Η Αυγή

09
09

Το δικαίωμα στην εργασία είναι και δικαίωμα στη ζωή

Το ποσοστό της ανεργίας είναι ο πιο εύκολος και, παράλληλα, ο πιο δύσκολος τρόπος να ερμηνεύσεις και να εξηγήσεις την κατάσταση στα εργασιακά. Γιατί είναι μία πραγματικότητα ότι η ανεργία έχει ανέβει (ειδικά στους νέους και τις νέες) από την στιγμή που ανέλαβε την κυβέρνηση η ΝΔ, αλλά το στοίχημα είναι να μεταφράσεις και τα δεδομένα που βρίσκονται πίσω από τους αριθμούς. Και αυτά λένε ότι υπάρχει ένα «εμφανές» και ένα «αόρατο» ποσοστό ανεργίας, πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο τρομακτικό για τις επιπτώσεις που θα φέρει στο μέλλον της νέας γενιάς. Νέοι και νέες, που είναι «στα χαρτιά» εργαζόμενοι μεν, στην πραγματικότητα, όμως, δεν πληρώνονται και δεν απασχολούνται δε, παραμένουν εγκλωβισμένοι. Μπορούμε, όμως, απλά να περιμένουμε να πέσει η τωρινή κυβέρνηση για να δούμε ξανά τα ποσοστά της ανεργίας να πέφτουν; Επειδή δεν μπορούμε να ζούμε με διαλείμματα, ανά τετραετία, μπαίνουμε στη διαδικασία διεκδίκησης. Σίγουρα, αν αναλογιστεί κανείς την παρούσα συγκυρία θα σκεφτεί απαισιόδοξα. Θα σκεφτεί ότι η νέα γενιά πρέπει να ανέβει έναν Γολγοθά. Ίσως ακόμα και ότι φταίει το «κακό μας βιογραφικό» που δεν τα καταφέραμε. Αυτό όμως που πρέπει να σκεφτεί, πραγματικά, είναι ότι το σκοτάδι και ο εργασιακός μεσαίωνας δεν χωράει τα όνειρά μας. Τα όνειρά μας για ζωή και αξιοπρέπεια. Χρέος μας, λοιπόν, είναι να θέσουμε τα δικά μας αναχώματα τα οποία θα στοχεύουν στην χειραφέτηση των εργαζομένων προκειμένου να ενισχύσουμε τον αγώνα για καλύτερα εργασιακά δικαιώματα, μεγαλύτερους μισθούς και περισσότερες θέσεις εργασίας. Η επίθεση που δεχόμαστε είναι ολομέτωπη και μας αγγίζει όλους και όλες συλλογικά. Συλλογική πρέπει να είναι και η απάντησή μας. Η ενίσχυση του αγώνα για το δικαίωμα στην εργασία είναι μονόδρομος, αλλά είναι γεμάτος με το δίκιο της γενιάς μας για ζωή.
29
08

Σάββας Ρομπόλης: Επιλογή τύπου Λατινικής Αμερικής το «σχέδιο Πισσαρίδη»

Η στρατηγική επιλογή του «σχεδίου Πισσαρίδη» αποτελεί μία οπισθοδρομική (shock therapy) επιλογή τύπου Λατινικής Αμερικής, ανατολικής Ευρώπης και Βαλκανίων, με την έννοια της προσέλκυσης «άνευ όρων» ξένων επενδύσεων, σε εισοδηματικές, εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες ασιατοποίησης της ελληνικής οικονομίας και της αγοράς εργασίας. Από την άποψη αυτή αξίζει να σημειωθεί ότι στις θεωρητικές και εφαρμοσμένες προσεγγίσεις της ανάπτυξης είναι το γνωστό νεοφιλελεύθερο μοντέλο «της άνισης ανάπτυξης», με το οποίο οι ανεπτυγμένες χώρες και οι επιχειρήσεις τους, αξιοποιώντας τις υποδομές, τους ενεργειακούς, τους παραγωγικούς, τους εργασιακούς και κοινωνικούς πόρους των χωρών υποδοχής, μεταφέρουν πλούτο στις επιχειρήσεις τους και στις χώρες τους από την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των συγκεκριμένων χωρών. Ακόμα περιορίζουν τον παραγωγικό - τεχνολογικό συσχετισμό δύναμης των χωρών υποδοχής στον διεθνή και ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, αυξάνουν τις εισοδηματικές και κοινωνικές ανισότητες και εγκαθιδρύουν, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, συνθήκες «ανάπτυξης της υπανάπτυξης, της παραγωγικής - τεχνολογικής εξάρτησης και της οικονομικής καθυστέρησης».
19
08

