Άγγελος Τσέκερης

Στις 23 Αυγούστου 2010, λίγες ημέρες μετά το Καστελόριζο, ο πρώην πρωτοκλασάτος υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη έδωσε στο Μπλούμπεργκ μια σύντομη συνέντευξη, την οποία όλοι θυμούνται από την περίφημη ατάκα “η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική οικονομία στην Ευρώπη”. Στη συνέντευξη αυτή ο Γ. Παπαντωνίου είπε ότι η χώρα βρέθηκε στο όριο της χρεοκοπίας επειδή υπήρξε μεγάλη δημοσιονομική χαλάρωση και έλλειμμα μεταρρυθμίσεων και ανταγωνιστικότητας. Τώρα, χρειαζόταν ένα πολύ μεγάλο κύμα ιδιωτικοποιήσεων, η απελευθέρωση της ελληνικής οικονομίας από τον κρατισμό και η άρση των φραγμών στην ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα. Έτσι ώστε η ιδιωτική επενδυτική πρωτοβουλία να αναλάβει και να υποστηρίξει την έξοδο της χώρας από την κρίση. Είναι προφανές ότι ο Γ. Παπαντωνίου δεν μιλούσε εκ μέρους ενός κόμματος, αλλά εκ μέρους ενός συστήματος. Του συστήματος που προσπάθησε να επιβάλει στη χώρα την καταστροφική λιτότητα των Μνημονίων, πρώτα μέσω της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, κατόπιν μέσω της κυβέρνησης Παπαδήμου και στο τέλος μέσω της κυβέρνησης Σαμαρά. Του συστήματος που προσπάθησε να “πουλήσει” την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, του νερού και των δημόσιων αγαθών, την εξαΰλωση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την απελευθέρωση των απολύσεων, τη μείωση των συντάξεων και την διάλυση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, τις απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ως τις μεταρρυθμίσεις που θα έσωζαν την Ελλάδα από την καταστροφή. Του συστήματος που, όπως αποδεικνύεται, αφού λεηλάτησε ασύστολα το δημόσιο συμφέρον και αποθησαύρισε όσες μίζες μπορούσε, οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Την οποία επιχείρησε να διαχειριστεί ενοχοποιώντας ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, η οποία πηδούσε από τα παράθυρα. Όλο αυτό το σύστημα, λοιπόν, χρεώνεται τον Γιάννο Παπαντωνίου, στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας. Έτσι εξηγείται η ταραχή και η ανησυχία των στελεχών, τόσο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. όσο και της Ν.Δ., από την προφυλάκισή του. Ταραχή, η οποία, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και τους αντιπερισπασμούς, είναι πολύ δύσκολο να κρυφτεί.

Περικοπές στις συντάξεις ζητάει ξανά ο ΣΕΒ για να μην επιβαρύνει ο προϋπολογισμός τους επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν. Έχει μια λογική. Τουλάχιστον ξέρουμε τι θα γίνει έτσι και το φέρει η ώρα και μας κυβερνήσει ο Κυριάκος.

Αδικία που πήγε σε αυτούς τους άσχετους το Νόμπελ Ειρήνης. Κανονικά έπρεπε να το μοιραστούν ο Ζόραν Ζάεφ και η Μαρία Σπυράκη. Θα ήταν πολύ καλό και για το κατάστημα "Μικρογεύματα Φρανσουά" στις Βρυξέλλες, δίπλα στο κτήριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου ήπιαν εκείνους τους ιστορικούς καφέδες. Εκεί η Σπυράκη συνάντησε τον Ζάεφ να περιμένει σε μια ατελείωτη ουρά πρωθυπουργών, που περίμενανπομονετικά να πάρουν καφέδες και τυρόπιτες για τους σωματοφύλακες και τους συνεργάτες τους. Μέσα στο κτήριο του Συμβουλίου δεν έχει τέτοια, συνήθως φέρνουν φαγητό σε τάπερ από το σπίτι. Έτσι η Σπυράκη έπεσε τυχαία πάνω στον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ και του εξήγησε τις αταλάντευτες θέσεις της για το «Μακεδονικό». Αν είχε πέσει πάνω στον πρωθυπουργό της Ισλανδίας, θα του είχε εξηγήσει τις αταλάντευτες θέσεις της για τον παστό μπακαλιάρο. Μάλλον στα αγγλικά πρέπει να έγινε η συζήτηση, γιατί η Σπυράκη έχει μητρική γλώσσα τα ελληνικά, ενώ ο Ζάεφ τα ακατονόμαστα. Η Σπυράκη είπε στον Ζάεφ ότι αδιαπραγμάτευτη θέση της Ν.Δ. για το «Μακεδονικό», είναι η σύνθετη διγλωσσία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων. Είναι μια καλή πλατφόρμα για να οργανώνεις στο εσωτερικό της χώρας διαδηλώσεις με κρεμάλες. Κάτσε, ρε άνθρωπε, να φύγει ο Τσίπρας από τη μέση και θα τα βρούμε όλα, του είπε με αυστηρό ύφος που δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα.

