Η Αυγή

Πρόκειται για μια από τις χειρότερες συνταγματικές αντιμεταρρυθμίσεις στην Ιστορία της χώρας, που φτάνει ή και ξεπερνάει τα επίπεδα των αντιμεταρρυθμίσεων που προσπάθησαν να επιβάλουν ο Μπερλουσκόνι και ο Ρέντζι. Σήμερα είμαστε σε πολύ δυσκολότερη θέση, γιατί ο άνεμος του λαϊκισμού και της αντιπολιτικής, που προωθεί το Κίνημα Πέντε Αστέρων και η Δεξιά και η Ακροδεξιά έχει παρασύρει και το Δημοκρατικό Κόμμα, που για να συμμετάσχει στη δεύτερη κυβέρνηση Κόντε υπέκυψε στις πιέσεις του Κινήματος Πέντε Αστέρων για το ψαλίδισμα της Δημοκρατίας και της αντιπροσωπευτικότητας στην Ιταλία. Η πρόταση που ψηφίστηκε σχεδόν ομόφωνα από τη Βουλή προβλέπει τη μείωση του αριθμού των βουλευτών κατά 230, από 630 σε 400, και των γερουσιαστών κατά 115, από 315 σε 200, με τη λογική ότι μια χώρα σαν την Ιταλία θα πρέπει να κατακρεουργήσει την αντιπροσωπευτικότητα των πολιτών και να ακυρώσει τη σχέση του αιρετού με τους πολίτες, φτιάχνοντας τεράστιες εκλογικές περιφέρειες, για να εξοικονομήσουμε 100 εκατ. τον χρόνο. Η αντιπροσωπευτικότητα και η δημοκρατία υποβαθμίζονται σε μια απλή αριστοκρατική και αυταρχική λογιστική μπακάληδων, αντί να προτείνουμε μια μεταρρύθμιση για τη διεύρυνση και την αναβάθμιση των ποιοτικών χαρακτηριστικών της Δημοκρατίας μας. Ακόμη χειρότερα, το κατακρεουργημένο αυτό κατά το εν τρίτο Κοινοβούλιο θα εκλέγεται κυρίως με ένα είδος πλειοψηφικού. Στη Γερουσία, για παράδειγμα, ακόμη και πόλεις όπως π.χ. η Λάρισα δεν θα έχουν εκπροσώπηση, γιατί έχει λιγότερους από 300 χιλιάδες κατοίκους. Για τα συνταγματικά δημοψηφίσματα δεν προβλέπεται το ποσοστό συμμετοχής του 50% + 1, γεγονός που σημαίνει ότι θα δώσουμε μια δύσκολη μάχη. Μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα δεν έλειψαν πάντως οι πραγματικά προοδευτικοί και δημοκρατικοί άνθρωποι που τάχθηκαν με το «Όχι», ενώ κάτι ανάλογο είδαμε και ανάμεσα στα στελέχη των δεξιών και ακροδεξιών κομμάτων και του Κινήματος Πέντε Αστέρων, που εντελώς οπορτουνιστικά τάσσονται με το «Όχι» για να διαφυλάξουν τις εκλογικές πελατείες και τα προνόμιά τους. Η κυβέρνηση επέλεξε επίσης τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος μαζί με τις μερικές περιφερειακές και δημοτικές εκλογές υποβαθμίζοντας εσκεμμένα τη μεγάλη σημασία του για τη δημοκρατική ζωή της χώρας. Θα δώσουμε τη μάχη μέχρι την τελευταία ψήφο για να μην ξυπνήσουμε την Τρίτη σε μια αυταρχική Δημοκρατία, όπως της Ουγγαρίας ή της Πολωνίας, που εδώ και χρόνια σχεδίαζαν οι παρακρατικές στοές του Τζέλι και του Μπερλουσκόνι και ο Σαλβίνι. Δυστυχώς, το Δημοκρατικό Κόμμα γίνεται συνένοχος της οικοδόμησης του αυταρχισμού στην Ιταλία.

