Άγγελος Τσέκερης

Η κατάσταση που διαμορφώνεται αποτελεί τροφή για σκέψη. Η Ευρώπη βρίσκεται σε βαθιά κρίση και οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις κάνουν ό,τι μπορούν για να ταΐσουν την Ακροδεξιά. Εκεί που υπάρχει η τρύπα του Δημοκρατικού Κόμματος θα έπρεπε να υπάρχει μια Αριστερά. Μια Αριστερά ικανή και διατεθειμένη να λειτουργεί ως πόλος προοδευτικών κυβερνητικών λύσεων. Αλλά που θα βάζει την προγραμματική της σφραγίδα στις λύσεις αυτές και δεν θα λειτουργεί ως ανταλλακτικό του πολιτικού κατεστημένου. Ο πολιτικός πρόγονος του Δημοκρατικού Κόμματος είναι το ιστορικό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Η ιδέα για τη μετεξέλιξή του σε κάτι ευρύτερο ήταν λογική -άσχετα αν συμφωνούσε κανείς μαζί της η όχι. Έπρεπε να συσπειρώσει στις γραμμές του ευρύτερες δυνάμεις ώστε να σπάσει τον φραγμό προς την κυβερνητική του εξουσία. Η αλήθεια είναι ότι το κατάφερε. Αμέσως μετά, άρχισε να κάνει τον έναν συμβιβασμό πάνω στον άλλον. Παραδόθηκε στον παραγοντισμό, ρευστοποίησε τον οργανωτικό του ιστό και άφησε τις σχέσεις του με την κοινωνία να εξασθενήσουν. Αυτό που κατάφερε ήταν να ανοίξει τον δρόμο στον Μπερλουσκόνι. Σήμερα, την ώρα που η Ιταλία το χρειάζεται, είναι πλέον αγνώριστοι. Δεν φαίνεται καν να διαθέτει τις ισχυρές ανανεωτικές τάσεις που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια στο Δημοκρατικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών και στους Εργατικούς της Μεγάλης Βρετανίας. Για δεκαετίες μετά την κατάρρευση των βεβαιοτήτων το δίλημμα για την ευρωπαϊκή Αριστερά ήταν αν θα συμμετείχε σε προοδευτικές κυβερνητικές λύσεις ή αν θα διατηρούσε το κοινωνικό και πολιτικό της στίγμα. Τότε όμως το ευρωπαϊκό κατεστημένο ήταν πανίσχυρο. Μπορούσε να οδηγήσει κάθε προοδευτική λύση εκεί που ήθελε. Σήμερα το κατεστημένο αυτό καταρρέει. Το δίλημμα για την Αριστερά δεν υπάρχει πια. Οφείλει να συμμετέχει σε προοδευτικές κυβερνητικές λύσεις. Οφείλει όμως και να φροντίζει το κοινωνικό και πολιτικό της στίγμα σαν κόρη οφθαλμού. Αλλιώς η Ευρώπη θα παραπαίει ανάμεσα στους ξοφλημένους τεχνοκράτες και τους σαλβίνηδες. Μέχρι να καταλήξει οριστικά στα χέρια των τελευταίων. Ή να τα βρουν μεταξύ τους.