Το βασικότερο πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία είναι η ακύρωση των περικοπών στις συντάξεις, που είχαν επιβληθεί ως απαίτηση του ΔΝΤ. Η Νέα Δημοκρατία είχε επενδύσει στις περικοπές αυτές, ελπίζοντας ότι θα εκμεταλλευτεί την κοινωνική δυσαρέσκεια που θα προκαλούσαν, και μάλιστα πολύ κοντά στις εθνικές εκλογές. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν κατάφερε να κρύψει την αγωνία της για ενδεχόμενη μη εφαρμογή του μέτρου, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να εκτεθεί σοβαρά, με την δημόσια επίθεση του Κ. Χατζηδάκη στον Μοσκοβισί, αλλά και με τις διαρροές για το σχετικό παρασκηνιακό αίτημα του Κ. Μητσοτάκη στην Μέρκελ. (...) Η φθορά στην εικόνα της Ν.Δ. θα ήταν πολύ σοβαρότερη αν γύρω της δεν υπήρχε μια ασπίδα ισχυρών ΜΜΕ, που φροντίζει να κατευθύνει αλλού την προσοχή του κοινού. Όμως η μεταμνημονιακή εποχή έχει ξεκινήσει και σε μια περίοδο που η κυβέρνηση θα υλοποιεί τα μέτρα κοινωνικής ανακούφισης, τα οποία εξαγγέλθηκαν στην ΔΕΘ, η γύμνια της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα είναι ολοένα και δυσκολότερο να κρυφτεί.

Έχει δίκιο ο συνδικαλιστής των αστυνομικών. Έτσι κάνει η αστυνομία τη δουλειά της και σε όποιον αρέσει. Και στο Λος Άντζελες έτσι την έκανε και το 1992 καιγότανε έξι μέρες. Οι κλωτσιές σε εξουδετερωμένους ανθρώπους είναι βασικό επιχειρησιακό στοιχείο άλλωστε. Απαιτούν και ειδική εκπαίδευση. Τώρα, αν υπάρχουν και αστυνομικοί που δεν τις χρησιμοποιούν, ο συνδικαλιστής δεν το ξέρει. Αυτός εκπροσωπεί τους άλλους.

Πρώτη φορά τον ακούμε τον Σέρτζιο Πανούντσιο, εμείς τον μόνο με Σέρτζιο που ξέρουμε είναι ο Σέρτζιο Πιντσιόρλα. Η αλήθεια είναι ότι τους έθιξε ο παραλληλισμός με τον Σέρτζιο Πανούντσιο, αλλά με τα θεσμικά μέτρα κατά της Αριστεράς που εισηγείται ο Βορίδης δεν είδαμε να στραβώνει κανένας στη Ν.Δ. Δικαιωμένος δήλωσε ο Βρούτσης για την αύξηση του κατώτατου μισθού, τον οποίο καθήλωσε στα 586 ευρώ μετά από σκληρή διαπραγμάτευση 20 λεπτών με την τρόικα. Είναι δικαιωμένος γιατί η αύξηση του κατώτατου μισθού έγινε με τη χρήση ενός νόμου που είχε περάσει ο ίδιος, προκειμένου να υπάρχει παράθυρο για την περαιτέρω μείωσή του. Θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις και κωλοτούμπα, αν ο όρος δεν ήταν πολιτικά φορτισμένος.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου η συνεργασία με τον εχθρό θεωρήθηκε ευδόκιμος υπηρεσία και ανταμείφθηκε με προαγωγές και τιμητικές συντάξεις. Σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία ή η Ιταλία, τέτοιου είδους αναλύσεις δεν θα υπήρχαν πουθενά, εκτός από τις ναζιστικές πατσαβούρες.

Άκρως διχαστική ήταν η ομιλία του Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο. Αν ήταν τίμιος και είχε συναίσθηση ότι εκπροσωπεί τη χώρα του, έπρεπε να ζητήσει να περικοπούν οι συντάξεις. Και να ζητήσει συγγνώμη για τον νεποτισμό του κόμματός του, προσωπικά από τον Μητσοτάκη, τον Βαρβιτσιώτη και τον Κεφαλογιάννη. Και τους μπαμπάδες τους. Δεν καταλαβαίνουμε τι ζόρι τραβάνε οι συριζομαδούροι με το ασφαλιστικό του Πινοσέτ. Άμα δεν άρεσε στους Χιλιανούς, γιατί τον ψηφίζανε; Και, στο κάτω - κάτω, αν δεν θέλανε να πεινάνε, ας δουλεύανε σε καλύτερες δουλειές, με ψηλότερες αμοιβές κι ας μη μένανε άνεργοι για μεγάλα διαστήματα. Καθαρά θέμα επιλογής είναι. Γκρινιάζουν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για το γεγονός ότι οι οικονομικοί εισαγγελείς “ξεθάβουν τα δάνεια των κομμάτων”. Τι να πούμε κι εμείς; Μήπως δεν τα είχανε θάψει καλά; Σε κάθε περίπτωση, να φάνε μισό δισ. ευρώ δύο κόμματα δεν είναι και σπουδαία υπόθεση. Αν δεν τα στηρίξουμε, πώς θα απαλλάξουν τη χώρα από τους κρατικοδίαιτους; Υπάρχει ένας εκνευρισμός με τον Καραμανλή στη Ν.Δ. ή η ιδέα μας είναι;