Ριάλιτι, τηλεόραση και πόλεμος
Τέτοια χορηγία σε πόλεμο δεν έχουμε ξαναδεί: Διεθνώς οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων λατρεύουν τον…
Όλα πάνε στραβά
Μια βροχερή μέρα ξημέρωσε χθες εν Αθήναις, με την είδηση ότι γυναίκα 70 ετών απέσπασε ψώνια 30 ολόκληρων ευρώ από την αλυσίδα σούπερ μάρκετ Lidl. Οι δε «Ιαβέρηδες» της έκαναν μήνυση, ήρθε η αστυνομία, προσπαθεί να αλλάξει γνώμη στους υπεύθυνους του καταστήματος, τίποτε αυτοί. Πολιτική της εταιρείας σου λέει. Είπαν οι πελάτες να τα πληρώσουν εκείνοι τα ψώνια της γυναίκας, τίποτε και πάλι. Τελικά τη μήνυσαν τη γυναίκα.
Βέβαια, η μήνυση αποσύρθηκε, γιατί άρχισε να αντιδρά το άπαν σύμπαν, αλλά το διά ταύτα είναι διαφορετικό. Το διά ταύτα είναι ότι ο μισθός μας δεν φτάνει για το φαγητό μας. Δεν μιλάω για ρεύμα και για τηλέφωνο - ούτε λόγος. Μιλάω για τα είδη πρώτης ανάγκης.
Από την άλλη, βέβαια, ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα, να γινόμασταν καμιά σοβιετία, ας πούμε, να τρώγαμε με τα δελτία. Να, τώρα δεν θα τρώει κανένας, οριζόντια φτώχεια, φίλες και φίλοι. Ένας για όλους, όλοι για έναν.
Έτσι κυλάει σιγά-σιγά η ζωούλα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τη μία μέρα μαθαίνουμε ότι γυναίκα ξεκινά απεργία πείνας επειδή δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα, την άλλη ότι πελάτισσα έκλεψε τρόφιμα αξίας 30 ευρώ. Είναι φτωχός ο κόσμος κι όποιος είναι φτωχός, τουλάχιστον στην αρχή, είναι και ανήμπορος. Αν ο Κυριάκος εξαντλήσει τετραετία, θα κυνηγάμε τις δεκαοχτούρες με σφεντόνες στο τέλος.
Εμένα με πνίγει αυτή η πηχτή λάσπη, με χτυπάει στα μηνίγγια. Φαντάζομαι όλοι το ίδιο αισθανόμαστε. Είναι η αβεβαιότητα της κάθε μέρας που ξημερώνει και λες «υπάρχω σήμερα, αλλά αύριο τι κάνω; Κι αύριο υπάρχω, αλλά πώς;». Με ποιο ηθικό, ας πούμε.
Κακά τα ψέματα, ότι την έχουμε πατήσει το είχαμε υποψιαστεί. Υποθέτω ήρθε η στιγμή να συλλογικοποιηθεί η τρομερή μας διαπίστωση. Να κοιταζόμαστε στα ασανσέρ και να κουνάμε τα κεφάλια μας με μια συναίνεση ότι, ναι, έχουμε μπλέξει με ουτιδανούς, να το συνεννοούμαστε με τα μάτια. Έχει πάψει οτιδήποτε να πηγαίνει καλά πλέον.
Ο προσυνεδριακός διάλογος και η ωραία ατμόσφαιρα
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε. Η καλύτερη ιδέα ήταν να γίνει ο προσυνεδριακός διάλογος στο Facebook. Δηλαδή, όχι ακριβώς προσυνεδριακός διάλογος, περισσότερο για μάχη εντυπώσεων πρόκειται, αλλά οπωσδήποτε δεν θα βαρεθούμε.
