Αναδημοσιεύσεις

Τη Δευτέρα 8 Ιουνίου το πρωί ευτυχισμένοι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και γιόρτασαν την κατάθεση του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, δείχνοντας την ευγνωμοσύνη τους στην εργοδοσία και το κεφάλαιο και ευχαριστώντας για την κατάργηση του 8ώρου.

Τα πιο προκλητικά, όμως, αυτή τη στιγμή είναι όσα εξήγγειλε ο Κ. Μητσοτάκης για την υγεία. Θα περίμενε κανείς και καμία, έστω, να μεταθέσει για αργότερα την εξαγγελία της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Το κύρος του δημόσιου ΕΣΥ είναι, πανθομολογούμενα, ανεβασμένο. Εντούτοις, υποστήριξε, μιλώντας σε συνέδριο για την υγεία ότι «το ΕΣΥ δεν είναι υποχρεωτικά κρατικό σύστημα». Ότι το θέμα του κόστους  «είναι κάτι το οποίο προφανώς θα μας προβληματίζει ολοένα και περισσότερο». Για το προσωπικό υποστήριξε ότι «ένα σημαντικό μέρος θα μονιμοποιηθεί, για να μπορέσουμε να καλύψουμε τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Λέει, δηλαδή, καθαρά το λόγο που έδειξε εμμονή, ακόμα και στην αιχμή της υγειονομικής κρίσης, που δεν ενίσχυσε το δημόσιο ΕΣΥ. Τώρα, μάλιστα, θα το συρρικνώσει, θα απολύσει προσωπικό, θα κλείσει νοσοκομεία, θα εισάγει τους ιδιώτες στα νοσοκομεία. Η υγεία από αγαθό για όλους γίνεται προνόμιο, που ο απλός πολίτης θα καταβάλει το κόστος, μπορεί δεν μπορεί. (...) Αντιπαράθεση υπήρξε, φυσικά, και στα ζητήματα υγείας, ως απάντηση στις θέσεις Μητσοτάκη. «Αξία μας ο άνθρωπος και η ανθρώπινη ζωή και όχι τα κέρδη», απάντησε ο Αλέξης Τσίπρας. Ο Ανδρέας Ξανθός μιλώντας στο «Κόκκινο» εξειδίκευσε τους άξονες της πολιτικής, η οποία σε σχεδιασμό τριών χρόνων θα απορροφά δαπάνες της τάξης του 7% του ΑΕΠ. Στο ερώτημα τι θα απαντούσε σε όσους ασκούν κριτική για το 7% απάντησε ότι τώρα -και με την εμπειρία της πανδημίας- δεν νοείται κανείς να θέτει το ζήτημα αυτό, όπως δεν το θέτει για τα ραφάλ και τις φρεγάτες.

Τα περισσότερα αιολικά έχουν τοποθετηθεί στις κορυφές των δύο αδελφών βουνών, του Ελικώνα και του Κιθαιρώνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το περιβάλλον. «Το φυσικό οικοσύστημα έχει διαλυθεί. Κυρίως στους δύο μεγάλους ορεινούς όγκους τον Ελικώνα και τον Κιθαιρώνα που βρίσκονται στη νότια πλευρά. Υπάρχει ένα πλήθος ανεμογεννητριών και καινούργιοι δρόμοι, οι οποίοι έχουν κομματιάσει το φυσικό ανάγλυφο» σχολιάζει ο Τάσος Κεφαλάς, μέλος του Δικτύου Βοιωτών και της Επιτροπής Κατοίκων Αγίας Άννας. Αλλά και η καθημερινότητα των κατοίκων έχει υποβαθμιστεί, εξαιτίας του θορύβου είτε από τις ανεμογεννήτριες είτε από την κατασκευαστική δραστηριότητα. «Φυσικά, είναι και η αίσθηση που έχεις, όταν ανοίγεις την πόρτα σου και