό σχέδιο ώστε να μην ξαναφορτωθεί η κοινωνική πλειοψηφία τις συνέπειες της κρίσης που προκαλούν οι ίδιοι και οι ίδιοι, όπως το 2008 - για να μην αναφέρουμε άλλες κρίσεις τους τελευταίους δυο αιώνες. Και αυτή είναι η δική μας ατζέντα.
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ & ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ
Ο Covid-19 εξαπλώνεται ραγδαία παγκοσμίως. Από πλευράς πολιτικής θεωρίας, παρουσιάζει ενδιαφέρον η ανάλυση των πολιτικών…
Οι Ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση (βίντεο)
Μία από τις τελευταίες παραστάσεις των Ανθρωποφυλάκων, του Περικλή Κοροβέση.
Ενεργειακές Κοινότητες: Ένα εργαλείο που στη χώρα μας μένει αχρησιμοποίητο, σε αντίθεση με όλη την Ευρώπη
Για την Ελλάδα που διαχρονικά υπήρξε η τρίτη λιγνιτοπαραγωγός χώρα στην ΕΕ και έχει δεσμευτεί για μια εμπροσθοβαρή απολιγνιτοποίηση, ουσιαστικά ως το 2023, οι ενεργειακές κοινότητες μπορούν να είναι ο παράγοντας που θα συμβάλλει ώστε η μετάβαση να είναι πραγματικά δίκαιη και προς όφελος των πολιτών.
(...)
Η Δίκαιη Μετάβαση των λιγνιτικών περιοχών δεν σημαίνει μόνο ενισχύσεις από τα ευρωπαϊκά ταμεία, ούτε μόνο δημιουργία γιγαντιαίων έργων ΑΠΕ. Σημαίνει πραγματική εθνική κινητοποίηση, κοινωνική συμμετοχή και εν τέλει αλλαγή του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης. Σε αυτό το πλαίσιο εργαλεία όπως οι ενεργειακές κοινότητες οφείλουν να αξιοποιηθούν. Η αντίστροφη μέτρηση μέχρι το 2023 έχει αρχίσει.
Μπέρνι Σάντερς: Ήρθε η ώρα ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού για την εργατική τάξη
«Είναι πια ξεκάθαρο ότι ο Ντόναλντ Τραμπ και το δεξιό κίνημα που τον στηρίζει δεν συνιστούν αποκλειστικό φαινόμενο των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη, τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή και αλλού, βλέπουμε κινήματα με ηγέτες δημαγωγούς οι οποίοι εκμεταλλεύονται τους φόβους των λαών, τις προκαταλήψεις και τις πιέσεις για να κατακτήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία
Για να πολεμήσουμε αποτελεσματικά την άνοδο του διεθνούς άξονα του αυταρχισμού χρειαζόμαστε ένα διεθνές προοδευτικό κίνημα που θα συνταχθεί πίσω από ένα όραμα ευημερίας, ασφάλειας και αξιοπρέπειας για όλους. Και που θα αντιμετωπίζει την υφιστάμενη παγκόσμια ανισότητα· όχι μόνο εκείνη του πλούτου αλλά και εκείνη της νομής της εξουσίας.
[…] Σε μια εποχή εκρηκτικής συσσώρευσης πλούτου και τεχνολογίας μπορούμε να διασφαλίσουμε αξιοπρεπή ζωή για όλους. Να αντισταθούμε σε εκείνες τις δυνάμεις, είτε την τεράστια εξουσία των κυβερνήσεων είτε την τεράστια εξουσία των εταιρειών, που προσπαθούν να μας διασπάσουν και να μας στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου. Γνωρίζουμε ότι συνεργάζονται διασυνοριακά. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο».
- Μπέρνι Σάντερς
Η Χιλή ξύπνησε (βίντεο δωρεάν στο διαδίκτυο)
Εκατομμύρια άνθρωποι στη Χιλή βρίσκονταν καθημερινά στους δρόμους από τις 18 Οκτωβρίου 2019 μέχρι και το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού, διεκδικώντας τη χαμένη τους αξιοπρέπεια από την εφαρμογή καπιταλιστικών και συντηρητικών πολιτικών για περισσότερο από 30 χρόνια. Όλα δείχνουν ότι μόλις οι καραντίνες τελειώσουν, θα εξακολουθήσουν να διεκδικούν δικαιώματα και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για όλες και για όλους και αναγνώριση των δικαιωμάτων των ιθαγενών Μαπούτσε, γεμίζοντας ασφυκτικά τις κεντρικές λεωφόρους αλλά και τις πλατείες στις συνοικίες τους. Εκεί ξεκινούν όλες και όλοι μαζί να υφαίνουν ξανά τον κατεστραμμένο κοινωνικό ιστό. Οι κινητοποιήσεις τους είχαν διάρκεια, φρεσκάδα, φαντασία, συμβολισμό, δύναμη και ειδικά η περφόμανς των φεμινιστριών αναπαράχθηκε από κινήματα σε πολλές χώρες. Η βασική τους διεκδίκηση αφορά την αναθεώρηση του χιλιανού Συντάγματος «από τα κάτω». Το προγραμματισμένο δημοψήφισμα για αυτό το ζήτημα αναβλήθηκε ενόψει κορωνοϊού για τον Ιούνιο 2020.
Φωτεινή Τσαλίκογλου: Με τον κορoνοϊό τινάζεται στον αέρα ο μύθος του ανθρώπου που κολυμπάει στην αυτάρκειά του
Ακουσα ένα χειροκρότημα να ηχεί στον αέρα. Ηταν το δικό μου. Στεναχωρήθηκα, όμως ταυτόχρονα αναρωτήθηκα «τι κάνω εγώ τώρα που χειροκροτώ; Τι νομίζω ότι κάνω; Οπως λέγαμε παλιά από την ασφάλεια του καναπέ, τώρα από την ασφάλεια της βεράντας μου εγώ χειροκροτώ ανθρώπους που παλεύουν κάθε μέρα, δίνοντας τον εαυτό τους;». Με ένα χειροκρότημα, πόσο ανέξοδα κατευνάζω την ενοχή μου; Πόσο εύκολη η συναλλαγή. Με ένα χειροκρότημα ξεμπερδεύω. Και νιώθω και «άνθρωπος» Πόσο δυσκολεύει σήμερα η έννοια «άνθρωπος»; Mε πόση ευκολία ταυτόχρονα κατασκευάζεται και κακοποιείται; Μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις; Oταν απειλείται η επιβίωση σου πρωτόγονα ένστικτα παραμονεύουν να πάρουν το πάνω χέρι. Ποια είναι τα όρια της περίφημης «αλληλεγγύης» και «ατομικής ευθύνης»; Θα μπορούσες να κάνεις κακό στον άλλον, να ασκήσεις τυφλή βία στον άλλον ή ακόμα και στον εαυτό σου όταν νιώθεις ότι απειλείσαι; Και ποιο είναι το κατώφλι της αντοχής σου; Eίπαμε η εποχή αυτή μας αφήνει στο έλεος ανοιχτών ερωτημάτων. Αλλοι, που ανήκουν και αυτοί στο γένος των ανθρώπων, ζουν αγκαλιά με τον θάνατο, πολύ πριν την έλευση του κορωνοϊού. Και θα συνεχίσουν έτσι και μετά. Εστω σαν φευγαλέα σκέψη περνάει αυτό από το μυαλό σου;