Η Αυγή

Μιλώ για «μεταφασισμό», επειδή η νέα Ακροδεξιά έχει πάρει την απόστασή της από τον φασισμό, τουλάχιστον στις χώρες όπου έχει γίνει σημαντικός παράγοντας στην πολιτική ζωή. Σε ιδεολογικό επίπεδο, ο μεταφασισμός είναι πολύ διαφορετικός από τον παραδοσιακό φασισμό όσον αφορά τη γλώσσα, την οργάνωση και την κινητοποίηση. Δεν είναι πλέον φασιστικός, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα κάτι εντελώς διαφορετικό και νέο. Πρόκειται για μια μορφή μετάβασης, η οποία δικαιολογεί την έννοια του μεταφασισμού. Τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του είναι ο εθνικισμός και η ξενοφοβία, ειδικά με τη μορφή της ισλαμοφοβίας. Σήμερα, δεν βρίσκει πλέον τον θεμελιώδη σκοπό της στον αντικομμουνισμό ή στον αντισημιτισμό. Ο στόχος έχει αλλάξει. Ωστόσο, μια σημαντική οικονομική κρίση με την αποψίλωση του ευρώ και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, θα μπορούσε να επιφέρει μια αλλαγή κατεύθυνσης και μια επιστροφή στον παραδοσιακό φασισμό. Φυσικά, αυτό μπορεί να συμβεί και εκτός Ευρώπης. Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, ο Jair Bolsonaro, ένας πολιτικός που σαφώς έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός φασίστα ηγέτη, εκλέχτηκε στη Βραζιλία. Αυτό απεικονίζει μια διεθνή τάση. (...) Η ουσιαστική αποστολή της πολιτικής μνήμης της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κυρίως καθοριστική και διακοσμητική: δείχνει αρετή ενώ υιοθετεί αντικοινωνικές πολιτικές. Από τη μια πλευρά φτωχαίνει την Ελλάδα, από την άλλη διοργανώνει τελετές μνήμης για το Ολοκαύτωμα. Από τη μία πλευρά εισάγει τη δύναμη της τρόικας, μιας υπερεθνικής εξουσίας που στερείται οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης, από την άλλη διακηρύσσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Από τη μία πλευρά, χρηματοδοτεί μουσεία και εορτασμούς αφιερωμένους στα θύματα του ολοκληρωτισμού και της γενοκτονίας, από την άλλη κλείνει ερμητικά τα σύνορα και αρνείται να υιοθετήσει κοινή πολιτική για την υποδοχή των προσφύγων. Αυτή η υποκρισία μπορεί να έχει μόνο επιζήμιες συνέπειες. Η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι απόδειξη αυτού.

Όταν κάποιοι διεκδικούν ισοτιμία, θα πρέπει να διεκδικούν και το δικαίωμα απάντησης στην κριτική.

Η υλοποίηση των δεσμεύσεων που αναλάβαμε απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειονότητα το 2015, δηλαδή η οριστική έξοδος από τα Μνημόνια, η ανάκαμψη της οικονομίας, η ενίσχυση του εισοδήματος και της διαπραγματευτικής θέσης των εργαζομένων και η προστασία των πλέον ευάλωτων, είναι το όπλο μας στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Μπορεί να μην έχουμε μαζί μας τα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα, τους τίτλους των εφημερίδων, κουβαλάμε όμως ένα συγκεκριμένο και με σαφές ταξικό πρόσημο έργο, το οποίο μας δένει με την κοινωνία. Δεν είναι όμως μόνο τα πεπραγμένα, αλλά και το σχέδιο για την επόμενη μέρα που θα παίξει ρόλο στις εκλογικές αναμετρήσεις. Κι εκεί θα συγκρουστούν δύο απολύτως διακριτά πολιτικά σχέδια. Αυτό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει οι εργαζόμενοι και η μεγάλη κοινωνική πλειονότητα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα εποχή και οι πολιτικές να καθορίζονται από τις δικές τους ανάγκες. Και αυτό της Ν.Δ., που θέλει τους πολλούς στο περιθώριο και τις πολιτικές να καθορίζονται από τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ.

Όσοι μιλούν για επιδοματική πολιτική είτε δεν έχουν αντιληφθεί την καταστροφή που έφερε η κρίση, είτε συμμερίζονται τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες λογικές. Το πρόγραμμα της ΝΔ είναι εχθρικό προς την κοινωνική πλειοψηφία.