περιστρέφεις το κεφάλι σου, στις 360 μοίρες βλέπεις συνεχώς ανεμογεννήτριες. Σε αυτά θα πρέπει κανείς να προσθέσει τη συνεχή κατασκευαστική δραστηριότητα τα φορτηγά, τις νταλίκες τις μπουλντόζες» συνεχίζει ο Τάσος Κεφαλάς. Σε χαμηλότερο υψόμετρο, πάλι, έχουν εξαπλωθεί τα φωτοβολταϊκα πάρκα. Τα φωτοβολταϊκά αρχικά φύτρωναν σε ιδιωτικές γαίες στον κάμπο. Πιο πρόσφατα δόθηκαν αδειοδοτήσεις και σε δημοτικές εκτάσεις. Σημειώνουμε ότι τα έργα αυτά δημιουργούν περιορισμένα οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες. Συγκεκριμένα, στους Δήμους αποδίδεται το 1,7% του τζίρου, στους κατοίκους επιστρέφεται το ειδικό τέλος ΑΠΕ που αντιστοιχεί σε 1% και απασχολούνται περιστασιακά ντόπιοι στην ανοικοδόμηση των πάρκων. Την ίδια στιγμή, επειδή καταλαμβάνουν μεγάλες εκτάσεις, άλλες οικονομικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένης της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και της μελισσουργίας έχουν αρχίσει να δέχονται πίεση. Με την κατάσταση να έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο, σε πολλά χωριά δημιουργήθηκαν επιτροπές ενάντια στις ΑΠΕ. Τον Ιούλιο συστάθηκε και το Δίκτυο Βοιωτών, το οποίο επιχειρεί να συντονίσει τις επιτροπές και τις ομάδες αυτές. «Ο κόσμος ξυπνάει γιατί βλέπουν ότι είναι μέσα στην αυλή τους. Οπότε αρχίζουν να ενημερώνονται περισσότερο. Αυτό έχει δημιουργήσει μια τάση να οργανώνονται. Αυτό τον ρόλο παίζει και το Δίκτυο» αναφέρει o Γ.Λ. από τη συλλογικότητα Σφήνα, που συμμετέχει στο Δίκτυο Βοιωτών. (...) Λόγω της δυσαρέσκειας των κατοίκων οι τοπικές αρχές έχουν αρχίσει δειλά-δειλά να αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Ορισμένοι μιλούν για λάθος χωροθέτηση, ενώ φαίνεται ότι εξετάζεται το ενδεχόμενο να παγώσουν οι αδειοδοτήσεις. Ο Τάσος Κεφαλάς πιστεύει ότι δεν μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση η διαφορετική χωροθέτηση και αμφιβάλλει για το αν πράγματι θα παγώσουν οι αδειοδοτήσεις. «Το βλέπω πολύ δύσκολο. Ειδικά αν δεν υπάρξει μεγάλη κινηματική και πολιτική πίεση. Δεν είναι εύκολο το ξέρουμε. Δεν είναι παιχνίδι, τα συμφέροντα είναι πολλά, οι εταιρείες που εμπλέκονται έχουν μεγάλη ισχύ. Πρόκειται για τους μεγαλύτερους κατασκευαστικούς ομίλους της χώρας, που δραστηριοποιούνται και στη δική μας περιοχή, είναι και ξένες μεγάλες εταιρείες.» Για τον λόγο αυτό το Δίκτυο σκοπεύει να συνεχίσει τις κινητοποιήσεις και τις ενημερώσεις στα χωριά και στους Δήμους της Βοιωτίας. «Αυτό που θέλουμε εμείς σε αυτήν τη φάση είναι να ακούσει ο κόσμος ότι υπάρχει μια φωνή που λέει όχι. και να μπορέσει να διαμορφωθεί κλίμα ενάντια σε αυτήν τη δήθεν πράσινη ανάπτυξη» επισημαίνει ο Γ.Λ.

