Βασίλης Ρόγγας

14
10

Η λατρεία του τέλους

Η πολιτική στο επίπεδο της κυβέρνησης καθίσταται ολοένα και περισσότερο τέχνη της διαχείρισης των κρίσεων και η συγχώνευση θεάματος και πολιτικής το επικυρώνει. Δηλαδή, αν δεν αντιμετωπιστούν οι ενδημικές κρίσεις με επικοινωνιακή υπεροπλία (δηλαδή, στην εποχή μας με θέαμα, δραματοποίηση), τότε η απόδοση υπαιτιότητας για αυτές θα καταστρέψει πολιτικά αυτούς που κυβερνούν. Οι πολίτες αδυνατούν -μπουκωμένοι με εικόνες διαρκούς «βιβλικής καταστροφής»- να αντιληφθούν πως η κυρίαρχη πολιτική τάξη, σε αγαστή συνεργασία με μερίδες κεφαλαιούχων που κατέχουν τα ΜΜΕ, ευθύνονται για τον αποπροσανατολισμό τους. Εδώ το ψέμα, ανάμεσα σε άλλα, εδράζεται στην αναπαραγωγή «εικόνων που σοκάρουν», δηλαδή στο «τι» και στο «πώς» έγινε το κακό που μας βρήκε και ουδόλως στο «ποιοι έχουν την ευθύνη» και στο «ποιο σχέδιο θα εκπονήσουμε για να μην ξανασυμβεί». Τούτα θα έπλητταν καίρια τους εντολείς της θεαματικής αυτής αναπαραγωγής και ίσως τους ανάγκαζαν σε απόσυρση, κατάσχεση περιουσίας, φυλάκιση. Λόγου χάρη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του έχει επενδύσει με όρους μονοκαλλιέργειας σχεδόν στην επικοινωνία γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Η κυβερνώσα παράταξη δεν έχει ευθύνες για τον κορονοϊό, δεν έχει ευθύνες για τις Μυκήνες, για την Καρδίτσα κ.ο.κ. Για όλα φταίει κάτι αδύνατον να το αντιμετωπίσουμε, αλλά ακόμα κι αν έτσι είναι, δεν θα εκπονήσουμε σχεδιασμό για να το αντιμετωπίσουμε στο μέλλον. Η παθολογική αγάπη της Δεξιάς για την αύξηση της επικράτειας του εμπορεύματος καθιστά ευπώλητο εμπόρευμα την καταστροφή, εργαλείο αναπαραγωγής της ή έστω αποποίησής των ευθυνών της. Το τέλος και οι προεικονιστικές του παρουσίες στις λογιών λογιών καταστροφές είναι εκ της παρουσίασής τους η βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής: φυτεύεις θέαμα δια της κοινοτοπίας του Κακού (που μας βρήκε), θερίζεις ησυχία.
Περισσότερα »
05
10

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020, 09:30, Εφετείο Αθηνών: Tο βροντερό παρόν των πεισμωμένων

