Η Αυγή

13
05

Τι έγραψαν εν θερμώ οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι της εποχής για το Μάη του ’68

Αυτή η επανάσταση επιτίθεται στον καπιταλισμό, όχι μόνο επειδή αυτός αποτυγχάνει να πραγματώσει την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και επειδή καταφέρνει πολύ καλά να δελεάσει τους ανθρώπους με το απάνθρωπο πρόταγμά του της μετρήσιμης ευημερίας. Επιτίθεται στη γραφειοκρατία, όχι μόνο επειδή είναι δυσκίνητη και αναποτελεσματική, αλλά επειδή κάνει τους ανθρώπους σκλάβους απέναντι στο σύνολο των εξουσιών, των ιεραρχικών δομών και σχέσεων, οι οποίες τους έχουν γίνει ξένες. Επιτίθεται τέλος στο μηδενισμό μιας κοινωνίας που, σαν ένας καρκινικός ιστός, δεν έχει άλλο σκοπό από τη δικιά της ανάπτυξη. Απέναντι στην κοινωνία δίχως νόημα, επιχειρεί να δώσει προτεραιότητα στη δημιουργία αγαθών, ιδεών και αξιών παρά στην κατανάλωσή τους.
12
05

Ο Μάης ’68 ήταν περισσότερη αυτονομία, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη κοινότητα;

Το ‘68 ενσάρκωσε βαθιά οράματα κυρίως της σπουδάζουσας νεολαίας. Οράματα που έχουν οι νέοι και που ξεχνούν από τη στιγμή που γίνονται κτήμα της ζωής που τις ενσωματώνει μέσα στον κόσμο. Οράματα για περισσότερη ελευθερία, αυτονομία, αδελφικότητα, κοινότητα. Μια κοινωνία απόλυτης ελευθερίας, αλλά πάντα με την αδελφική ιδέα παρούσα. Συνδύασαν αυτό το διπλό ανθρωπολογικό όραμα που εκδηλώθηκε σε διάφορες στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία. Πιστεύω πως η ιστορική σημασία του Μάη του ‘68 είναι μεγάλη, γιατί ανέδειξε αυτό το όραμα που είδαμε με πόση ευκολία έγινε κτήμα του κόσμου. Αυτό έγινε επίσης με τον κομμουνισμό. Ο Μάης του ‘68 ανήκει στη σφαίρα ανανέωσης αυτού του ανθρώπινου οράματος, που επανέρχεται κατά καιρούς και θα ξανάρθει με άλλες μορφές.
06
05

Χρήστος Καραγιαννίδης: Στα ζητήματα των δικαιωμάτων δεν μπορούν να υπάρξουν εκπτώσεις κι αστερίσκοι

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του διακηρύσσει ότι το κοινωνικό του σχέδιο δε μπορεί να δημιουργεί αποκλεισμούς οποιουδήποτε είδους. Στα ζητήματα των δικαιωμάτων δεν μπορούν να υπάρξουν εκπτώσεις κι αστερίσκοι (...) ο χώρος της δικής μας Αριστεράς δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκύπτει στον κυρίαρχο κοινωνικό συντηρητισμό ή σε κινήσεις πολιτικού εκβιασμού. Το τέλος της σκληρής εποπτείας “μας επιτρέπει να κάνουμε περισσότερα για τις κοινωνικές τάξεις που η Αριστερά προνομιακά θέλει να αντιπροσωπεύσει”.
30
04

Γιώργος Πάλλης: Υπάρχουν προβλήματα, αλλά ο φασισμός δεν περνάει στη Λέσβο

Προφανώς ο κόσμος της Λέσβου είναι πιεσμένος, υπάρχει συσσωρευμένη κούραση, που δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουμε αφ’ υψηλού ή ηθικοπλαστικά ούτε να την αγνοούμε. Και η παρουσία των προσφύγων τις προηγούμενες μέρες στην πλατεία Σαπφούς είναι γεγονός πως είχε δημιουργήσει μια δυσφορία, η οποία ωστόσο, μετά τη φασιστική επίθεση, έδωσε τη θέση της σε ένα βαθύ αίσθημα ντροπής. Η επίθεση ήταν προϊόν συγκροτημένου σχεδίου των συγκοινωνούντων δοχείων Δεξιάς και Ακροδεξιάς στο νησί, που σε διάφορες φάσεις και με διάφορους τρόπους έχουν προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν το προσφυγικό. Ευτυχώς η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου της Λέσβου καταλαβαίνει πως δεν το κάνουν για το καλό του τόπου, αλλά για να διατηρήσουν ή να αυξήσουν τη δική τους ισχύ και επιρροή. Με αυτή την έννοια είναι ενθαρρυντικό πως, παρά την όποια κόπωση και δυσφορία δημιουργεί ο εγκλωβισμός των προσφύγων και μεταναστών στο νησί, η μισανθρωπία και ο φασισμός δεν περνάνε.
14
04