“Μάχη εντυπώσεων”, γιατί αν πρόκειται να εκλεγεί η νέα Κεντρική Επιτροπή από τη βάση, τότε θα πρέπει να υπάρχει λίγο μπούγιο. Στα likes μεταφέρθηκαν τα πολιτικά χαρακώματα! Εμπρός, αδέρφια, εμπρός: Λίγος σεξισμός, πολύς οπαδισμός και καθόλου πολιτικός πολιτισμός. Τώρα θα μου πούνε, τι αντιδρώ έτσι; Το αριστερόμετρο στο χέρι πήρα; Και θα πω ότι η δική μας Αριστερά κάποιους μας μεγάλωσε - κι είναι αυτή μια κυριολεξία. Κάπως μου κλωτσάνε οι νέες ηθικές.
Όταν είπαμε να ανοίξουμε την “πόρτα” να έρθουν νέα μέλη, δεν εννοούσαμε να έρθουν και με τις προβληματικές πτυχές των πολιτικών τους ταυτοτήτων. Θα έβγαινε δικός μας σύντροφος ποτέ, παλιός Αριστερός, να μιλήσει με άθλιο και σεξιστικό λόγο για τις γυναίκες και την οικονομική κρίση, για παράδειγμα; Ποτέ, δεν έχει γίνει ποτέ και δεν θα γινόταν και ποτέ. Και ας πούμε ότι ήρθαν άνθρωποι με αντιλήψεις τέτοιες. Αν είναι, παιδιά, να τις ασπαστούμε και να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, να το βράσω. “Διευρυνθείτε, διευρυνθείτε”, μας έλεγαν για να αλλάξει μυαλά η κοινωνία, όχι για να αλλάξει προς τα πίσω η Αριστερά!
Να προσπαθήσουμε να είμαστε ψύχραιμοι: Εμένα η πολιτική ορθότητα δεν μου αρέσει, ούτε τώρα, ούτε και ποτέ. Αλλά μπερδέψαμε τις έννοιες. Δεν είναι έλλειψη πολιτικής ορθότητας η καφρίλα κι αυτό το διαδικτυακό , εκτεταμένο δράμα καμία σχέση δεν έχει ούτε με την πολιτική, ούτε καν με την ορθότητα.
Αλλά αν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε για ποιους λόγους είναι εκτός της αριστερής μας ταυτότητας ο σεξισμός, οι προσωπικές επιθέσεις με χυδαιότητα, η σαπουνόπερα που βλέπουμε στις οθόνες του υπολογιστή μας, τουλάχιστον να εξηγήσουμε ότι αυτή η ρημάδα η ανάρτηση, βρε σύντροφε, με ένα αριστερό κλικ πάνω δεξιά στο εικονίδιο που γράφει “δημόσια”, μπορεί να κρυφτεί από τα πολλά βλέμματα. Και δεν πειράζει να μην... προσμετρηθεί ως τοποθέτηση στον προσυνεδριακό μας διάλογο, θα το αντέξουμε.
Μια παπαδιά για υπουργός Παιδείας
Στην Νίκη Κεραμέως αξίζουν συγχαρητήρια. Πραγματικά της αξίζουν. Θέλει τεράστιο ταλέντο, είναι μεγάλη πρόκληση να…
Είναι απαρτχάιντ;
Αφενός, πολύ ωμά η κοινωνία έχει τόσο εξαντληθεί από τα μέτρα, από την κλεισούρα, την ανέχεια, η εστίαση έχει τόσο λαβωθεί, έρχονται και οι τουρίστες, ποιος μαγαζάτορας πιστεύουμε ότι θα τηρήσει τα ούτως ή άλλως ανόητα μέτρα; Ανόητα, βεβαίως, γιατί, όπως και τα προηγούμενα, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι πως αν εγλωσσιάζονται οι εμβολιασμένοι με τους ανεμβολίαστους θα κολλήσουν τύφο, καλαζάρ και κόβιντ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε νοσοκομεία.
Και πράγματι, επί της ουσίας νοσοκομεία δεν υπάρχουν. Γιατροί, νοσηλευτές, κλίνες, μάσκες, αυτά δεν υπάρχουν. Δεν έχουμε δημόσιο σύστημα υγείας, έχει εξαθλιωθεί. Έχει κουραστεί, τα έχει παίξει. Λαβώθηκε ακριβώς όσο έπρεπε, ώστε να προχωρήσουν μαζικά οι ιδιωτικοποιήσεις μετά την πανδημία.
