Η Αυγή

Φ. Σιέρα: Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχαμε μια στρατηγική του κράτους εναντίον του Podemos. Παρακολουθούσαν τις προσωπικές συνομιλίες των ηγετικών στελεχών του, η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν στενά τα ηγετικά στελέχη του, ακόμη και οι πραξικοπηματίες της Βολιβίας τα βάζουν σήμερα με το Podemos. Αυτό δημιούργησε μια αμυντική τακτική από την ηγεσία του Podemos. Την ίδια στιγμή η υπερ-ηγετική φυσιογνωμία του γενικού γραμματέα του κόμματος δημιούργησε μια επιπρόσθετη αξία τη στιγμή που πρέπει να λαμβάνονται αποφάσεις. Θα έλεγα ότι το Podemos θυσίασε τη δημοκρατική και πιο αντιπροσωπευτική δομή, την ανάπτυξη του στο πεδίο της πολιτικής μάχης σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο υπέρ των διαβουλεύσεων και τη λήψη αποφάσεων on line, όπου υπήρχε η αντιπαράθεση των προτάσεων που κατατίθενται. Σε αυτό το επίπεδο το πολιτικό κεφάλαιο των ηγετικών στελεχών του Podemos για να δημιουργήσουν συναίνεση ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Το ίδιο το Podemos βρέθηκε μπροστά σε ένα πρόβλημα που προσπαθούν να το λύσουν τώρα, αναπτύσσοντας πραγματικές οργανώσεις βάσεις, οργανώσεις μελών. Οι οργανώσεις αυτές θα έπρεπε να είναι οι συνελεύσεις του Podemos σε τοπικό επίπεδο αντιγράφοντας σε μεγάλο βαθμό το πλαίσιο των ανοικτών συνελεύσεων του Κινήματος των Αγανακτισμένων. Αυτές τις συνελεύσεις – οργανώσεις μελών ο ίδιο ο Ίνιχο Ερεχόν τις αδρανοποίησε γιατί αποτελούσαν ένα εμπόδιο για τη δημιουργία της εκλογικής μηχανής μπροστά στις εκλογές του 2016 και μέχρι σήμερα δεν έχουν επαναδραστηριοποιηθεί. Ανάμεσα στη μία και την άλλη κατάσταση περάσαμε από τους 71 στους 35 βουλευτές και χάσαμε 3 εκατομμύρια ψήφους.

Επιτέλους οι πλατείες μας ξαναγεμίζουν ασφυκτικά σαν... σαρδέλες με όλες αυτές τις “Σαρδέλες” που μας έδειξαν ότι η κουλτούρα του μίσους, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του φασισμού δεν είναι κυρίαρχες στη χώρα μας, γιατί υπάρχει μια άλλη Μπολόνια, μια άλλη Φλωρεντία, ένα άλλο Τορίνο, μια άλλη Ρώμη και μια άλλη Ιταλία, όπως υπάρχει και μια άλλη Ευρώπη, που περιμένουν την ευκαιρία για να εκφράσουν τη θέλησή τους για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας. Ο «λαός» δεν είναι ιδιοκτησία του Σαλβίνι και κανενός Σαλβίνι, φθάνει να έχουμε το θάρρος να πούμε τα πράγματα όπως είναι και να μην προσπαθούμε να σερβίρουμε στους παλαιότερους ξαναζεσταμένες και αποτυχημένες συνταγές και να μην προσπαθούμε να επιβληθούμε στους νεότερους με κενές ρητορικές και πολιτικολογίες του παρελθόντος.

(Οι προοδευτικές δυνάμεις μπορούν να πείσουν τους ανθρώπους ότι ο "εχθρός" δεν είναι ο ξένος) αναδεικνύοντας τη σύγκρουση κεφαλαίου - εργασίας. Απαντώντας στο “δεν φτάνει για όλους” της Ακροδεξιάς με ένα αποφασισμένο “όλοι ή κανείς”. Η ταξική αλληλεγγύη λειτουργεί μόνο πέρα από τα εθνικά όρια, πέρα από τα όρια του φύλου ή δεν λειτουργεί καθόλου. Επιπλέον, όταν η ανισότητα γίνει υπερβολικά μεγάλη, η δημοκρατία δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει. Γίνεται βοναπαρτική δημοκρατία, στην οποία οι κυβερνώσες τάξεις μεταβιβάζουν τα συμφέροντά τους σε άτομα και κόμματα που τους υπόσχονται ασφάλεια και τάξη. Επομένως, η Αριστερά δεν πρέπει να αφήσει το συστημικό ερώτημα στη ριζοσπαστική Δεξιά. Εάν η Αριστερά θέλει να ανακόψει την ενίσχυση της Ακροδεξιάς, θα χρειαστεί και πάλι αξιόπιστο όραμα και σχεδιασμό για μια καλύτερη κοινωνία. Ως εκ τούτου, πρότεινα να αρχίσουμε τη συζήτηση για τις νεο-σοσιαλιστικές επιλογές, για τον δημοκρατικό οικο-σοσιαλισμό. Για έναν σοσιαλισμό που αποφεύγει τα λάθη των σοσιαλισμών του 20ού αιώνα...

Η κανονικότητα της Ν.Δ. είναι η κανονικότητα της κρίσης. Είναι η κανονικότητα του κομματικού κράτους, η ανάπτυξη με μπετά και εξυπηρετήσεις σε κολλητούς, οι εργασιακές σχέσεις της γαλέρας και τα κοινωνικά δικαιώματα προσφορά -ως λάφυρο- στις ασφαλιστικές, στις ιδιωτικές εταιρείες υγείας, στα ιδιωτικά κολέγια. Στα ζητήματα της ιδεολογίας και των ελευθεριών πάει ακόμα πιο πίσω, στο μετεμφυλιακό κράτος του αστυνόμου, του χωροφύλακα και του Νόμου 4000 περί τεντιμποϊσμού. Χωρίς αστεία, η κυβέρνηση ανασύρει τις πιο αντιδραστικές ιδεολογίες, το Νόμο και την Τάξη, με την αστυνομική βία και την προληπτική καταστολή. Με τη διαχείριση του φόβου απέναντι στον άλλο, τον μετανάστη και τον πρόσφυγα, τον νεανικό ριζοσπαστισμό, τον διαφορετικό ερωτικό προσανατολισμό, προκειμένου να ομογενοποιήσει το εκλογικό της σώμα και να ελαχιστοποιήσει τις διαρροές από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.

Τίποτα από αυτά δεν επιβεβαιώθηκε, οι υποσχέσεις για καλύτερες μέρες στην οικονομία αποδείχθηκαν φρούδες και η κοινωνική πρόοδος είναι ανύπαρκτη. Επί δύο χρόνια η κυβέρνηση της Χιλής επανέλαβε τα λάθη που είχαν διαπραχθεί και κατά την διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων του 2011, τις οποίες τότε η Δεξιά λοιδορούσε. Έπειτα, η ίδια δεξιά του προέδρου Piñera, όταν βρίσκονταν στη θέση της αντιπολίτευσης επί κυβέρνησης της Michelle Bachelet, μποϊκοτάρισε κάθε πιθανότητα κοινωνικού μετασχηματισμού, συμπεριλαμβανομένης και αλλαγής της θεσμικής βάσης του κράτους, του Συντάγματος δηλαδή που προέκυψε από την δικτατορία του Pinochet. Αυτός ήταν κι ο λόγος που οι διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους. Δεν ήταν τα 30 πέσος της αύξησης της τιμής του εισιτηρίου του μετρό, αλλά τα 30 χρόνια του βίαιου νεοφιλελευθερισμού, στην βάση του οποίου δομήθηκαν όλες οι κοινωνικές σχέσεις στην σύγχρονη Χιλή. Το σύνθημα «αρκετά!» το βλέπουμε σε άπειρα πλακάτ στις διαδηλώσεις που πολλαπλασιάζονται σε ολόκληρη τη χώρα. Διαδηλώσεις οι οποίες είναι οι μεγαλύτερες στη Χιλή από την εποχή του Pinochet. Ο Sebastián Piñera αποφάσισε να καταστείλει με το μαστίγιο τους διαδηλωτές. Δείχνοντας το χειρότερο πρόσωπό του, δήλωσε ότι η Χιλή «βρίσκεται σε πόλεμο». Υπέγραψε το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, διέταξε στους στρατιωτικούς να εξέλθουν από τα στρατόπεδα για να πάρουν τον έλεγχο της κατάστασης, παρόλο που αυτό οδήγησε σε πυροβολισμούς διαδηλωτών στο δρόμο και προκάλεσε σε πολλές περιπτώσεις την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ανάμεσα στις περιπτώσεις αυτές και η ίδια η ύπαρξη ενός σημείου βασανιστηρίων στον σταθμό Baquedano του μετρό στο κέντρο του Σαντιάγκο, θέμα το οποίο αποτελεί ήδη αντικείμενο έρευνας. Υπάρχουν νεκροί και πάνω από 2.000 τραυματίες στη Χιλή, μεταξύ των οποίων και παιδιά. Ακόμα κι εχθές, ένας παρατηρητής του Ινστιτούτου ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Χιλής, ο οποίος παρατηρούσε την κατάσταση σε ειρηνικές διαδηλώσεις, χτυπήθηκε με 7 βολίδες στο σώμα του. Οι εικόνες που προκάλεσε η καταστολή του Sebastián Piñera σοκάρουν και θυμίζουν τις χειρότερες μέρες της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας. Τις ημέρες αυτές, ελικόπτερα Puma του στρατού εκτελούν πτήσεις επάνω από μία πόλη ακινητοποιημένη από την απαγόρευση κυκλοφορίας, θυμίζοντας στους χιλιανούς τις εποχές κατά τις οποίες η δικτατορία χρησιμοποιούσε τα ίδια μέσα για να πετάει τα πτώματα όσων αντιδρούσαν στο καθεστώς στη θάλασσα, άνθρωποι οι οποίοι μέχρι σήμερα θεωρούνται αγνοούμενοι. Αυτό που συμβαίνει στη Χιλή δεν είναι μία απλή κρίση. Είναι μία πραγματική «πολυκρίση», η οποία αγγίζει όλες τις πτυχές της ζωής. Καμία πολιτική λύση σε αυτή την κρίση δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη, διότι η πολιτική τάξη είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Η κοινωνία των πολιτών απηύδησε από τη λογική του «σατράπη». Η όξυνση των γεγονότων συνεχίζεται μέρα με τη μέρα. Η μόνη ελπίδα είναι να οικοδομήσουμε μία Χιλή αλληλέγγυα, μακριά από τους διαχωρισμούς του νεοφιλελευθερισμού. Ο αγώνας συνεχίζεται!

