Άρης Σπουρδαλάκης

Πάντοτε οι πολιτικές εκτιμήσεις τείνουν να ξεκινούν με μία ανάλυση της συγκυρίας, συνήθως τονίζοντας τις…

η πανδημία (δηλαδή η διασπορά, το ρίζωμα και η συνεχιζόμενη αναπαραγωγή) του Covid-19 στις κοινότητές μας είναι καθαρά πολιτική επιλογή. Και εξηγούμαι: Η παγκόσμια διασπορά του ιού, που δίνει τροφή στην κάθε αποτυχημένη διαχείριση να χρησιμοποιεί τις μεγαλύτερες αποτυχίες των άλλων κρατών για να δικαιολογήσει της δικές της, δεν ήταν αναπόφευκτη. Αυτό φαίνεται από την επιτυχία των κρατών που έχουν καταφέρει να ελέγξουν πλήρως την πανδημία, όπως η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία, το Βιετνάμ, η Κούβα και άλλες χώρες εντός και εκτός “πολιτισμένης” Δύσης. Μάλιστα, στα κράτη αυτά η οικονομική “θυσία” στην οποία υποβλήθηκαν ήδη (όσο μπορούμε να αποκαλούμε θυσία τον περιορισμό της οικονομίας προκειμένου να σωθούν ανθρώπινες ζωές) αποδίδει και οικονομικούς καρπούς, καθώς τους δίνεται πλέον η δυνατότητα να λειτουργήσουν εκ νέου με όρους σχετικής κανονικότητας, με τους μοναδικούς περιορισμούς να προέρχονται όχι από αποτυχίες των ίδιων, αλλά των άλλων κρατών που δεν επέλεξαν παρόμοια πολιτική. Αυτή η παγκόσμια αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, στο πλαίσιο του οποίου de facto κινούνται όλες οι κυβερνήσεις της “Δύσης”, από τις κεντροαριστερές μέχρι τις ακροδεξιές, οδηγεί το παγκόσμιο αφήγημα να μιλά για τα “κύματα” του ιού ως αποκλειστικά φυσικά φαινόμενα, αποκρύπτοντας τις ευθύνες που έχουν τόσο για την απώλεια της ζωής και της υγείας εκατομμυρίων ανθρώπων, όσο και για την αύξηση των ανισοτήτων που συνοδεύει την πανδημία ως τώρα. Στην Ελλάδα, λοιπόν, όσα ΜΜΕ του κατεστημένου μιλούν για “κύματα”, “εστίες φωτιάς” ακόμα και… ηφαίστεια, εμείς οφείλουμε να βλέπουμε από πίσω τη γύμνια ενός χρεοκοπημένου οικονομικού και κοινωνικού συστήματος οργάνωσης που το μόνο που μπορεί πλέον να μας προσφέρει είναι ατομική μιζέρια και συλλογική κατάθλιψη.

[Η κυβέρνηση] ενώ παρουσιάζει την επιστημονική άποψη ως μοναδική, αντικειμενική και απαράλλακτη αλήθεια, ταυτόχρονα κρύβει τις υποθέσεις και τα σκεπτικά που οδηγούν στα δήθεν επιστημονικά συμπεράσματα τα οποία η ίδια υποτίθεται πως ακολουθεί.  Έτσι καταφέρνει ταυτόχρονα δύο στόχους: να παρουσιάσει τις θέσεις της ως απόλυτα αντικειμενικές, οι οποίες ως εκ τούτου πρέπει να επιβληθούν σε εμάς, την αφελή και ανεύθυνη πλέμπα, ενώ ταυτόχρονα αποποιείται κάθε ευθύνης, αφού «τις αποφάσεις τις πήραν οι ειδικοί». Φυσικά, αυτό το κρυφτό (πέραν της προφανούς πολιτικής του χυδαιότητας, η οποία θεωρώ πως είναι άνευ προηγουμένου στην πολιτική Ιστορία της χώρα μας, ίσως με εξαίρεση την κυβέρνηση Παπαδήμου) είναι και τεράστιο πλήγμα στην κοινωνική αξιοπιστία των επιστημόνων αλλά και της επιστήμης συνολικά.  Όταν η κοινωνία νιώθει ότι ο τρόπος με τον οποίο έχει βγει ένα συμπέρασμα είναι κρυφός, είναι απόλυτα λογικό να γεννιούνται (υγιείς και μη) αμφισβητήσεις αυτού του συμπεράσματος. Μόνο η ανοιχτότητα και η ειλικρίνεια μπορούν πραγματικά να καταπολεμήσουν τις θεωρίες συνωμοσίας και τις διάφορες άλλες επικίνδυνες απόψεις που ολοένα κερδίζουν έδαφος.  Όχι η επιβολή διά της εν κρυπτώ θεοποίησης.

