Ψηφίστηκε στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο της συμφωνίας με τους θεσμούς, το οποίο ολοκληρώνει τη δεύτερη αξιολόγηση και φέρνει τη χώρα πιο κοντά στο τέλος του προγράμματος και τη ρύθμιση του χρέους. Η συμφωνία αυτή προήλθε μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις και πολύμηνη μάχη με τους θεσμούς, ενώ ενσωματώνει μέτρα και αντίμετρα με ουδέτερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Πρόκειται παρ’ όλα αυτά για μία συμφωνία που περιέχει επώδυνα μέτρα για κοινωνικές ομάδες που εκπροσωπούμε και έχουν πληγεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια από την κρίση, χωρίς πάντως τα αντίμετρα να είναι «ψίχουλα» ή «φερετζές», όπως υποστήριξε σύσσωμη η αντιπολίτευση, καθώς καλύπτουν χαμηλά αλλά και μεσαία στρώματα.
Μετά το τέλος του προγράμματος το 2018, η κυβέρνηση θα έχει πλέον τη δυνατότητα να επιλέξει τα μέσα, εφαρμόζοντας ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής, με την επιτροπεία πάντως να παραμένει ως προς την επίτευξη των στόχων. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της Πορτογαλίας και της Κύπρου, χωρών που έχουν βγει από τα μνημόνια και οι οποίες καλούνται να λειτουργήσουν μέσα στο αυστηρό πλαίσιο που διαμορφώνουν το Συμφώνο Σταθερότητας αλλά και οι νεοφιλέλευθερες πολιτικές, που επικρατούν σήμερα στην Ευρώπη.
Αξίζει η μάχη;
Η απάντηση κατά τη γνώμη μου είναι θετική, αλλά μόνο με συγκεκριμένες ενέργειες που θα κινούνται αντίρροπα στη λιτότητα επτά ετών και θα διατηρήσουν την ελπίδα στον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα σε τρία επίπεδα:
Κατ’ αρχήν, πρέπει να συνεχίσουμε να απευθυνόμαστε στην κοινωνία με ειλικρίνεια για τα αρκετά θετικά που έχουν γίνει μέχρι τώρα, αλλά και για λάθη και αβελτηρίες, που όντως υπάρχουν. Ταυτόχρονα χρειάζεται να παρουσιάζουμε το σχέδιό μας για την αξιοποίηση δυνατοτήτων και προγραμμάτων, π.χ για τους νέους αγρότες, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τους αυτοαπασχολούμενους κλπ.
Επίσης, είναι αναγκαίος ο καλύτερος συντονισμός υπουργείων, κοινοβουλευτικής ομάδας και κόμματος για τη χάραξη συνολικής στρατηγικής και την αποτελεσματική εφαρμογή ψηφισμένων νόμων, που σε πολλές περιπτώσεις περνούν μήνες για να δουν οι πολίτες το αποτέλεσμά τους στην καθημερινότητά τους, όπως π.χ η δωρεάν πρόσβαση των ανασφάλιστων στο σύστημα Υγείας χρειάστηκε πάνω από έξι μήνες για να υλοποιηθεί πλήρως.
Οι συγκρούσεις, τέλος, με μικρά και μεγάλα συμφέροντα, κάποιες από τις οποίες έχουν ξεκινήσει, πρέπει να συνεχιστούν και μάλιστα να βαθύνουν. Η οριστική απεμπλοκή από τα εργολαβικά συνεργεία σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς, η καθημερινή μάχη του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, η θεσμοθέτηση της απλής αναλογικής στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και στον αθλητισμό, όπως και η πάταξη της διαφθοράς και φοροδιαφυγής με τα έσοδα να κατευθύνονται σε κοινωνικές δαπάνες. Το επόμενο διάστημα πρέπει να προχωρήσουμε στα δικά μας αντίμετρα που αποτελούν ταυτοτικά στοιχεία της Αριστεράς και αφήνουν το αποτύπωμά της στην κοινωνία και το κράτος.
Επικέντρωση σε τρεις τομείς
Ειδικότερα, πρέπει να επικεντρωθούμε σε συγκεκριμένους τομείς:
Στο προσφυγικό με τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στις δομές φιλοξενίας, την προστασία των δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών χωρίς εκπτώσεις και την οργάνωση της ένταξής τους. Στον τομέα της Δικαιοσύνης με τη διεύρυνση των δικαιωμάτων μέσα από νομοθετικές και άλλες πρωτοβουλίες. Στο αναπτυξιακό μοντέλο με μικρά έργα και ήπιες παρεμβάσεις, αλλά και με εμπέδωση της κοινωνικής οικονομίας και των συνεργατικών σχημάτων.
Για να καταφέρουμε, όμως, όλα τα παραπάνω είναι αναγκαίο να σεβαστούμε και να ακολουθήσουμε τις συλλογικές μας αποφάσεις και συνεδριακές δεσμεύσεις. Σ’ αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται αξιολόγηση και επανακαθορισμός τόσο σε πολιτικές όσο και σε πρόσωπα που τις εκφράζουν, ώστε να υπηρετηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα ο τελικός μας στόχος. Μόνο υπ’ αυτό το πρίσμα θα καταφέρουμε εκείνο που πολύ σωστά τόνισε και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος από το βήμα της Βουλής: «Επιδιώκουμε μια Αριστερή Κυβέρνηση που παρεμβαίνει δίνοντας λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και σε αυτό θα κριθούμε».
Ο Γιώργος Ψυχογιός είναι βουλευτής Κορινθίας ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Η Εποχή
