Ευρωζώνη

23
11

Κώστας Βεργόπουλος: Η Αριστερά υπηρετεί τον λαό, δεν τρέφεται με τις αγωνίες του

Εάν η Αριστερά αποποιείται τη διαχείριση της κρίσης στο όνομα ιδεολογικών οραμάτων, στην ουσία αποσύρεται σε θέση εξέδρας έναντι των κοινωνικών διεργασιών. Εάν όμως μετέχει αυτών με θετικές προτάσεις προς συγκράτηση της κρίσης και διευκόλυνση των αναγκαίων αλλαγών, με προστασία των κοινωνικά αδύναμων και του κόσμου της εργασίας, τότε μπορεί να ενδιαφέρει την κοινωνία και να κερδίζει την εμπιστοσύνη της
11
09

Το επίδικο για την Ευρώπη είναι η συζήτηση για την ενιαία οικονομική πολιτική

Το νόημα του σχεδίου Μακρόν, είναι η πολιτική διαχείριση του κοινού νομίσματος. Από την άλλη πλευρά τώρα, τη γερμανική, και εδώ είναι το ενδιαφέρον, πέραν της κατ’ αρχήν δήλωσης της Μέρκελ ότι μπορεί να είναι μια βάση συζήτησης, υπάρχει από πλευράς Σόιμπλε, εδώ και δυο χρόνια –πριν το σχέδιο Ολάντ–, μια προσπάθεια κλειδώματος της διαχείρισης του ευρώ σε τεχνοκρατικό επίπεδο. Η Κομισιόν, υποστηρίζει, είναι πολύ χαλαρή όταν επιβλέπει τη δημοσιονομική πειθαρχία, το πλαφόν, ή ζουρλομανδύα όπως το ονομάζουν άλλοι, του 3% γι’ αυτό η αρμοδιότητα εφαρμογής των συνθηκών πρέπει να φύγει από την Κομισιόν και να πάει στο ESM, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας του κ. Ρέγκλινγκ, ο οποίος εκτός από Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο που θα δανείζει μια χώρα που χάνει την πρόσβαση στις αγορές, θα είναι ο διακόπτης μιας αυτόματης εφαρμογής της δημοσιονομικής αυστηρότητας. Δεν θα γίνεται, δηλαδή, συζήτηση για το πώς η Γαλλία ή η Ιταλία υπερέβη το στόχο του 3%, αλλά αυτόματα θα επιβάλλονται κυρώσεις. Αυτό, όμως, απονευρώνει την όλη προσπάθεια της γαλλικής πρότασης για πολιτική διαχείριση της ευρωζώνης.
29
06

Ο ιμπεριαλισμός και ο ιπτάμενος γάιδαρος

Η ύπαρξη ή όχι της γερμανικής ηγεμονίας ή, κατά την παλιομοδίτικη ορολογία, η ύπαρξη ή όχι ιμπεριαλιστικής επιβολής εντός της Ε.Ε. εξαρτάται από αυτόν που διατυπώνει την άποψη. Αν διατυπώνεται από το κυρίαρχο ευρωπαϊκό μπλοκ, είναι «ευλογία»
17
02

Κώστας Βεργόπουλος: Φθάνει ο κόμπος στο χτένι με το ελληνικό ζήτημα

Δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία, από την εποχή της αρχαίας Βαβυλώνας και Αιθιοπίας μέχρι σήμερα, να επισείεται από το δανειστή η απειλή της χρεοκοπίας, ότι δηλαδή θα σε κάνω να μην μπορείς να με ξεπληρώσεις! Διότι αυτό λέει ο Σόιμπλε, πως δεν γίνονται διαγραφές χρέους εντός της ευρωζώνης, καθώς —όπως ισχυρίζεται— το απαγορεύει η συνθήκη της Λισαβόνας. Μόνο στη φαντασία του ισχύει κάτι τέτοιο, φυσικά. Επιπλέον, αν δούμε την ουσία της δήλωσής του, αυτή δεν έχει απολύτως κανένα νόημα, καθώς ισχυρίζεται πως οι εκτός ευρώ χώρες αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη επιείκεια από όσες βρίσκονται εντός.
18
12

Ο παραγωγικός μετασχηματισμός της Ευρώπης

Το σχέδιο ανάκαμψης για την Ευρώπη δεν μπορεί να αγνοήσει τις εντεινόμενες ασυμμετρίες. Πρέπει να υπερβούμε την τρέχουσα διχοτομία «κέντρο εξαγωγέας /περιφέρεια εισαγωγέας». Οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας χρειάζονται ένα μείζον επενδυτικό πακέτο για να αναβιώσουν τον βιομηχανικό και παραγωγικό τους ιστό, ενώ ο ευρωπαϊκός πυρήνας πρέπει να τονώσει ενεργά την εσωτερική του ζήτηση. Η ανοικοδόμηση των αλυσίδων αξιών απαιτεί άλλες ρυθμίσεις για τις ανταλλαγές με τον υπόλοιπο κόσμο και άλλες για τα κράτη της Ευρωζώνης προκειμένου να μετριαστεί η πίεση που ασκείται στους πιο αδύναμους. Ωστόσο, μια τόσο ριζική αλλαγή λογικής δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αν δεν αντικαταστήσουμε τον ελεύθερο και υγιή ανταγωνισμό με τη συνεργασία.
09
09

Ενα πλεόνασμα… βόμβα

Ποια είναι η μεγαλύτερη δημοσιονομική «βόμβα» στην Ευρώπη; Οχι, δεν είναι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, της Ιταλίας και των άλλων χωρών του Νότου: πολλοί ανεξάρτητοι οικονομολόγοι -ειδικά ο Τζόζεφ Στιγκλιτς έχει... βαρεθεί να το γράφει- συμφωνούν πως το πιο επικίνδυνο νούμερο είναι το τεράστιο γερμανικό πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή κατά βάση η διαφορά μεταξύ εξαγωγών και εισαγωγών. Ομως το αυτί των Γερμανών και ιδιαίτερα του Βολφγκανγκ Σόιμπλε δεν ιδρώνει, καθώς η συγκεκριμένη οικονομική «ανωμαλία» αποτελεί στρατηγική επιλογή της χώρας στην προσπάθειά της να μετατρέψει την οικονομική ηγεμονία σε πολιτική – αφού στην πράξη το πλεόνασμα τροφοδοτείται από τα ελλείμματα των φτωχότερων εταίρων της, με αποτέλεσμα η Γερμανία να «μαζεύει όλο το χαρτί» και να επιβάλει τους όρους της!