Όταν ο πρωθυπουργός μας χώρας, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, επισκέπτεται το Λευκό Οίκο και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, δεν περιμένεις να παρακολουθήσεις ένα “ντιμπέιτ” ή μια ιδεολογική συζήτηση, έναν ιδεολογικό καυγά. Ο διπλωματικός δρόμος, οι ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής, η αναζήτηση λύσεων σε μεγάλα ζητήματα, που αφορούν την οικονομία, το χρέος ή κινδύνους – απόρροια των εντάσεων που επικρατούν στην ευρύτερη περιοχή μας – έχει ασφαλώς πολλαπλές δυσκολίες. Γνωρίζαμε, λοιπόν, ότι ο “διάλογος” Τραμπ – Τσίπρα, εξ ορισμού, δεν θα μας ενθουσίαζε και σίγουρα δεν θα ενίσχυε την αριστερή μας υπερηφάνεια.
Όμως, όπως και στην καθημερινή ζωή, δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο. Πράγματι, θα ήταν κωμικοτραγικό αν ο πρωθυπουργός της χώρας, έλεγε στον Τραμπ “ναι, σε θεωρώ το απόλυτο κακό” ή κάτι παρόμοιο. Ούτε σοβαρό θα ήταν και ασφαλώς ούτε αριστερό. Και όπως όλοι και όλες γνωρίζουμε δεν έδωσε αυτή την απάντηση ο Αλέξης Τσίπρας.
Περνώντας, όμως, από το μαύρο στο άσπρο ή από το άσπρο στο μαύρο, έδωσε μια απάντηση, που, αν μη τι άλλο, δεν ήταν αναμενόμενη. Το διαβολικό που ενίοτε είναι για καλό, μας ξάφνιασε και έτσι, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα πέρασαν από μπροστά μας, σαν κινηματογραφική ταινία, οι προεκλογικές και μετεκλογικές δηλώσεις του “πλανητάρχη” για την κοινωνική ασφάλιση, το τείχος στο Μεξικό, το απαγορευτικό στους πολίτες εφτά χωρών, τις τοποθετήσεις του για τις γυναίκες, τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τους μουσουλμάνους και τόσα άλλα. Και, επίσης, οι μαζικές διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών της άλλης Αμερικής -γιατί υπάρχει και αυτή-, που με συνθήματα, πλακάτ, ειρηνικές, αλλά όχι και τόσο ανώδυνες διαδηλώσεις, σηματοδοτούν τη σύγκρουση δύο κόσμων για την οποία η Αριστερά σε όλο τον πλανήτη χωρίς καμία αμφιβολία τοποθετείται με σαφήνεια.
Από όποια πλευρά και αν δούμε τον Τραμπ, λοιπόν, παραμένει σταθερά στην όχθη του… κακού!