Α, τελικά δεν είχε πτυχίο ο διοικητής της ΕΥΠ; Δεν πειράζει, έκαναν λίγο πιο ευέλικτη τη διάταξη και κανονίστηκε. Δηλαδή, εσείς τι περιμένατε, να βρουν άλλον; Συγκεκριμένα, έγραψαν ότι ο διοικητής της ΕΥΠ πρέπει να έχει πτυχίο αλλά μπορεί και να μην έχει. Και δεν τη λες και φωτογραφική. Τους πάντες περιλαμβάνει. Αν ήταν φωτογραφική, θα έβαζε και τα προσόντα του σκύλου του. Τώρα ο καθένας μπορεί να αναλάβει την ΕΥΠ. Αρκεί να έχει δεκαετή επαγγελματική εμπειρία, ανεξαρτήτως κλάδου. Κουρέας, για παράδειγμα. Ή μπαρίστα. Ή κλόουν σε παιδικά πάρτι. Αυτοί που έχουν δεκαετή επαγγελματική εμπειρία είναι απίθανοι. Στην αγορά πάντως, για διοικητής ΕΥΠ εκτός από δεκαετή εμπειρία ζητάνε να έχεις και δικό σου μηχανάκι. Ο συγκεκριμένος έτυχε να έχει δεκαετή επαγγελματική εμπειρία σεκιουριτά. Πέντε βασικά πρακτοριάρικα κόλπα, δεν μπορεί, θα τα ξέρει. Δηλαδή, αν είχε πάρει και ένα πτυχίο Αρχιτεκτονικής Κήπων, θα σας έκανε περισσότερο; Κρίμα που δεν βρήκαν και έναν με δεκαετή επαγγελματική υπηρεσία διαιτητή, να βάλουν στην Επιτροπή Ανταγωνισμού. Θα ήταν και πιο αντικειμενικός απέναντι στα συμφέροντα Μαρινάκη.

Είναι πολύ ωραία που θα αναλάβει η Αγγελοπούλου το «Αθήνα 1821». Μας έπιασε μια νοσταλγία. Εντάξει, η γυναίκα είχε προσπαθήσει πολύ να αναλάβουμε και τη διοργάνωση. Παραλίγο να μας την πάρουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Θα δημιουργηθεί μια οργανωτική επιτροπή με δώδεκα γραφεία Τύπου, να δουλέψει λίγο ο κοσμάκης. Θα χτιστούν σε όλη την Αθήνα εγκαταστάσεις. Το Παλαί ντε Χορός του Ζαλόγγου στην Νίκαια, το Τάε Κβον Κρυφό Σχολειό στο Φάληρο, το Χανιτησγραβιασδρόμιο στον Σχοινιά. Στο ΟΑΚΚΑ θα τοποθετηθεί το στέγαστρο Παπαφλέσσα. Και στους Θρακομακεδόνες θα χτίσουμε το Κλέφτικο Χωριό. Και το Κλέφτικο Χωριό Τύπου στο Μαρούσι. Οι μασκότ της διοργάνωσης θα είναι ο Γκούρας και η Γκόλφω. Οι Αμερικάνοι σύμβουλοι είχαν προτείνει να είναι ο Διάκος και η Σουβλίτσα, αλλά τους εξηγήσαμε ότι είναι λίγο άκυρο.

Δεν φάνηκε για όλα αυτή η κυβέρνηση τόσο έτοιμη όσο υποστήριζε. Το ξεμπλοκάρισμα της επένδυσης του Ελληνικού έγινε ταχύτατα... γαργάρα. Ούτε η βούληση του Κ. Μητσοτάκη να εξυπηρετήσει πέρα για πέρα τον όμιλο Λάτση, ούτε η τοποθέτηση τεχνικού συμβούλου της Lamda στη θέση του αρμόδιου υφυπουργού και της Λ. Μενδώνη στο υπουργείο Πολιτισμού αρκούν για να υλοποιηθεί το σχέδιο που έχουν συνομολογήσει. Αποδεικνύεται έτσι ότι οι καθυστερήσεις που παρατηρήθηκαν μέχρι σήμερα δεν οφείλονται στην αντι-επενδυτική ιδεοληψία των μαδούρων, αλλά στη μέριμνά τους για τη νομιμότητα και την κατοχύρωση του δημόσιου συμφέροντος. Έτσι, κάθε μεθόδευση που απλοποιεί τα πράγματα υπέρ του Λάτση αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να καταπέσει στο Συμβούλιο Επικρατείας. Για αυτό, από τις επιδείξεις καουμπόικης αποφασιστικότητας «θα σηκώσω τα μανίκια και θα περάσω τις Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις σε μία μέρα», η κυβέρνηση το έχει γυρίσει τώρα στον... Εδεσσαϊκό: «Στόχος είναι το έργο να έχει ξεκινήσει μέσα στο 2019, γιατί από την ώρα που θα έχουν εκδοθεί οι Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις απαιτούνται δύο με τρεις μήνες προκειμένου να έχει λυθεί το ζήτημα και να υπάρχουν τα πρώτα απτά βήματα εφόσον έχει λυθεί και το θέμα του καζίνο...».