Η στρατηγική επιλογή του «σχεδίου Πισσαρίδη» αποτελεί μία οπισθοδρομική (shock therapy) επιλογή τύπου Λατινικής Αμερικής, ανατολικής Ευρώπης και Βαλκανίων, με την έννοια της προσέλκυσης «άνευ όρων» ξένων επενδύσεων, σε εισοδηματικές, εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες ασιατοποίησης της ελληνικής οικονομίας και της αγοράς εργασίας. Από την άποψη αυτή αξίζει να σημειωθεί ότι στις θεωρητικές και εφαρμοσμένες προσεγγίσεις της ανάπτυξης είναι το γνωστό νεοφιλελεύθερο μοντέλο «της άνισης ανάπτυξης», με το οποίο οι ανεπτυγμένες χώρες και οι επιχειρήσεις τους, αξιοποιώντας τις υποδομές, τους ενεργειακούς, τους παραγωγικούς, τους εργασιακούς και κοινωνικούς πόρους των χωρών υποδοχής, μεταφέρουν πλούτο στις επιχειρήσεις τους και στις χώρες τους από την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των συγκεκριμένων χωρών. Ακόμα περιορίζουν τον παραγωγικό - τεχνολογικό συσχετισμό δύναμης των χωρών υποδοχής στον διεθνή και ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, αυξάνουν τις εισοδηματικές και κοινωνικές ανισότητες και εγκαθιδρύουν, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, συνθήκες «ανάπτυξης της υπανάπτυξης, της παραγωγικής - τεχνολογικής εξάρτησης και της οικονομικής καθυστέρησης».

Πρέπει να λειτουργήσει η φάση της πρόληψης, αυτό «χάθηκε» στην προηγούμενη φάση, σήμερα η κυβέρνηση παραπαίει ανάμεσα στα μέτρα δημόσιας Υγείας και το πολιτικό κόστος από την τήρησή τους. Όσο αυστηροποιούνται, αυξάνονται οι συνέπειες στην οικονομία και οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών και επαγγελματικών κλάδων. Και η κυβέρνηση στην πρώτη φάση μετά το lockdown υποχώρησε πολύ στις πιέσεις παραγόντων και συμφερόντων, πήγε σε όχι καλά προετοιμασμένη επανεκκίνηση της οικονομίας και του τουρισμού. Το δημόσιο σύστημα Υγείας δεν ενισχύθηκε με μόνιμο και σταθερό τρόπο, με μακροπρόθεσμου χαρακτήρα παρέμβαση, με μεγάλη επένδυση, όπως απαιτούσε η κοινωνία και η συγκυρία. Οι προσλήψεις που έγιναν ήταν κυρίως συμβασιούχων νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού, μαζί με ελάχιστους γιατρούς. Τα διαθέσιμα κρεβάτια σε ΜΕΘ αυξήθηκαν με εσωτερικές ανακατανομές και μετατροπές, δεν έχουμε εικόνα για το ποια είναι πραγματικά λειτουργικά. Και δεν είναι μόνο οι δομές που περιθάλπτουν, είναι κρίσιμες και οι δομές που εποπτεύουν, με επιδημιολογική επιτήρηση, με ελέγχους, διασφαλίζοντας την υγεία του πληθυσμού, όχι του ατόμου. Τώρα που τα πράγματα ζορίζουν πάλι, δεν βλέπω να λένε πώς ο -κρατικοδίαιτος- ιδιωτικός τομέας θα συνεισφέρει στην διαχείριση της κρίσης, πάλι μόνο το δημόσιο σύστημα Υγείας, το ΕΣΥ, τα κρατικά νοσοκομεία, οι κρατικοί γιατροί και νοσηλευτές, τα κρατικά Κέντρα Υγείας, θα επωμιστεί όλο το βάρος. Έχουν αναδυθεί νέες ανάγκες: η πρωτοβάθμια φροντίδα και ο οικογενειακός γιατρός, που απαιτούν επιτάχυνση της μεταρρύθμισης που είχαμε δρομολογήσει με τις ΤΟΜΥ, με την προκήρυξη των θέσεων που την καθυστερούν έναν χρόνο, για νέους γιατρούς. Επίσης, οργανωμένη κατ` οίκον φροντίδα με ιατρική παρουσία για τους σοβαρά χρονίως ασθενείς, καθώς και για την φροντίδα και την αποκατάσταση, την ψυχική υποστήριξη, κ.ά.