Ανδρέας Ξανθός: Τι χρειάζεται για να θωρακιστεί η χώρα από το δεύτερο κύμα

Πρέπει να λειτουργήσει η φάση της πρόληψης, αυτό «χάθηκε» στην προηγούμενη φάση, σήμερα η κυβέρνηση παραπαίει ανάμεσα στα μέτρα δημόσιας Υγείας και το πολιτικό κόστος από την τήρησή τους. Όσο αυστηροποιούνται, αυξάνονται οι συνέπειες στην οικονομία και οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών και επαγγελματικών κλάδων. Και η κυβέρνηση στην πρώτη φάση μετά το lockdown υποχώρησε πολύ στις πιέσεις παραγόντων και συμφερόντων, πήγε σε όχι καλά προετοιμασμένη επανεκκίνηση της οικονομίας και του τουρισμού. Το δημόσιο σύστημα Υγείας δεν ενισχύθηκε με μόνιμο και σταθερό τρόπο, με μακροπρόθεσμου χαρακτήρα παρέμβαση, με μεγάλη επένδυση, όπως απαιτούσε η κοινωνία και η συγκυρία. Οι προσλήψεις που έγιναν ήταν κυρίως συμβασιούχων νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού, μαζί με ελάχιστους γιατρούς. Τα διαθέσιμα κρεβάτια σε ΜΕΘ αυξήθηκαν με εσωτερικές ανακατανομές και μετατροπές, δεν έχουμε εικόνα για το ποια είναι πραγματικά λειτουργικά. Και δεν είναι μόνο οι δομές που περιθάλπτουν, είναι κρίσιμες και οι δομές που εποπτεύουν, με επιδημιολογική επιτήρηση, με ελέγχους, διασφαλίζοντας την υγεία του πληθυσμού, όχι του ατόμου. Τώρα που τα πράγματα ζορίζουν πάλι, δεν βλέπω να λένε πώς ο -κρατικοδίαιτος- ιδιωτικός τομέας θα συνεισφέρει στην διαχείριση της κρίσης, πάλι μόνο το δημόσιο σύστημα Υγείας, το ΕΣΥ, τα κρατικά νοσοκομεία, οι κρατικοί γιατροί και νοσηλευτές, τα κρατικά Κέντρα Υγείας, θα επωμιστεί όλο το βάρος. Έχουν αναδυθεί νέες ανάγκες: η πρωτοβάθμια φροντίδα και ο οικογενειακός γιατρός, που απαιτούν επιτάχυνση της μεταρρύθμισης που είχαμε δρομολογήσει με τις ΤΟΜΥ, με την προκήρυξη των θέσεων που την καθυστερούν έναν χρόνο, για νέους γιατρούς. Επίσης, οργανωμένη κατ` οίκον φροντίδα με ιατρική παρουσία για τους σοβαρά χρονίως ασθενείς, καθώς και για την φροντίδα και την αποκατάσταση, την ψυχική υποστήριξη, κ.ά.
15
08