Η κατάργηση χιλιάδων θέσεων από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα θα φέρει μοιραία και κλείσιμο ή συγχωνεύσεις τμημάτων, κυρίως στην περιφέρεια, και μείωση της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, αφού αυτή συνδέεται με τον αριθμό των φοιτητών. Η ΕΒΕ ως ένα «δυναμικό» φίλτρο αποκλεισμού έχει φυσικά στόχο και τη πριμοδότηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Σε όλη τη χώρα λειτουργούν αρκετά ιδιωτικά κολέγια. Κάποια, μάλιστα, απ’ αυτά εφαρμόζουν πλημμελώς την εκπαιδευτική, εργατική, ασφαλιστική και φορολογική νομοθεσία. Οι τίτλοι σπουδών που εκδίδουν, όμως, με βάση προηγούμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, εξισώνονται με τα πτυχία των αποφοίτων των ελληνικών πανεπιστημίων. Η ΕΒΕ συνεπώς κόβει την πρόσβαση στα δημόσια πανεπιστήμια, την ίδια στιγμή που η πρόσβαση στα ιδιωτικά κολέγια (που παρέχουν πλέον ίδια επαγγελματικά δικαιώματα μετά την εξίσωση των πτυχίων τους) δεν προϋποθέτει καμία βάση εισαγωγής, παρά μόνο τη δυνατότητα καταβολής διδάκτρων. Η αντιεκπαιδευτική αυτή ρύθμιση έχει ξεσηκώσει τις αντιδράσεις των σωματείων και των οργανώσεων των εκπαιδευτικών, εργατικών κέντρων, του γονεϊκού κινήματος, της νεολαίας και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, ήδη τρεις φορές στην ώρα του πρωθυπουργού, έχει καταθέσει επίκαιρη ερώτηση σχετικά, με τον Μητσοτάκη να αρνείται να απαντήσει, χρησιμοποιώντας εξοργιστικές δικαιολογίες. Η κυβέρνηση, όμως, θα πρέπει καλά να γνωρίζει ότι όλες οι ρυθμίσεις που δημιουργούν αποκλεισμούς και εντείνουν τις ανισότητες στην εκπαίδευση θα μας βρουν απέναντί τους ενωμένες και ενωμένους στον αγώνα για να τις ανατρέψουμε.

Το Περού και το Μεξικό επιβεβαιώνουν ότι νέοι άνεμοι πνέουν, ολοένα και πιο ισχυροί στη Λατινική Αμερική. Την τριετία 2015- 2018, η Δεξιά κέρδισε κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις σε μεγάλες χώρες της περιοχής: οι ακραιφνώς νεοφιλελεύθεροι Μαουρίσιο Μάκρι και Σεμπαστιάν Πινιέρα αναδείχθηκαν πρόεδροι της Αργεντινής και της Χιλής αντίστοιχα, ενώ ο πρώην στρατιωτικός και υμνητής της χούντας Ζαϊρ Μπολσονάρο ανέλαβε την εξουσία στη Βραζιλία. Η πραξικοπηματική ανατροπή του αριστερού προέδρου της Βολιβίας Έβο Μοράλες θεωρήθηκε η χαριστική βολή στη δεκαπενταετή ηγεμονία της Αριστεράς, είτε στη σοσιαλδημοκρατική, είτε στη ριζοσπαστική εκδοχή της, σ’ αυτό το ανήσυχο κομμάτι του κόσμου. Ωστόσο, η εικασία ότι το πολιτικό εκκρεμές μπορεί να αλλάξει και πάλι φορά επανήλθε στο προσκήνιο με την εκλογή του Ομπραδόρ στο Μεξικό, του περονιστή Αλμπέρτο Φερνάντες στην Αργεντινή και του Λουίς Άρσε, από το κόμμα MAS του Μοράλες, στη Βολιβία. Οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών ενισχύουν αυτή την αίσθηση. Από το προπερασμένο Σαββατοκύριακο, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους 200 και πλέον πόλεων της Βραζιλίας με κεντρικό σύνθημα “Fora Bolsonaro”, δηλαδή Έξω ο Μπολσονάρο, ενώ στο Κογκρέσο έχουν κατατεθεί 120 προτάσεις καθαίρεσης του ακροδεξιού πολιτικού και καλού φίλου του Ντόναλντ Τραμπ- κάτι που υποστηρίζει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το 57% των ψηφοφόρων. Αρνητής της πανδημίας, ο Μπολσονάρο χρεώθηκε την ολέθρια διαχείρισή της, με τη χώρα του να θρηνεί 460.000 νεκρούς και τους διαδοχικούς υπουργούς Υγείας που εκδίωξε να δίνουν καταθέσεις- φωτιά για τις προσωπικές του ευθύνες. Η δημοτικότητά του έπεσε το προηγούμενο δίμηνο από 30% σε 24% και οι δημοσκοπήσεις δίνουν