Σήμερα φαίνεται το μεγάλο λάθος της Κυβέρνησης, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τονίσει με τα προγράμματα «Μένουμε Όρθιοι», το λάθος δηλαδή της μη εμπροσθοβαρούς στήριξης της εργασίας και ταυτόχρονα και εκ παραλλήλου των πολύ μικρών, των μικρών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Η εμπροσθοβαρής στήριξη πριν από τρεις μήνες θα έδινε τη δυνατότητα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ξαναμπαίνουμε να υπάρχει ένα κεφάλαιο κίνησης ή μια δυνατότητα να ανταπεξέρθουν και να μην μπουν μαζικά λουκέτα και να μην πάμε σε μία «πανδημία» ανεργίας. Άρα λοιπόν ήταν ένα τεράστιο λάθος στρατηγικής, το οποίο έχει αντίληψη πολιτικής μέσα του. Δεν είναι τεχνικό λάθος. Δείτε την έκθεση Πισσαρίδη. Για το μόνο που δεν αναφέρεται μέσα είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μήπως αυτό σας κάνει εντύπωση; Είναι προφανές ότι η έκθεση αυτή, η οποία σε μεγάλο βαθμό «κουμπώνει» και με τις γενικές αντιλήψεις και το πρόγραμμα της ΝΔ θέλει να χρησιμοποιήσει την κρίση και τις οικονομικοκοινωνικές συνέπειές της μεροληπτώντας υπέρ ορισμένων μεγάλων συμφερόντων. Στο πεδίο δε της επιχειρηματικότητας κινείται υπέρ της ριζικής μείωσης και συρρίκνωσης του μεγάλου όγκου των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που είναι 700 χιλιάδες στη χώρα μας, και υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών συγκεντρώσεων. Αντιλαμβάνεστε τι οδύνες από πλευράς κοινωνικών, οικονομικών συνεπειών θα επιφέρει στη χώρα. Είναι σαφές ότι θέλουν να αντιμετωπίσουν ως ευκαιρία υπέρ συγκεκριμένων μεγάλων συμφερόντων αυτή τη μεγάλη κρίση και όχι ως ευκαιρία για την τόνωση των δημόσιων πολιτικών και του δημόσιου συστήματος Υγείας. Στη Βουλή που ήρθαν 18 νομοσχέδια το τελευταίο δίμηνο δεν έγινε κουβέντα για την ενίσχυση και τη στήριξη του δημόσιου συστήματος Υγείας, του ΕΣΥ. Είδατε πόσο γρήγορα ξεχάστηκε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας; Τώρα θα τους ξαναθυμηθούν…..

Πρέπει να υπάρχει διάλογος και σύνθεση. Εδώ για διάλογο ακούμε μόνο στα λόγια, η κα Κεραμέως νομοθετεί αιφνιδιαστικά για όλα, κατ’ εξακολούθηση «επειγόντως». Ούτε καν την ηλεκτρονική διαβούλευση δεν σέβεται, προσθέτοντας κάθε φορά νέα άρθρα στο νομοσχέδιο που λίγες μέρες αργότερα καταθέτει. Το νέο νομοθέτημα απορρυθμίζει και υποβαθμίζει τα ιδιωτικά σχολεία. Είναι ένα νέο μνημόνιο για αυτά. Να έχουμε κατά νου, τα ιδιωτικά σχολεία δεν είναι μια τυπική ιδιωτική επιχείρηση. Με βάση το Σύνταγμα, η εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική, υπόκειται στην εποπτεία του κράτους. Είναι για αυτό ιδιαίτερη η εργασιακή σχέση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Δεν μπορείς να τους απολύεις, για παράδειγμα, επειδή δεν συμμορφώνονται στην πίεση ενός γονιού που πληρώνει και απαιτεί -υπάρχουν και τέτοιοι- να δει καλό βαθμό. Με το νέο νόμο οι εκπαιδευτικοί μπορούν να απολύονται αναιτιολόγητα! Το δίκαιο των σχολαρχών επιβάλλεται, μαζί με την πλήρη εμπορευματοποίηση. Για αυτό και ο μόνος φορέας που στηρίζει την κα Κεραμέως σε αυτό το νομοθέτημα είναι το σωματείο των ιδιοκτητών. Πιο καθαρό δεν γίνεται. Ακόμα και στο σύλλογο των καθηγητών μπορεί να συμμετέχει πλέον ο ιδιοκτήτης, πρώτη φορά, εφόσον έχει κάποια ιδιότητα εκπαιδευτικού. Καταλαβαίνετε πώς μπορεί να παρεμβαίνει και να επηρεάζει το αμιγώς εκπαιδευτικό έργο, αυτός ένας επιχειρηματίας. Οι αλλαγές πλήττουν τους πάντες. Όχι μόνο μαθητές και εκπαιδευτικούς στα ιδιωτικά, αλλά σκεφτείτε, και τους μαθητές των δημοσίων σχολείων, που θα διαπιστώσουν με αρνητικό τρόπο την εμπορευματοποίηση του βαθμού που θα κατακτήσουν άλλοι. Γιατί ως γνωστό, το απολυτήριο παίζει ρόλο στην εισαγωγή στα ΑΕΙ.

[Ο διάλογος με την Τουρκία] δεν μπορεί να γίνει υπό το καθεστώς απειλών, ή τετελεσμένων. Για αυτό, τα αντανακλαστικά, αυτή την περίοδο, θα πρέπει να είναι αρκετά αυξημένα, να αλλάξει ρότα η ελληνική εξωτερική πολιτική και να επιστρέψουμε στην ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Να υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας, ενεργητική συμμετοχή της Ελλάδας στον ευρωτουρκικό διάλογο. Ο διάλογος θα πρέπει να εντάσσεται στο πλαίσιο μιας στρατηγικής η οποία υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου.