Όλγα Στέφου

20
02

Όλα πάνε στραβά

Μια βροχερή μέρα ξημέρωσε χθες εν Αθήναις, με την είδηση ότι γυναίκα 70 ετών απέσπασε ψώνια 30 ολόκληρων ευρώ από την αλυσίδα σούπερ μάρκετ Lidl. Οι δε «Ιαβέρηδες» της έκαναν μήνυση, ήρθε η αστυνομία, προσπαθεί να αλλάξει γνώμη στους υπεύθυνους του καταστήματος, τίποτε αυτοί. Πολιτική της εταιρείας σου λέει. Είπαν οι πελάτες να τα πληρώσουν εκείνοι τα ψώνια της γυναίκας, τίποτε και πάλι. Τελικά τη μήνυσαν τη γυναίκα. Βέβαια, η μήνυση αποσύρθηκε, γιατί άρχισε να αντιδρά το άπαν σύμπαν, αλλά το διά ταύτα είναι διαφορετικό. Το διά ταύτα είναι ότι ο μισθός μας δεν φτάνει για το φαγητό μας. Δεν μιλάω για ρεύμα και για τηλέφωνο - ούτε λόγος. Μιλάω για τα είδη πρώτης ανάγκης. Από την άλλη, βέβαια, ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα, να γινόμασταν καμιά σοβιετία, ας πούμε, να τρώγαμε με τα δελτία. Να, τώρα δεν θα τρώει κανένας, οριζόντια φτώχεια, φίλες και φίλοι. Ένας για όλους, όλοι για έναν. Έτσι κυλάει σιγά-σιγά η ζωούλα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τη μία μέρα μαθαίνουμε ότι γυναίκα ξεκινά απεργία πείνας επειδή δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα, την άλλη ότι πελάτισσα έκλεψε τρόφιμα αξίας 30 ευρώ. Είναι φτωχός ο κόσμος κι όποιος είναι φτωχός, τουλάχιστον στην αρχή, είναι και ανήμπορος. Αν ο Κυριάκος εξαντλήσει τετραετία, θα κυνηγάμε τις δεκαοχτούρες με σφεντόνες στο τέλος. Εμένα με πνίγει αυτή η πηχτή λάσπη, με χτυπάει στα μηνίγγια. Φαντάζομαι όλοι το ίδιο αισθανόμαστε. Είναι η αβεβαιότητα της κάθε μέρας που ξημερώνει και λες «υπάρχω σήμερα, αλλά αύριο τι κάνω; Κι αύριο υπάρχω, αλλά πώς;». Με ποιο ηθικό, ας πούμε. Κακά τα ψέματα, ότι την έχουμε πατήσει το είχαμε υποψιαστεί. Υποθέτω ήρθε η στιγμή να συλλογικοποιηθεί η τρομερή μας διαπίστωση. Να κοιταζόμαστε στα ασανσέρ και να κουνάμε τα κεφάλια μας με μια συναίνεση ότι, ναι, έχουμε μπλέξει με ουτιδανούς, να το συνεννοούμαστε με τα μάτια. Έχει πάψει οτιδήποτε να πηγαίνει καλά πλέον.
Περισσότερα »
10
02

Ο προσυνεδριακός διάλογος και η ωραία ατμόσφαιρα

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε. Η καλύτερη ιδέα ήταν να γίνει ο προσυνεδριακός διάλογος στο Facebook. Δηλαδή, όχι ακριβώς προσυνεδριακός διάλογος, περισσότερο για μάχη εντυπώσεων πρόκειται, αλλά οπωσδήποτε δεν θα βαρεθούμε. “Μάχη εντυπώσεων”, γιατί αν πρόκειται να εκλεγεί η νέα Κεντρική Επιτροπή από τη βάση, τότε θα πρέπει να υπάρχει λίγο μπούγιο. Στα likes μεταφέρθηκαν τα πολιτικά χαρακώματα! Εμπρός, αδέρφια, εμπρός: Λίγος σεξισμός, πολύς οπαδισμός και καθόλου πολιτικός πολιτισμός. Τώρα θα μου πούνε, τι αντιδρώ έτσι; Το αριστερόμετρο στο χέρι πήρα; Και θα πω ότι η δική μας Αριστερά κάποιους μας μεγάλωσε - κι είναι αυτή μια κυριολεξία. Κάπως μου κλωτσάνε οι νέες ηθικές. Όταν είπαμε να ανοίξουμε την “πόρτα” να έρθουν νέα μέλη, δεν εννοούσαμε να έρθουν και με τις προβληματικές πτυχές των πολιτικών τους ταυτοτήτων. Θα έβγαινε δικός μας σύντροφος ποτέ, παλιός Αριστερός, να μιλήσει με άθλιο και σεξιστικό λόγο για τις γυναίκες και την οικονομική κρίση, για παράδειγμα; Ποτέ, δεν έχει γίνει ποτέ και δεν θα γινόταν και ποτέ. Και ας πούμε ότι ήρθαν άνθρωποι με αντιλήψεις τέτοιες. Αν είναι, παιδιά, να τις ασπαστούμε και να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, να το βράσω. “Διευρυνθείτε, διευρυνθείτε”, μας έλεγαν για να αλλάξει μυαλά η κοινωνία, όχι για να αλλάξει προς τα πίσω η Αριστερά! Να προσπαθήσουμε να είμαστε ψύχραιμοι: Εμένα η πολιτική ορθότητα δεν μου αρέσει, ούτε τώρα, ούτε και ποτέ. Αλλά μπερδέψαμε τις έννοιες. Δεν είναι έλλειψη πολιτικής ορθότητας η καφρίλα κι αυτό το διαδικτυακό , εκτεταμένο δράμα καμία σχέση δεν έχει ούτε με την πολιτική, ούτε καν με την ορθότητα. Αλλά αν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε για ποιους λόγους είναι εκτός της αριστερής μας ταυτότητας ο σεξισμός, οι προσωπικές επιθέσεις με χυδαιότητα, η σαπουνόπερα που βλέπουμε στις οθόνες του υπολογιστή μας, τουλάχιστον να εξηγήσουμε ότι αυτή η ρημάδα η ανάρτηση, βρε σύντροφε, με ένα αριστερό κλικ πάνω δεξιά στο εικονίδιο που γράφει “δημόσια”, μπορεί να κρυφτεί από τα πολλά βλέμματα. Και δεν πειράζει να μην... προσμετρηθεί ως τοποθέτηση στον προσυνεδριακό μας διάλογο, θα το αντέξουμε.
Περισσότερα »
13
07