προβάδισμα στον προοδευτικό πρώην πρόεδρο Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα- ο οποίος απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες που τον είχαν οδηγήσει στη φυλακή- ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2022, αν βέβαια ο σημερινός πρόεδρος αντέξει μέχρι τότε. Η δυναμική των εξελίξεων έχει εξαγριώσει το σκληρό πυρήνα των οπαδών του Μπολσονάρο, στον οποίο συγκαταλέγεται η μαφία των καταπατητών της Αμαζονίας (παράνομα ορυχεία και υλοτομία), με αποτέλεσμα να πυκνώνουν οι δολοφονίες ιθαγενών από μπράβους των εν λόγω “επιχειρηματιών”. ‘Ηδη το Ανώτατο Δικαστήριο άνοιξε έρευνα για τον υπουργό Περιβάλλοντος, ο οποίος κατηγορείται ότι κάνει πλάτες στους μαφιόζους. Ένας άλλος ηγέτης της σκληροπυρηνικής Δεξιάς που δοκιμάζεται σκληρά αυτές τις μέρες είναι ο πρόεδρος της Κολομβίας Ιβάν Ντούκε, θερμός υποστηρικτής του Τραμπ στις περσινές εκλογές και πολιορκητικός κριός του στην προσπάθεια ανατροπής του Μαδούρο, στη Βενεζουέλα, μέσω παραστρατιωτικών ομάδων, με αποκορύφωμα το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2019. Εδώ και πέντε εβδομάδες, η Κολομβία ζει τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση των τελευταίων 70 χρόνων, με γενικές απεργίες, ογκώδεις διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία, στο Κάλι, την Μπογκοτά και άλλες πόλεις. Αφορμή στάθηκε νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ντούκε για την επιβολή πρόσθετων φόρων με στόχο την αντιμετώπιση των βαρύτατων οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας. Παρότι ο Ντούκε απέσυρε, υπό το κράτος της λαϊκής κατακραυγής, το νομοσχέδιο, η εξέγερση συνεχίστηκε, με πρωταγωνιστική την παρουσία της νεολαίας, των εκπαιδευτικών και των υγειονομικών, παρά των ωμή καταστολή του καθεστώτος. Σύμφωνα με το Human Rights Watch, οι νεκροί έχουν φτάσει τους 63, ενώ εκατοντάδες παραμένουν αγνοούμενοι, αναβιώνοντας τη μακάβρια παράδοση των desaparecidos, στις χούντες του Πινοτσέτ, στη Χιλή και του Βιντέλα, στην Αργεντινή. Η πρώην πρόεδρος της Χιλής και νυν ύπατη αρμοστής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μισέλ Μπατσελέτ άνοιξε έρευνα εναντίον της κυβέρνησης Ντούκε, ενώ και ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν επέκρινε έμμεσα στον στενό σύμμαχο των ΗΠΑ, ζητώντας να εξασφαλιστεί το δικαίωμα στην ειρηνική διαμαρτυρία. Ισχυροί άνεμοι αλλαγής πνέουν και στη Χιλή, ύστερα από τη μεγάλη ήττα της κυβερνώσας Δεξιάς στις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση, που έγιναν στις 16 Μαϊου. Η κυβέρνηση Πινιέρο αναγκάστηκε να δεσμευτεί για συνταγματική αναθεώρηση μέσω Συντακτικής Συνέλευσης ύστερα από τη μεγάλη εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2019 εναντίον των προκλητικών κοινωνικών ανισοτήτων, που κατέβασε 1,2 εκατομμύριο ανθρώπους στο κέντρο του Σαντιάγο και κόστισε τη ζωή 28 ανθρώπων. Οι πρόσφατες εκλογές ανέδειξαν μια Συντακτική όπου πλειοψηφούν οι αριστεροί και οι ανεξάρτητοι προοδευτικοί, δίνοντας μια πρόγευση για το σύνταγμα που θα προκύψει. Την ίδια μέρα, δήμαρχος Σαντιάγο εξελέγη η 31χρονη Ιρασί Άσλερ, μορφή του μεγάλου φοιτητικού κινήματος του 2011 και στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, προηγείται ένας άλλος κομμουνιστής, ο παλαιστινιακής καταγωγής δήμαρχος Ρεκολέτα, Ντανιέλ Χάουδε, με ποσοστό 19,2%, ποσοστό που δεν έπαιρνε το ΚΚ ούτε επί της Λαϊκής Ενότητας με τον σοσιαλιστή Σαλβαδόρ Αλιέντε, μετέπειτα πρόεδρο και μάρτυρα της Δημοκρατίας.