Η Αριστερά φοράει μάσκα: ευθραυστότητα, ευθύνη, ταξικότητα

Επειδή η κυβέρνηση επιδίδεται σε μια πολιτική διαχείριση της ευθραυστότητας, σε μια διαχείριση της θνητότητας, η ατομική ευθύνη πρέπει να γίνει επιταγή της αλληλεγγύης. Η κυβέρνηση επικαλείται την ατομική ευθύνη ως άλλοθι για την επιλογή της να αφήσει τον ιό να... αυτορρυθμιστεί. Αλλά δεν πρέπει κανείς να πετάει και το μωρό μαζί με τα νερά του μπάνιου. Η έννοια της ατομικής ευθύνης δεν πρέπει να απορριφθεί συνολικά, αλλά πρέπει να μετασχηματιστεί στον κόμπο που συγκρατεί το υφαντό της συλλογικής αλληλεγγύης. Η ατομική ευθύνη πρέπει να γίνει η ατομική δέσμευση στον συλλογικό στόχο της ματαίωσης των συνεπειών της αδιαφορίας των κυρίαρχων. Μια συλλογική ευθύνη χωρίς αντανάκλαση στο ατομικό επίπεδο είναι σαν την επιφάνεια μιας ομπρέλας από το ύφασμα της οποίας περνάει το νερό της βροχής. Κάτι σαν μια τυπική επίκληση που συλλαμβάνει το αίσθημα ενοχής για να μπορεί μετά κάποιος να πράττει όπως θέλει. Η Αριστερά φοράει μάσκα όχι επειδή συναινεί στο πλαίσιο της αστικής υπευθυνότητας, αλλά διότι δεν εμπιστεύεται τους κυρίαρχους στο πλαίσιο της ταξικής ευθύνης.
04
08

Νίκος Βούτσης: Η έκθεση Πισσαρίδη θέλει να χρησιμοποιήσει την κρίση μεροληπτώντας υπέρ ορισμένων μεγάλων συμφερόντων (Video)

Σήμερα φαίνεται το μεγάλο λάθος της Κυβέρνησης, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τονίσει με τα προγράμματα «Μένουμε Όρθιοι», το λάθος δηλαδή της μη εμπροσθοβαρούς στήριξης της εργασίας και ταυτόχρονα και εκ παραλλήλου των πολύ μικρών, των μικρών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Η εμπροσθοβαρής στήριξη πριν από τρεις μήνες θα έδινε τη δυνατότητα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ξαναμπαίνουμε να υπάρχει ένα κεφάλαιο κίνησης ή μια δυνατότητα να ανταπεξέρθουν και να μην μπουν μαζικά λουκέτα και να μην πάμε σε μία «πανδημία» ανεργίας. Άρα λοιπόν ήταν ένα τεράστιο λάθος στρατηγικής, το οποίο έχει αντίληψη πολιτικής μέσα του. Δεν είναι τεχνικό λάθος. Δείτε την έκθεση Πισσαρίδη. Για το μόνο που δεν αναφέρεται μέσα είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μήπως αυτό σας κάνει εντύπωση; Είναι προφανές ότι η έκθεση αυτή, η οποία σε μεγάλο βαθμό «κουμπώνει» και με τις γενικές αντιλήψεις και το πρόγραμμα της ΝΔ θέλει να χρησιμοποιήσει την κρίση και τις οικονομικοκοινωνικές συνέπειές της μεροληπτώντας υπέρ ορισμένων μεγάλων συμφερόντων. Στο πεδίο δε της επιχειρηματικότητας κινείται υπέρ της ριζικής μείωσης και συρρίκνωσης του μεγάλου όγκου των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που είναι 700 χιλιάδες στη χώρα μας, και υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών συγκεντρώσεων. Αντιλαμβάνεστε τι οδύνες από πλευράς κοινωνικών, οικονομικών συνεπειών θα επιφέρει στη χώρα. Είναι σαφές ότι θέλουν να αντιμετωπίσουν ως ευκαιρία υπέρ συγκεκριμένων μεγάλων συμφερόντων αυτή τη μεγάλη κρίση και όχι ως ευκαιρία για την τόνωση των δημόσιων πολιτικών και του δημόσιου συστήματος Υγείας. Στη Βουλή που ήρθαν 18 νομοσχέδια το τελευταίο δίμηνο δεν έγινε κουβέντα για την ενίσχυση και τη στήριξη του δημόσιου συστήματος Υγείας, του ΕΣΥ. Είδατε πόσο γρήγορα ξεχάστηκε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας; Τώρα θα τους ξαναθυμηθούν…..
26
07

Νίκος Φίλης: Με το νέο νόμο οι εκπαιδευτικοί μπορούν να απολύονται αναιτιολόγητα!

