Ασφαλιστικό

Καλό είναι να δούμε τι πέτυχαν με το μοντέλο Πινοσέτ όσες χώρες το εφάρμοσαν. (...) Μετά από 10-15 χρόνια περιπετειών του συστήματος των ατομικών μερίδων ασφάλισης, στο πλαίσιο της στρατηγικής «των απελευθερωμένων κυρίαρχων χρηματοπιστωτικών αγορών και των αποκλεισμένων κοινωνιών» της Παγκόσμιας Τράπεζας, που εφαρμόστηκε (1/5/1981) στη Χιλή του Πινοσέτ και μετά το 1990 επεκτάθηκε σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στη Βαλτική, έχουμε ασφαλιστικά ταμεία που αρχικώς υπόσχονταν ποσοστό αναπλήρωσης 70% και κατέληξαν να παρέχουν συνταξιοδοτικές παροχές με ποσοστό αναπλήρωσης 18% για τους άνδρες και 28% για τις γυναίκες, σε βαθμό που οδηγήθηκε το επίπεδο των συνταξιοδοτικών παροχών κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ο ασφαλιστικός νόμος που ίδρυσε τον Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ), είναι σαφές ότι διαμορφώθηκε μέσα στα στενά περιθώρια της επιτροπείας των δανειστών και φέρνει πάνω του τα σημάδια αυτής της συνθήκης, κυρίως όσον αφορά το ύψος των συντάξεων και τους όρους απονομής τους. Δεν πρέπει, όμως, γι’ αυτό το λόγο να υποτιμήσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά του συνταξιοδοτικού συστήματος που διαμορφώθηκε, τα οποία δεν ήταν δεδομένα. Πρώτα απ’ όλα ο δημόσιος και διανεμητικός χαρακτήρας του, σε αντίθεση με τις υποδείξεις για τρεις πυλώνες (δημόσιο, επαγγελματικό, ιδιωτικό) και ανταποδοτικό-κεφαλαιοποιητικό χαρακτήρα, οι οποίες γίνονταν και από το εσωτερικό, όχι μόνο από το εξωτερικό.