Αλλά πέραν τούτου: Ποιο μπαρ, σε ποια πόλη, σε ποιο νησί θα ελέγξει πιστοποιητικά εμβολιασμού; Αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να βγάλουν τα σπασμένα ολόκληρης χρονιάς, θαρρεί κανείς ότι θα διώξουν κόσμο; Δεν θα διώξουν. Κι όταν θα έρθει εκείνη η ώρα του Σεπτεμβρίου να γίνει ο απολογισμός, δεν θα φταίει πια «το ερωτικό καλοκαίρι των νέων», όπως έφταιγε πέρυσι. Θα φταίει κάτι άλλο. Οι «ανεύθυνοι», γενικώς. Αλλά για το πάπλωμα δεν θα γίνει κουβέντα, ούτε τώρα.
Κι έτσι είναι τα πράγματα, αφού έχουν αποτύχει με κάθε τρόπο πιθανό κι απίθανο, τώρα θα μας βάλουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Ήδη φωνάζουμε οι εμβολιασμένοι πως θα μας πεθάνουν οι άλλοι. Όχι ότι δεν έχουμε μπλέξει και με δαύτους, με τις φανφάρες τις επικίνδυνες και τη βλακεία, σαφώς και έχουμε μπλέξει. Αλλά οι μεγάλες ευθύνες της διάδοσης του ιού δεν βρίσκονται σε όσους δεν εμβολιάζονται. Όσοι δεν έχουν εμβολιαστεί είναι πιο πιθανό να πεθάνουν, στην πραγματικότητα.
Επιτέλους, θα πάρουμε ανάσα
Αυτά κάνουμε εμείς οι αριστεροί, γκρινιάζουμε. Η ανάπτυξη μας φταίει, που θέλουν να πάρουν Στρέφη και Φιλοπάππου και να τα δώσουν σε ιδιώτες κι αυτό μας φταίει, που κατούρησε η κάμπια το γκαζόν στην Ομόνοια κι αυτό μας φταίει, μας φταίει κι η ηχορύπανση, μας φταίει και το σπασμένο το πεζοδρόμιο, γι’ αυτό τα παλιά τα χρόνια μας έστελναν εξορία. Επειδή δεν άντεχαν που γκρινιάζαμε. Ας πούμε, η χούντα έκανε δρόμους και σίγουρα κάποιος αριστερός θα γκρίνιαζε που είχαν διαλυθεί προϋπολογισμοί και ασφαλιστικά ταμεία, για παράδειγμα. Ή που δεν είχαμε δημοκρατία, υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα. Έτσι γέμισε η Μακρόνησος κι η Γυάρος, τι νομίζατε, ότι είχαν κανένα άχτι;
Και τώρα γκρινιάζω, 700 λέξεις τώρα μόνο γκρινιάζω. Στο κάτω κάτω, για τα τρυπάνια υπάρχουν ωτοασπίδες, για το χαμένο πράσινο, ε, ας φτιάξουμε ομάδες εθελοντικές να δώσουμε στο δήμαρχό μας τα κατάλληλα λιπάσματα, μην πιάσει και το μεταλλικό το φίλτρο καμιά κάμπια κι έχουμε δράματα, για τα πάρκα που δεν έχουμε, ε, ας φυτέψουμε και καμιά γλάστρα στο μπαλκόνι και για τους ανάπηρους, ε, ας μείνουν σπίτι. Κι άμα πεινάσουν, ας τηγανίσουν κι ένα αυγό.