Immanuel Wallerstein: Διαβάστε τον Καρλ Μαρξ

Πρώτα απ’ όλα, ο Μαρξ μας εξήγησε καλύτερα απ’ όλους ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ο φυσικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας. Στην Αθλιότητα της Φιλοσοφίας, που δημοσιεύτηκε όταν ήταν μόλις 29 χρονών, ήδη ειρωνεύονταν τους αστούς οικονομολόγους που επιχειρηματολογούσαν πως οι καπιταλιστικές σχέσεις «είναι φυσικοί νόμοι, ανεξάρτητοι από τις επιδράσεις του χρόνου». Ο Μαρξ έγραψε πως γι αυτούς «έχει υπάρξει ιστορία, αφού στους θεσμούς της φεουδαρχίας βρίσκουμε αρκετά διαφορετικές σχέσεις παραγωγής από εκείνες της αστικής κοινωνίας», αλλά ότι δεν εφάρμοσαν την ιστορία στο τρόπο παραγωγής που υποστήριξαν, παρά παρουσίασαν τον καπιταλισμό «ως φυσικό και αιώνιο». Στο βιβλίο μου Ιστορικός Καπιταλισμός προσπάθησα να πω πως ο καπιταλισμός είναι κάτι που προέκυψε ιστορικά, σε αντίθεση με κάποια αόριστη και ασαφή ιδέα που υιοθετήθηκε από πολλούς οικονομολόγους. Υποστήριξα αρκετές φορές ότι δεν υπάρχει καπιταλισμός που δεν είναι ιστορικός καπιταλισμός. Είναι τόσο απλό για μένα όσο ότι οφείλουμε πολλά στο Μαρξ. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πω στους νέους είναι ότι πρέπει να τον διαβάσουν. Μην διαβάσετε γι 'αυτόν, αλλά διαβάστε τον Μαρξ. Λίγοι άνθρωποι - σε σύγκριση με τους πολλούς που μιλάνε γι 'αυτόν - διαβάζουν στην πραγματικότητα τον Μαρξ. Αυτό ισχύει και για τον Adam Smith. Γενικά συνήθως διαβάζουμε για τους κλασσικούς. Οι άνθρωποι μαθαίνουν γι 'αυτούς μέσω της σύνοψης άλλων ανθρώπων. Θέλουν να εξοικονομήσουν χρόνο, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό είναι χάσιμο χρόνου! Χρειάζεται κανείς να διαβάσει ενδιαφέροντες ανθρώπους και ο Μαρξ είναι ο πιο ενδιαφέρον μελετητής του 19ου και 20ου αιώνα. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι 'αυτό. Κανείς δεν είναι ίσος του σε ό,τι αφορά τον αριθμό των θεματικών με τις οποίες καταπιάστηκε, ούτε και σε ό,τι έχει να κάνει με την ποιότητα της ανάλυσής του. Έτσι, το μήνυμά μου προς τη νέα γενιά είναι ότι ο Μαρξ αξίζει πραγματικά να τον ανακαλύψετε, αλλά πρέπει να τον διαβάσετε, να τον διαβάσετε, να διαβάσετε εκείνον. Να διαβάσετε τον Karl Marx!
14
04

Νίκος Παναγιωτόπουλος: Ο κοινωνιολόγος σήμερα πρέπει να αντισταθεί στην επικυριαρχία των αγορών

Υπερασπίζομαι μια στάση με τον κόσμο και τη γνώση που είναι αντίθετη μ’ αυτή που προωθεί ο κοινωνικά κυρίαρχος ορισμός της κοινωνιολογίας. Βρίσκεται στον αντίποδα αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «ηρωική πόζα». Στη στάση δηλαδή αυτή των κοινωνικών επιστημόνων η οποία συνδέεται με την ψευδαίσθηση μιας πανταχού παρούσας κοινωνιολογίας που είναι ικανή να απαντήσει, με την αίσθηση ενός ασαφούς πολιτικού καθήκοντος, σε κάθε ερώτημα γενικού ενδιαφέροντος, ακόμη κι όταν αυτό δεν τίθεται. Είναι η στάση που υιοθετήθηκε από εκπροσώπους της γενιάς που (δια)μορφώθηκε τις δεκαετίες του 1960-70 κυρίως στη Γαλλία και αναπαράγεται μέχρι σήμερα από αυτούς που άφησαν στο πόδι τους. Είναι μια στάση η οποία επέτρεψε τη μετατροπή του κάθε λογής τίτλου “κοινωνικής στράτευσης και μαχητικότητας” σε ψευδο-επιστημονικό κεφάλαιο. Βρίσκεται όμως και στον αντίποδα της «τεχνοκρατικής πόζας» που οδηγεί συχνά σε μια «κρατική επιστήμη», σε μια επιστήμη η οποία λειτουργεί υποστηρικτικά στο κράτος προκειμένου να θεμελιωθεί καλύτερα η επιτελεστική εξουσία του, δηλαδή να δημιουργεί μια πραγματικότητα απλώς ονοματίζοντάς την.
06
04

