Κι αν χτυπάει τη γυναίκα, το παιδί έχει δικαίωμα στους δύο γονείς. Αυτό είπε στη Βουλή ο Γιάννης Λοβέρδος. Πίσω από την μπαρούφα, μία από τις πολλές που του έχουν χρεωθεί μέσα στα χρόνια, ο Γιάννης Λοβέρδος κατάφερε να μας δείξει το πιο ακριβές επιχείρημα που θα μας προκαλέσει πονοκέφαλο το επόμενο διάστημα: Το δικαίωμα του παιδιού.
Ο νόμος για τη συνεπιμέλεια έχει αναλυθεί από ανθρώπους που ξέρουν πολύ καλύτερα, εγώ ξέρω να λέω ιστορίες. Κι έτσι και τώρα ιστορίες θα πω· τρεις δικές μου και μία που έρχεται.
Αυτή που έρχεται, παραδόξως, είναι η χειρότερη κι ας έχουν οι άλλες και αίμα και κλάμα και βιασμούς… Αλλά αυτή που έρχεται είναι η χειρότερη. Γιατί τώρα, που θα πουν πως όλα γίνονται για το καλό του παιδιού, τώρα είναι που θα ανοίξει η πύλη της κολάσεως και για τις γυναίκες και για τα παιδιά. Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες, κακοποιητικοί πατεράδες, σύντροφοι της μητέρας, κακοποιητικό περιβάλλον γενικώς, σαν μολυσμένος αέρας. Το επιχείρημα “για την προστασία της ζωής του παιδιού” είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο της προστασίας “της αγέννητης ζωής”, αυτό που χρησιμοποιούν κατά των αμβλώσεων. Τα παιδιά έχουν δικαιώματα, βεβαίως, αλλά τα παιδιά έχουν και ένστικτα. Ενστικτωδώς, πριν η λογική δημιουργήσει την αναπόφευκτη οργή, το παιδί δε θέλει να είναι κοντά στον άνθρωπο που χτυπάει τη μητέρα του.
Είπε πολλά ο Λοβέρδος. Είπε ότι ένας κακοποιητικός σύντροφος μπορεί να είναι καλός πατέρας. Δεν μπορεί. Φυσικά δεν μπορεί. Ένας άνθρωπος που νιώθει ότι έχει δικαίωμα να χτυπήσει έναν άλλον στο όνομα της οικογένειας και της αγάπης, γιατί να σταματήσει μπροστά σε ένα παιδί; Ποια λογική το υποδεικνύει αυτό; Μόνο μία κι αυτή είναι χυδαία: Η γυναίκα προκαλεί το ξύλο, οπότε και το εισπράττει. Το παιδί όχι. Σας γελάσανε, κύριε Λοβέρδο. Δηλαδή, δεν σας γελάσανε, είστε συντηρητικός και μάλλον μισογύνης. Αλλά αν ένας άντρας δεν αντέχει έναν άλλον άνθρωπο, ενήλικα, με επιχειρήματα, πόσο πιστεύετε ότι θα αντέξει ένα τρίχρονο που γκρινιάζει και σπάει πράγματα, πολλώ δε μάλλον έναν έφηβο, που δε συμπαθεί κανέναν;
Οικογενειακές ιστορίες
Οι γονείς μου δεν χτύπησαν ο ένας τον άλλον ποτέ. Μόνο η μαμά έδωσε κάποτε μια ξυλιά στον ποπό του αδερφού μου, επειδή το δίχρονο πήρε ένα μολύβι και μολύβιασε όλους τους τοίχους. Για κακή της τύχη (sic) μας είχαν μάθει τα πάντα: Ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να μας αγγίζει χωρίς να θέλουμε, ότι τα παιδιά έχουν δικαιώματα, ότι υπάρχει η Πρόνοια. Κι έτσι, πήρα αγκαλιά το σατανικό δίχρονο και της είπα, στα 8 γενναία μου χρόνια, ότι θα μεγαλώσω, θα της τον πάρω και δε θα μας ξαναδεί. Ακόμα γελάει και το σατανικό δίχρονο έγινε πλέον ολόκληρος άντρας. Έτσι ήξερα πως είναι ο κόσμος, χωρίς ξύλο. Με φωνές, καυγάδες, μούτρα, κλάματα ενίοτε, ειδικά στην εφηβεία, συγγνώμες, αλλά η οικογένεια ήταν προστατευμένη και ενωμένη. Προστατευμένη εντός κι εκτός των πυλών. Ήμουν τυχερή ως παιδί.
