Η Αυγή

«Δεν πρέπει να ξεχάσουμε» ότι ο φασισμός στην Ιταλία δεν έπεσε και δεν πέθανε ποτέ οριστικά. Η καταστολή του 2001 στη Γένοβα είχε φασιστικά χαρακτηριστικά. Πριν από το 2001 η Ακροδεξιά είχε μια σχετική ντροπή να εκφράζεται μέσα από τους θεσμούς, ενώ μετά το 2001 άρχισαν να εκφράζονται ξεκάθαρα προς τα έξω. Ομάδες αστυνομικών και καραμπινιέρων τραγουδούσαν φασιστικούς ύμνους πριν επιτεθούν στους διαδηλωτές. Η ηγεσία τους ήξερε πολύ καλά τις είδους ομάδες έστελνε για να καταστείλουν ένα τεράστιο κίνημα. Από το 2001 έχει πολλαπλασιαστεί η κρατική καταστολή με τη μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε στη Γένοβα. Στην ίδια τη Γένοβα τα τελευταία χρόνια οι φασίστες έχουν ανοίξει τρία γραφεία και κάνουν διαρκείς επιθέσεις σε ακτιβιστές της Αριστεράς, μαχαιρώνοντας μάλιστα έναν, και κυρίως Αφρικανούς μετανάστες. Οι αδελφές - μάνες που είδαμε τα παιδιά μας δολοφονημένα από τους ακροδεξιούς και την αστυνομία είπαμε ότι «δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε». Με τον Τζουλιάνο έχουμε τον Κάρλο για να μιλήσουμε, ξέροντας ότι κανείς δεν θα μας τον φέρει πίσω και ότι τίποτα δεν θα απαλύνει τον πόνο μας. «Δεν θέλουμε να ξεχάσουμε» για να προειδοποιήσουμε και τις άλλες μάνες και τον κόσμο για τον κίνδυνο που υπάρχει από τον φασισμό και τη φασιστικοποίηση της αστυνομίας και των καραμπινιέρων.

Νομίζω πως οι άνθρωποι στην ΠΓΔΜ έχουν μπουχτίσει με όλη την αστάθεια που επικρατεί και θα έδιναν τη ζωή τους για να έχουν απλές, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακές, ευρωπαϊκές ζωές: χρήματα για να στηρίξουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, να μπορούν να πάνε κάπου διακοπές, να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο, να παντρευτούν, να πάνε σε γιατρό όταν χρειάζεται και να πεθαίνουν με αξιοπρέπεια. Αλλά ως κοινωνία αποτύχαμε. Ποτέ δεν καταφέραμε να αντισταθούμε στις διεφθαρμένες ελίτ που κατέστρεψαν τη χώρα στη διαδικασία να πλουτίσουν ακόρεστα τους εαυτούς τους. Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάποιες παράλογες επιλογές και δυστυχώς δεν βλέπω το τέλος του τούνελ. Αλλά, στο σύνολό τους, δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε: ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι που θα έδιναν το χέρι σε έναν ξένο οποιαδήποτε στιγμή. Αλλά, φυσικά, όταν αντιμετωπίζουν μια απειλή, είτε πραγματική είτε κατασκευασμένη από τους πολιτικούς, μπορούν να στραφούν στον εθνικισμό και στο μίσος. Αλλά ποιος δεν θα το έκανε;

Είναι σαφές ότι έχουμε μπροστά μας έναν πολύχρονο αγώνα. Το ξενοφοβικό τσουνάμι δεν θα σταματήσει από τη μια μέρα στην άλλη. Έχουμε πλήρη συνείδηση και προσπαθούμε να οργανωθούμε και να αυτοοργανωθούμε. Στην Ιταλία είμαστε περίπου 130 χιλιάδες Ρομά, εκ των οποίων 80 χιλιάδες είναι Ιταλοί πολίτες. Στους καταυλισμούς ζουν περίπου 25 με 26 χιλιάδες. Όλοι μας ξέρουμε ότι πρέπει να αντισταθούμε παντού και πάντα σε αυτό το κλίμα. Δεν θα πληρώσουμε μόνο εμείς ή οι μετανάστες, αλλά ολόκληρη η ιταλική κοινωνία. Όποιος επιβίωσε από τον Χίτλερ θα επιβιώσει και από τον Σαλβίνι. Το πρόβλημα είναι πού οδηγείται η κοινωνία μας 70 - 80 χρόνια από τότε. Στην Ευρώπη είμαστε μια οικογένεια 18 εκατομμυρίων.

Το “Μακεδονικό” μπορεί να το εκμεταλλεύτηκε η Δεξιά με τα δυο συλλαλητήρια ώστε να εκδηλωθεί κάπως το εθνικιστικό αντικυβερνητικό συναίσθημα, όμως στην πραγματικότητα αυτό δύσκολα μπορεί να επηρεάσει τους ψηφοφόρους. Οι πολίτες στις εκλογές δεν επιλέγουν με έναν μόνο κριτήριο -και είναι πολύ λογικό. Η Ν.Δ. θα ήθελε πάρα πολύ, με την ακροδεξιά στάση που επιδεικνύει μέχρι στιγμής, να συνεχίσει στον επικίνδυνο δρόμο τον οποίο έχει ξεκινήσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 στο “Μακεδονικό”. Στην πραγματικότητα, όμως, αν υπάρξει συμφωνία με τις προϋποθέσεις που είπαμε, θα δυσκολευτεί πολύ να στηρίξει βάσιμα μια απόρριψη της προτεινόμενης λύσης.

Η αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών επιβεβαίωσε ότι ο αγώνας για την κατοχύρωση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων θέλει αποφασιστικότητα, επιμονή και απαρέγκλιτη πίστη στον στόχο. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι μαζί μας σε αυτές τις προσπάθειες και αυτό το εισπράξαμε την προηγούμενη εβδομάδα από όλους όσοι ασχολούνται με τα δικαιώματα των παιδιών. Υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν. Η πλήρης ισότητα των φύλων παραμένει ζητούμενο, η κατάσταση στις φυλακές απέχει πολύ από αυτό που επιτάσσει μια ευνομούμενη Πολιτεία, υπάρχει το μεγάλο ζήτημα των εργασιακών δικαιωμάτων, τα δικαιώματα της τρίτης ηλικίας, υπάρχουν τα δικαιώματα των αναπήρων, όσα αφορούν τους ψυχικά άρρωστους, τα άτομα που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, τους μετανάστες. Και ο κατάλογος είναι μακρύς.