Η ΝΔ έχει πολύ συγκεκριμένο σχέδιο στα εργασιακά, αυτό το έκανε πράξη ως κυβέρνηση και το επικαλείται ως σχέδιο και για την επόμενη μέρα, όταν υποστηρίζει τις ανακοινώσεις του κ. Κουρτς και λέει ότι το οκτάωρο είναι ξεπερασμένο, ότι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι μία εμμονή της αριστεράς και ο μόνος δρόμος είναι οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης. (...) Στις επερχόμενες εκλογές, λοιπόν, συγκρούονται δύο ξεκάθαρα και απολύτως ανταγωνιστικά μεταξύ τους σχέδια για την εργασία, την κοινωνική ασφάλιση και την οικονομία. Και σε αυτήν τη σύγκρουση όλοι θα πρέπει να πάρουν θέση.

Θεωρώ πως στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο είναι αναγκαίο να υπάρχει μια δημοκρατική πλειοψηφία, η οποία θα ωθήσει σε μια συνολική πολιτική αναθεώρηση της Ε.Ε. προς ριζοσπαστική κατεύθυνση. Πρέπει να αντιπαλέψουμε το μίσος απέναντι στη δημοκρατική εκδοχή απάντησης στην κρίση, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη. Αντίπαλος δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι πολιτικές που αυτά εκπροσωπούν. Η Αριστερά θα πρέπει να αναδείξει την αναγκαιότητα της ριζοσπαστικής εναλλακτικής δημοκρατικής πολιτικής.

Ενώ η κυβέρνηση διώχνει από την πόρτα το ΔΝΤ, αποκαθιστώντας την οικονομική κυριαρχία και τη συλλογική αξιοπρέπεια της χώρας, κάποιοι άλλοι πασχίζουν να το επαναφέρουν από το παράθυρο. Οι θέσεις που διατύπωσε πρόσφατα ο κ. Μητσοτάκης στο ΚΕΦΙΜ για διάλυση των εργασιακών σχέσεων, για μείωση του κατώτατου μισθού, για ιδιωτικό ασφαλιστικό σύστημα α λα Πινοσέτ και δίδακτρα στην εκπαίδευση, ταυτίζονται με τις πιο ακραίες συνταγές του ΔΝΤ, οι οποίες όπου εφαρμόστηκαν οδήγησαν σε κατακόρυφη αύξηση των ανισοτήτων και διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Και αυτό ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να το επιτρέψει.

[Οι μεγαλύτερες προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Ε.Ε. την επομένη των ευρωεκλογών είναι] Αν θα είναι κλειστή ή ανοιχτή. Αν θα είναι ξενοφοβική ή όχι. Αν θα συνεχίσει την πολιτική λιτότητας, το ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο ή όχι. Αν η δημοκρατία θα επανέλθει ή θα βουλιάξει στον αυταρχισμό και τον βάλτο των νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών. Αν οι εθνικισμοί θα νικήσουν τον διεθνισμό και τη συμφιλίωση των λαών. Αν οι ανισότητες θα διευρυνθούν ή θα υπάρξει μια ουσιαστική στροφή προς όφελος των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Αν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες θα καταφέρουν να νικήσουν τον φασισμό στη ρίζα του, μέσα στο κοινωνικό σώμα. Ασφαλώς, πολλά θα κριθούν από το εκλογικό αποτέλεσμα και τους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν την επομένη ημέρα. Γι’ αυτό είναι κρίσιμη αυτή η μάχη. Η Αριστερά, μέσα από την πολυπλοκότητά της, σε πολιτικό επίπεδο, είναι η μόνη που μπορεί να στρέψει το τιμόνι. Σε επαφή με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Τα «Κίτρινα Γιλέκα», τα «κόκκινα στυλό», τους πράσινους οικολογικούς ακτιβισμούς, τους μαθητές και τις μαθήτριες της Ευρώπης που δίνουν μάχη για την κλιματική αλλαγή, τις μωβ φεμινιστικές απεργίες, τα χρώματα του ουράνιου τόξου του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, τα κατακόκκινα των εργατικών αγώνων. Αυτή η συνάντηση, αυτή η σχέση μπορεί, και το πιστεύω βαθιά, να δώσει μια νέα, εντελώς διαφορετική πνοή στην Ευρώπη.