Έχει χρώμα ο βιασμός;
«Αυτοί που θέλουν να ενσωματωθούν, βίασαν». Είναι το κυρίαρχο επιχείρημα του ρατσιστικού μπλοκ, έγινε μέχρι και τίτλος σε ορισμένα sites. Αυτό το θύμα δεν είναι τυχερό, στην πραγματικότητα, γιατί δεν λαμβάνει απολύτως καμία υποστήριξη, λαμβάνει μόνο την αναγνώριση τους συμβάντος πέραν αμφιβολιών, αφού οι δράστες ήταν Πακιστανοί. Όπως είπε και η ίδια, όμως, εξηγώντας την απόλυτη παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας: «Ήταν μία παραλία γεμάτη και δεν ήρθε κανένας να με βοηθήσει».
Ήταν μία παραλία γεμάτη, λοιπόν, που απλώς κοιτούσε. Στην αρχή, τουλάχιστον. Κοιτούσε. Τον εξευτελισμό και το ψυχικό τραύμα της κοπέλας που της έσκιζαν τα ρούχα και τη βιντεοσκοπούσαν, δεν έτρεξε να το προλάβει κανένας. Άραγε, πόσοι από τους αυτόπτες μάρτυρες να καταδικάζουν οργισμένοι αυτήν την στιγμή;
Η κοπέλα, που βίωσε μία αγριότητα από αυτές που αφήνουν σημάδι για πάντα, ναι, αναγνωρίζεται ως θύμα. Μακάρι οι θύτες να τιμωρηθούν όπως προβλέπει η νομοθεσία. Αλλά γενικώς τα θύματα κακοποίησης, παρενόχλησης και βιασμού, δε λαμβάνουν υποστήριξη.
Η κοπέλα από τη Νέα Σμύρνη δέχτηκε επίθεση για τα ρούχα που φορούσε. Οι γυναίκες του ελληνικού #metoo, πέρασαν από κόσκινο. Τα θύματα του βιασμού, ειδικά όσων βιασμών συμβαίνουν μέσα στο σπίτι, συνήθως δε θα δικαιωθούν. Ούτε θα λάβουν υποστήριξη. Θα ερωτηθούν αν προκάλεσαν, ή θα περάσουν στη σφαίρα των ξεχασμένων ιστοριών, ειδικά αν ο θύτης έχει… πρόσωπο στην κοινωνία. Είτε αν το πρόσωπο είναι νέο, όμορφο και πλούσιο, είτε αν είναι πρόσωπο εξουσίας. Ας μην ξεχνάμε την υπόθεση Λιγνάδη, στο κάτω-κάτω, τη σιωπή τόσων ετών, τα τόσα θύματα.
Ας κρατήσουμε την δήλωση του θύματος: «Γεμάτη παραλία και δεν ήρθε να βοηθήσει κανένας». Έχει ξεσηκωθεί το ίντερνετ κι ο ακροδεξιός εσμός, αλλά την στιγμή της επίθεσης, το κορίτσι ήταν αβοήθητο. Επειδή την κοιτούσαν μεν, αλλά δεν πήγε να την βοηθήσει κανένας. Αυτή είναι, συνοπτικά, η πραγματικότητα των θυμάτων των σεξουαλικών επιθέσεων, η αορατότητα. Εκτός κι αν, φυσικά, σε κακοποιήσει μετανάστης.
Τρεις ιστορίες για τη συνεπιμέλεια
Είναι όλοι οι πατεράδες κακοποιητές και ανίκανοι να μεγαλώσουν ένα παιδί. Όχι, βέβαια. Γι’ αυτό και υπάρχει η συνεπιμέλεια ως επιλογή ανάμεσα στα χωρισμένα ζευγάρια. Θα πούνε ότι η πικρόχολη μάνα στερεί τα παιδιά από τον πατέρα, θα το πούνε και θα έχουν παταγωδώς άδικο. Αλλά η συνεπιμέλεια του Τσιάρα ανοίγει τον δρόμο όχι στους καλούς πατεράδες, αλλά στους πατεράδες που δεν θα είχαν απολύτως καμία πιθανότητα μπροστά στο δικαστήριο. Αν σας ενδιαφέρει το δικαίωμα του παιδιού, τότε προφυλάξτε το.