Το σχέδιο της Θεανώς Φωτίου για τους παιδικούς σταθμούς παρουσίασε ο Βρούτσης, καμαρώνοντας μάλιστα που το ετοίμασε μέσα σε δέκα μέρες. Έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές. Όχι σαν τους άμπαλους που προσπαθούν δέκα μέρες να ξεμπλοκάρουν το Ελληνικό. Τρεις φορές έχει πάρει ο Λάτσης τηλέφωνο και του λένε πάρτε αύριο γιατί θέλουμε να τσεκάρουμε μήπως χρειάζονται άλλαγμα οι τσιμούχες. Θέλει δυο μέρες ακόμα, κύριε Λάτση, γιατί έχουν φυτέψει ένα πάρκο στη μέση οι προηγούμενοι και προσπαθούμε να το ξεκολλήσουμε από τη σύμβαση. Και έχουμε βρει και κάτι ελληνιστικούς τάφους και περιμένουμε την κυρία Μενδώνη να τους μπαζώσει. Εγώ, κύριε πρόεδρε, έπαιζα πλέι στέισον και μου είπε η μάνα μου να κόψω λίγο καρπούζι αλλά άκουσα φασαρία και αφηρημένος βγήκα στον δρόμο κρατώντας το μαχαίρι. Και πέρναγαν οι άλλοι να πάνε να σκοτώσουν τον Φύσσα και ακολούθησα από περιέργεια και τότε κάτι πατήθηκε κατά λάθος στο κινητό μου και πήρα οκτώ φορές τον Λαγό.

Τις προηγούμενες μέρες, κύματα οργής ξέσπασαν εναντίον της κυβερνητικής απόφασης να αξιοποιηθούν σε κυβερνητικές θέσεις ο πρώην αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Κ. Τσουβάλας και ο πρώην βουλευτής του Ποταμιού Γ. Μαυρωτάς. Η οργή αυτή προέρχεται από τον κόσμο που μαζικά συμμετείχε στις καμπάνιες μίσους της Ν.Δ. για το Μάτι και το μακεδονικό. Είναι απολύτως σαφές ότι ο Κ. Μητσοτάκης και το κόμμα του πληρώνουν σήμερα την πολιτική υποκρισία, το χάιδεμα της Ακροδεξιάς, την ασύστολη καπηλεία, υλικά με τα οποία προσπάθησαν να συγκροτήσουν ένα σκληρό μέτωπο κατά της προηγούμενης κυβέρνησης. Αποδεικνύεται λοιπόν περίτρανα ότι οι δύο αυτές πρωτοφανείς εκστρατείες μίσους δεν είχαν κανένα άλλο κίνητρο, παρά μόνο την ανάγκη της Ν.Δ. να υπονομεύσει την κυβέρνηση δηλητηριάζοντας όσο γίνεται περισσότερο το πολιτικό κλίμα. Ο ασυγκράτητος οχετός πολιτικού μίσους που ξεχύθηκε και στις δύο περιπτώσεις, πήγαζε από καθαρή υποκρισία και τυχοδιωκτισμό, ανακατεμένο με τεράστιες ποσότητες εμπάθειας και ρεβανσισμού. Κι αν ο Κ. Μητσοτάκης διαπιστώνει ότι σήμερα τον εξυπηρετεί ένα σαφώς πιο ήρεμο πολιτικό κλίμα, έχει τουλάχιστον μια στοιχειώδη υποχρέωση: να ζητήσει μια μεγάλη συγγνώμη γι’ αυτό το αδιανόητο ρεσιτάλ πολιτικής αθλιότητας.