Μια απόφαση που θα καταδικάζει τους φασίστες ως εγκληματική οργάνωση θα είναι το αποτέλεσμα δεκάδων συνδυασμένων παραγόντων. Ας είναι και το αποτέλεσμα της μεγαλειώδους εμφάνισης του κόσμου που δεν έχει τα συνήθη χαρακτηριστικά του αντιφασίστα ή εκείνου που "πρέπει να είναι εκεί".  Αυτός είναι ο Κόσμος των Μελισσών που περιέγραφε ο Θανάσης Καμπαγιάννης στην αγόρευσή του. Άνθρωποι που ενστικτωδώς ή από εμπειρία, με το καλό και όχι μόνο, χωρίς να χρησιμοποιούν βαρύ πολιτικό λεξιλόγιο, κατά μόνας, λίγοι ή και πολλοί μαζί έγιναν το φράγμα στην άνοδο του ναζισμού.   Όπως παππούδες και γιαγιάδες στα λεωφορεία που ξέρουν από μετανάστευση και προσφυγιά και δεν το βουλώνουν όταν προσβάλουν τους αλλοδαπούς συμπολίτες μας. Όπως ο κόσμος του Περάματος που αγκάλιασε τους Αιγύπτιους αλιεργάτες έπειτα από την επίθεση που δέχτηκαν. Όπως οι δυο κοπέλες, εκείνες οι συγκεκριμένες δυο κοπέλες, που έγιναν αυτόπτες μάρτυρες στη δολοφονία του Φύσσα και δεν κάθισαν στα αυγά τους, πήγαν και κατέθεσαν. Όπως οι γιαγιάδες της Λέσβου ή της Δυτικής Μακεδονίας που συμπονούσαν, μαγείρευαν και καλωσόριζαν τους Σύριους πρόσφυγες το 2015. Όπως οι χιλιάδες χιλιάδων που έστειλαν μια και δυο και πολλές φορές φαγητό, κουβέρτες, σκηνές για όλους τους πρόσφυγες και πρόσφατα για τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που έφυγαν από την κόλαση της Μόρια αφόρου κάηκε.   Όπως τα γεμάτα μπαλκόνια σε όλο τον δυτικό Πειραιά την ώρα που περνούσε η αντιφασιστική πορεία για την έβδομη επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Όπως η Μάγδα Φύσσα, άνθρωπος που με την τόσο ευθυτενή στάση του έχει συγκινήσει το πανελλήνιο: «Εσείς θεωρείτε ότι εγώ κάνω κάτι πολύ δυνατό. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ να κάνω και για τον Παύλο και για όλα τα παιδιά εκεί έξω που θέλουν να είναι ελεύθερα», είχε δηλώσει τόσο μεστά πριν κάποιο καιρό σε συνέντευξή της. Και δεκάδες χιλιάδες ανώνυμοι, συνηθισμένοι άνδρες και γυναίκες, που με μικρές ή και πιο μεγάλες πράξεις γέρνουν καθημερινά το ζύγι προς τη μεριά της ανθρωπιάς. #ΔενΕίναιΑθώοι #ΟιΝαζίΣτηΦυλακή #ΜένουμεΕνεργοί #ΚανέναςΜόνος
Περισσότερα »
03
10

41 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Πουλαντζά

Νίκος Πουλαντζάς: "Το δίλημμα από το οποίο πρέπει να βγούμε είναι στο βάθος το ακόλουθο: είτε να διατηρήσουμε το υφιστάμενο Κράτος, να αρκεστούμε μόνο στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία επιφέροντας τις δευτερεύουσες αλλαγές, πράγμα που καταλήγει στον σοσιαλδημοκρατικό κρατισμό και στον λεγόμενο φιλελεύθερο κοινοβουλευτισμό· είτε να αρκεστούμε μόνο στην άμεση δημοκρατία στη βάση ή στο αυτοδιαχειριστικό κίνημα, πράγμα που οδηγεί αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, σ έναν κρατιστικό δεσποτισμό ή σε μια δικτατορία των εμπειρογνωμόνων. Πώς να συλλάβουμε έναν ριζικό μετασχηματισμό του Κράτους συναρθρώνοντας τη διεύρυνση και το βάθεμα των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη βάση και τη διασπορά αυτοδιαχεριστικών εστιών, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα ενός δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό και ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού. ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι επομένως απλός κοινοβουλευτικός ή εκλογικός δρόμος. Το να κερδηθεί η εκλογική πλειοψηφία (στη Βουλή ή για τη θέση του Προέδρου) δεν μπορεί να αποτελεί παρά μια φάση, όσο κι αν αυτή είναι σπουδαία"
Περισσότερα »
30
06

Μια ταξική πάλη «απρόβλεπτη και καπριτσιόζα». Σκέψεις για το «Ω, λε φιλαλάκο!» του Νίκου Γιαννόπουλου