Είναι πια φανερό ότι βρισκόμαστε μπροστά στην ανάπτυξη μιας γενικευμένης επίθεσης για την επιβολή τής λογικής του αυταρχισμού σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής. Ενός αυταρχισμού που υπηρετείται με μέσο τη νομοθετική κατοχύρωση της δυνατότητας μια σχετική πλειοψηφία να μεταμφιέζεται σε απόλυτη και κυρίαρχη, καθιστώντας αδύνατη την έκφραση της πραγματικής πλειοψηφίας και την πιθανότητα να διεκδικήσει το δικαίωμά της να επικρατήσει όχι μόνο αριθμητικά, αλλά και πολιτικά. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για επί μέρους περιστατικά, που εξηγούνται δήθεν από την ανάγκη της περίφημης κυβερνησιμότητας ή από τον τεχνητά διογκούμενο κίνδυνο της ακυβερνησίας. Είναι επιχείρηση αντιδραστικής δομικής αλλαγής. Αν έχει κάποια βάση αυτή η εκτίμηση, τότε όσοι αξιακά, ιδεολογικά και πολιτικά έχουν ταχθεί υπέρ της απλής αναλογικής και πολύ περισσότερο όσοι στην πράξη την έχουν καταστήσει νόμο της πολιτείας, δεν πρέπει απλώς να ανησυχήσουν ή να καταγγείλουν την επίθεση αυτή. Οφείλουν να οργανώσουν την άμυνα και την αντεπίθεση για την απόκρουσή της και την ανακατάληψη του χαμένου εδάφους. Πρόκειται για μέγιστο πολιτικό θέμα δημοκρατίας και όχι για ένα ασήμαντο επεισόδιο στο θέατρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. (...) Ειδικότερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που είχε την πρωτοβουλία να νομοθετήσει την απλή αναλογική και συνδέει την επιλογή του αυτή – όπως επανέλαβε στην πρόσφατη συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας– με τη μεσο-μακροπρόθεσμη στόχευση για προγραμματικές συγκλίσεις και προοδευτικές κυβερνήσεις συνεργασίας, το μερίδιο της ευθύνης είναι πολύ μεγαλύτερο σ’ αυτή τη μάχη. Από αυτόν περιμένει ο κόσμος να κινήσει την όλη υπόθεση. Από αυτόν περιμένει τις συστηματικές πολιτικές πρωτοβουλίες για την παρακίνηση των δυνάμεων και των προσωπικοτήτων τόσο της αριστεράς και των κινημάτων όσο και του δημοκρατικού κέντρου. Πρωτοβουλίες που δεν πρέπει να έχουν ευκαιριακό χαρακτήρα, αλλά να αποτελούν σταθερή επιδίωξη στο πλαίσιο ενός πολύ συγκεκριμένου πολιτικού σχεδίου με αρχή, μέση και τέλος. Ενός σχεδίου που θα συζητηθεί με τον κόσμο και θα επιδιώξει να τον πείσει τόσο για τη χρησιμότητά του όσο και για την αποτελεσματικότητά του. Η επιδίωξη της καλλιέργειας πολιτικής κουλτούρας συνεργασιών, για την απουσία της οποίας υποκριτικά πικραίνονται οι διώκτες της, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έχει όμως στρατηγική σημασία, γι’ αυτό και αξίζει τον κόπο. Δεν αποδίδει, ίσως, άμεσα καρπούς, αλλά, όταν καρπίσει, η συγκομιδή είναι τεράστια και διατηρεί την αξία της για πολύ. Φανταστείτε πόσο μεγαλύτερη απήχηση, μονιμότερη επίδραση και πολλαπλασιαστική επιρροή θα είχε η αξιοποίηση προσωπικοτήτων και στελεχών από τον χώρο του προοδευτικού και δημοκρατικού κέντρου σε μια τέτοια ευρύτατη πολιτική πρωτοβουλία, από τη συνήθη ανακοίνωση προσχώρησης στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που δεν είναι και πάντοτε ακριβώς προσχώρηση σ’ αυτόν, αλλά στην «προοδευτική παράταξη». Πόσο ψηλά θα μπορούσε να αποτιμηθεί η πολιτική της αξία, αντί να υπονομευτεί σαν μια απλή πρόσθεση, και πόσο θα μπορούσε να χρησιμεύσει στην ενίσχυση της ιδέας της προγραμματικής συνεργασίας, αντί να προκαλεί αμυντικά αντανακλαστικά. Πράγματα χιλιοειπωμένα…Θα γίνουν πράξη; Θα διατυπωθούν δημόσια σε ένα μεγαλεπήβολο πολιτικό σχέδιο ως σαφής και ηγεμονική επιδίωξη της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, όχι σαν αναγκαίο κακό, ή θα αναμασώνται στο διηνεκές σε μίζερες αντιπαραθέσεις για τα αυτονόητα, που μόνο αυτονόητα δεν φαίνεται να είναι; Στη δεύτερη περίπτωση, η νεοφιλελεύθερη δεξιά μάλλον δεν θα έχει λόγο να αισθανθεί ιδιαίτερη ανησυχία.