Στις σωστές θέσεις, έχουν τοποθετηθεί οι απολύτως κατάλληλοι. Στην περίπτωση του Ελληνικού, για παράδειγμα, αυτός που θα διαπραγματευτεί με τον Λάτση εκ μέρους του Δημοσίου είναι αυτός που διαπραγματευόταν με το Δημόσιο εκ μέρους του Λάτση. Θα πρέπει να τον έχει ανησυχήσει πάρα πολύ τον Λάτση αυτή η εξέλιξη. Ευτυχώς, πάντως, γιατί έτσι οδηγήθηκε η χώρα στη χρεοκοπία. Επειδή οι επιχειρηματίες δεν είχαν έναν άνθρωπο στην κυβέρνηση για να κάνουν τη δουλειά τους.

Εξαιρετική η ιδέα της Ν.Δ. να δώσει το μαξιλάρι των 37 δισ. στις τράπεζες. Πώς δεν το είχαμε σκεφτεί μέχρι τώρα; Βέβαια, μετά θα χρειαστεί να μπούμε σε πιστοληπτική γραμμή. Αλλά, αν πρόκειται για το καλό των τραπεζών, αξίζει τον κόπο. Να επαναφέρουμε και τον υποκατώτατο αν χρειαστεί. Μην είμαστε τσιφούτηδες τώρα για 37 δισ. Τα εξήγησε πολύ καλά ο Μπάμπης Παπαδημητρίου. Που είχε προβλέψει και πόσο μπροστά θα πάει ο τόπος με το πρώτο Μνημόνιο. Μετά δαγκωθήκανε κάπως, γιατί αυτό δεν ήταν να ειπωθεί τώρα. Είναι στο πακέτο που μας φυλάνε για έκπληξη. Αλλά πώς να συγκρατήσει τη χαρά του ο Μπάμπης όταν 37 δισ. δημόσιο χρήμα θα το βάλουν στο χέρι οι τράπεζες. Άνθρωπος είναι κι αυτός.

Είπε ο Μητσοτάκης στις 8.5.2018 μιλώντας στο Digital Economic Forum: «Το κλασικό δυτικό ωάριο 9 με 5 είναι ξεπερασμένο». Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Ν.Δ. είναι θετική σε ρυθμίσεις που θα επιτρέπουν στον εργοδότη να απασχολεί τους εργαζόμενους περισσότερο από οκτάωρο, χωρίς να τους πληρώνει υπερωρίες. Αυτό το παλεύουν από παλιά οι εργοδότες. Να απολύουν χωρίς περιορισμούς και χωρίς αποζημιώσεις, γιατί αυτό κρατάει τα μεροκάματα χαμηλά. Και έτσι να μπορείς να δουλεύεις το δωδεκάωρο που λέγαμε προηγουμένως χωρίς πολλά - πολλά. Τρίτο που θέτει ο Κ. Μητσοτάκης: «...Η προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης μπορεί να ιδωθεί ως ευκαιρία αύξησης της απασχόλησης...». Με απλά λόγια: σταματά κάθε προστασία της εργασίας. Ο εργοδότης σου θα σε προσλαμβάνει το πρωί, θα σε απολύει το βράδυ και την άλλη μέρα θα σε ξαναπροσλαμβάνει. Αν θέλει φυσικά. Τέταρτον: το πασίγνωστο πλέον επταήμερο. Ο Κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι μίλησε για «επταήμερη λειτουργία των επιχειρήσεων με σύμφωνη γνώμη εργοδοσίας και εργαζομένων». Αυτό δεν βγάζει νόημα. Ένας κινηματογράφος λειτουργεί 7 ημέρες τη βδομάδα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων. Όπως και ένα ξενοδοχείο. Και πάρα πολλές βιομηχανίες. Ακριβώς επειδή κάποιες επιχειρήσεις λειτουργούν ούτως ή άλλως 7 ημέρες, ψάχνουν τρόπους να απασχολούν 7 ημέρες και τους εργαζόμενους. Ώστε να μην χρειάζεται να προσλάβουν περισσότερους. Αυτό εννοούσε ο Μητσοτάκης. Κι αυτό, βεβαίως, κατάλαβε και ο ξενοδόχος στην Κω.