Όταν ένα κανάλι διαρκώς παράγει όχι μόνο ψευδής ειδήσεις και παραπλανητικά ρεπορτάζ αλλά δίνει και βήμα σε βίαιες μυσογύνικες και σεξιστικές τοποθετήσεις, τότε τα χρηματικά πρόστιμα δεν αποτελούν παρά μια (ακριβή;;;) λευκή επιταγή που υποδηλώνει ένας οργανισμός με ικανή ποσότητα χρημάτων και σχέσεις με την διαπλοκή πολιτικών και ολιγαρχών μπορεί να εκχυδαΐζει τη δημόσια ζωή όσο θέλει. Εντέλει λοιπόν, καλή η κατακραυγή, καλά (και απαραίτητα) τα πρόστιμα, αλλά ούτε αρκούν ούτε αρκεί η “ατομική ευθύνη της τηλεθέασης” για να καλύψει τα κενά που αφήνουν. Θα πρέπει ως κοινωνία να επιλέξουμε επιτέλους αν είναι πιο σημαντικές οι ζωές των χιλιάδων γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ και επιζήσαντων σεξιστικής βίας από το προνόμιο μιας σάπιας μιντιακής ολιγαρχίας να δηλητηριάζει την καθημερινότητά μας.

Δεν νομίζω πώς θα μπορούσε να υπάρξει πολιτικό στίγμα για την αριστερά χωρίς: Εγγύηση πώς κανείς που δουλεύει 40ώρες την εβδομάδα δεν θα πρέπει να δυσκολεύεται να ζήσει Πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας κράτους σε όλα τα επίπεδα με ταυτόχρονη αποδέσμευση δημόσιων πόρων και κανονική φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας Ουσιαστικές πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα για την πραγματική συμπερίληψη των συμπολιτών μας με αναπηρία στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή και οριζόντια ευθυγράμμιση όλων των βαθμίδων του κόμματός μας με τη θέση αυτή. Αύξηση της φορολογίας στα πλουσιότερα κοινωνικά στρώματα, μείωση στα φτωχότερα. Η Αριστερά μπορεί να συμμαχεί με τη «μεσαία τάξη» και να είναι προς το συμφέρον και των δύο η συνεργασία τους όπως έχει αποδειχθεί πάμπολες φορές. Η Αριστερά όμως υπάρχει για να μεταφέρει πλούτο και εξουσία από τους ισχυρούς λίγους προς τους αδύναμους πολλούς. Μεγάλο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων τόσο για την αντιστροφή των ιδιωτικοποιήσεων σε υγεία-παιδεία-δρόμους-δημόσιες υποδομές αλλά και επανέναρξη δημόσιας επένδυσης σε έρευνα και καινοτομία. Δομική αντιμετώπιση του brain drain με έργα ουσίας, όχι βιτρίνας Σοβαρή αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής: Εναλλακτικά προγράμματα ανάπτυξης με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας έναντι εξορύξεων και εδαφικών/πολεμικών κινδύνων

Να πάμε Αριστερά επί της ουσίας. Όχι με μαξιμαλισμούς, αλλά με ρεαλιστικό σχέδιο που ταυτόχρονα μέσω των κατευθύνσεών του παράγει ένα συνεκτικό και ελπιδοφόρο μήνυμα στο οποίο μπορούν να δουν τους εαυτούς τους οι πολίτες (αυτό που συχνά στην πολιτική καθομιλουμένη ονομάζουμε «όραμα»). Η Αριστερά απέδειξε ότι είναι παρούσα ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Τώρα καλείται να αποδείξει σε δύσκολες συνθήκες ότι δεν αρκείται μόνο στη διαχείριση μιας δυσκολίας προς όφελος των υποτελών, αλλά πως θα παλέψει για να μετασχηματίσει την κοινωνία.