Σήμερα είναι περίπου 1.200 άτομα στο κέντρο κράτησης της Κορίνθου. Έχουν ανοίξει δηλαδή όλα τα κτήρια, δεν υπάρχουν οι στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης. Η υγιειονομική μονάδα που είχαμε εμείς εγκαταστήσει εκεί, έχει 1 γιατρό, 2 νοσηλευτές και 2 διοικητικούς υπαλλήλους για 1.200 άτομα. Η διαδικασία του ασύλου προφανώς καθυστερεί πάρα πολύ, οι συνθήκες καθαριότητας είναι άσχημες και βέβαια και η εργασία των αστυνομικών έχει γίνει πραγματικά πολύ δύσκολη.

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να πούμε ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια των Χιλιανών να αγωνιστούν ενάντια σε αυτές τις πολιτικές. Πηγαίνοντας εκεί, στο αυτοκίνητο, άκουγα συνεχώς διαφημίσεις κολεγίων για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Εδώ, λοιπόν, και ένα και παραπάνω χρόνο οι φοιτητές αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσής τους. Οπότε, στην αρχή μόνοι τους και στη συνέχεια μαζί με το συνδικάτο των εκπαιδευτικών ξεκίνησαν μεγάλες κινητοποιήσεις. Υπήρξε μεγάλη σύγκρουση με την αστυνομία. Οι εκπαιδευτικοί βγήκαν στο δρόμο των Ιούνιο, για ένα μήνα, και κατάφεραν να φέρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το Υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να συζητήσουν την αύξηση της χρηματοδότησης και το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Άρα, λοιπόν, υπήρχε ήδη ένα κλίμα αναταραχής. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι πριν τα τριάντα μεταδικτατορικά χρόνια υπάρχουν και τα χρόνια του Πινοσέτ. Το σημερινό Σύνταγμα κατά βάση απηχεί τις συνταγματικές ρυθμίσεις που ίσχυαν επί Πινοσέτ. Δεν ισχύει, λοιπόν, ότι ο κόσμος ξύπνησε τώρα, η μαζικότητα είναι πρωτοφανής. Τι λένε, λοιπόν, οι διαδηλωτές; Μπορεί να φαντάζει απίστευτο, αλλά στη Χιλή το κράτος έχει αναλάβει ρόλο παρατηρητή. Δηλαδή, απαγορεύεται δια νόμου, αν κάποια δραστηριότητα την κάνει ο ιδιώτης, να την κάνει και το κράτος. Ο ιδιώτης έχει τη δυνατότητα να μηνύσει το κράτος, σε περίπτωση που μπει στη διαδικασία να του σπάσει το μονοπώλιο. Φρόντισα να το επιβεβαιώσω πολλές φορές αυτό, γιατί δεν το πίστευα. Που έχει φέρει τη Χιλή αυτό; Στην ουσία, όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, όλη η ενέργεια, η παιδεία, η υγεία, η στέγη, τα πάντα, είναι ιδιωτικοποιημένα.

Έλεγε ότι είχαμε καταστρέψει τα μεσαία στρώματα και θα έρθει να διορθώσει την κατάσταση. Δε νομίζω ότι μιλάμε για ανακούφιση των μεσαίων στρωμάτων όταν το φορολογικό νομοσχέδιο προβλέπει ότι μία οικογένεια με εισόδημα 18.000 θα κερδίσει 56 ευρώ το χρόνο. Η διακριτική μας ευχέρεια η δικιά μας ήταν να βοηθήσουμε αυτούς που έχουν περισσότερη ανάγκη ενώ η ΝΔ θέλει να βοηθά τους δικούς της. Ακόμα και η παραπάνω μείωση του ΕΝΦΙΑ πάει στους πιο πλούσιους. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία και το λέγαμε πριν τις εκλογές ότι αν έρθουν, τα πράγματα για τους εργαζόμενους θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα. Όταν λίγο πριν τις εκλογές λες ότι δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος και αμέσως μετά τις εκλογές ανακαλύπτεις, αυτό δείχνει ότι η πολιτική είναι στο μυαλό του. Ήταν λάθος που έγινε ο Στουρνάρας διοικητής στην ΤτΕ.