Την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ έχει σαλπίσει ο υποψήφιος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ανδρέας Λοβέρδος: «Διεκδικώ την ηγεσία της παράταξης για να γίνει το ΠΑΣΟΚ μεγάλο ξανά» είπε. Επιστροφή και στον τίτλο και στο περιεχόμενο των πολιτικών. Γεννιούνται πάντως ορισμένα ερωτήματα. Ποιο ΠΑΣΟΚ έχει στο μυαλό του ο κ. Λοβέρδος; Δεν υπάρχει ένα ΠΑΣΟΚ. Πάντα ήταν πολλά και συνυπήρχαν, άλλοτε ειρηνικά, άλλοτε μαχητικά. Κάποιες φορές η μάχη για την επικράτηση του ενός ή του άλλου έφερνε τον εξοβελισμό από το κόμμα του ηττημένου. Φαντάζομαι ότι δεν οραματίζεται το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου της ριζοσπαστικής φάσης του. Το ΠΑΣΟΚ δηλαδή που υποσχόταν κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αυτοδιαχείριση, αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, συνεταιρισμούς στη βιομηχανία και στον αγροτικό τομέα, ανειρήνευτη σύγκρουση με την ολιγαρχία, τους κομπραδόρους, το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ και είχε εξορίσει από τη ρητορική και τις θέσεις του κάθε τι που παρέπεμπε στη Σοσιαλδημοκρατία. Αυτό το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο πάπας του εγχώριου αστισμού Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκαλούσε χλευαστικά, αλλά τρομαγμένος, «Αριστερά της Αριστεράς», έζησε για λίγα χρόνια -μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού- και έδωσε τη θέση του στο… σοβαρό ΠΑΣΟΚ, αυτό που σεβόταν τους κανόνες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και είχε εγκαταλείψει (πριν από τον εκλογικό θρίαμβό του το 1981) κάθε σκέψη για ανατροπή του κατεστημένου, όλους τους πειρασμούς περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και τις ιδέες για έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ. Αλλά κι αυτό το ΠΑΣΟΚ, παρά τις μεγάλες εκπτώσεις στο ιδεολογικό πεδίο και την πολιτική γραμμή, παρά τη μετεξέλιξή του σε συστημικό κόμμα, είχε μια σταθερή στάση απέναντι στη Δεξιά, την οποία ο ιδρυτής του χαρακτήριζε ιστορικό αντίπαλο, την πολεμούσε με όλα τα μέσα και σε μια έξαρση αλαζονείας πίστεψε ότι την είχε βάλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ούτε αυτό το ΠΑΣΟΚ υποθέτω πως φαντασιώνεται ο Ανδ. Λοβέρδος. Αλλωστε για τον πρώην υπουργό, με τη Δεξιά μπορείς να συνομιλήσεις, ακόμη και να συγκυβερνήσεις. Ο υπαρξιακός αντίπαλος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δήλωσε προσφάτως, και μ’ αυτόν δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης. Μήπως το μοντέλο που ταιριάζει στην αντίληψη του κ. Λοβέρδου είναι το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη; Αυτό το ΠΑΣΟΚ υπηρέτησε από κορυφαίες θέσεις, αυτό το ΠΑΣΟΚ υπερασπίζεται μέχρι σήμερα. Ομως το πάλαι ποτέ ισχυρό εκσυγχρονιστικό ρεύμα έχει διασπαστεί. Ενα κομμάτι του έχει μετακομίσει στη Δεξιά και παράγοντές του βρίσκονται σε νευραλγικά πόστα της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού και ένα άλλο, σαφώς μικρότερο, έχει εγκατασταθεί στον ΣΥΡΙΖΑ.