Αναδημοσιεύσεις

Ήταν γνωστό ότι είχε κλειστεί ραντεβού του τούρκου προέδρου, Τ. Ερντογάν, με τον έλληνα πρωθυπουργό, Α. Τσίπρα, ύστερα από πρόσκληση του τούρκου προέδρου. Αυτό έπρεπε να είναι έργο προσεκτικής και συστηματικής προετοιμασίας. Η δημόσια ανακοίνωση ζητημάτων αιγιαλίτιδας δεν θα βοηθούσε το κλίμα του ταξιδιού. Ιδιαίτερα όταν έχουν ανοίξει τα ζητήματα των γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ, που είναι το πρωτεύον.

Πέρασε ένας μήνας από τον συγκλονιστικό θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου και η ανάκριση δεν έχει ολοκληρωθεί, ούτε έχει διευκρινιστεί η αιτία του θανάτου του. Παρά ταύτα, γνωρίζουμε όλοι τις ανατριχιαστικές «λεπτομέρειες» αυτού του συμβάντος, όπως την αυτοδικία των δυο δραστών, τη σιωπηρή παρουσία των περαστικών, τη με «υπερβάλλοντα ζήλο» συμπεριφορά των αστυνομικών, τον κανιβαλισμό των τηλεοπτικών σταθμών και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Άλλος ένας μύθος για το πόσο κοινό είναι το αίσθημα δικαίου, που επαναλαμβάνουμε συχνά, ενώ ζούμε σε μια κοινωνία που δεν τη συνέχει ούτε η αξία της ανθρώπινης ζωής... Πενθούμε άραγε τις ψευδαισθήσεις μας ή κολακεύουμε τις προσδοκίες μας;

Οι πέτρες δάκρυα στάζουνε και σκούζουν στοιχειωμένες. Κι ένας αετός, ρωμηός αετός, όλο εκεί πετάει, Και των φτερών του τη σκιά ρίχτει στο μαύρο τόπο, Κι όλο βογγά, ξερνά χολή, και όλο βλαστημάει Α Α Α Email Εκτυπωση Κατηγορία Υπάρχει λόγος Ροη κατηγοριας

Εικόνα αναταραχής παρουσιάζει τις τελευταίες ημέρες μεγάλο κομμάτι της αντιπολίτευσης, ειδικά όσοι συνέδεσαν το απόσπασμα του Π. Πολάκη στην ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ περί φυλακών με την προφυλάκιση του Γ. Παπαντωνίου. Αρκετοί, μεταξύ αυτών και ο προφυλακισθείς, ισχυρίζονται ότι υλοποιείται το «σχέδιο Πολάκη» εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να εμφανίσουν τη συγκεκριμένη διαδικασία, άρα και όσες ενδεχομένως ακολουθήσουν, ως πολιτικές διώξεις εκ μέρους ενός στυγνού καθεστώτος που φυλακίζει τους αντιπάλους του. Οι πιο γραφικοί κάνουν και παραπομπές σε Στάλιν, γκούλαγκ, δίκες Μόσχας και τα τοιαύτα. Η επιχειρηματολογία αυτή βέβαια, ενδεικτική ενός μετά βίας συγκεκαλυμμένου πανικού, δεν λειτουργεί υπέρ ενός υποτιθέμενου επομένου «θύματος των διώξεων», καθώς περιλαμβάνει την εκ των προτέρων ταύτισή του με τον κ. Παπαντωνίου και τα πεπραγμένα του. Αντιθέτως, λειτουργεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ για τους ίδιους ακριβώς λόγους: «Όταν ήρθαν για τον Άκη, όταν ήρθαν για τον Γιάννο...». Πόσο βοηθάει αυτή η ακολουθία τον «επόμενο»;

Αναμφισβήτητα υπάρχει ανάγκη οι νέοι και οι νέες να τιμούν τις εθνικές επετείους, να συμμετέχουν με δημιουργικό τρόπο στις εκδηλώσεις της ιστορικής μνήμης, να αντλούν συμπεράσματα και αξίες από τη διαχρονικότητα του μηνύματος ‘θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία’. Χρειάζεται, λοιπόν, να εμπλουτιστούν οι εκπαιδευτικές δράσεις μέσα και έξω από το σχολείο, ώστε να μπορούν οι εθνικές επέτειοι να βιώνονται με ουσιαστικό τρόπο από τα νέα παιδιά και να μην μετατρέπονται σε άλλη μία ευκαιρία κατανάλωσης. (...) Η ουσιαστική κατάργηση του θεσμού των μαθητικών παρελάσεων έχει επέλθει, απομένει η τυπική κατάργησή του με την σημερινή μορφή. Κι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από το διάλογο ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές και στους γονείς και την τοπική κοινωνία, με πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας. Αν αποκτήσουν μεγαλύτερη ουσία οι εκπαιδευτικές δράσεις, εντός και εκτός του σχολείου, πάνω σε θέματα εθνικής αυτογνωσίας και αλληλεγγύης, τότε οι μαθητικές παρελάσεις θα αποτελέσουν, χωρίς περιττές εντάσεις, παρελθόν.

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

Είναι ένα ερώτημα που κάθε Οκτώβριο, με την απελευθέρωση της Αθήνας καταρχάς κι ύστερα με την κήρυξη του πολέμου, γίνεται καρφί στο μυαλό: Βλέπουν άραγε οι Γερμανοί, όλων των μεταπολεμικών γενεών, ταινίες με θέμα τις αγριότητες των προγόνων τους στα στρατόπεδα εξόντωσης, εναντίον Εβραίων, Τσιγγάνων, ομοφυλοφίλων, αναπήρων, πολιτικών κρατουμένων και αντιστασιακών; Κι αν αποφεύγουν τις ταινίες μυθοπλασίας, μήπως στέκονται περισσότερο σε ντοκιμαντέρ; Το ζητούμενο δεν είναι βέβαια η διά παντός ενοχοποίηση ενός ολόκληρου λαού, στους κόλπους του οποίου υπήρξαν και αντιστασιακοί, που πλήρωσαν με θάνατο τη γενναιότητά τους. Το ζητούμενο, το αναζητούμενο μάλλον, είναι το μέγεθος της ήττας της συλλογικής μνήμης, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αν όχι σε οικουμενικό. Δεν χωράει αμφιβολία πως έχει ηττηθεί η μνήμη μας. Το μαρτυρεί η ακμή των νεοφασιστών και των νεοναζιστών σε ποικίλες χώρες. Αλλοι εξ αυτών δρουν απροκάλυπτα, άλλοι κρύβουν τον φιλοχιτλερισμό τους κάτω απ’ την κουκούλα του υπερπατριώτη. Αυτό συμβαίνει με τους δικούς μας χρυσαυγίτες νεοναζιστές, που φορούν κάτι ενδιάμεσο σε χλαμύδα και φουστανέλα, για να καλύψουν τη στολή των SS που ζεσταίνει το σώμα και κυρίως την ψυχή τους.