Πρέπει να υπάρχει διάλογος και σύνθεση. Εδώ για διάλογο ακούμε μόνο στα λόγια, η κα Κεραμέως νομοθετεί αιφνιδιαστικά για όλα, κατ’ εξακολούθηση «επειγόντως». Ούτε καν την ηλεκτρονική διαβούλευση δεν σέβεται, προσθέτοντας κάθε φορά νέα άρθρα στο νομοσχέδιο που λίγες μέρες αργότερα καταθέτει. Το νέο νομοθέτημα απορρυθμίζει και υποβαθμίζει τα ιδιωτικά σχολεία. Είναι ένα νέο μνημόνιο για αυτά. Να έχουμε κατά νου, τα ιδιωτικά σχολεία δεν είναι μια τυπική ιδιωτική επιχείρηση. Με βάση το Σύνταγμα, η εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική, υπόκειται στην εποπτεία του κράτους. Είναι για αυτό ιδιαίτερη η εργασιακή σχέση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Δεν μπορείς να τους απολύεις, για παράδειγμα, επειδή δεν συμμορφώνονται στην πίεση ενός γονιού που πληρώνει και απαιτεί -υπάρχουν και τέτοιοι- να δει καλό βαθμό. Με το νέο νόμο οι εκπαιδευτικοί μπορούν να απολύονται αναιτιολόγητα! Το δίκαιο των σχολαρχών επιβάλλεται, μαζί με την πλήρη εμπορευματοποίηση. Για αυτό και ο μόνος φορέας που στηρίζει την κα Κεραμέως σε αυτό το νομοθέτημα είναι το σωματείο των ιδιοκτητών. Πιο καθαρό δεν γίνεται. Ακόμα και στο σύλλογο των καθηγητών μπορεί να συμμετέχει πλέον ο ιδιοκτήτης, πρώτη φορά, εφόσον έχει κάποια ιδιότητα εκπαιδευτικού. Καταλαβαίνετε πώς μπορεί να παρεμβαίνει και να επηρεάζει το αμιγώς εκπαιδευτικό έργο, αυτός ένας επιχειρηματίας. Οι αλλαγές πλήττουν τους πάντες. Όχι μόνο μαθητές και εκπαιδευτικούς στα ιδιωτικά, αλλά σκεφτείτε, και τους μαθητές των δημοσίων σχολείων, που θα διαπιστώσουν με αρνητικό τρόπο την εμπορευματοποίηση του βαθμού που θα κατακτήσουν άλλοι. Γιατί ως γνωστό, το απολυτήριο παίζει ρόλο στην εισαγωγή στα ΑΕΙ.
26
07

Ράνια Σβίγκου: Η κυβέρνηση τρέχει πίσω από τις εξελίξεις-Να αλλάξει ρότα η ελληνική εξωτερική πολιτική (Video)

[Ο διάλογος με την Τουρκία] δεν μπορεί να γίνει υπό το καθεστώς απειλών, ή τετελεσμένων. Για αυτό, τα αντανακλαστικά, αυτή την περίοδο, θα πρέπει να είναι αρκετά αυξημένα, να αλλάξει ρότα η ελληνική εξωτερική πολιτική και να επιστρέψουμε στην ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Να υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας, ενεργητική συμμετοχή της Ελλάδας στον ευρωτουρκικό διάλογο. Ο διάλογος θα πρέπει να εντάσσεται στο πλαίσιο μιας στρατηγικής η οποία υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου.
19
07

