δημοσιογραφία

Κι αν η κάλυψη που παρέχει η Ν.Δ. στο προβεβλημένο στέλεχός της είναι μια φορά προκλητική, η ιδιότυπη «ασυλία» που απολαμβάνει από τη μεγάλη πλειονότητα των ΜΜΕ -τα οποία θεωρητικά είναι ταγμένα στην ενημέρωση του πολίτη- μόνο αποστροφή και απέχθεια προκαλεί. Αλλά, βέβαια…, ο Νίκος Γεωργιάδης δεν είναι κανένας άρπαγας της εξουσίας. Ανήκει στην κατηγορία των «νόμιμων ιδιοκτητών» της χώρας. Δεν είναι ούτε γυναίκα οροθετική, ούτε κανένας αντιεξουσιαστής και φυσικά δεν τον λένε Ηριάνα Ούτε, καν Περικλή...

Ενα ορισμένο είδος δημοσιογραφίας (και κοινωνικής παρουσίας), λοιπόν, χαρακτηρίζεται από τη δουλικότητα απέναντι στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, εξωραΐζοντας τη δράση τους, διαφημίζοντας τον τρόπο ζωής τους και συγκαλύπτοντας τις ύποπτες, παράνομες ή αντικοινωνικές επιλογές τους. Συναλλάσσεται μαζί τους και διαχειρίζεται χρήμα που δύσκολα δικαιολογείται από τη δημοσιογραφική ενασχόληση. Αντίθετα, συχνά-πυκνά σπάει πλάκα, χλευάζει και προσβάλλει αδύναμους και ευάλωτους. Ενα ορισμένο είδος δημοσιογραφίας λειτουργεί σαν «πιστόλι», στέλνει μηνύματα στην εξουσία, αλλά τελικά, τις περισσότερες φορές, συναγελάζεται με τους εκπροσώπους της, οι οποίοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτήν. Ενα ορισμένο είδος δημοσιογραφίας απευθύνεται στα χαμηλότερα ένστικτα των ανθρώπων, υποδαυλίζοντας τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τη σκανδαλοθηρία και την «κλειδαρότρυπα». Αντί να εξυψώνει, δημιουργεί έναν βάλτο μικρότητας, μέσα στον οποίο κυλιέται η ίδια, παρασύροντας μαζί της και τμήματα των αναγνωστών-πολιτών. Ενα ορισμένο είδος δημοσιογραφίας έχει συντελέσει στα χρόνια της κρίσης στην εξάπλωση των φασιστικών ιδεών, στο ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής και των ναζιστών πρωταγωνιστών της, αλλά και στη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος με κραυγές περί «προδότη Τσίπρα - καταληψία του Μαξίμου» και κυβέρνησης «που παρέλαβε μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. και παραδίδει μια αποικιοκρατική ξενόδουλη χούντα».

Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται ίσως στην απόλυτη πεποίθηση που μοιράζονται αρκετοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί ότι μπορούν να λένε περίπου ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους, σαν να ’χουν το ακαταλόγιστο. Συμπεριφέρονται δηλαδή μάλλον σαν θορυβοποιοί παρά σαν παραγωγοί ενός στοιχειωδώς συνταγμένου λόγου. Και επειδή η προεκλογική περίοδος που μονίμως διανύουμε απαιτεί σαν καύσιμη ύλη την υπερβολή, την οξύτητα, τον άκριτο υπερθετικό βαθμό, οι λέξεις φεύγουν από το έρκος των δοντιών μας (ή από τα πλήκτρα του κομπιούτερ μας) χωρίς να προλάβουμε να τις (ξανα)σκεφτούμε. Και υποτίθεται ότι οι εφημερίδες, τα κανάλια και πρωτίστως η Βουλή δεν λειτουργούν με την ανεύθυνη επιθετικότητα της ανωνυμογραφίας και της ψευδωνυμογραφίας των σόσιαλ μίντια.