Διαβάζοντας το βιβλίο αναρωτιέται κανείς αν είναι δυνατόν να ξαναβγούν στο δρόμο τέτοιοι ανθρωπολογικοί τύποι, αν τελοσπάντων το καλούπι έσπασε ή στην -πικρή- τελική αν χρειάζεται. Παρόλο που η ριζική ενδεχομενικότητα της ιστορίας είναι το μόνο βέβαιο, η τέτοια στάση ζωής σήμερα φαντάζει δύσκολη. Ωστόσο, αν με την ανάγνωση του Φιλαλάκου ζητάς να ξανασυμβούν όλα και καλύτερα, τότε έχεις διαβάσει ένα εμπρηστικό χωρίς μπουκάλι και στουπί βιβλίο. «Ποιοι και ποιες θα σηκώσουν τις κόκκινες και τις μαύρες σημαίες; Όπως πάντα, ο ξεσηκωμός δεν είναι νομοτέλεια, είναι ενδεχόμενο, πολλώ δε μάλλον η νίκη του. Όπως πάντα όμως αυτοί που θα τον διαπράξουν θα είναι οι από κάτω, που μάλλον δεν γνωρίζουν τον Μαρξ και τον Μπακούνιν, ούτε ίσως ξέρουν ποια ακριβώς ζωή θέλουν, απλώς δεν αντέχουν αυτή που ζουν, οι καταπιεσμένοι και καταπιεσμένες κάθε εποχής, που βρίσκουν τα περάσματα…». Σε κάθε περίπτωση, για πολλές και πολλούς από εμάς, κάθε φορά που βλέπουμε το Νίκο να κάθεται με το λευκό του κρασί και το τσιγάρο του στο Στέκι, στο Αθήναιον, στη Μουριά ο κόσμος γίνεται κατά τι πιο ατόφιος. Ή και κατά πολύ.
Περισσότερα »
17
06

Ο περίπατος;

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας αναδείχτηκε πόσο ζωτικός για την ψυχική και σωματική ανάταση είναι ο δημόσιος, δηλαδή ο ανεμπόδιστος από απαγορεύσεις και εμπορεύματα, χώρος. Η υλοποίηση παρεμβάσεων που τον μεγαλώνουν στην Αθήνα, καταστατικά θα έπρεπε να μας βρίσκει σύμφωνους. (...) Αν δε μίκραινε η Πανεπιστημίου -που έκανε τζόγο με τα βρισίδια και την κίνηση- θα ασχολούνταν τα ΜΜΕ με το ζήτημα; Γιατί η κυκλοφορία των αυτοκινήτων είναι τόσο σημαντικό πράγμα και όχι τα ποδήλατα, τα ηλεκτρικά ποδήλατα, τα πατίνια, τα λεωφορεία, τα τρένα, το μετρό; Κι ακόμα περισσότερο: γιατί δεν κάναμε ποτέ κινητοποιήσεις υπέρ των δημόσιων μέσων μαζικής μεταφοράς; Θυμάμαι, δηλαδή, ιστορίες από τον Πετρούπολη με τον εμβληματικό κομμουνιστή Παξιμαδά να κατεβαίνει στα υπουργεία και να απαιτεί συγκοινωνία για την πόλη του, αλλά αυτά έγιναν πριν 50 χρόνια και παραμένουν ιστορία και όχι πολιτική ύλη στο σήμερα. Καταλαβαίνω επίσης τη δουλειά που έγινε από το Γιάννη Καλαντίδη και τον Τρίτση, ίσως δείχνουν τον εναλλακτικό δρόμο. Η μάχη για μια ανανεωμένη αστικότητα, χωρίς τους αποκλεισμούς κοινωνικής διάκρισης που από τη φύση του παράγει ο καπιταλισμός επιβάλλοντας χώρους και χρόνους πάνω μας, απαιτεί φαντασιακό πέρα και έξω από όσα έχουν υπάρξει: «γιατί να μην αντιτάξουμε εφήμερες πόλεις στην αιώνια πόλη και κινούμενες κεντρικότητες στα μόνιμα κέντρα»;
Περισσότερα »
03
04

Θα είμαστε η ντροπή της ανθρωπότητας αν συμβεί αυτό

Αδειάστε τα κάμπ, αλλιώς θα είμαστε η ντροπή όλης της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχουν άνθρωποι δυο-τριών κατηγοριών. Αν θεωρείτε πως το πολιτικό κόστος θα είναι μικρό από θανάτους προσφύγων τότε προετοιμαστείτε και για πολλούς θανάτους γηγενών. Παρόλο που μοιράσατε απλόχερα ρατσισμό τον προηγούμενο καιρό στην κοινωνία, τώρα έτσι όπως φαίνεται να πηγαίνουν τα πράγματα δε θα σας το συγχωρέσει κανείς.
Περισσότερα »
26
03