Μια άλλη οικογένεια, που αγαπάω με όλες τις σταγόνες από το αίμα μου, δεν ήταν έτσι. Ο πατέρας κακοποιούσε και τη μαμά και τις κόρες, κυρίως τη μεγαλύτερη, που έμπαινε μπροστά. Εγώ ζούσα στη φούσκα της δικής μου οικογένειας, που δεν υπήρχαν μελανιές, αλλά έφηβη πια, γνώρισα εκείνη την άλλη, ως φίλη του ενός παιδιού. Πρώτα ξεκίνησε με τη μαμά, μετά με τα παιδιά. Ποτέ δεν γλιτώνουν τα παιδιά. Μία μέρα, η μεγάλη κόρη πήρε ένα δικό του αντικείμενο. Για να την πειθαρχήσει, της επέβαλε να χαρακώσει μόνη της το χέρι της με το μαχαίρι της κουζίνας. Ακούγεται βαρύ, σωστά; Είναι, αλλά δεν είναι καθόλου, καθόλου σπάνιο. Η συνέχεια της ιστορίας δε γίνεται ελαφρύτερη, αλλά δεν χρειάζεται παραπάνω να πούμε τίποτε.
Κι έπειτα, έγινα γυναίκα. Γυναίκα που υπέστη κακοποίηση από τον δικό της σύντροφο, έναν άνθρωπο που σκεφτόμασταν στο κοινό μας μέλλον ότι θα ήμασταν μαζί και θα κάναμε παιδιά, όταν θα είχαμε μεγαλώσει κι άλλο. Όλα τα άσχημα πράγματα μπορούν να συμβούν τόσο μα τόσο απλά.
Στα 30 μου γνώρισα μία γυναίκα με δύο παιδιά, λίγο μεγαλύτερη. Αυτή τα πήρε κι έφυγε από το σπίτι. Δεν άντεξε ούτε το ξύλο, ούτε τους βιασμούς. Ο πρώην σύζυγος ήθελε να διεκδικήσει την επιμέλεια για λόγους κοινωνικούς, για το “πρόσωπο στην κοινωνία” του καλού οικογενειάρχη. Αλλά δεν κέρδισε την επιμέλεια κι έκανε να δει τα παιδιά έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν πλήρωνε τις διατροφές, συνέχισε να απειλεί τη μητέρα τους κι όταν πια, μία στο τόσο βλέπει τα παιδιά, τα παιδιά κλαίνε, φωνάζουν, θέλουν τη μαμά τους. Δεν τα χτυπάει, αλλά υπάρχουν τρόποι και τρόποι να κακοποιήσεις έναν άνθρωπο, ειδικά ένα παιδί. Οι φωνές, οι τιμωρίες, οι λέξεις που πληγώνουν.
Προφυλάξτε τα παιδιά
Τρεις ιστορίες από τις κυριολεκτικά εκατοντάδες που με έχουν εμπιστευτεί μέσα στα χρόνια, από τότε που γέμισε μελανιές το δικό μου σώμα. Οι γυναίκες μιλούν ευκολότερα αν είμαστε όλες θύματα. Οι μαμάδες που πήραν τα παιδιά τους και έφυγαν από την τυραννία του κακοποιητικού συντρόφου, δεν το έκαναν μόνο για εκείνες, το έκαναν κυρίως για να προστατεύσουν τα παιδιά.
Είναι όλοι οι πατεράδες κακοποιητές και ανίκανοι να μεγαλώσουν ένα παιδί. Όχι, βέβαια. Γι’ αυτό και υπάρχει η συνεπιμέλεια ως επιλογή ανάμεσα στα χωρισμένα ζευγάρια. Θα πούνε ότι η πικρόχολη μάνα στερεί τα παιδιά από τον πατέρα, θα το πούνε και θα έχουν παταγωδώς άδικο. Αλλά η συνεπιμέλεια του Τσιάρα ανοίγει τον δρόμο όχι στους καλούς πατεράδες, αλλά στους πατεράδες που δεν θα είχαν απολύτως καμία πιθανότητα μπροστά στο δικαστήριο. Αν σας ενδιαφέρει το δικαίωμα του παιδιού, τότε προφυλάξτε το.
Όλγα Στέφου
Πηγή: Η Εποχή