Ψηφιακά γκισέ και «αποψίλωση» της εργασίας

Η εικόνα ενός μισοάδειου τραπεζικού καταστήματος, με κενές θέσεις εργασίας και με ευμεγέθεις ουρές αναμονής για την εξυπηρέτηση του κοινού συναντάται όλο και συχνότερα την τελευταία δεκαετία. Η κρίση και η περιδίνηση στο υφεσιακό σπιράλ των «πέτρινων» μνημονιακών χρόνων άφησε τα σημάδια της στον συντελεστή «εργασία» μειώνοντας σχεδόν κατά 50% μέσα σε δέκα χρόνια τον αριθμό των εργαζομένων με σταθερές και ρυθμισμένες σχέσεις εργασίας στις τράπεζες. Με στοιχεία της ΤτΕ και της ΕΚΤ, από τους 65.682 εργαζόμενους στον τραπεζικό κλάδο στην Ελλάδα το 2009, φτάσαμε στους 36.727 στο τέλος του 2019, με τη διακηρυγμένη πρόθεση των τραπεζιτών έως τα τέλη του 2021 ο αριθμός των τραπεζοϋπαλλήλων να μην ξεπερνάει τις 30.000. (...) Η αναμενόμενη ύφεση σε παγκόσμια κλίμακα, ακόμη κι αν έχει ασύμμετρα χαρακτηριστικά ως προς τον βαθμό επίδρασης στις διάφορες οικονομίες του πλανήτη, θα έχει ξανά νικητές και χαμένους. Είναι ενδεικτική η πρόβλεψη της προέδρου της ΕΚΤ Κρ. Λαγκάρντ σε πρόσφατη συνέντευξή της στους «Financial Times» πως οι συνθήκες κρίσης που διαμορφώνονται στην παγκόσμια οικονομία με αφορμή τoν SARS-CoV-2 είναι «very, very brutal» σε σχέση με την κρίση δημοσίου χρέους της προηγούμενης δεκαετίας. Σ’ αυτές τις συνθήκες, και με δεδομένες τις σκληρά νεοφιλελεύθερες στοχεύσεις της παρούσας κυβέρνησης, συνδικάτα και εργαζόμενοι στις τράπεζες οφείλουν να δώσουν μάχη εμπροσθοφυλακής όχι μόνο για την υπεράσπιση αυτονόητων εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και για την ίδια τη φύση της εργασίας τους και τον κοινωνικό της αντίκτυπο. Αν η πανδημία γίνει το άλλοθι για την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στις τράπεζες, θα γίνει γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα θα χει ρίξει «λευκή πετσέτα».
15
07

Είναι θέμα δικαιοσύνης: Πάρτε περισσότερους φόρους από τις πολυεθνικές

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, περισσότερο από το 50% των θυγατρικών ξένων πολυεθνικών εταιρειών δεν αναφέρουν επί του παρόντος φορολογητέα κέρδη, σύμφωνα με μελέτη του 2019, από την ερευνήτρια του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Καταρζίνα Μπιλίκα. Στις ΗΠΑ, 91 εταιρείες του δείκτη Fortune 500, συμπεριλαμβανομένων των Amazon, Chevron και IBM, πλήρωσαν πραγματικό ομοσπονδιακό φόρο μηδενικού επιπέδου το 2018. Για τις πολυεθνικές, είναι φτηνός λαϊκισμός να τις μετατρέψουμε σε αποδιοπομπαίο τράγο για τα αυξανόμενα ελλείμματα των προϋπολογισμών εξαιτίας της Covid-19. Ωστόσο, σε ορισμένους από τους υπουργούς Οικονομικών που επιβλέπουν έναν δανεισμό-ρεκόρ, ο λογαριασμός πλησιάζει. «Είναι απλώς ζήτημα δικαιοσύνης», δηλώνει στους “FT” ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρούνο Λε Μερ. «Το οφείλουμε στους πολίτες και τις εταιρείες μας, ειδικά της εσωτερικής αγοράς, που πληρώνουν το δίκαιο μερίδιο φόρων τους» λέει ο Λε Μερ. «Η ψηφιοποίηση και η διεθνής φορολογική βελτιστοποίηση έχουν δημιουργήσει, για πολύ καιρό, κενά που επιτρέπουν σε ορισμένες εταιρείες να διαφεύγουν των φόρων. Πρέπει να επανιδρύσουμε ένα σύστημα βασισμένο στη δίκαιη φορολογία». Η αλλαγή του συστήματος, ωστόσο, θα χρειαζόταν πραγματικά μια επανάσταση. Οι επιθετικές φορολογικές πρακτικές βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής μετά την οικονομική κρίση του 2008, δίνοντας ζωή σε αμέτρητες πολιτικές υποσχέσεις για ενίσχυση του ελέγχου. Ενώ μερικές σημείωσαν πρόοδο, ήταν ατομικά οι φορολογούμενοι και όχι οι εταιρείες που σήκωσαν το επιπλέον βάρος. (...) Ο Άλεξ Κόμπαμ, διευθύνων σύμβουλος του Δικτύου Φορολογικής Δικαιοσύνης, μιας ανεξάρτητης ομάδας που εδρεύει στο Ηνωμένο Βασίλειο, λέει ότι ο κόσμος δεν μπορεί να επιστρέψει στη «βρόμικη» υφιστάμενη κατάσταση. «Έχουμε ανεχθεί επί δεκαετίες την ιδέα ότι πληρώνοντας λιγότερους φόρους ήταν απλώς μια καλή δουλειά. Αυτή η αντίληψη δεν υπάρχει πια» λέει. «Τα να καταγράψεις τους πιο επιθετικούς φοροφυγάδες ήταν μέχρι πρότινος η μεγάλη πρόκληση της επόμενης δεκαετίας. Τώρα υπάρχει η αίσθηση ότι αυτό μπορεί να γίνει τα επόμενα δύο χρόνια».
07
07