Όλγα Στέφου: «Γυναικοκτονία» λέγεται
Για κάθε φορά που μας άρπαξαν από τους καρπούς και μας έριξαν στο πάτωμα.
Ή που μας έσφιξαν τον λαιμό.
Για κάθε μας βιασμό.
Κάθε φορά που μας μελάνιασαν το σώμα.
Που μας έκαναν να φοβηθούμε.
Που μας εξευτέλισαν.
Που μας μάτωσαν.
Κάθε φορά που κάποια από εμάς δεν επέζησε να πει την ιστορία που της διέλυσε την καρδούλα της, γίνεται κομμάτια η δική μας για όλες τις φορές που εμείς ζήσαμε. Θα μπορούσαμε να είχαμε πεθάνει. Και τότε, απέναντι στο δίκιο της ψυχής του νεκρού ανθρώπου, θα έλεγαν ότι το έγκλημα έγινε από πάθος. Κανένα πάθος. Το έγκλημα έγινε από δολοφόνο.
Λένε πως τη γυναίκα δεν πρέπει να τη χτυπάνε ούτε με τριαντάφυλλα. Λένε τέτοιες αηδίες, για να μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε εύθραυστες και ζούμε επειδή έχουμε την τύχη να μας προστατεύουν, μέχρι να μη μας προστατέψουν πια. Λοιπόν, δεν είμαστε εύθραυστες, είμαστε οργισμένες. Και τα τριαντάφυλλα να τα βάλετε στον κώλο σας.
Όλγα Στέφου: Κι αν η μαμά μου δεν ήθελε να με κρατήσει;
Φταίμε επειδή στη εξίσωση δεν ήταν ποτέ η γυναίκα. Σκεφτείτε το, δεν είναι η γυναίκα το θέμα. Είναι η επιλογή της γυναίκας, αν κυοφορεί ένα “υγιές” έμβρυο. Αλλιώς, είναι επιλογή των γιατρών. Είσαι υγιές; Βγαίνεις από τη μήτρα. Έχεις σύνδρομο Down; Λυπούμαστε, χάσατε. Τώρα, αν στην πορεία σας προκύψει ανάπηρο, αυτιστικό, ή του κοπεί κανά πόδι σε κανά τροχαίο, λυπάμαι, χάσατε. Τα έχει αυτά η ζωή, δεν τα έχει ο προγεννητικός έλεγχος, βέβαια.
Την ρώτησα τη μαμά μου, την ρώτησα αν θα έκανε άμβλωση σε περίπτωση που το έδειχνε ο προγεννητικός ένα σύνδρομο Down. “Χωρίς δεύτερη σκέψη”, είπε. “Κι αν έδειχνε σκλήρυνση κατά πλάκας;”. Κι η μαμά στεναχωρήθηκε πολύ. Πιθανότατα γιατί κι η ίδια ξέρει ότι οι γιατροί θα προέτρεπαν σε έκτρωση.
Γιατί η μαμά μου είναι γυναίκα. Κι είτε με κρατούσε, είτε όχι, ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος ανήκει στη γυναίκα και στο σώμα της. Ούτε στον γιατρό, ούτε στο έμβρυο, οπωσδήποτε όχι στους υπέρ της αγέννητης ζωής ακροδεξιούς. Ανήκει μόνο στη γυναίκα. Καλό θα ήταν να το φέρουμε με τρόπο στους γιατρούς: Είμαστε μια κοινωνία ρατσιστική, συντηρητική, ευγονική.
Κι εγώ, με το χέρι στην καρδιά, τα γράφω όλα αυτά πλέον στα 30 μου, που γεννήθηκα, μεγάλωσα κι η γνώμη μου έχει σημασία. Τα γράφω ως άνθρωπος που έζησε και ζει. Όχι ως πρώην έμβρυο. Όσο δεν είχα γεννηθεί, δεν υπήρχα, ήμουν ένα ψάρι σε μία μήτρα. Και τότε ο λόγος έπεφτε μόνο στο σώμα που με κουβαλούσε.