Είναι απαρτχάιντ;

Αφενός, πολύ ωμά η κοινωνία έχει τόσο εξαντληθεί από τα μέτρα, από την κλεισούρα, την ανέχεια, η εστίαση έχει τόσο λαβωθεί, έρχονται και οι τουρίστες, ποιος μαγαζάτορας πιστεύουμε ότι θα τηρήσει τα ούτως ή άλλως ανόητα μέτρα; Ανόητα, βεβαίως, γιατί, όπως και τα προηγούμενα, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι πως αν εγλωσσιάζονται οι εμβολιασμένοι με τους ανεμβολίαστους θα κολλήσουν τύφο, καλαζάρ και κόβιντ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε νοσοκομεία. Και πράγματι, επί της ουσίας νοσοκομεία δεν υπάρχουν. Γιατροί, νοσηλευτές, κλίνες, μάσκες, αυτά δεν υπάρχουν. Δεν έχουμε δημόσιο σύστημα υγείας, έχει εξαθλιωθεί. Έχει κουραστεί, τα έχει παίξει. Λαβώθηκε ακριβώς όσο έπρεπε, ώστε να προχωρήσουν μαζικά οι ιδιωτικοποιήσεις μετά την πανδημία. Αλλά πέραν τούτου: Ποιο μπαρ, σε ποια πόλη, σε ποιο νησί θα ελέγξει πιστοποιητικά εμβολιασμού; Αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να βγάλουν τα σπασμένα ολόκληρης χρονιάς, θαρρεί κανείς ότι θα διώξουν κόσμο; Δεν θα διώξουν. Κι όταν θα έρθει εκείνη η ώρα του Σεπτεμβρίου να γίνει ο απολογισμός, δεν θα φταίει πια «το ερωτικό καλοκαίρι των νέων», όπως έφταιγε πέρυσι. Θα φταίει κάτι άλλο. Οι «ανεύθυνοι», γενικώς. Αλλά για το πάπλωμα δεν θα γίνει κουβέντα, ούτε τώρα. Κι έτσι είναι τα πράγματα, αφού έχουν αποτύχει με κάθε τρόπο πιθανό κι απίθανο, τώρα θα μας βάλουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Ήδη φωνάζουμε οι εμβολιασμένοι πως θα μας πεθάνουν οι άλλοι. Όχι ότι δεν έχουμε μπλέξει και με δαύτους, με τις φανφάρες τις επικίνδυνες και τη βλακεία, σαφώς και έχουμε μπλέξει. Αλλά οι μεγάλες ευθύνες της διάδοσης του ιού δεν βρίσκονται σε όσους δεν εμβολιάζονται. Όσοι δεν έχουν εμβολιαστεί είναι πιο πιθανό να πεθάνουν, στην πραγματικότητα.
Περισσότερα »
12
06

Επιτέλους, θα πάρουμε ανάσα

Αυτά κάνουμε εμείς οι αριστεροί, γκρινιάζουμε. Η ανάπτυξη μας φταίει, που θέλουν να πάρουν Στρέφη και Φιλοπάππου και να τα δώσουν σε ιδιώτες κι αυτό μας φταίει, που κατούρησε η κάμπια το γκαζόν στην Ομόνοια κι αυτό μας φταίει, μας φταίει κι η ηχορύπανση, μας φταίει και το σπασμένο το πεζοδρόμιο, γι’ αυτό τα παλιά τα χρόνια μας έστελναν εξορία. Επειδή δεν άντεχαν που γκρινιάζαμε. Ας πούμε, η χούντα έκανε δρόμους και σίγουρα κάποιος αριστερός θα γκρίνιαζε που είχαν διαλυθεί προϋπολογισμοί και ασφαλιστικά ταμεία, για παράδειγμα. Ή που δεν είχαμε δημοκρατία, υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα. Έτσι γέμισε η Μακρόνησος κι η Γυάρος, τι νομίζατε, ότι είχαν κανένα άχτι; Και τώρα γκρινιάζω, 700 λέξεις τώρα μόνο γκρινιάζω. Στο κάτω κάτω, για τα τρυπάνια υπάρχουν ωτοασπίδες, για το χαμένο πράσινο, ε, ας φτιάξουμε ομάδες εθελοντικές να δώσουμε στο δήμαρχό μας τα κατάλληλα λιπάσματα, μην πιάσει και το μεταλλικό το φίλτρο καμιά κάμπια κι έχουμε δράματα, για τα πάρκα που δεν έχουμε, ε, ας φυτέψουμε και καμιά γλάστρα στο μπαλκόνι και για τους ανάπηρους, ε, ας μείνουν σπίτι. Κι άμα πεινάσουν, ας τηγανίσουν κι ένα αυγό.
Περισσότερα »