Ignacio Ramonet: Η νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν ενδιαφέρεται για την πρόοδο της κοινωνίας

Ο κόσμος μας αλλάζει. Στη Λατινική Αμερική η Αριστερά δίνει τη μάχη της αναδιανομής του πλούτου διεκδικώντας να κερδίσει τις εκλογές στη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία και όχι μόνο. Ο προοδευτικός κύκλος δεν έκλεισε. Η Ευρώπη δεν έχει αξιόλογη πολιτική ηγεσία και οράματα και πιέζεται από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, ενώ το μεταναστευτικό χωρίς γενναίες αποφάσεις θα τροφοδοτεί την Άκρα Δεξιά, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Η νίκη του Ασάντ στη Συρία μπορεί να οδηγήσει στην επιστροφή πολλών προσφύγων. Βρισκόμαστε σε μια νέα κοινωνία όπου η διαρκής επιτήρησή μας από το Ίντερνετ αλλάζει τον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό ρόλο των ατόμων, των κομμάτων, των συνδικάτων και της γενικότερης κοινωνικής οργάνωσης, με τον μεγαλύτερο ατομικισμό και την κοινωνικότητα που μας προσφέρει.
24
03

Guillaume Balas: Επιτακτική η ανάγκη ενός ευρωπαϊκού μετώπου αριστερών δυνάμεων

Το να σκεφτόμαστε την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε τον πολιτικό αγώνα στην Ευρώπη. Σημαίνει ότι σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στις δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της συντήρησης, σημαίνει ότι προδίδουμε τα ιδανικά της. Στην πολιτική κανείς δεν κατέχει την αλήθεια, αλλά το να πέσει κανείς σε έναν από τους δύο σκοπέλους δεν είναι μοιραίο μόνο για την Αριστερά, αλλά και για την Ευρώπη. Μια αλληλέγγυα και διεθνιστική Αριστερά, φορέας ενός πολιτικού προγράμματος, μπορεί να υπάρξει αύριο και να είναι πλειοψηφική στην Ευρώπη, αν καταφέρουμε να βρούμε τα εργαλεία του διαλόγου και αν δουλέψουμε μαζί χωρίς αποκλεισμούς. Ο σκοπός είναι μέσα από τον διάλογο με το σύνολο των προοδευτικών Ευρωπαίων εταίρων να καταφέρουμε να αναδείξουμε έναν συσχετισμό δυνάμεων που θα ευνοεί το ευρωπαϊκό πρόγραμμα και τους λαούς της Ευρώπης.
22
03

Οι εταιρείες έρχονται και φεύγουν, η δυσαρέσκεια φουντώνει

Ποιος πληρώνει τον κατακερματισμό των βρετανικών σιδηροδρόμων; * Από τότε που έγινε η ιδιωτικοποίηση, τον λογαριασμό πληρώνουν κυρίως οι φορολογούμενοι και οι επιβάτες. Οι τιμές των εισιτηρίων έχουν αυξηθεί και είναι τώρα 25% υψηλότερες σε πραγματικές τιμές σε σχέση με το 1995 και 30% ακριβότερες από ό,τι στη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Σουηδία και την Ελβετία. Υποτίθεται πως η ιδιωτικοποίηση θα έφερνε και αποτελεσματικότητα και τα έσοδα που απαιτούσαν οι εταιρείες για τις υπηρεσίες τους. Παρά την ευρύτατη χρήση, τα κόστη του δικτύου δεν μειώθηκαν σε σχέση με τα έσοδα που αποφέρει. Σύμφωνα με έρευνα του 2011, το κόστος ανά επιβάτη ήταν περίπου 20 πένες στο χιλιόμετρο το 2010, όσο ήταν και το 1996.
21
03

Ska Keller: Για μια Ευρώπη που στηρίζει τους ανθρώπους

Πιστεύω ότι πρέπει να δουλέψουμε για μια Ευρώπη που θα βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων. Κάτι που κάνει ήδη στους τομείς της προστασίας του περιβάλλοντος και των καταναλωτών. Κυρίως, όμως, πρέπει να θυμηθούμε την υπόσχεση για ευημερία, την οποία η Ε.Ε. δεν έχει τηρήσει σε όλες τις χώρες, και να αγωνιστούμε γι' αυτό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε την Ευρωζώνη ένωση αλληλεγγύης και να ενισχύσουμε τις επενδύσεις, ενώ πρέπει να προωθήσουμε την κοινωνική ένωση.