Άγγελος Τσέκερης: Το πολιτικό παράδειγμα της Ιταλίας
Η κατάσταση που διαμορφώνεται αποτελεί τροφή για σκέψη. Η Ευρώπη βρίσκεται σε βαθιά κρίση και οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις κάνουν ό,τι μπορούν για να ταΐσουν την Ακροδεξιά. Εκεί που υπάρχει η τρύπα του Δημοκρατικού Κόμματος θα έπρεπε να υπάρχει μια Αριστερά. Μια Αριστερά ικανή και διατεθειμένη να λειτουργεί ως πόλος προοδευτικών κυβερνητικών λύσεων. Αλλά που θα βάζει την προγραμματική της σφραγίδα στις λύσεις αυτές και δεν θα λειτουργεί ως ανταλλακτικό του πολιτικού κατεστημένου.
Ο πολιτικός πρόγονος του Δημοκρατικού Κόμματος είναι το ιστορικό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Η ιδέα για τη μετεξέλιξή του σε κάτι ευρύτερο ήταν λογική -άσχετα αν συμφωνούσε κανείς μαζί της η όχι. Έπρεπε να συσπειρώσει στις γραμμές του ευρύτερες δυνάμεις ώστε να σπάσει τον φραγμό προς την κυβερνητική του εξουσία. Η αλήθεια είναι ότι το κατάφερε. Αμέσως μετά, άρχισε να κάνει τον έναν συμβιβασμό πάνω στον άλλον. Παραδόθηκε στον παραγοντισμό, ρευστοποίησε τον οργανωτικό του ιστό και άφησε τις σχέσεις του με την κοινωνία να εξασθενήσουν. Αυτό που κατάφερε ήταν να ανοίξει τον δρόμο στον Μπερλουσκόνι. Σήμερα, την ώρα που η Ιταλία το χρειάζεται, είναι πλέον αγνώριστοι. Δεν φαίνεται καν να διαθέτει τις ισχυρές ανανεωτικές τάσεις που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια στο Δημοκρατικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών και στους Εργατικούς της Μεγάλης Βρετανίας.
Για δεκαετίες μετά την κατάρρευση των βεβαιοτήτων το δίλημμα για την ευρωπαϊκή Αριστερά ήταν αν θα συμμετείχε σε προοδευτικές κυβερνητικές λύσεις ή αν θα διατηρούσε το κοινωνικό και πολιτικό της στίγμα. Τότε όμως το ευρωπαϊκό κατεστημένο ήταν πανίσχυρο. Μπορούσε να οδηγήσει κάθε προοδευτική λύση εκεί που ήθελε. Σήμερα το κατεστημένο αυτό καταρρέει. Το δίλημμα για την Αριστερά δεν υπάρχει πια. Οφείλει να συμμετέχει σε προοδευτικές κυβερνητικές λύσεις. Οφείλει όμως και να φροντίζει το κοινωνικό και πολιτικό της στίγμα σαν κόρη οφθαλμού.
Αλλιώς η Ευρώπη θα παραπαίει ανάμεσα στους ξοφλημένους τεχνοκράτες και τους σαλβίνηδες. Μέχρι να καταλήξει οριστικά στα χέρια των τελευταίων. Ή να τα βρουν μεταξύ τους.