Πέρα από τη σοσιαλδημοκρατία

Οι νεοφιλελεύθερες ιδέες, όσο διαχέονται στην καθημερινότητα των ανθρώπων, ταυτίζουν την καλή ζωή με και την επιτυχία με τον καταναλωτισμό και τον πλουτισμό για τους πολίτες, την εκμετάλλευση ευκαιριών και την ιδιωτικοποίηση δημοσίων αγαθών για τους επιχειρηματίες, καθώς και την ανάπτυξη για όλους. Όσο τα πάντα, όμως, είναι μετρήσιμα και συσσωρεύσιμα, θα οδηγούμαστε πάντα στην αύξηση των ανισοτήτων και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο απεγκλωβισμός της σκέψης και του φαντασιακού απαιτεί λόγο, ρητορική, αφήγημα επί εναλλακτικών πηγών νοήματος, απαιτεί άλλα πρότυπα στα σχολεία, απαιτεί άλλους δείκτες μέτρησης της αποτελεσματικότητας των πολιτικών, πέρα από το ΑΕΠ. Απαιτεί την τοποθέτηση αφενός της δημιουργικής εργασίας και αφετέρου του ελεύθερου χρόνου στο κέντρο της πολιτικής. Απαιτεί μια ζωή πέρα από τη μιζέρια της συσσώρευσης άχρηστων πραγμάτων. Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να προστατεύσουμε και τα δημόσια αγαθά από περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και τις καταπατήσεις δασών και ρεμάτων από επιτήδειους και κερδοσκόπους. Εάν οι πλούσιοι κήρυξαν τον πόλεμο στους εργαζομένους και τους ανέργους, επειδή αποφάσισαν ότι αυτός ο κόσμος δεν μας χωράει όλους και όλες πλέον, καθώς δεν υπάρχει κανένα όριο στην καταστροφή ανθρώπων και κοινωνιών και κανένα όριο στη δημιουργία ανθρώπινων αποβλήτων, τότε να προωθήσουμε το καθολικό εγγυημένο εισόδημα, για να πάψουν οι εργαζόμενοι να εκβιάζονται από τους εργοδότες τους (μισθούς πείνας ή πείνα), και να ενισχύσουμε με όλα τα μέσα τα Κοινά και το συνεταιριστικό μοντέλο παραγωγής, για να γίνει ορατό σε όλους και όλες ότι there is alternative. Αυτός ήταν, άλλωστε, και ο λόγος της διαίρεσης του αριστερού κινήματος σε κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες: η προοπτική χειραφέτησης των εργαζομένων. Ομοίως, στο ποσοστό που οι κερδισμένοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης συνεχίζουν να αδιαφορούν για την κλιματική κατάρρευση και να διαλύουν το φυσικό περιβάλλον, τότε δεν έχουμε λόγο, παράλληλα με τις σχετικές απαγορεύσεις, να μην τους επιβάλουμε υψηλή φορολόγηση, προκειμένου μέσω της κρατικής παρέμβασης να προστατεύσουμε τους εργαζομένους και να πραγματοποιήσουμε την ενεργειακή μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μέσα στα στενά περιθώρια που έχουμε (2030 μείωση ρύπων κατά 50%, 2050 μείωση κατά 100%). Γιαννίκος Αδάμ - Θεοδώρου Θανάσης - Κλαυδιανός Δημήτρης - Κορφιάτης Γιώργος - Μπέλλου Ελένη - Παπανικολόπουλος Δημήτρης - Ρηγοπούλου Κωνσταντίνα - Ρόγγας Βασίλης