Βάσιμες εικασίες

3 δις άνθρωποι εγκλεισμένοι. Κρατικές πολιτικές αποσόβησης της κρίσης τώρα και όχι μετά. "Θα μοιραστούμε αναλογικά τη ζημιά μετά; θα πληρώσουν περισσότερα οι από πάνω;" Αυτά θα απασχολήσουν σύντομα τα κινήματα που θα ξεσπάσουν.
Περισσότερα »
05
03

NAZI MEDIA

«Ένα εθνικιστικό και μισαλλόδοξο τσουνάμι σαρώνει τον τόπο μας. Όλοι κυκλοφορούν με όπλα, παριστάνοντας την πολιτοφυλακή εναντίον της «εισβολής» των μεταναστών και των προσφύγων. […] Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα και οι αιρετοί φωτογραφίζονται με τους ένοπλους. Μέρες του 1897. Μέρες δόξας λαμπρές απέναντι στον ανύπαρκτο εχθρό. Τζάμπα μάγκες».
Περισσότερα »
01
03

Βασίλης Ρόγγας: Η Νεοδεξιά θα καταρρεύσει με πάταγο αν…

Για να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή υπέρ της πλειοψηφίας των πολιτών, τότε αυτή αναγκαστικά περνά από τη ριζοσπαστικοποίηση του λόγου και της πρακτικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στα αφηγήματα και τα πεπραγμένα της alt-right, που «γέρνουν το μπαστούνι» προς την ακροδεξία και το νεοφιλελευθερισμό, η αποτελεσματική, νικηφόρα απάντηση αντλεί έμπνευση από την εντελώς αντίθετη στρατηγικά αφήγηση. Τα «κοινά», ως οικονομικό επέκεινα του καπιταλισμού, η προάσπιση και ενδυνάμωση της δημοκρατίας και η διεύρυνσή της με θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, η ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους, η επανανοηματοδότηση του δημοσίου χώρου ως χώρου των πολιτών, καθώς και πολλές άλλες σύγχρονες επεξεργασίες της συγκαιρινής Αριστεράς, είναι ένα επαρκέστατο οπλοστάσιο για το πρώτο στάδιο της άμυνας και το δεύτερο στάδιο της επίθεσης. Κινηματική ανάπτυξη και έπειτα προοδευτική διακυβέρνηση χωρίς αριστερή ηγεμονία «στους αρμούς της κοινωνίας» δεν μπορεί να υπάρξει. Το έργο αυτό πρέπει να έχει, φυσικά, μέριμνες για θεωρητικές επεξεργασίες, επικοινωνιακή και τεχνοκρατική επάρκεια. Είναι, δηλαδή, ιδιαίτερα κοπιώδες και απαιτεί τη διαρκή εγρήγορση του φορέα που θα το επιχειρήσει.
Περισσότερα »
08
01

Τέλος δεκαετίας

Ετοιμαζόμαστε να υπάρξουμε σε έναν κόσμο όπου φυσικό, βιολογικό και ψηφιακό περιβάλλον συγχωνεύονται, οι (οικονομικές, μορφωτικές, υγειονομικές, ασφαλιστικές κ.α.) ανισότητες διευρύνονται, τα ποσοστά της οικονομικής ανάπτυξης είναι ανεπαρκή για την αναπαραγωγή του συστήματος, η περιβαλλοντική κρίση θα αναπτυχθεί πλήρως, οι μεταναστευτικές ροές θα αυξηθούν προς το δυτικό κόσμο περισσότερο από ποτέ και η αποπαγκοσμιοποίηση θα γίνει πραγματικότητα λόγω του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Κίνας. Όμως, έτσι κι αλλιώς, οι άνθρωποι ήταν πάντα ικανοί να φανταστούν και να πραγματώσουν ρήξεις ενάντια στα κυρίαρχα.
Περισσότερα »