Κι ερχόμαστε και λέμε «δι’ απλής δηλώσεως της βούλησης». Μα, η βούληση σε αυτή την περίπτωση είναι κάτι αμελητέο; Πιστεύει κανείς ότι είναι εύκολο για έναν νέο άνθρωπο -και μεγαλώνοντας- και για τους γονείς του, όταν τα κυρίαρχα πρότυπα -αντικειμενικά που λέει το ΚΚΕ, υποκειμενικά ή δεν ξέρω τι είναι- είναι η θηλυκότητα για τα κορίτσια και η αρρενωπότητα για τα αγόρια, έτσι του έρχεται κάποιου παιδιού, ενώ λέγεται Γεωργία, να αισθάνεται Γιώργος κι ενώ λέγεται Γιώργος, να αισθάνεται Γεωργία, γιατί έτσι η φύση τα έμπλεξε, δημιούργησε μια άλλη κατάσταση, υπαρκτή, πραγματική, αναγνωρίσιμη και από την επιστήμη και απ’ όλους;
Αυτό διαμορφώνει ψευδή βούληση; Άντε να είναι για πέντε μήνες, για ένα μήνα. (...) Αλλά το πρόβλημα δεν προκύπτει ούτε καν από τα δεκαπέντε. Και από τα δώδεκα προκύπτει και από τα οχτώ προκύπτει. Τι θα πούμε σε αυτό το παιδί; Περίμενε να γίνεις δεκαοχτώ χρονών και τότε θα δούμε εάν θα μπορείς να έχεις απόφαση; Αυτά είναι παρανοϊκά πράγματα.