Όταν η Φώφη μάλλον πάρει αυτές τις εκλογές θα συγχωνεύσει 3-4 κόμματα των οποίων οι διάφορες φατρίες θα πολεμήσουν μεταξύ τους ανελέητα, ενώ κάποιοι θα έχουν φύγει να στηρίξουν Κούλη. Η ισχύς εν τη ενώσει δεν είναι μια αρχή που ισχύει πάντα. Πολλώ δε μάλλον, όταν ενοποιητικό στοιχείο δεν είναι η εξουσία ή η πιο συντεταγμένη διαπάλη όμορων ιδεών, αλλά η πολιτική επιβίωση. Το όλον ΠΑΣΟΚ τελικά ήταν το ΠΑΣΟΚ που έχει απομείνει, κραταιό ως μηχανισμός αναπαραγωγής ηγεσιών μιας και αφορά περισσότερο και πολύ συχνά όσους και όσες έχουν σχέση με τα υποσυστήματα του πλέγματος εξουσίας.
Ο βενιζελικός Ανδρουλάκης και η ήπια αλλά με όνομα Γεννηματά αποτελούν συνέχεια του συστήματος ΠΑΣΟΚ έπειτα από το 2007(και στην πραγματικότητα και πιο πίσω) σε πολύ μικρότερη κλίμακα και με άλλους πρωταγωνιστές. Αν δοκιμάσει κανείς μια τολμηρή αναλογία θα έλεγε πως το Κέντρο μοιάζει αυτή τη στιγμή με το μόρφωμα εκείνο που σπαράσσονταν τη δεκαετία του 1950 από τις φιλοδοξίες των επιμέρους αρχηγών του. Μόνο που εκείνο το Κέντρο δεν είχε 200 εκατομμύρια χρέος, ενώ πλήττονταν πολύ συχνά από τον δεξιό αυταρχισμό της καχεκτικής δημοκρατίας.
Γέρος και Μητσοτάκης, Αντρέας και Μαύρος, Άκης και Σημίτης, Γιώργος και Βενιζέλος και τώρα Φώφη και Ανδρουλάκης είναι ντουέτα στην ιστορία του ιδιότυπου ελληνικού σοσιαλιστικού και κεντρώου υποδείγματος που δεν ήταν ποτέ στην πραγματικότητα αντανάκλαση της κραταιάς ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτό ισχύει ακόμα. Οι διεκδικητές της ηγεσίας του χώρου δεν φαίνονται ικανοί να μπορούν να αντιληφθούν τις τρεις πολιτικές προοπτικές που διανοίγονται, παρά μόνο την τελευταία: συμμαχία με την αριστερά, επιστροφή στις ρίζες ή αριστερή στροφή (Κόστα, Κόρμπιν, Σάντερς), απέκδυση του κόμματος και συνέχεια του σοσιαλφιλελεύθερου δρόμου (Μακρόν), επιμονή σε πολιτικές που οδήγησαν στην καθίζηση (Σουλτς).
Στο χώρο αυτό δεν εκπροσωπούνται πλέον πλειοψηφικές κοινωνικές δυνάμεις, ενώ η παραγωγή ιδεολογίας έχει ατονήσει σε βαθμό τέτοιο, που η επικοινωνία καθίσταται αδύνατο να συμπληρώσει το έλλειμμα παραγωγής στοιχειώδους πολιτικού λόγου. Η δε διαπάλη των μηχανισμών δημιουργεί τις προϋποθέσεις του περαιτέρω κατακερματισμού του χωρίς ελπίδα για επιστροφή σε ένα ομαλό εσωκομματικό πολιτικό βίο. Στο πρώτο στραβοπάτημα το μισό του νέου φορέα θα κατηγορήσει το άλλο μισό συνολικά. Τα προεόρτια της «φραξιονιστικής πάλης χωρίς αρχές», για να θυμηθούμε και το μεσοπολεμικό ΚΚΕ, άρχισαν ήδη στο κόμμα του κ. Θεοδωράκη.
Αν τα παραπάνω ισχύουν έστω και σε αδρές γραμμές, υπάρχει πράγματι πρόβλημα που μεταβιβάζεται σε όλο το πολιτικό σύστημα με μεγαλύτερο το πρόβλημα για την Αριστερά. Η πάλαι ποτέ προοδευτική παράταξη δε μπορεί κατά κανένα τρόπο να υπηρετήσει τις καλύτερες εκδοχές των καταβολών του ονόματος της και η δεξιά καταλαμβάνει χώρο στα ακροδεξιά της. Όλο το πολιτικό συνεχές μετατοπίζεται συντηρητικότερα και αναγκάζει όλους τους παίχτες να παράγουν πολιτικό λόγο και έργο που να αντιστοιχεί σε αυτή τη μετακίνηση.
Και μπορεί να γίνει και χειρότερο. Οι πανηγυρισμοί για τους περίπου 200.000 που ψήφισαν όχι απλώς δεν πρέπει να υφίστανται, αλλά τα δημογραφικά στοιχεία αυτών των ψηφοφόρων πρέπει να προβληματίσουν πολύ και τους πάντες. Η τεραστίων διαστάσεων αποστοίχιση των νέων και μεσαίων ηλικιών από αυτήν την εκλογική διαδικασία εμπεδώνει την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης που -για ακόμα μια φορά – δεν αφορά μόνο το Κέντρο.
